The old times.

Stampende geluiden waren hoorbaar, krachtige passen werden gemaakt door het bespierde lijf van Satan. Zijn galoppassen waren groot, beheersd en zeker ditmaal niet verzameld. Verzamelde passen werden meestal in draf gemaakt door hem, in galop veel het overigs wel mee. Zijn lichaam bewoog zich snel mee met de rivier die naast hem stroomde richting de waterval, of eigelijk watervallen. Door splitsingen waren deze gevormd namelijk, misschien zo ooit al geweest, misschien door enkele natuurrampen of verschuivingen in de wereld. Het maakte Satan geen enkele zak uit, overigs was hij heel tevreden. Zonder enige moeite had Satan Segué uitgedaagd, om haar kudde over te mogen nemen wat hopelijk met succes zou gebeuren. Het lawaai van de waterval werd met de seconde harder, zijn oren drukte zich geirriteerd strakker tegen zijn nek aan. Zijn manen vierde zich naar achtere toe, evenals zijn staart. Zijn passen werden na enkele meters vertraagd, om uiteindelijk over te gaan in een beheersde krachtige maar verzamelde draf. Zijn neus was tegen zijn borst gedrukt, manen dansde voor zijn hals, achter en voorhand werkte in perfectie met elkaar mee waardoor kracht meer zichtbaar werd. Zijn staart sloeg meerdere malen krachtig tegen zijn zwarte belittekende flanken aan terwijl zijn ogen kil en haast dodelijk rond keken. Dodelijk was zijn blik zeker wel, evenals zijn houding. Satan was de laatste tijd veel agressiever geworden, kwa doen en laten maar ook aan andere dingen was het te merken. Satan wist nu waar zijn aandeel in Dream Horses lag, het ging om het doden,vernietigen en het veroorzaken van onraad en angst in Dream Horses. Satan moest zijn naam ter eren doen, zich eraan houden, zich aan zijn geaardheid houden. Na enkele meters stond Sat stil, bekeek de afgrond naar beneden waar het water instroomde. Zich verspreide over de beekjes. De eerst zo blauw/grijze lucht was veranderd in een haast pikzwarte lucht, druppels begonnen te vallen uit de lucht. Van langzaam naar steeds harder, harde geluiden werden hoorbaar. Donder. Goede paarden zouden gaan schuilen, hard gaan rennen en heel die zooi, maar Satan hield ervan. Hield van het geluid van donder, hield van de geur van angst, hield van de smaak van bloed. Zijn zwarte vacht was nog donkerder dan eerst door de regen, zijn middelmatige manen plakte tegen zijn hals, zijn voorpluk was achter zijn oren gaan plakken, zijn staart plakte tegen zijn reet aan. Na enkele minuten zo rustig genietend van het onweer gestaan te hebben kwam zijn lichaam weer in beweging. In een verzamelde draf vertrok Sat naar een vertrouwde plek. Een plek waar vele herinneringen bij omhoog zouden komen. Na enkele paden te hebben betreden, gevolgd te hebben om uiteindelijk daar uit te komen was een luide bries hoorbaar waarna een schrelle hinnik hoorbaar was voor heel Dream Horses waarna een luide donder klap erachter aanvloog vanuit de hemel. Zijn lichaam zette zich stil in de grot, schudde zijn vacht kort uit en keek rond. Dit was de plek, de plek waar Sat destijds met Kharrea was, een merrie die veel voor hem betekend had en het nog steeds deed voor hem. Ookal was er aardig wat 'oorlog' tussen die twee. Zijn zwarte ogen bekeken de donkere ruimte nogmaals, de ruimte waar hij te horen kreeg leider van de Black Rose te worden toen, al die dingen deden hem toch iets, ookal was hij slecht. Kharrea was en bleef speciaal voor hem, ze was zijn eerste echte liefde, een merrie waarvan Sat nooit genoeg zou krijgen, eentje waar Sat op had kunnen rekenen, in goede en slechte tijden. Sukkel dat hij ook geweest was, waarom was hij toen zo dom geweest om zijn plan door te zetten, het had nu wel 'effect' maar toch, hij had haar bedrogen. Niks uitgelegd.. Stomme sukkel ook. Zijn neus streek zacht over de plek waar beide hadden gelegen. "Stomme sukkel dat je er bent Satan.. stomme eikel.." Zacht bijna onhoorbaar mompelde Sat dit, niemand hoorde het gelukkig. Een luide bries was hoorbaar, luid snoof Satan nogmaals.

