VIPDe grijze hengst hief zijn hoofd op. Diep verscholen in de schaduwen van de overhangende rotsen stond hij doodstil. Een geur kwam zijn kant op. Donkerbruine ogen speuren het smalle pad af, op zoek naar een teken van leven. Hij verplaatste zijn gewicht lichtelijk en draaide zijn hoofd naar links, zoekend naar de lichte merrie waarvan hij wist dat ze er was. Hun ogen kruisten elkaar voor een moment, meer hadden ze niet nodig om elkaars gedachten te weten.
Wetend wat er moest gebeuren richtte de hengst zich weer op zijn taak. Hij nam een paar seconden om zijn gedachten op orde te brengen voordat hij zijn benen in beweging bracht en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was naar voren stapte. Op het moment dat hij halverwege zijn kalme tocht naar de andere kant was kwam er een paard de bocht om galopperen. Terwijl hij zichzelf schrap zette voor de onvermijdelijke botsing kwam de merrie die zich wat verderop verscholen had gehouden tevoorschijn.
Het bruine paard probeerde nog af te remmen, maar het was al te laat, zijn donkere lichaam klapte met volle vaart tegen de grijze hengst op. Happend naar lucht trof hij de grond en voelde een snijdende pijn in zijn schouder.
De merrie sprong naar voren en zette zonder aarzelen haar tanden in de keel van het gevallen dier, bloedlust was duidelijk zichtbaar in haar melkachtige blauwe ogen. Onder haar voelde ze een bevredigend gekraak, haar knieën hadden zijn ribben verbrijzeld en ijzerachtig bloed vloeide haar mond in. Dit gevoel was heerlijk, de trekkende bewegingen van haar slachtoffer hielden na een kort gevecht te hebben geleverd op. Ze voelde zijn kracht wegebben en met een laatste rochelende ademteug lag hij stil.
Voordat hij wist wat hem overkwam was de bruine hengst overmeesterd.
‘Chegyo…’ sprak een zachte stem achter haar. Met enige tegenzin liet ze het levenloze lichaam los en richtte zich op, langzaam draaide ze zich om naar de grijze hengst die achter haar stond en een glimlach trok aan haar mondhoeken. ‘Wat is er? Staat het je tegen? Dit is ons werk. Hiermee beschermen we de kuddes, of was je dat soms vergeten… Falcon.’
Hij haatte het dat ze zo tegen hem praatte, en tegelijkertijd hield hij ervan. Ze maakte gevoelens in hem los waarvan hij niet eens wist dat hij ze had, de primitieve drang om te overleven was altijd aanwezig als hij bij haar in de buurt was. Chegyo was zijn eigen afrodisiaca.
‘Nee, dat zal ik nooit vergeten, maar moest het op deze manier?’ Zijn stem was hard, ze mochten dan samen zijn als partners, deze kant van haar zou hij het nooit mee eens kunnen worden.
‘Welke andere manier had je in gedachten Falcon? Dit was het snelste en gemakkelijkst. Hij was een indringer, we moesten van hem af.’ Haar toon was bijna zakelijk, koud en zonder ook maar enig teken van spijt. Het moest gebeuren, punt uit. Dit was zoals ze erover dacht en geen paard te wereld, zelfs Falcon niet, kon dat veranderen. Chegyo voelde zich lichamelijk tot de hengst aangetrokken, ze hield ervan om hem in haar machtsspelletjes te betrekken. Kijken tot hoever ze kon gaan en het daarna weer goedmaken met gevlei en gesoebat. Makkelijk was het niet, Falcon zag door de meeste van haar façades heen, maar juist daardoor was het zo interessant om door te gaan.
De hengst draaide zich bruusk om en liep van haar weg, roofvogels en andere beesten die hier doolden zouden snel op de geur van bloed afkomen en hij had geen zin om nog een keer te moeten vechten. Haar van over zijn schouder aankijkend stapte Falcon door. ‘Kom, we moeten ons melden bij Hyguno.’
Besluitend zijn toon te negeren volgde de cremello merrie hem, Hyguno zou woest zijn als ze lang op zich lieten wachten. Ze gaf vrij weinig over de opgepompte hengst die dacht de baas te kunnen spelen over de Troopers, maar de irritatie van hem de komende tijd te moeten ontlopen was zelfs bij haar niet welkom.
De uitgestrekte graslanden waren ruwweg onderverdeeld in vier gebieden. Ieder gebied was het territorium van een kudde. Over de jaren had zich een kleine groep gevormd die deze kuddes beschermden tegen gevaar van buitenaf. Deze groep vechters waren van alle kuddes, van alle rangen. Geselecteerd op hun vechtkunst, uithoudingsvermogen en ijzeren wilskracht behoorden ze tot de elite van de Warrior Troop. Binnen hun eigen kudde wist niemand wie ze waren, om geheimhouding te waarborgen kwam de gehele groep nooit bij elkaar. Berichten werden op slinkse wijze aan elkaar doorgegeven. Slechts enkele Troopers wisten van elkaar wie ze waren. Uitzondering op de regel waren Falcon en Chegyo, goed slecht bestond niet binnen de Warrior Troop, en voor hen ook niet in hun partnerschap. Als uitschot in de kuddes hadden ze in elkaar kameraad gevonden.
