Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » W E S T E N » Het Moeras » C O M E B A C K x Open

C O M E B A C K x Open

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1C O M E B A C K x Open Empty C O M E B A C K x Open za 1 sep - 3:58

Toxic

Toxic
Mother F*cking Princes

Iedere keer hetzelfde. Waarom kon ze nou nooit op één plaats voorgoed blijven? Was dat nou altijd zo moeilijk? Ach, het maakte nu niets meer uit, ze was toch terug in DH. Niet dat het haar eigenlijk wat uitmaakte, ze kreeg overal haar zinnitje, maar ze had het hier toch leuker gevonden dan in de Bergen. However, waarom verspilde ze haar denken nu eigenlijk daar nog aan?
Zwart. Stevig gebouwd. Lange manen. Een lichaam vol littekens. Dit was Toxic, een merrie met een ego van hier tot in china, die terug was gekomen van weggeweest. Ze herkende het eerlijk gezegd hier amper nog. Maar ze had toch zo'n 'terug thuis' gevoel. Nooit had de merrie begrepen waarom ze was weggegaan, weg uit DH. Waarschijnlijk lag het aan de goedzakjes die de wereld aan het overnemen waren. Geen idee ervan of dat nog steeds zo was, maar ze beloofde zichzelf dat ze nu nooit meer weg zou gaan uit DH. In de bergen leven was erg saai en zwaar geweest. Iedere dag reusachtige dingen beklimmen, wat verschrikkelijk veel enrgie kostte. En veel viel er niet te beleven. Geen paard om te doden. Geen hengst om te verleiden. Sjeez, waarom was ze ooit Wipstaart weggeweest? Nou goed, Toxic werd hier nooit echt geliefd door de paarden, dat kwam zeker door haar egoïstische en geweldig slechte gedrag. Nou ja, hun probleem. Toxic kon zichzelf niet voor hun aanpassen, en als ze dat zou kunnen, waarom zou ze? Het kon haar niks schelen wat die zielige prutsers van een goedzakjes van haar vonden. Ze leefde nu op haar eigen. Geen kudde meer. Nooit meer. De meeste paarden die Toxic ooit in DH had leren kennen, waren slechte geweest. Normaal was dat, omdat dat zowat de enigste waren waarmee ze overeen kon komen. Met goedzakjes was het meestal bekvechten, en daarna er mee vechten. Nu ze terug was hier, moest ze wel een leuke comeback maken. Iemand killen? Een goedzakje? Ach nee, iets originelers. Maar wat? Haar hoeven gleden over de vochtige grond, bedekt met duizenden bedorven bladeren. Terwijl haar lichaam door het koude, vuile, stinkende en bijna groene moeraswater bewoog, gleden haar ogen terug over haar favoriete omgeving in heel DH. Hier was ze altijd het liefst geweest. Dood, stil, smerig. Yeah, het was hier geweldig. Nadat haar lichaam zich uit het water had gehaald - of ja, kon je het wel water noemen? - schudde ze zich in een simpele beweging zo droog als maar kon. Het was zo lekker hier. Hm. Nu eens zien wat voor gezelschap je er ondertussen kon krijgen.


. O P E N H E I D .

