Farewell good old times ~

De kleine merrie wandelde in een rustig tempo door de glooiende heuvels. Haar blauwe ogen keken vredig de wereld in. De afgelopen dagen waren moeilijk voor haar geweest. Ze had een moeilijke en zware beslissing moeten nemen. Een die voor de rest van haar leven impact op haarzelf en anderen zou hebben. Het verlaten van Dream Horses. Kai had er eigenlijk nooit echt over nagedacht. Ze had gedacht dat ze haar hele leven zou blijven in DH. Het was ook voor haar vreemd toen ze aan die ene gedachte dacht die een paar dagen geleden in haar opgekomen was. Eerst probeerde ze het te negeren, maar de gedachte was steeds vaker en langer teruggekomen. Kai zou andere paarden pijn doen met de beslissing die ze genomen had. Ravena en Saronse, de paarden die ze het meest vertrouwde, bijvoorbeeld. Ze zouden het zeker niet leuk vinden als ze het te horen kregen. Maar, diep in haar hart, wist de merrie dat die twee het wel zouden begrijpen.. ooit. Kai zou heus niet voor eeuwig wegblijven, maar wel voor een paar maanden. Misschien zelfs jaren. Daar dacht de merrie eigenlijk niet zoveel over na. Ze zou zich mee laten voeren op de wind en later wel zien wat ze in de toekomst zou gaan doen. Haar gedachten dwaalden weer af naar Ravena en Saronse. Ze hield zielsveel van haar zus en beste vriend. Kai wist dat dat ook wederzijds was. Dat hoopte ze dan tenminste. Al wist ze wel zeker dat Saronse niet hetzelfde voelde voor haar als zij voor hem. Kai voelde meer dan alleen vriendschap voor hem, ze voelde bovenal liefde voor hem. Ze had het hem nooit laten blijken. De subtiele hints die ze hem bij het afscheid bij het IJsmeer had gegeven, waren Saronse duidelijk niet opgevallen. Dat deed haar diep van binnen pijn. Kai moest er maar mee zien te leven. Er waren nog wel meer hengsten op de wereld.

Een koele oostenwind waaide door de zijdeachtige manen van de beeldschone witte merrie. Haar blauwe ogen keken naar de lange weg die voor haar in het verschiet lag. De vele hindernissen en obstakels die haar nog te wachten stonden. Een glinstering vanuit haar ooghoek trok de aandacht van Kai. Het was de diamant die Saronse haar ooit geschonken had, alweer bijna maanden geleden. Wat vloog de tijd eigenlijk snel voorbij. Het leven was veel te kort en er was nog zoveel te zien. Daarom zou de merrie haast maken, hoe langer ze hier bleef staan, des te meer tijd ze verspilde. Kai stond haar nog één ding te doen; afscheid nemen van haar dierbaren. De merrie gooide haar hoofd in de lucht en liet een prachtige hinnik horen, bedoelt aan Ravena en Saronse. Alleen dit nog en dan kon ze gaan.