&& Kharrea

Kreperend lag ze op de ijskoude grond. Hartje winter en zo'n mormel moest geboren worden. Had Unreal geen betere tijd kunnen bedenken waarin hij haar zou dekken? Ze snoof luid en voelde weer een pijnscheut door haar lichaam gaan. Haar rechterhand, Vanè, stond een meter of twee verder. Ze keek machteloos toe hoe haar leidster half dood ging. Kharrea zette koppig haar voorbenen onder haar lichaam en drukte zich omhoog. Ze wist heus wel dat het veulen er half uit hong. Ze zette haar achterbenen verder uit elkaar, bang dat haar bekken het anders zou begeven.

Kharrea schudde haar hoofd. De geboorte van Cain was het meest pijnlijke wat haar in haar hele leven was overkomen, lichamelijk. Ze hoorde een schrel gehinnik gevolgd door een luide donderklap. Een valse grijns sierde voor even haar lippen. Al snel lag haar gezicht weer in de plooi. Ze hoopte dat diegene die de hinnik had uitgeslagen, ergens half dood lag. Dan kon ze het beest lekker vermoorden, het bloed laten vloeien. Ze zette haar lichaam in beweging. Ze had haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Haar manen kleefden tegen haar ,nu, donkerbruine hals aan. Langzaamaan kwam haar schuilplaats in zicht. Ze wou nog niet neergebliksemd worden. Ze draaide het hoekje om en zag daar een maar al te oude bekende staan. zE hees haar hals hoger en dominanter. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes maar de moordende blik was niet te vergeten. "Satan." Siste ze door haar tanden heen. Ze sloeg eens met haar staart tegen haar flanken aan en hees hem toen trots in de hoogte. Ze stond vierkant en klaar om uit te halen. Ze had geen medelijden met het beest voor haar. Ze zou hem zo kunnen vermoorden en zijn vlees aan flarden scheuren. Jammergenoeg zouden haar tanden op dat gebied niet meewerken. Ach, ze kon hem nog weg slepen en zorgen dat de wolven hem vonden. Even respectloos.

Satan zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl het oogwit van zijn ogen zichtbaar was. Sat haatte deze plek zo naar het verleden dat Sat er zelfs soms gewoon naar verlangde. Het was een apart woord, een apart gevoel. Soms moest Sat er tussen uit en dan ging Sat hierheen, als vanzelf als het ware. Krachtig schudde zijn zwart hoofd meerdere malen heen en weer, machtig bewogen zijn manen mee terwijl donder op de achtergrond luid en duidelijk hoorbaar was, regen was daarbij een soort instrument die ervoor zorgde dat de donder nog meer hoorbaar was. Luid snoof Satan een keer terwijl zijn zwarte ogen nijdig en vol haat rondkeken. Een bekendere geur trof zijn neus vanuit het niets, het was alsof de geur van de plaats leek te komen waar Sat toen met Kharrea had gelegen toen er hoefstappen te horen waren achter hem. Een sissende stem was hoorbaar, "Satan" Enkel en alleen de stem maakte haar al bekend, Kharrea. Zijn lichaam draaide zich om, zijn staart sloeg tegen zijn flanken aan terwijl zijn hoofd dominant geheven werd, Sat enkele verzamelde stap passen maakte terwijl zijn houding machtigheid en kracht uitstraalde. Satan had een nieuwe rang gekregen, Sat was de leider van de Horcrux geworden, een kudde die hem lief was. "Kharrea" Kil was zijn stem terwijl zijn kaken stijf op elkaar stonden en zijn blik agressiefer dan ooit tegen over Kharrea. Satan was geheel veranderd, kwa uiterlijk maar meer kwa innerlijk.