Wetend wat er moest gebeuren richtte de hengst zich weer op zijn taak. Hij nam een paar seconden om zijn gedachten op orde te brengen voordat hij zijn benen in beweging bracht en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was naar voren stapte. Op het moment dat hij halverwege zijn kalme tocht naar de andere kant was kwam er een paard de bocht om galopperen. Terwijl hij zichzelf schrap zette voor de onvermijdelijke botsing kwam de merrie die zich wat verderop verscholen had gehouden tevoorschijn.
Het bruine paard probeerde nog af te remmen, maar het was al te laat, zijn donkere lichaam klapte met volle vaart tegen de grijze hengst op. Happend naar lucht trof hij de grond en voelde een snijdende pijn in zijn schouder.
De merrie sprong naar voren en zette zonder aarzelen haar tanden in de keel van het gevallen dier, bloedlust was duidelijk zichtbaar in haar melkachtige blauwe ogen. Onder haar voelde ze een bevredigend gekraak, haar knieën hadden zijn ribben verbrijzeld en ijzerachtig bloed vloeide haar mond in. Dit gevoel was heerlijk, de trekkende bewegingen van haar slachtoffer hielden na een kort gevecht te hebben geleverd op. Ze voelde zijn kracht wegebben en met een laatste rochelende ademteug lag hij stil.
Voordat hij wist wat hem overkwam was de bruine hengst overmeesterd.
‘Chegyo…’ sprak een zachte stem achter haar. Met enige tegenzin liet ze het levenloze lichaam los en richtte zich op, langzaam draaide ze zich om naar de grijze hengst die achter haar stond en een glimlach trok aan haar mondhoeken. ‘Wat is er? Staat het je tegen? Dit is ons werk. Hiermee beschermen we de kuddes, of was je dat soms vergeten… Falcon.’
Hij haatte het dat ze zo tegen hem praatte, en tegelijkertijd hield hij ervan. Ze maakte gevoelens in hem los waarvan hij niet eens wist dat hij ze had, de primitieve drang om te overleven was altijd aanwezig als hij bij haar in de buurt was. Chegyo was zijn eigen afrodisiaca.
‘Nee, dat zal ik nooit vergeten, maar moest het op deze manier?’ Zijn stem was hard, ze mochten dan samen zijn als partners, deze kant van haar zou hij het nooit mee eens kunnen worden.
‘Welke andere manier had je in gedachten Falcon? Dit was het snelste en gemakkelijkst. Hij was een indringer, we moesten van hem af.’ Haar toon was bijna zakelijk, koud en zonder ook maar enig teken van spijt. Het moest gebeuren, punt uit. Dit was zoals ze erover dacht en geen paard te wereld, zelfs Falcon niet, kon dat veranderen. Chegyo voelde zich lichamelijk tot de hengst aangetrokken, ze hield ervan om hem in haar machtsspelletjes te betrekken. Kijken tot hoever ze kon gaan en het daarna weer goedmaken met gevlei en gesoebat. Makkelijk was het niet, Falcon zag door de meeste van haar façades heen, maar juist daardoor was het zo interessant om door te gaan.
De hengst draaide zich bruusk om en liep van haar weg, roofvogels en andere beesten die hier doolden zouden snel op de geur van bloed afkomen en hij had geen zin om nog een keer te moeten vechten. Haar van over zijn schouder aankijkend stapte Falcon door. ‘Kom, we moeten ons melden bij Hyguno.’
Besluitend zijn toon te negeren volgde de cremello merrie hem, Hyguno zou woest zijn als ze lang op zich lieten wachten. Ze gaf vrij weinig over de opgepompte hengst die dacht de baas te kunnen spelen over de Troopers, maar de irritatie van hem de komende tijd te moeten ontlopen was zelfs bij haar niet welkom.
De uitgestrekte graslanden waren ruwweg onderverdeeld in vier gebieden. Ieder gebied was het territorium van een kudde. Over de jaren had zich een kleine groep gevormd die deze kuddes beschermden tegen gevaar van buitenaf. Deze groep vechters waren van alle kuddes, van alle rangen. Geselecteerd op hun vechtkunst, uithoudingsvermogen en ijzeren wilskracht behoorden ze tot de elite van de Warrior Troop. Binnen hun eigen kudde wist niemand wie ze waren, om geheimhouding te waarborgen kwam de gehele groep nooit bij elkaar. Berichten werden op slinkse wijze aan elkaar doorgegeven. Slechts enkele Troopers wisten van elkaar wie ze waren. Uitzondering op de regel waren Falcon en Chegyo, goed slecht bestond niet binnen de Warrior Troop, en voor hen ook niet in hun partnerschap. Als uitschot in de kuddes hadden ze in elkaar kameraad gevonden.
