Back to Family [Aswan]

Het leek wel of de wind vastbesloten was de bruin bonte merrie van de heuvels te blazen. Amira's hoofd hing laag boven de grond, met een lichte krul en ze liep met al haar kracht tegen de wind in. Ze hoopte, dat als ze zo de heuvel weer af liep, de wind zou worden tegen gehouden door de grote heuvel. Op de top van de heuvel werd ze echt bijna omver geblazen en Amira zette stappen naar voren, de heuvel weer af. Maar het zand zat los, viel naar beneden en de grond onder de hoeven van de merrie verdween. Ze viel naar beneden en rolde over de berg naar de voet. Ze kwam pijnlijk op haar zij terecht en snakte naar adem. Ze hief haar hoofd en keek of er een ander paard was. Nee gelukkig. Ze duwde zichzelf overeind, maar schrok zich rot toen ze de geur van een ander paard rook. Haar hoofd ging met een ruk omhoog, haar spieren spanden zich en het wit in haar ogen was duidelijk te zien. Haar oren waren naar achter gericht en haar gewicht stond op haar achterhand, zodat ze kon weg sprinten. Tot ze het paard zag en het haar toch bekend voorkwam. "Aswan?"

De bruine vacht van de hengst, met dezelfde witte bles. De zwarte manen. Hij was het echt. Hij moest het zijn. Haar broer. Ze zag de hengst bovenaan de heuvel staan en naar beneden komen. Toen ze zijn naam fluisterde zette hij een pas achteruit, richtte zijn oren iets naar achter maar liet die houding vervolgens weer varen. Net als zij. "Dat kan niet. Amira..." sprak hij zacht. Opgelucht draafde ze naar hem toe en duwde haar neus in zijn manen. "Dat. Huh? Maar... Hoe?" kwam er enkel uit zijn mond. Amira zette een paar passen achteruit. "Amira..." fluisterde hij. Ze keek hem aan. Waar was hij geweest? Waarom had hij niet meteen doorgehad dat zij hier heen was gegaan? Amira was nou al ruim een jaar in Dream Horses. Maar ze had meteen vanaf het begin gemerkt dat ze bang was voor alles en iedereen. Ze was misschien een beetje afhankelijk van de hengst voor haar. Maar ja. Dat was toch niet zo heel erg? Ze waren allebij net drie, nog niet eens volwassen! "Waar heb je gezeten?" vroeg ze zachtjes.

Amira keek naar de planten onder haar en dacht daarbij gelijk aan de woorden dat een paard tegen haar had gezegt. De kringloop van het leven. Ze was net één jaar toen het paard uit haar oude kudde dat had gezegt. Ze had er niets van begrepen. Maar nu, nu ze ouder werd. Snapte ze het wel. Het ging over de bijen, die de nectar uit de bloemen zogen. Over de paardenbloemen die sporen mee lieten waaien in de wind. Als paard zijnde, voedde Amira zich met de planten. Maar als ze dood zou gaan, ze hoopte dat dat nog lang zou duren, maar als ze dood zou gaan zouden de planten zich met haar voeden. Zo ontstond er een cirkel, omdat er altijd wel nieuwe veulens geboren werden, maar er ook altijd wel ergens een paard dood ging. Het was een kringloop, niet te stoppen.
"Dat doet er niet toe..." zei Aswan zachtjes als antwoord op haar vraag. Haar oren bewogen onzeker naar achter. Vertrouwde hij haar niet meer? "Hoelang zit je al in DreamHorses?" vroeg de bruine hengst aan haar, voor ze antwoord kon geven op zijn eerste zin. "Ongeveer anderhalf jaar. Ik heb ook al in een kudde gezeten. De Dénali. Maar die verdween, helaas." ze dacht terug aan haar tijd in de kudde. Maar ze was altijd nog bang geweest. Zelfs voor Sultan en Pearl, die de kudde hadden geleidt. "Ik heb je gemist" zei hij. Amira glimlachte, maar dat verdween snel weer toen er een bliksem door de lucht schoot met een donder erachter na. Intussen was het gaan regenen. Hard gaan regenen. Amira steigerde, draaide zich met een ruk om en galoppeerde weg in een blinde vlucht.