Kharrea's donkere manen kleefden nog tegen haar hals aan. De wonde op haar achterhand was weer open. Een klein straaltje bloed liep langs haar been naar beneden. Geen denken aan dat ze haar hals zou ontspannen. Ze hield hem trots in de hoogte terwijl ze de zwarte hengst aan keek. Toen hij haar naam zei kwam ze in beweging. Haar passen regelmatig en nog steeds trots. Haar donkere ogen hadden een ijskoude, moordende blik. De vurigheid was erin te lezen. Ze stapte een rondje rond hem heen. Langzaam zodat het hem zou irriteren. Kharrea had de geur van Alfa nog steeds rond haar heen. Haar zoon, Condor was teruggekeerd met goed nieuws. Hun kudde had weer winst gemaakt. Een nieuw gebied erbij, een deel goede vechters erbij. De meeste merrie waren uitgemoord net als de leider. Jonge veulens waren meegenomen. Vechters die konden vechten hadden ze op proef gezet. Ze werden nu gedrild tot de regels van Aquila. Het werd langzaamaan een gigantische kudde. Ze hadden een winst van 7 sterke merrieveulens die het waardig waren te blijven leven. 2 Hengstenveulens hadden ze ook laten leven. De rest was te zwak geweest en dus niet nuttig. Kharrea was harteloos op dat gebied. Ze was een verrot beest zoals ze haar wel eens durfden te noemen. Ze zat op de halft van haar rondje en grijnsde even vals. Al snel lag haar gezicht weer in de plooi. "Kun je mij niet missen Satan?" Vroeg ze op een valse suikerzoete toon. Hij wist goed genoeg dat Kharrea veel te vaak rondhing. Dat hij haar hier wel moest tegenkomen. Ze had dit deel van Dh tot haar eigendom bekroond. Hij had dit enkel gevonden door haar. "Je weet goed genoeg dat dit deel niet voor goedzakjes is. Of denk je dat ik Boots" Ze sprak de naam uit alsof het een of ander vuil ding was. Een soort afval waar je zowieso van moest walgen. Iets waar je je neus voor optrok. Zo zag ze boots ook. "al vergeten ben?" Haar moordende toon galmde door de grot heen. Haar zo goed als zwarte ogen keken recht in de zijne terwijl die ijskoude, moordende blik er in stond. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken aan. Wat zocht hij hier? Dat hij maar snel oprotte voordat ze hem zijn strot over beet. De nijdigheid was in haar hele houding te zien. Kharrea zat nog vol vuur, al doofde het heel langzaam uit.

Kharrea's donkere ogen gingen richting buiten. De regen begon te stoppen, de storm leek bijna voorbij te zijn. Ze hoorde een eenzame vogel zingen. Moesten die beesten het ook altijd verpesten? Ze hoorde geloei, wat the hack was dat?! Ze keek vanuit haar ooghoeken naar een beest. Een leverkleurig beest liep langs. Het was groot en gespierd, haast een grote pony. Een koe, dat was het zeker. Al was het eigenlijk een stier. Een stier van het rood deens melkras nog wel! Zulke beesten waren al zeldzaam en dan leefde er ook nog eens eentje in DH! Ze wendde haar blik terug tot Satan en haar ogen vernauwden zich even? Was dat beest echt zo dom? Ofwel was zijn geheugen van zo'n korte termijn dat hij het niet eens meer wist. "Ben je nu echt zo achterlijk of was je al vergeten dat ik toen al lang weg was om Aquila te leiden?" Siste ze snauwend tussen haar tanden door. Ja, net na haar breuk met Satan was ze naar aquila vertrokken. 4 lange jaren was ze er haast gebleven. Toen hij Kha'tje zij bleef haar blik op hem hangen. Voor even zakte de vijandigheid in haar ogen, maar een paar seconden. Waarom, dat wist ze niet. Het deed iets met haar. Hoeland was het nog niet geleden dat iemand dat nog tegen haar had gezegd? "Je weet dat je de enige bent die dat mag zeggen." Even was haar stem zacht, haast onverstaanbaar. Toch bleef het moordende ijskoude erin.