2C O M E B A C K x Open Empty Re: C O M E B A C K x Open za 1 sep - 10:05

Kay

Kay

All we want to do is eat your brains
We’re not unreasonable; I mean, no one’s gonna eat your eyes
C O M E B A C K x Open P6huC
Het moeras was een plek waar hij al tijden niet was geweest - om precies te zijn drie jaar - en alsnog door en door kende. Vroeger toen hij een gup was had hij dit gebied kunnen verkennen, en leren kennen. Hij wist elke paadje waar je kon lopen zonder tot je knieën weg te zakken in de onschuldig ogende, doch verraderlijke modder. De derrie stonk naar rottend vlees - van alle beesten die in de drek hun einde hadden gevonden - en moerasgas. Het gebied was afzichtelijk met zijn legerkleuren die hem ontsierden. Het moeras was zeker geen prettig plekje om eens lekker rond te hangen, en daarom een geliefde plek om te trainen onder de slechten in de bevolking van Dream Horses. Toch was het moeras verandert in die jaren dat hij weg was geweest. En dat merkte Kay terwijl hij tussen de schaarse, miezerige boompjes heen zigzagde.
Kay was ook verandert sinds hij was vertrokken. Enkel zijn uiterlijk viel hieronder. Zijn inborst was nog altijd hetzelfde. Hij was nog altijd dezelfde Kay. Maar wat zijn uiterlijk betrof.. Hij was breder, groter - zoals een Welsh pony groot kan zijn, dus nog in de lengte niet zo bar hoog - en sterker. Zijn hals was gespierd en dik. Misschien was hij ook ietsje breder omdat hij wat overtollig vet meedroeg, maar dat was slechts een bijzaak. Kay was nog nooit eerder zó in topvorm geweest. Zijn manen waren langer, ze vielen ruim over zijn riante hals - en litteken - heen. Zijn voorpluk was lang en reek tot ver over zijn gezicht en hing duister over zijn ijsblauwe ogen heen. Hij had een paar sokken onder zijn kogels ontwikkeld. De haren waren dik en vet en zaten onder het vuil van de dagelijkse zooi waar hij doorheen paradeerde. En de derrie uit het moeras maakte ze onherkenbaar bruin. Van het parelwitte was er niks meer over.
In een langzame, luie tred vervolgde Kay zijn weg over de meest stevige paadjes uit het moeras. Maar altijd nog altijd zakte hij tot zijn kogels weg in de modder. Zijn hoofd hing op borsthoogte. Zijn oren stonden wat geconcentreerd naar achteren, terwijl hij zijn hoeven in de schijnbaar stevigste aarde neerzette om zijn kilo's naar voren te bewegen. Al tijden op weg naar beter gelegen gebieden baande hij een weg door het moeras, waarvan hij het nodig vond deze weer eens een bezoekje te brengen. Het was de plek waar moorden werden gepleegd, en zelfmoorden ook ten sprake kwamen. De grijze nevel maakte de plek extra mysterieus en gevaarlijk ogender. Enkel paarden met een draadje los bewerkten vrijwillig de aarde van het moeras met zijn hoeven. En zo'n persoon zou snel zijn pad kruizen.
Zijn oren schoten als een veulen die zijn moeder voor het eerst zag naar voren, toen draaiden ze als twee propellers in het rond om verdere geluiden op te vangen. Hij hoorde verder niks, behalve de sompige geluiden van iemand die zich door de druk baande. Zijn hoofd werd meer geheven en er ontstond een kleine krulling, waardoor enkele spieren zichtbaar werden gepresenteerd. Een speels grijnsje deed zijn mondhoeken omhoog krullen.
‘Vreemde plek voor 'n merrie, niet?’ vroeg hij met een plagerige toon toen een Frieze merrie binnen bereik was gekomen. Hij stapte door tot hij voor haar stond. Hij was duidelijk kleiner met zijn ponymaatje, maar trok zich daar niks van aan. Wie hém ging treiteren wegens zijn schofthoogte, zou daar later spijt van hebben als ze met een hersenschudding uit zaten te zieken.
‘Heeft de merrie het hier naar haar zin?’

33. Luieren.

Toxic

Toxic
Mother F*cking Princes

Een lichte zucht verliet haar keel terwijl een zacht briesje door haar manen streek. Opgelucht was ze dat de winter nu eindelijk over was, die had voor haar veel te lang geduurd. Ookal was ze niet echt een lente-fan, winter was zeker niet haar favoriet. Haar ogen werden tot spleetjes getrokken toen de geur van een hengst door haar neus streek. Hm. Gezelschap. Interessant.
Stiekem hoopte ze op een slecht paard. Met goedzakjes kreeg je altijd hetzelfde verhaal. Ze zagen je, begonnen te trillen, en maakte zich uit de voeten. aar he, Toxic verdiende ook wel eens een gezellig gesprekje hoor?
Een klein speels grijnsje sierde haar mond wanneer een stem achter haar luidde. Hij klonk zeker niet als een goedzakje. Toxic draaide zich naar haar om en glimlachte breed. Hij was kleiner als haar. Grappig, maar ze had er respect voor. 'Eigenlijk is dit de merrie favoriete plek.' Sprak ze kort, maar met een sappig toontje erin. Het moeras, ja, hier had ze de gekste dingen beleefd. Ergens hier moest nog het lijk van een Andalusiër liggen. Ooit had een merrie het vertikt haar met rust te laten, dus had Toxic haar maar op de harde manier laten zwijgen. Oké, ze had haar niet willen vermoorden. Maar de verleiding naar dat triomfantelijk gevoel wanneer zij won was zo enorm groot geweest.
Toen de hengst vroeg of ze het hier naar haar zin had, grinnikte ze. 'Dat heeft de merrie zeker.' Sprak Toxic terwijl haar donkere kijkers even over zijn lichaam gleden. Slap zag hij er niet uit, in tegendeel. Misschien mocht ze hem wel.
'De merrie haar naam is Toxic.' Sprak de zwarte merrie terwijl haar mondhoek langzaam omhoog werd geduwd. Haar eerste ontmoeting na jaren. Ergens was ze best wel opgelucht dat ze deze hengst niet kende van vroeger. Anders kreeg ze weer een dikke zaag op zich af. Waar ze momenteel geen zin in had.
Toxic grimaste wanneer ze terug dacht aan haar tochtje door de bergen. Afschuwelijk was dat geweest. Zeker omdat het winter was geweest. Dan was alles nog tien keer zo glad, tien keer zo zwaar. Ook een reden waarom ze zo opgelucht was dat lente terug was aangeboken. Ookal deden de vrolijke bloempjes haar kotsen. Vrolijk? Ja hoor, dat was ze wel. Maar vrolijkehdi om haar heen? Moest ze niets van hebben.
'Heeft de hengst hier ook een naam?' Vroeg de merrie terwijl ze een speels grinnikje liet horen. Ookal was Toxic een moordmachine, de hengstjes hier bleven geweldig.
Even tuurde Toxic tussen de bomen door. Wolken verspreden zich boven hun hoofd. Regen op komst. Misschien wel een beetje onweer. Ook dat had Toxic het liefst.