-Alleen Saronse en Ravena-

De wereld veranderde steeds weer. Vrienden komen en vrienden gaan. Maar ze bleven voor altijd in je hart geschreven. Hoe ver ze ook waren, zelfs als ze er niets eens meer waren. Saronse heeft vele vrienden gehad. En nog steeds heeft. Zijn mooie ijs blauwe ogen gleden rustig om zich heen. Vandaag had hij het gevoel dat er iets ging gebeuren. Waarom dat wist hij echter niet. De hemel was zo grauw en er was een zuchtje wind aanwezig. Zijn sterke lichaam bewoog zich soepel voort. Zijn prachtige vacht patroon sierde deze knappe jonge hengst. Saronse dacht aan zijn goede oude tijd. Vele vrienden die hij ontmoet had. Zijn mooie ogen schitterde prachtig. Er kronkelde een fijne glimlach op zijn gezicht. Hij had mooie tijden met ze beleefd en hij koesterde ze nog steeds. Saronse had ontelbaar veel vrienden. Sommigen leefden nog anderen helaas niet meer. Saronse keek onderzoekend om zich heen. Het was zo ondragelijk stil. Waarom zongen de vogels niet? Hij hoorde enkel de blaadjes van de bomen ritselen. Zijn mooie lange zwarte manen swingen over zijn brede hals. Ach ja, het kon niet elke dag een stralende dag zijn. De plantjes hadden ook water nodig. En de meren en rivieren moesten ook regelmatig gevoed worden. In Dream horses was de natuur in goede balans. Alles was zo keurig in evenwicht gelegd. Alles verliep perfect. Er was niets te kort. Dream Horses was gevuld met ontelbaar veel dieren. En geen enkel dier leed aan honger. Ieder had zo zijn eigen plekje. Saronse was eigenlijk overal. Hij was moeilijk te vinden in Dream Horses en hing vaak alleen rond. Dingen aan het ontdekken of anderen helpen met bepaalde zaken. Hij moest toegeven dat hij te lang afgezonderd was van zijn vriendinnen van Dream Horses. Merle, Visual, Ravena en Kai. Hij hoopte maar dat ze het goedmaakte. Misschien werd het eens tijd om ze allemaal eens bezoeken. Maar hij wilde ze niet storen. Een zachte wind bries kriebelde in zijn gezicht. Saronse deed even genietend zijn ogen dicht. De temperatuur viel eigenlijk best wel mee. Lekker lauw. Saronse keek opeens verbaast om zich heen. Zijn oren ontvingen een prachtige hinnik. Die bekend in zijn oren klonken. Saronse snoof opgetogen. "Nee maar... Kai?" Dacht hij verast. Saronse beantwoorde al gauw Kai haar oproep. Met zijn brullende machtige hinnik. Daarna schoot hij in galop. Richting Kai. Die niet zo aardig ver weg was. Hij galoppeerde de heuvels op en af. Op en af. Zijn hoeven raakte de aarde krachtig. Het jonge gras danste om hem heen. Het was stil. Zo rustig. Saronse keek rustig om zich heen terwijl hij zo vurig aan het galopperen was. Zijn mooie blauwe ogen grepen alles die ze tegen kwamen. Hij vroeg zich af waarom Kai hem en Ravena riep. Hij kreeg zo'n sterk gevoel dat ze hem niet riep voor de gezelschap. Saronse leek wel te dansen. Hij vloog zo zweverig in de lucht. En toch straalde hij kracht en macht uit. Goedheid maakte Saronse sterk. Saronse zijn ogen vingen die van Kai op. Saronse verminderde vaart en begon langzaam naar haar toe te draven. Zijn oren werden vriendelijk naar de hare gericht. "Hallo mooie Kai!" Begroete hij de lieve Kai. Hij wierp een tevreden blik naar haar manen. Waar de prachtige blauwe diamant in haar manen gewikkeld lag. Hij hapte speels naar haar manen en test de diamant uit of het nog voldoende vast zat. Uiteindelijk gleed hij voorzichtig met zijn warme neus langs haar mooie witte hals en trok zich terug. Saronse keek Kai warm aan. Blij om eindelijk een goede vriendin terug te zien. "Hoe gaat het met jou Kai?" Hij keek haar onderzoekend aan. Uiteindelijk keerde hij zijn blik om. Zoekend naar Ravena. Die waarschijnlijk ook spoedig zou verschijnen. Het was zo lang geleden. Het was best raar. En het zou nog raarder zijn als hij te horen kreeg dat zijn goede vriendin weg zou gaan. Zijn zwarte manen blonken als de prachtige ruimte met haar sterren. Saronse was sterk veranderd. Hij was nu grotendeels zichzelf. Zijn ribben waren compleet verdwenen en hij had meer spieren. Zijn doffe vacht en ogen waren compleet veranderd. Alles blonk zo prachtig.

