Missing the old times

Een prachtige buckskin hengst gallopeerde over de heuvels heen. Zijn passen groot en krachtig. Zijn bezwete hals netjes gekruld. Zijn aszwarte neusgaten glansden van het zweet. Ze stonden wijd open. Zijn blik stond wat treurig. Zijn gedachten niet bij zijn passen. Zijn oren naar voren, het geluid van de wind volgend. Waar hij heen ging wist hij niet, hij volgde zijn oren. Het land herkende hij maar al te goed. Het door hem geliefde DH. Het land dat leek uitgestorven, alle paarden verdwenen. Waarom wist hij niet. De verlaten heuvels deden hem geen goed. Wat was er met dit prachtige land gebeurt? Waar was iedereen heen. Abrupt stopte hij. Keek om zich heen. Hij steigerde hoog, luid gebries hoorbaar over de vlakte heen. Een hinnik verliet zijn keel. Zijn grote kastanjebruine ogen staarden in de verte. Geen enkele beweging. Hij kon toch niet hier eenzaam en alleen zijn? Er moest toch iemand anders ook zijn? Hij zuchtte eens.

flutje :c

Zijn grote zwarte neusgaten snoven de geuren nog eens op. Niemand bekend te bespeuren in de wijde omgeving. Hij zuchtte, liet zijn neus zakken. Hij moest bekomen van zijn reis. Het leek alsof hij altijd weer naar deze plek werd teruggebracht. Misschien wel omdat dit zijn tweede thuis was geworden. Tuurlijk bleef Brazilië in zijn hoofd zweven als een gek. Zijn geboorteland waar hij amper een half jaar had kunnen leven, had kunnen genieten van de heerlijke hete zon die op je vacht brandde. Hoe de andere campolina's rond je heen liepen. Hier was hij de enige in zijn soort. Geen enkele andere campolina hier in europa. Hoe kon dat toch? Hadden ze nooit de oversteek gemaakt? Het maakte hem gek. Zeker nu hij volledig eenzaam was. Hij had al maanden niet meer met een paard gesproken. Hij was dan ook niemand meer tegen gekomen, op een paar hengsten na. Het had hem wel harder gemaakt, sterker. Zijn spieren stonden zo in zijn vacht. Net als een wonde op zijn buik die best aan het ontsteken was. Navayo was teruggekeerd naar de tijden waarbij hij ronddoolde met de hengsten. Enkel had hij deze keer zijn verstand op nul gezet en de leiding genomen van een groepje. Zijn instincten gevolgd. Geen enkele keer een woord gezegd. Alles opgelost met daden. Ergens herkende hij zichzelf niet meer. Hij liep er nu dan ook niet erg verzorgd bij. Zijn superlange manen hingen half geklit tot aan zijn schouder. Zijn vacht zat onder het stof. Bah, hij was een vies paard.

Luid briesend hief hij zijn hoofd op. Zijn naam werd beantwoord met een luide vrolijke hinnik. Half wild sprong hij wat heen en weer, zijn hoofd vrolijk gehesen. Een glimlach op zijn lippen. De prachtige witte merrie gallopeerde naar hem toe. Voldaan keek hij haar aan. O wat hoopte hij nu zo hard dat kai al die merriegeuren niet zou ruiken. Ze kende hem maar al te goed als de awkward hengst die niet wist hoe hij ooit een relatie zou kunnen hebben. Hij die forever alone zou blijven. Ergens zat het nu wel anders, 2 merries waren drachtig van hem, als de veulens het al zouden overleven. Hij was ze verloren aan het paard die de wonde had veroorzaakt. Het was zwaar voor hem geweest en had moeten opgeven.
Hij gaf Kai een kort neusje en glimlachte naar haar. Hij moest nodig terug gaan spreken. Misschien zou het hem goed doen.
'Nice to see you again. I missed you so much.' Sprak hij. Oeps engels, overschakelen op nederlands navayo. Anders zou het nogal raar worden.
'Ach het gaat zijn gangetje, ik heb betere tijden gekend. En met jou kai?' Vroeg hij aan haar. Ergens voelde hij een schuldgevoel, hij had haar de laatste keer weer in de steek gelaten, misschien wel toen ze hem het meest nodig had gehad. Al zou het deze keer hij zijn die haar nodig zou hebben. Hij had echt nood aan een vriend op dit moment. Hij was zo veranderd op korte tijd dat hij amper zijn eigen nog herkende, het deed hem gewoon niet goed.