4C O M E B A C K x Open Empty Re: C O M E B A C K x Open zo 2 sep - 21:52

Kay

Kay

All we want to do is eat your brains
We’re not unreasonable; I mean, no one’s gonna eat your eyes
C O M E B A C K x Open P6huC
Hij blies eens een paar lokken voor zijn ijsblauwe ogen weg, die helder oplichten als sterren in de donkere nacht. Zijn vacht was al weer glad. Alle dikke haren die waren gegroeid voor de winter, had hij allemaal stuk voor stuk verloren. Hij baggerde traag door het moeras heen, op zoek naar niks. Op weg naar niemand. Hij had geen doel voor ogen. Hij was terug thuis, en nu moest hij opzoek naar weer een nieuw avontuur om zijn leven interessanter mee te maken.
Amper nog paarden kenden zijn naam hier in Dream Horses, en hij wilde die roem hebben. Hij wilde dat iedereen met walging of met respect uitsprak. Hij wilde aanwezig zijn, dat hij het ook wist. Dat als hij paarden tegenkwam zich niet eens meer voor hoefde te stellen, omdat ze hem kende van de verhalen. Van de daden die hij had gepleegd. Dat hij werd gevreesd. Dat anderen vrees voor hem voelden. Hij was hier altijd enkel een marionet geweest, die rond bungelde aan de touwtjes die Deina aan had getrokken. Nooit meer wilde hij zo'n fout ondergaan. Echter had Deina hem in zijn jongste jaren sterker gemaakt. En wat voelde het zwaar om dat toe te moeten geven. Maar nu was Deina dood, dus van haar had hij geen last meer.
Zijn ogen gleden voor het eerst over het lichaam van de merrie voor zich heen. Het was kenmerkend een Fries. Groot, zwart, veel haar. Ze was weer een standaard slecht paard. Op één of andere manier waren die bijna allemaal zwart. Tenminste, in de tijd dat hij nog in de Horcrux zat, was hij de enige die de kleuren een beetje oplichtte met zijn witte vlekken.
Op de smoel van de merrie ontstond een brede glimlach. Hij rolde even zijn ogen voordat hij ook een lach liet zien. 'Eigenlijk is dit de merrie favoriete plek.' Hij grinnikte even binnensmonds. Oké, deze merrie had humor, en dit was nog maar de eerste zin die ze had gezegd.
Nadenkend tuitte hij zijn lippen voordat hij het volgende zei: ‘Ik dacht dat merries niet van modder en bagger hielden op hun glimmende vachtjes,’ zei hij quasi-peinsend.
'Dat heeft de merrie zeker.' antwoordde ze op zijn volgende vraag. Zijn mondhoeken krulden omhoog naar een grijns. Hij zette een paar sompige stappen naar voren, dichter bij de merrie. Hij kantelde zijn hoofd een beetje en keek haar aan van onder zijn voorpluk. ‘Juist,’ was zijn korte antwoord.
'De merrie haar naam is Toxic.' Aah, ze stelde zich al voor. Het was geen nep wannabe paardje die deed alsof hij vet stoer was ik-kijk-heel-kil-en-je-mag-mijn-naam-niet-weten-want-daar-ben-ik-te-goed-voor. Als je je naam niet vertelde kwam niemand van je bestaan te weten.
‘Tocix zeg je?’ vroeg hij toen aan de merrie. Hij had haar naam duidelijk gehoord. ‘Ach, ik ken al die beesten die hier rondhuppelen niet meer. Wat wil je naar drie jaren foetsie zijn.’ Hij wendde zijn blik even af van de merrie. Misschien was zij wel zo'n nieuwkomer van toen hij weg was gegaan. Misschien was ze wel beroemd ofzo. Dat haar naam door Dream Horses zweefde en goedzakjes bang waren het uit te spreken. Misschien had ze wel een kudde. Hij wist het ook niet. En misschien had ze geen enkele waarde, en was het maar een paard.
'Heeft de hengst hier ook een naam?' Zijn hoofd vloog met een swier weer naar het gezicht van de merrie. ‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde hij droog en hij rolde zijn ogen. Wat een extreem domme vraag, natuurlijk had hij een naam. Doch wist hij waar ze op doelde. Zijn naam. Toen liet hij zijn hoofd zakken en maakte een soort buiginkje. Toen hij weer opkeek boorde hij zijn ogen bijna in hare. ‘Kay, mon petit chéri,’ antwoordde hij toen op haar vraag. ‘Knoop 't maar in je oortjes,’ zei hij toen droog. Hij zwiepte eens met zijn staart tegen zijn flank om een vlieg met te jagen, die toen dood in de drek neerviel.
‘Dus Toxic..’ Hij keek de merrie weer eens aan. ‘Want vind je van dit land?’