,,Hou nou eens op.''
Kwam er klagend, licht geïrriteerd en wanhopig uit haar mond al mompelend tegen de adelaar die haar al de hele tijd aan het prikken was met zijn snavel. Wát wilde dat beest, weer kreeg ze dat prikkende en vervelende gevoel in haar oor het was niet hard en het veroorzaakte geen wonden of iets maar het was wel uiterst irritant en ze werd er helemaal gek van. Geërgerd schudde ze haar hoofd en sloeg met haar staart tegen haar flanken. Weer voelde ze dat prikkende gevoel dit keer in haar rechtoor. Wat moest dat beest in hemelsnaam van haar.
,,Káppen''
Kwam er klagend uit licht als een klein kindje dat wanhopig was maar ze schudde haar hoofd al gat ze was een volwassen die behoorde niet zo te praten.
,,EN NOU IS HET KLAAR!!!''
Donderde ze over het veld toen ze nog een keer dat prikkende gevoel voelde in haar oor. Ze hoorde de arend verschrikt opvliegen en kraaien. Nét goed, dacht ze. Ze wist ook wel heel goed dat de arend toch niet bij haar weg zou gaan hoe boos ze ook werd. Ze draafde de heuvel op, een reusachtige gouden adelaar, zoals zijn ras heette had een bruine vacht met hier en daar een witte vlek, dat bijzondere dier was inmiddels een van haar beste vrienden, het reisde altijd met haar mee, het vloog met haar mee, het begreep haar. En eigenlijk mocht ze er niet over praten alsof het een ding was want het was een dier een speciaal en bijzonder dier. Maar nog altijd als ze haar ogen sloot zag ze Amenia I voor zich, de zwarte raaf, de prachtige zwarte raaf die altijd haar beste vriendin was geweest, niemand kon beter zijn dan haar of was te vergelijken met haar. Geen enkel ander gevogelte misschien paarden. Misschien. Amenia II keek haar uitdagend aan en kwam langzaam op haar afgevlogen. Richting haar oor, Ravena wist precies wat ze van plan was daarvoor kende ze deze adelaar al te lang. Ze schoot onder de adelaar door en galoppeerde weg, de adelaar die deze manoeuvre niet verwacht had was geschrokken en vloog snel achter haar aan. Tijd voor een race wist ze. Ravena's hoeven denderde over de grond, harder en harder, het geklapwiek van vleugels ging sneller en vulde de lucht vol met geluid. Haar manen en staart vlogen wild naar achteren toe. Plots vloog er een hinnik door haar oren ze maakte een noodstop en gleed daarbij van de heuvel maar daar richtte ze geen aandacht op. Ze peinsde haar hoofd.
,,Kai? Wat is er in s'hemelsnaam.''
Mompelde ze zachtjes.
,,Ach dat zien we zo wel.''
Ze vroeg zich enkel wel af waarom Kai haar én Saronse riep. Ravena had zo'n donkerbruin voor vermoeden dat het niets goeds zou zijn. Dat ze zeker niet riep om gezellig met Saronse en haarzelf een praatje te maken om over koetjes en kalfjes bij te kletsen. Ravena's vacht glinsterde in het licht van de felle zonlicht. Haar manen en staart deinsde zachtjes en sprookjesachtig heen en weer terwijl ze naar Kai en Saronse toe galoppeerde, ze leek te zweven terwijl ze zachtjes galoppeerde. Ze had Kai en Saronse al lang niet meer gezien, ook Visual en Merle niet. Maar vooral Kai vond ze erg, haar eigen zus die ze amper meer zag, ze verwaarloosde het contact enkel. Ze snoof eventjes en merkte dat ze al dichter en dichter bij kwam. Amenia II vloog natúúrlijk mee. Uiteindelijk ging ze over in een draf om bij de twee paarden te stoppen. Eerst bekeek ze Saronse, hij was mooier geworden, niet meer zo duf en mager. Zijn vacht en ogen straalde nu van levenslust. Zijn vacht glinsterde in het zonlicht net als die van Ravena. Ze knikte hem eventjes toe.
,,Goed je weer te zien Saronse!''
Sprak ze hem toe eventjes drukte ze haar neus tussen zijn ogen hetzelfde deed ze bij Kai, ze had dit ontwikkeld tot haar teken om iemand te laten merken dat ze hun een goede reis wenste of dat ze blij was hun weer te zien, alhoewel ze dit niet bij iedereen deed. Eigenlijk helemaal niet. Daarna bekeek ze Kai, nog steeds mooi als altijd. Ze herkende haar zus zeker wie niet? De Diamant in haar manen maakte haar typisch. Nog altijd wist Ravena niet hoe ze aan dat ding kwam, maar ze vond hem mooi dat wel. Enkel was ze niet in tegenstelling tot haar zus verzot op dat soort dingen.
,,Ook geweldig jou weer te zien Kai.''
Eventjes dacht ze na toen herinnerde ze zich iets misschien door de pijn stoot die opeens door haar oor trok.
,,HEY KAP NOU EENS!''
Riep ze geërgerd ze zuchtte eventjes en keek Kai en Saronse verontschuldigend aan misschien had ze hun wel laten schrikken wist zij veel. Toen knikte ze naar beneden naar de adelaar die maar voor de veiligheid tussen haar voeten was gaan zitten.
,,Mag ik jullie voorstellen? Amenia de tweede.''
De glimlach was intussen weer van haar gezicht verdwenen ze werd er gek van als ze een lange tijd glimlachte. Dus, dacht ze tevreden, genoegen geglimlacht voor nu.


