Tha hipster is back

Het was ronduit zalig weer vandaag. De zon scheen, de vogels floten en alles was goed gezind. Zelfs de gespierde campolina hengst was goed gezind. Sinds zijn terugkeer in DH was alles veel beter. Hij was veel rustiger geworden en sprak terug vaker met andere paarden. Het deed hem goed om terug te zijn. Al was hij ook erg blij om uit DH te zijn gegaan. Zijn instincten waren bijna optimaal en zijn lichaam had een metamorfose doorgemaakt. Zijn spieren waren overal duidelijk zichtbaar en zijn hals was prachtig breed geworden. Zijn lange manen hingen wild over zijn dikke hals heen. Zijn lange staart was licht trots gehesen. Hij was uitgegroeid tot een echte hengst. Geen slof van een hengst meer. Hij wist dan ook hoe hij een kudde moest leiden. Ergens was hij er best trots op. Al was de wonde op zijn flank een teken van zijn verlies. Misschien wel het grootste verlies in zijn leven op het moment. Hij ging vader worden, maar alles was weg. Nu probeerde hij er niet teveel over na te denken. Ze zouden het toch niet overleven bij die nieuwe hengst. Hij en de hengst waren de grootste rivalen en gunden elkaar niets. Al zou Navayo nooit zijn veulens kunnen doden.

De zalige geur van de wilgen kwam hem tegenmoet. Genieten sloot hij zijn ogen terwijl hij zijn neus vooruit stak om de geuren op te snuiven. Zijn stevige stap liet zijn spieren bollen onder zijn goudkleurige vacht. Nu hij bijna uit zijn wintervacht was zag je zijn brandmerk weer enorm goed. Hij briestte eens luid en ontspannen. Dit was het luxe leven voor hem. 

-open voor iedereen-

Hij lag, relaxt, rustig tussen de wilgenbomen. Hij luisterde naar alle natuurgeluiden. De vogels, de wind door de bladeren. Heerlijk. Dit was de enige plek waaraan hij geen herinneringen had. Niet dat hij overal slechte herinneringen had, maar hij had ze wel. En ja, ik geef toe, ze waren niet allemaal even goed. Zoals die in de woestijn, hij wist het nog als de dag van gisteren.Twee veulens, en zij waar hij liever niet aan denkt. Het was een hete zomerdag, en je kon de hittegolven zien. Jay en Armani hadden erg veel dorst, maar nergens was water. Hij zuchtte. Zijn twee zoontjes hadden niet lang geleefd. Als hengsten konden huilen had hij dat nu gedaan. Hij glimlachte in zichzelf als hij aan de herinnering dacht, die van toen hij de beslissing had genomen. Hij werd slecht. Het voelde zo goed, om slecht te zijn. Woah, die zin klopt niet. Maarja.. Black Night werd uit zijn gedachtes ontwaakt  toen hij een paard hoorde briesen. Hij stond op, schudde zijn manen uit en draaide zich om. Fel keek hij de hengst aan.

Navayo keek om zich heen. Nam de geur in zich op. Licht bromde hij, een hengst. Dit was niet zo geweldig omdat zijn oerinstincten nog goed door werkten. Hij had de mentaliteit van survival of the fittest nog in hem zitten. Een hengst kon leiden tot een gevecht, gewoon omdat zijn verstand nog half op nul stond voor 90 percent van de tijd. Het was gevaarlijk om als hengst bij hem in de buurt te komen. Hij imponeerde als de beste, en dat hij buiten DH goed genoeg bewezen. Hij had zich omhoog gewerkt zoals geen ander dat kon. In die korte tijd had hij merries veroverd. Hij had zijn nageslacht verzekerd. Iets waar hij misschien nog spijt van zou gaan krijgen maar veel maakte hem dat op dit moment niet uit. Hij was terug in DH en zou zijn rust terug gaan vinden. Niet zoals hij nu erbij stond. Gespannen, zwarte neusgaten wijd open en imponerend. Zijn voorlok hing voor zijn hazelbruine ogen en zijn gespierde lichaam ging met imposante passen richting de andere hengst. Hij schudde zijn hoofd om zijn lange manen te laten bewegen. Hij bolde zijn spieren en briestte. Hij stampte een paar keer met zijn voorbeen. De andere hengst zou niet anders kunnen dan te reageren. Dit was haast een gevecht uitlokken. Hij keek het dier voor hem nog eens aan. Er kwamen nu geen woorden aan te pas. Zijn verstand stond op nul. Praten zou niet lukken voor hem. Dit was puur instinctief, heel erg vreemd. Paarden die naf kenden zouden hem zo niet herkennen. Al zou een badass er veel plezier aan beleven.