10. Vrees

Toxic

Toxic
Mother F*cking Princes

De merrie blies even verveeld een lok uit haar ogen en wende die daarna terug naar de hengst voor haar. '‘Ik dacht dat merries niet van modder en bagger hielden op hun glimmende vachtjes,' sprak de hengst. Een erg diepe zucht verliet haar keelgat, en ze rolde met haar ogen. 'Zie ik er uit als een merrie die zich daar druk over maakt?' Vroeg ze terwijl ze kort grinnikte, maar ze sarcastisch had gesproken. No no, het kon Toxic wat wat er met haar donkere vachtje gebeurde. Al zwom ze door een dodenrivier, wat maakte het haar nou uit? Haar hele leven was al doods en saai. Ze voelde zich als een vampier met vier benen.
Toen hij vertelde dat hij drie jaar lang uit DH verdwenen was, kon Toxic zonder enige spijt begrijpelijk knikken. Ze wist maar al te goed wat deze hengst bedoelde. Zij was naar de Bergen getrokken. Waarom? Geen vervloekt idee. Haar status hier was gewoon een zootje geweest. Op den duur was er gewoon niets leuks meer aan. Iedereen had zo veel schrik van je, ze durfde je niet eens aan te spreken. Wat voor zin had het dan nog? Nu was Toxic gewoon terug gekeerd omdat ze het hier veel fijner had gevonden dan in de rotbergen. En ze kon altijd een nieuwe start maken. Hoewel ze zoieso geen goedzakje zou worden. Dat idee... 'Ik begrijp je,' sprak ze knikkend. 'Deze merrie is net terug van weggeweest.' Lomp van d'r, maar however, dat deed er nu toch niets meer toe. Haar staart zwiepte alle kanten uit om de rotvliegen weg te jagen die haar al de hele dag op stang zaten te jagen. Toxic zag de hengst met zijn ogen rollen nadat ze naar zijn naam had gevraagd. Niet zo bedoeld, idioot. Dacht ze kort en rolde met haar ogen. Hij stelde zich voor als Kay. Meteen krulden haar mondhoeken omhoog en knikte ze kort. Even keek ze hem bedenkelijk aan. ‘Knoop 't maar in je oortjes,’ sprak hij. Toxic grinnikte en haar ogen gleden onderzoekend over zijn blik. 'Ik zal mijn best doen, maar ik ben niet goed in namen onthouden.' Haar ogen straalden speels. Ze mocht 'm wel. Zijn vraag naar hoe zij dit land vond, verveelde haar weer. Wat vond zij van dit land? Geen idee. Het was oke? 'Beter dan in de bergen leven, right? En geloof mij maar, ik spreek uit ervaring.' Grijnsde ze kort en schudde even lichtjes met haar lange manen om nogmaals de vliegen te verjagen.
Toxic straalde lichte nieuwschierigheid uit naar Kay, hij leek haar wel chill. 'What about you?' Vroeg ze. 'Je zei dat je 'foetsie' bent geweest? Tell me about it.' Sprak ze sussend. Ze was niet de beste luisteraar, maar he, zolang ze maar iets over te babbelen hadden, right? En waarschijnlijk had deze gast nog wel eens interessant vraagje voor haar klaar. Vreemd genoeg dacht Toxic even terug aan haar dode zusje, Poison. Ja, ze hadden de leukste tijden samen beleefd. In tegendeel, Poison was een goedzakje geweest. Nooit had Toxic kunnen begrijpen dat ze echt familie met die schijterd was geweest. Ze was zo zielig. Toxic miste haar niet, no no, maar toch had ze liever gehad dat ze nog in leven was, dan had ze tenminste nog iets gehad om mee te sollen. Waar je dan achteraf géén miserie van kreeg. Maar ach, zij was dood, daar moest ze maar mee leven.
Toxic richtte haar blik weer terug naar de hengst en zuchtte even diep uit.

