Soft whispers and cool airs. [Open]

Trainen moest nog steeds gebeuren. Zijn lichaam had nu eindelijk de bouw die elke hengst wel wilde hebben dus die zou hij gaan uitbreiden ook. Zijn lichte ramshoofd met lange oren met zwarte punten stond op een stevige dikke hals die overliep in een gigantisch lijkende schouder met een paar stevige benen met een normale lengte. Zijn onderbenen en hoeven waren alle vier zo zwart als de nacht en zagen er spiertief gebouwd uit. Zijn lichaam was een blok beton met een vlag als staart. Hij moest eerlijk toegeven, hij zag er goed uit. Hij verzorgde zich dan ook. Zijn gouden vacht glom in de zon terwijl zijn zwart er bij afstak. De aalstreep die van zijn manen tot zijn staart liep scheidde zijn lichaam in 2 delen. Een linker en een rechterkant, beiden even goed gebouwd. Zijn hazelbruine ogen stonden op scherp maar zoals altijd vriendelijk. Zijn oren naar voren en zijn neus bijna tegen zijn borstkas. Of dit het gebied is van de Quiet sparkle wist hij niet maar dat maakte maar weinig indruk op hem. Hij hield zich niet echt aan de regels maar handelde naar hetgeen wat ze hem altijd hadden verteld. Elk paard is goed en slecht, je moet gewoon de juiste balans zien te vinden. Het klopte wel. Het was niet omdat hij naar zijn gedachten goed handelde dat anderen dat ook zo zagen. Een paard dat volgens hem slecht handelde, handelt voor zijn eigen goed. Het is maar welke levensstijl je aan neemt.

Naf zuchtte, hij had wel opgemerkt dat sunset voor ze samen waren nog met een prachtige hengst stond te flirten. Het maakte hem ergens kwaad op de merrie. Ze was soms zo blind. Weer schudde hij zijn hoofd, niet over denken navayo, laat haar dat zelf maar uitvinden. Ze moest zelf maar uitvinden wat goed en slecht was maar niet weer met een veulen thuiskomen want dan leefde het veulen niet lang, dat kon hij wel verzekeren. Dat was zijn oerpaard dat naar boven kwam. Zo had hij nu eenmaal de grootste tijd van zijn leven geleefd. Niet praten of nadenken, gewoon hengst zijn. Bijna de hele tijd je geuren markeren en zien een merrie vast te krijgen. Dat was altijd zijn leven geweest.

Op een 50tal meter van hem liep een andere hengst. Navayo nam zijn geur in zich op maar kon er niet veel uit opmaken. Een volledig onbekende. Dat kon interessant gaan worden. Naf was nu niet bepaald voor de hengsten en zeker niet als ze niet in de kudde leefden. Dan waren ze soms wel eens op een glad terrein bij hem. Ookal was hij goed, niet elke hengst kwam er vanaf met een leuk gesprekje. Zo zat naf nu in elkaar en bijna niemand wist dit van hem, zelfs sunset niet. Heel misschien Kai maar dat zou dan ook de enige zijn binnen DH die van zijn vorige levensstijl af wist.
Naf stopte een meter of 2 van de hengst en bekeek hem eens goed. Hij zag er goed gespierd uit en zelfzeker van zijn stuk. Qua grootte kon hij niet bepaald oordelen, dat maakte hem ook niet uit. AL was hijzelf maar een normaal paard van grootte, rond de meter 65 dacht hij. Erg goed gegroeid voor een campolina die meestal redelijk klein bleven. Moest hij in de fokkerij hebben gestaan zouden ze hem hebben ingezet op de kleinere merries om grotere veulens te verkrijgen uiteindelijk. Al wist naf van zichzelf dat hij kleine veulens in het begin gaf maar later zouden ze groot uitgroeien. Agh dat telde niet, dat was van vroeger voor hij nadacht over zijn gedachten en levensstijl. Voor hij naar hier trok. Daar moest hij niet meer aan denken.
Er kwam enkel een knik na een paar seconden af bij hem. De hengst zou eerst mogen gaan spreken. Naf was nu niet bepaald spraakzaam bij hengsten. Bij merries zou hij zijn awkward zelf boven halen en zonder dat hij het wist hen een vlijende begroeting toewuiven. Toch bleef deze heer vreselijk bij merries als hij nadacht. Nadenken was gewoon niet goed voor hem.

Navayo had zijn hoofd trots gehesen. Hij had dan ook geen angst om dominant de hoek uit te komen. Hij had een respectabele leeftijd waarbij hij jongere paarden aan zou kunnen en ook met de ouderen mee kon vechten voor het leiderschap moest hij dat willen. Hij was volledig uitgegroeid en zijn bespiering was op zijn best. De lijnen aan zijn schouder zaten netjes en zijn achterhand was strak. Zijn dikke hals was lichtelijk gekruld en zijn lange manen speelden alle kanten op. Zijn dunne voorpluk verdoezelde een klein stukje van zijn witte bles. Zijn kastanjebruine ogen bekeken de hengst van top tot een. Hij zag er heel anders uit als navayo. Ten eerste een heel andere bouw en ten tweede zat hij qua verzorging een niveau lager. Niet dat het Navayo wat uit maakte. Dit dier was toch geen optie voor lid te worden van de kudde. Of dat dacht hij tenminste. Al kende hij wel de taal van de instincten. Hij stelde zich neutraal op, niet onderdanig of uitdagend. Iets wat Navayo wel beviel. Aan zijn geur op te merken hoorde hij ook niet bij een kudde. Eerder een zwerver die in Dh leefde en er alleen voor stond. Een keuze die voor naf nu niet meer echt voor de hand lag. Hij had zijn partner en een kudde waar hij beta van was. Iets wat hem redelijk wat macht gaf al misbruikte hij het niet. Hij liet zijn hals dan ook naar het neutrale zakken zodat ook hij geen reden zou worden voor een gevecht. Daar had hij helemaal geen zin in. De hengst stelde zich voor als Yamato, een naam die hij nog niet eerder had gehoord. Hij had ook geen enkel kenmerk kunnen plaatsen bij de geur dus dat was vanzelfsprekend.
"Navayo" Sprak hij kort, maar niet bot. Zijn stem was zoals altijd hees maar ook neutraal. Naf had best een braziliaans accent in zijn stem liggen waardoor het hem heerlijk zuiders liet klinken. Iets wat meerdere merries wel aanstond. Nou ze waren dan toch mooi telaat want Sunset had zijn hart gestolen.
"Nieuw hier?" Vroeg hij maar aan de hengst om het gesprek wat leven in te blazen. Niet dat hij echt nood had aan een gesprek maar anders zou het wat onmakkelijk worden. Hij wist niet of het paard de capaciteit had om zonder een woord te zeggen, te communiceren. Dit was iets waar Navayo meester in was. Hij kon dagen met een paard doorbrengen zonder een woord uit te brengen en toch ging hij zich niet vervelen. Iets wat erg handig was als je beiden niet spraakzaam was en de kunst van het oerpaard begreep. Iets wat weinig paarden hadden in dh. Zo kon hij perfect duidelijk maken wat hij nodig had zonder een woord te zeggen. Het was ook zo heerlijk om soms te genieten van de stilte en het gezelschap tegelijk.