[koe]

"Ben je nu echt zo achterlijk of was je al vergeten dat ik toen al lang weg was om Aquila te leiden?" Siste Kha door haar tanden door. Soms was die merrie zo onverschillig, zo gek en apart dat Sat naar haar verlangde, naar haar bleef verlangen zelfs. In moeilijke tijden, makkelijke tijden. Kharrea was zijn eerste echte liefde geweest, nog steeds was die knots gekke merrie dat. Luid snoof Sat, keek naar het weer buiten de grot, de regen was gestopt, de storm was dus bijna voorbij. Dat werd eigenlijk wel is tijd, als het aan Kha lag kon ze hem ieder moment vermoorden. Niet dat het hem boeide, maar er waren enkele dingen die belangrijk waren voor hem eigenlijk.. Toen Sat haar bijnaam uitgesproken had, bleef haar blik op hem hangen, kort zakte de vijandigheid in haar ogen. "Je weet dat je de enige bent die dat mag zeggen." Even was haar stem zacht, onverstaanbaar bijna ookal bleef het moordende ijskoude erin verwikkeldt. Krachtig snoof Sat, sloeg zijn staart tegen zijn flanken aan. "Dat weet ik als de dag van gisteren Kharrea.. De dag dat ik je ontmoette, toen mocht ik Kha'tje noemen." Zijn stem was ijzig koud, Sat had het verpest bij haar.. Het zou toch nooit meer goed komen als je het hem vroeg. Dan had je de merrie die hij trainde en gek op hem was, Asiya. Ergens was ze apart maar iets hield hem tegen.

Kharrea's blik dwaalde weer af, terug naar de stier die daar stond. Hij was groot en gespierd. Een gevecht met hem zou je zeker en vast niet winnen. Die schedel was zo hard dat het je ribben deed verbrijzelen met een rake kopstoot. Toch was het een prima doelwit voor roofdieren die in groep jaagden. Tegen meerdere dieren was het dier niets. Kharrea voelde geen medeleven met het eenzame dier, waarom zou ze ook. Het leven was hard en dat zou het altijd blijven. Kharrea had ook genoeg meegemaakt in haar leven en ze wou er zo snel mogelijk een einde aan brengen. Nog voor dat ze 10 werd wou ze er een einde aan hebben gemaakt. Haar demon veulen zou geboren worden en ze zou plaats maken om het veulen de kans te geven slechter te worden dan ze zelf was. Het veulen zou een geweldige jeugd hebben door de opvoeding van Condor en een ander paard. Het zou de kans krijgen uit te groeien tot de grootste demon die DH ooit heeft gekend. Het zou angst opwekken bij alle paarden uit het gebied en nog verder ook. Iedereen zou er voor terugdeinsen. Ze zouden haar kennen als haar dochter die nog slechter was als haar eigen moeder. Een merrie die helemaal geen gevoelens had. Eentje die andere paarden verafschuwde. Zo zou ze haar veulen willen zien. "Zonder het te weten stond ik hoger als jou in de black rose. De meest geheime rang had Cobrazarao aan mij toegekend. Ik heb meer gepresteerd dan iedereen denkt." Zei ze op diezelfde harde toon van eerst. Lichtjes siste ze de woorden uit.