~Had aardig wat inspi
Maar had langer gekund als ik niet moet gaan slapen
Maar goewd hij is af

De merrie hield haar blik op de vredige groene heuvels gericht. Van binnen voelde ze zich fijn en kalm. Kai was zichzelf. De witte schimmelmerrie brieste een keer tevreden. Ze draaide haar elegante oortjes toen ze hoefgetrappel hoorde. Een prachtige bonte hengst kwam haar kant op. Kai begon breed te glimlachen, maar vanbinnen voelde ze zich schuldig. Waarom? Dat wist alleen Kai zelf. Saronse verminderde vaart toen hij dichterbij de merrie kwam. ''Hallo mooie Kai!'' De hengst liet zijn blik over Kai's manen gaan en haalde een keer speels uit. Kai moest even grinniken en hapte toen ook naar zijn manen. ''Hoe gaat het met jou Kai?'' vroeg hij daarna. ''Met mij gaat alles goed. En met jou Saronsie?'' Ze gebruikte expres de hengst zijn bijnaam. Kai keek hem ondeugend aan. Een witte merrie verscheen ten tonele. Ze begroette Saronse door even haar neus tegen diens ogen aan te drukken, hetzelfde ritueel volgde bij Kai. De kleine merrie hapte Ravena een keer speels naar haar pony. ''Ook geweldig jou weer te zien Kai.'' sprak de stem van haar zus. ''The same,'' mompelde Kai even. Haar blauwe ogen blonken vrolijk, maar ook weer niet. Ze was zeker blij om Saronse en Raaf weer te zien, maar het deed haar ongelooflijk veel pijn om afscheid te nemen. Het afscheid nemen van Dénali deed al pijn genoeg. Dit afscheid zou de merrie nog veel zwaarder gaan vallen. Ravena riep iets geërgerd naar een vogel. Ze keek met een verontschuldigende blik naar de twee andere paarden. ''Mag ik jullie voorstellen? Amenia de tweede.'' Ravena had dus een nieuwe vriend erbij, een adelaar. Kai glimlachte eventjes. Ze was blij voor haar zus. Ze zag dat de glimlach die net nog op Ravena's lippen geplakt stond, verdwenen was.
Kai zuchtte een keer onhoorbaar. Het moeilijkste deel van dit weerzien zou nu gaan komen. Ze prevelde snel een schietgebedje dat Saronse en Ravena niet al te boos zouden zijn dat Kai zomaar verdween voor onbepaalde tijd. De merrie keek naar Saronse en Ravena. ''Ik moet jullie iets vertellen,'' Ze nam een diepe teug lucht. Kai wendde haar blik af van de twee paarden. De merrie concentreerde zich op het prachtige uitzicht. ''Ik ga een tijdje weg uit DH. Alleen. Ik neem niemand mee en dat wil ik ook niet, om bepaalde redenen.'' Nu durfde ze de twee paarden weer aan te kijken. Het was er eindelijk uit. Nu was het wachten op het antwoord van Saronse en Raaf.

