To much time [open]

De geruchten waren haar niet voorbij gegaan. Zeker niet. Ze had het opgevangen. Meerdere keren. Het maakte haar zenuwachtig. De geruchten dat de Horcrux plannen aan het smeden was. Haar brein maakte overuren; wat was de slechte kudde van plan, en hoe kon ze dit voorkomen? Laatst had ze bij Kat duidelijk de geur van Horcrux geroken. Blijkbaar had ze dus niet lang geleden een ontmoeting gehad. Waarschijnlijk niet expres. Misschien moest Sunset haar lid in dezer dagen even opzoeken en even een praatje met de merrie maken. Maar tot die tijd bleef ze gewoon door de gebieden van Dream Horses zwerven. Sunset liep naar het meertje onder de watervallen en dronk eruit. Gelukkig, doordat de waterval bewoog, was het meertje niet dichtgevroren. Ze had al veel paarden gezien die bibberden van de kou. Maar zij, als ijslander, had daar natuurlijk geen last van. Voor haar was de winter juist fijn. Ze vond het gaaf om te tolten op het ijs. Als het sterk genoeg was dan...

Een diepe zucht glipte tussen zijn lippen door. De laatste tijd had hij veel nagedacht, vooral over het feit wat hij hier eigenlijk nog deed. Het was alsof een groot deel van Dream Horses een hekel aan hem had gekregen, dat was ook de reden dat hij zich de laatste tijd een beetje op de achtergrond hield.
Desondanks zat het hem nog steeds dwars dat hij alweer zijn kudde was verloren, hij had er dit keer echt voor gevochten en geprobeerd alles goed te doen, maar blijkbaar was dat niet genoeg. Misschien maar goed ook, want hij was geen goede leider geweest. Waarom was hij anders telkens zijn kudde kwijtgeraakt?

Sultan richtte zijn reebruine ogen op het pad voor hem, dat bezaait was met kleine, witte sneeuwvlokken. Een koude windvlaag liet hem lichtjes rillen. Het liefst wilde hij weer gewoon verdwijnen, niets meer van zich laten horen.. maar dan zou hij nooit meer terug kunnen keren. Dat had hij al té vaak gedaan. Al zou dit wel de eerste keer zijn dat hij zonder reden zou verdwijnen, de eerste keren had hij het gedaan voor zijn familie. Die was immers belangrijk voor hem. Niet dat hij hier nog veel had.. want al zijn oude vrienden waren vertrokken. Hij bleef hier voor Pearl en Crystall, had hij die niet, dan was hij waarschijnlijk al een tijdje terug vertrokken. Dan wél voorgoed.
De geur van een ander paard wekte hem op uit zijn gedachten. Een geur die hem bekend voorkwam en het beeld dat zich op zijn netvlies vormde, bevestigde dat. "Sunset." Was het enigste wat hij uit kon brengen. Na zijn woorden plakte zijn lippen stijf op elkaar.

De tijd had haar zeker sterker gemaakt. Ze voelde het zelf, en hoorde het van andere paarden. Navayo had het al eerder opgemerkt, als ze zijn woorden moest geloven. En dat deed ze. Na de oorlog, die nu een paar jaar geleden had plaats gevonden, was ze wel is waar ingestort. Maar dankzij Magnifico en Sultan was ze ook weer sterk geworden. Mentaal en fysiek. Dat had ze aan bijde paarden te danken. En natuurlijk ook aan de andere QS leden. De leden die nu onder haar hoede stonden. Natuurlijk had ze getwijfeld of ze het aan kon. Ze wist nog dat ze in paniek raakte toen ze Sultan toch had uitgedaagt. Ze was er bijna zeker van geweest dat ze het zou verliezen, en de QS uitgegooit zou worden. Maar dat was niet gebeurd.