Kay

Kay

All we want to do is eat your brains
We’re not unreasonable; I mean, no one’s gonna eat your eyes
C O M E B A C K x Open P6huC
Blijkbaar had de merrie helemaal geen bezwaar tegen een beetje modder op haar vacht, of om door de modder te baggeren, aangezien ze met haar ogen duidelijk rolde en zuchtte. Hij grinnikte wat. Mérries. Ze waren zóó onvoorspelbaar. De ene was weer zo'n smetvreesbeest, de ander een bitch, de ene weer op uiterlijk gericht, en dan had je ook nog schepsels zoals dit beest voor zich. Merries waren onvoorspelbaar. Hij wist het inmiddels wel. Die schepsels waren onbetrouwbaar en ongrijpbaar. Keer op keer stelden ze je weer teleur. Hoe diep was Dream Horses gezonken, dat simpelweg élke kudde door een mérrie werd geleid. Wat een zonde, wat een zonde. Hadden al deze hengsten hier hun ballen verloren?
'Zie ik er uit als een merrie die zich daar druk over maakt?' Nee dus. Maar alsof hij een stomme imbeciel was met een IQ onder nul komma nul, kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Alsof hij haar nog nooit had bekeken, vlogen zijn ijsblauwe ogen over haar lichaam, elke vierkante centimeter ontgleed niet aan zijn zicht. Tot hij tot de conclusie kwam: ‘Ja.’ Het droge woord, zo sarcastisch. Hij wist heus wel dat ze nee bedoelde, hij was niet zó dom. Maar zíj stelde een vraag, en híj beantwoordde hem.
Toen hij vertelde dat hij was weggeweest, knikte de merrie. Hij kantelde zijn hoofd een beetje. Zoekend naar meer informatie. 'Ik begrijp je, deze merrie is net terug van weggeweest.' Wat hadden ze toch veel gemeen. Hij grijnsde even en keek de merrie aan. Ach, hij zou maar niets vertellen over de jaren buiten DH. Dat stelde niks voor. Enkel een paar fouten gemaakt. Een paar dingen gedaan. En helaas had zijn familie daardoor op de blaren moeten zitten. Maar met hém ging het prima.
Opeens werd hij afgeleid door een heldergroene libelle die voorbij vloog. Wat deed dat ding hier? Hij volgde het ding met zijn ogen, totdat hij uit zich was. Hum? Ach, wathever. Die libelle had geen enkele waarde.
'Ik zal mijn best doen, maar ik ben niet goed in namen onthouden.' Zijn aandacht lag weer op de merrie. Hij grinnikte even. ‘Nah, mijn naam is niet moeilijk. Drie letters, like, hoe simpel.’ Nee, zijn ouders hadden niet bijster veel inspiratie gehad.
De merrie antwoordde toen zijn vraag. Ze zij dat het beter leven was in de bergen. Zij had dus haar jaren in de bergen doorgebracht. Ze knikte even naar haar. Oké, juist. Niet naar de bergen toe.
'What about you? Je zei dat je 'foetsie' bent geweest? Tell me about it.' Hij zuchtte eens duidelijk. Moest het nou? Hij mopperde een beetje in zichzelf en keek toen de merrie aan. Hij rolde even met zijn ogen. Als Toxic zó geïnteresseerd was. ‘Ik ben drie jaar weg geweest. Ik heb de Horcrux verlaten en op zoek gegaan naar paps en mams. Geen goede aanvaring. Ze zijn beiden, héláás gestorven,’ sprak hij sarcastisch. Hij keek een beetje naar de grond, schuifelde wat met zijn hoeven om niet te ver weg te zakken in de derrie. ‘Toen ben ik wat rond gaan reizen, wat paarden ontmoet, niet héél bijzonder,’ loog hij. Nou, een deel was gelogen. Eigenlijk was het niet echt gelogen. Het was niet interessant geweest. Enkel op de aanvaring met Helena na. Maar de bitch was weer eens nukkig geweest. Dus ach. Dan is er niet veel aan te doen.