De zachte wind speelde door zijn lange zwarte manen. Het bracht hem rust. Rust die heel erg lang weg was geweest. Dh kalmeerde hem na de maanden van stress. Hij had dan ook volledig op instinct geleefd en had al zijn zintuigen moeten gebruiken om te overleven. Toen hij 2 jonge merries had meegenomen op zijn tocht had hij ook voor hen moeten zorgen, geen makkelijke taak als je het hem vroeg. Waarom de merries alleen rond zwerfden wist hij niet. Misschien was hun hengst wel gestorven. Of was een van de merries gewoon alfa geweest, dat wist je nooit. Ze hadden eigenlijk nooit gepraat met elkaar. Daarom dat het hem goed deed Kai te zien. Eindelijk kon hij nog eens een gesprek voeren met een paard dat ontwikkeld was. Al zag hij er nu niet zo uit. Hij was nu net precies zo'n oerpaard. 
Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Met Kai leek het echt goed te gaan, daar was hij blij om. Ze straalde. Ze zag er gelukkig uit. Leek door haar depressie heen te zijn. Hij was blij dat zijn maatje terug was.
"Je ziet er goed uit. Ik ben trots op mijn kleine maatje."  Grinnikte hij. Ze leek geschokt te zijn van hoe hij eruit zag. Automatisch zwiepte hij zijn lange zwarte staart eens die toch wat hoger stond als normaal. Hij was er gewend aan geraakt. Het maakte meer indruk op indringers, zeker voor een paard zoals hem. Hij had haar al heel snel door gehad en had haar een vragende blik geworpen. Al snel rolden de woorden zo uit haar mond. Snel bekeek hij zichzelf eens. Hij had zich echt eens moeten fatsoeneren voor hij terug keerde. Waarschijnlijk zouden een heel deel paarden hem zo niet eens herkennen. Ze leek zich schuldig te voelen dat ze hem had verlaten. Hij zuchtte eens en duwde haar hoofd weer richting hem zodat ze hem aan moest kijken. 
"Allerliefste Kai. Ik zou mij schuldig moeten voelen. Ik had je als eerste in de steek gelaten terwijl je mij nodig had. Toen moest ik zonodig op avontuur. Ik heb mijn leven geleefd. Maar ik was o zo blij toen ik je had terug gevonden, en nog gelukkiger dat je nog steeds diezelfde merrie was onder al je pijn en verdriet. Je moest je eigen weg gaan, tot rust komen. Ik kon je toen niet helpen, je weet hoe lomp ik kan zijn." Een klein lachje kwam er van hem af toen hij vertelde hoe lomp hij wel niet kon zijn. Want dat kon hij echt wel. Hij was echt vreselijk met anderen, en dan in het speciaal met merries. Al was hij met jeugdvrienden heel anders. Daar kon hij close en dom mee doen zonder dat het awkward werd. 
"We zijn gewoon weer onze eigen weg gegaan, jij om rust te vinden, ik weeral het avontuur. Tuurlijk moest ik ook mijn hoofd leeg maken want DH had mij heel wat zorgen gegeven. Ik heb maanden enkel op mijn instincten geleefd. Heb zelfs een kudde of 2 gehad. Uiterlijk ben ik misschien veranderd, maar vanbinnen ben ik nog steeds diezelfde kluns van vroeger. Alleen dan een beetje volwassen geworden." Sprak hij rustig terwijl hij haar aan keek. Hij zetten zijn tanden aan haar voorpluk en gaf er een klein trekje aan. Een glimlach verscheen rond zijn lippen. Hij was wel veel oplettender geworden in die tijd en hoorde elk grassprietje dat omdraaide. Rook elke geur die in de lucht zweefde. Al rook het hier vertrouwd en was de omgeving rustig. Naf ademde diep in en zuchtte tevreden. Zijn hazelbruine ogen keken haar rustig aan. Misschien wel het enige wat niet aan hem was veranderd qua uiterlijk, zijn grote vriendelijk ogen die altijd zo zacht stonden als wol.

OOC; sorry voor het korte postje :c

Navayo glimlachte tevreden en keek haar aan. Het was inderdaad tijd geworden dat hij volwassen werd. Misschien ging dit wel gepaard met zijn eerste echte liefde. Een vaag, rustig glimlachje speelde rond zijn lippen wanneer hij dacht aan de bonte merrie. Al wist hij niet of zij de vonk ook had gevoeld toen hij haar neus had aangeraakt. Eigenlijk was het heel vreemd gekomen allemaal. Ze waren zo lang vrienden geweest en ineenkeer was het daar. Als de zon na een storm. Naf wist goed genoeg hoe een moeite ze eerst had gehad met zijn aanwezigheid en daarom had hij ook zulk respect gekregen voor de merrie. Al was hij zijn lompe streken nog niet kwijt. Maar voor de keer dat het goed moest gaan, had hij geen fouten gemaakt. Buiten natuurlijk zijn kaak pijn gedaan aan de doorns van de roos, dat was weer zo lomp van hem.
"En jij, jonge dame? Is onze Kaijani ook volwassen geworden?" Hij gebruikte expres haar volledige naam die hij nog had onthouden van vroeger. Dan plaagde hij haar daar soms wel mee omdat hij wist dat ze veel liever Kai hoorde. Nu kon hij misschien een hap of een tik verwachten maar dat had hij ervoor over. Op haar buurt trok ze aan zijn voorlok. Speels hapte hij naar de hare en sprong met een vreemde sprong naar achteren. Hij hield zijn hoofd laag en keek haar uitdagend aan. Klaar voor een partijtje. Hier had hij zin in. Net zoals in zijn veulenjaren. Zelfs in Brazilië kenden ze het. Al wist hij niet of hij Kai dit nu had aangeleerd of dat de veulens dat hier ook speelden. Het was dan ook al zo lang geleden.