Ze knikte eventjes naar Saronse over dat ze een nieuwe vriend erbij had onwillekeurig keek ze naar Amenia de tweede die nog steeds rustig tussen haar voorbenen zat toen keek ze naar Kai. Ze merkte dat de witte merrie haar zus iets dwars zat eventjes fronste ze haar wenkbrauwen maar toen bedacht ze zcih dat ze dat zo wel te horen zou krijgen. Ze proestte het uit toen Kai haar nieuwe bijnaam voor Saronse vertelde. Een geluid wat als een lichtelijke spam over kwam, spammer het schoot door haar hoofd alsof ze een randebiel was die ketchup over zijn of haar biefstuk gooide, ze walgde van het idee alleen al wie kon zijn biefstuk nou zó verpesten. Waarom dacht ze überhaupt aan biefstuk en ketchup? Ze schudde haar hoofd en keek Saronse en Kai weer aan nog eventjes schudde ze haar hoofd en toen luisterde ze naar Kai haar woorden. Het begon allemaal goed en aardig maar ze merkte dat Kai niet meer naar hun keek toen kwamen de woorden woorden die ze als een duiveltje verachtte en haatte. Woorden die ze het liefst aan stukken wou scheuren die ze wou kapot trappen en dan zou ze een gat graven dan zou ze de woorden in een klein zacht en donzig dekentje bewaren en ze dan in het graf leggen met een mooie steen erbij waarop zou staan; Dé gehate woorden van Kai. Ze schudde haar hoofd nee ze moest niet zulke onzin denken. Haat je je eigen gedachte soms? Zei een klein stemmetje in haar hoofd. Nee, natuurlijk niet dacht Ravena onwillekeurig, alsof ze door een walkietalkie aan het praten waren wisselden ze de zinnen af tot Saronse klaar was met praten woorden die ze amper tot niet meegekregen had. Ze keek Kai kalm aan eigenlijk had ze meteen willen zeggen dat ze mee ging ze wist niet eens waarom gewoon als een soort gewoonte als een bezorgdheid ze wist het niet maar aangezien Kai haar toen het woord uit de mond nam zei ze maar eventjes niets.
,,Kai ga toch niet, waarom zou je weggaan? Je bent hier zo gelukkig.''
Zei ze kalm en vastberaden.
,,Maar ach het is je eigen keuze en je weet dat ik deze respecteer hoe zeer ik ook hoop dat je toch blijft dat we je kunnen overhalen om te blijven.''
Sprak ze daarna kalm, plots kraaide een arend of adelaar hoe je het wou noemen hoog boven haar iets ze tilde haar hoofd op in de verte zag ze een schapen-paarden-eendenkop-wolkje met in de voorgrond heel wat dichterbij een reusachtige gouden adelaar ze fronste haar voorhoofd en keek toen naar de wolvenpup het was algemeen bekend dat een adelaar roofdieren waren Ravena wist niet zeker of ze een wolvenpup op hun beurt wel eens op aten maar je kon nooit te voorzichtig zijn.
,,Wel wel Iki.''
Zei ze zachtjes en mompelend toen keek ze Saronse aan eventjes bleef ze hem aankijken, trots, zelfverzekerd en kalm.
,,Ik geloof dat jij het was die het als ik het niet heel erg mis heb het misschien wel lichtelijk merkwaardig vond dat er weer eens een vogel aan mijn zijde is. En zie hier, meneer brengt een wolvenpup met zich mee.''
Licht sarcastisch waren deze woorden maar het was haar gevoel van humor en als je het leerde te waarderen dan kon je het soms ook nog best een grappig vinden.



~AAAAAAAAAAFFFF~