"Sunset," de stem kwam haar bekend voor. Sunset hief haar hoofd en keek in de richting waar de stem vandaan kwam. De zwarte hengst stond niet ver van haar vandaan. "Sultan," haar toon was vriendelijk, maar ze wist niet hoe de hengst nu op haar zou reageren. Ze zocht iets om te zeggen, iets anders dan 'hoe gaat het', omdat dat haar niet zo aardig leek. Gewoon een gevoel. Zeg iets, zeg iets! Ze wist niets. Moest ze vragen hoe het met Pearl en Crystall ging? Had ze niet gezien dat Pearl drachtig was? Argh. Ze wist het niet meer. "H-hoe gaat het?" vroeg ze toch maar voorzichtig. Haar ogen bleven vriendelijk naar de hengst kijken. Als ze een preek moest aanhoren... Tja, die van Magnifico had ze ook overleeft.

De stem van de kleine merrie onderbrak zijn gedachtengang.  Zijn ogen stonden ondanks de ongemakkelijke situatie vriendelijk, ergens voelde hij woede, want hij stond wel tegenover de merrie die hem van zijn troon had afgestoten. Ergens wist hij dat die woede niet terecht was, Sunset maakte nu al zolang deel uit van de Quiet Sparkle, dat ze het ergens ook wel verdiend had. Voor zover hij had gehoord ging het prima met de kudde, dus veel zorgen maakte hij zich niet. Sultan had er zelf voor gekozen om uit de kudde te stappen, hij was te trots om onder leiding van een jongere merrie te staan. Overigens was hij ook wel een beetje klaar met het kuddeleven, alles werd hem toch afgepakt dus besloot hij nu maar de laatste jaren solitair te bleven. Geen trubbel en gezeik meer, nu kon hij eindelijk van zijn leven gaan genieten. Niet dat hij dat nooit had gedaan, maar er waren meer downs dan ups geweest in de afgelopen jaren.

Na de woorden viel er een kleine stilte. De vraag van Sunset verbaasde hem lichtjes. Dacht ze nou echt dat hij haar een preek ging geven om het feit dat ze nu de leidster van de Quiet Sparkle was? Nee, ze had het dubbel en dwars verdiend en zolang ze goed voor de kudde en de leden zorgde, maakte hij zich nergens druk om. "Het gaat. Er is veel veranderd, maar die grote verandering heeft me goed gedaan. Nu ben ik er eindelijk achter gekomen wat ik werkelijk wil." Na zijn woorden viel het weer even stil. Sultan sloeg zijn ogen kort neer, schraapte zijn keel om vervolgens de blik van Sunset weer te zoeken. "En hoe gaat het met jou en de kudde, lukt het allemaal een beetje?" De zachte klanken van zijn warme stem vulde de kille stilte. Ondertussen vloeide de woede uit zijn lichaam en uitte zich in een kleine glimlach rond zijn zwarte lippen.

Ze merkte meteen dat Sultan heel anders reageerde dan Magnifico. Het was dan ook niet eerlijk geweest om meteen te verwachten dat Sultan boos op haar zou worden, alleen omdat Magnifico dat had gedaan. Ze zuchtte zacht, alsof ze daarmee de spanning uit haar lijf blies. Haar houding werd weer ontspannen en ze voelde de sfeer langzaam terugkomen. Sultan zei dat er veel veranderd was. Maar dat dat hem uiteindelijk goed had gedaan. Tenminste, dat ik wat zij eruit haalde. Misschien bedoelde hij het wel anders maar begreep ze dat nog niet, omdat hun leeftijdsverschil simpel weg te groot was. "En hoe gaat het met jou en de kudde, lukt het allemaal een beetje?" vroeg Sultan. Sunset knikte. "Het gaat." herhaalde ze Sultans woorden. Ze zuchtte even. Ze vond het een beetje laag om bij haar oude leider aan te gaan kloppen voor hulp, maar dit kon ze toch echt niet alleen. Ook niet met haar kudde. Magnifico zou het dan niet leuk vinden, maar dat was dan maar even jammer. "Ik... De Quiet Sparkle zou waarschijnlijk je hulp nog wel kunnen gebruiken, als je daar nog zin in zou hebben. Er komt oorlog, Sultan. Aaliyah's woorden."

-Blergh, flut-