45. Libelle

Toxic

Toxic
Mother F*cking Princes

Een libelle vloog voorbij. Bijna tegen d'r neus aan. Lichtelijk geïriteerd keek ze het beest na en toen ie uit het zicht was richtte ze haar donkere ogen terug op Kay, die de libelle duidelijk ook had opgemerkt. 'Nah, mijn naam is niet moeilijk. Drie letters, like, hoe simpel.' Toxic liet een zacht gegrinnik horen. 'Whatever.' Sprak de merrie waarna ze kort met haar hoofd schudde en weer en lok uit haar ogen blies.
Kay leek geen zin te hebben om zijn hele levensverhaal met haar te delen. Dat begreep ze wel, maar doe toch maar, ze was nieuwschierig, mag toch? Toen hij vertelde dat hij Horcrux had verlaten, en op zoek was gegaan naar zijn ouders fronste ze. Deze kleurrijke hengst was een slecht hengstje geweest? Of is nog steeds? Dat was nieuw. De meeste slechte paarden droegen wit of zwart aan hun lijf, maar dit was nieuw voor d'r. Ach ja, mag ook wel eens. Toch was het best wel vreemd. Haar mondhoeken krulden weer omhoog toen hij 'gestorven' uitsprak. Dat deed haar denken aan 'dood'. Aaah, altijd zou ze van dat woord houden. Het gaf haar zo'n goed gevoel. Een gevoel waarbij ze zin had om iemand te doden. Net zoals goedzakjes hadden bij bloemetjes en zo... 'Naah, wat jammer voor je.' Sprak ze deze keer echt heel sarcastisch. [cyan=cyan]'Ach ja, je komt er wel boven op.'[/color] Zei ze wanneer ze bijna haar lach niet kon inhouden. Maar ja, het was niet echt grappig omdat deze hengst het zo te zien niet bepaald erg vnd dat die dood waren.
'Horcrux?' Vroeg ze daarna, een beetje afwezig. Zei had zich aangemeld bij die kudde, maar was er nog steeds niet van overtuigd of dat zo'n goed idee was, ze was namelijk al een hele tijd op haar eentje nadat de Black Rose failliet gegaan was. Nu ze eraan dacht, hoe zou het met die goeie ouwe Cobrazarao gaan? Was hij dood? Ze voelde zich lomp dat ze dat niet wist. Cobra was een van de meest bekende slechte paarden geweest, ze zou moeten weten of hij nog in leven was of niet. Als dat niet zo was, dikke pech, als dat wel zo was, dikke pech. Waarom? Hij was kwaad op haar om de een of andere reden en zij ook op hem dus was het zoveel beter geweest als hij nu ergens lag te rotten plaats van dat hij nog in leven was... Maar ach. 'Jij hébt tenminste een reden om weg te gaan.' Meldde Toxic even wat droogjes. 'Ik ben zowat weggegaan zonder reden. Hoe dan ook ik weet niet of jíj het weet maar ik werd hier vroeger niet echt zo geliefd.' Sprak de merrie en liet een kort zuchtje horen. Niet geliefd? Erger dan dat was het wel. Maar hij moest niet alle details weten.


- Flut i'm sawry. -

8C O M E B A C K x Open Empty Re: C O M E B A C K x Open ma 10 sep - 7:44

Kay

Kay

All we want to do is eat your brains
We’re not unreasonable; I mean, no one’s gonna eat your eyes
C O M E B A C K x Open P6huC
De merrie vond zijn naam kennelijk prachtig, want ze antwoordde het met een zacht gegrinnik. Daarna zei ze een kort ‘wathever’. Hij haalde zijn schouders op, en ging verder niet op zijn naam in. Ze zou het vást en zeker onthouden. Hij draaide even met zijn ijsblauwe ogen en blies even wat lucht uit.
De merrie leek nu wel zeer geïnteresseerd in zijn verhaal. Haar ogen leken bijna te twinkelen toen hij eindelijk een beetje begon te praten. Rare beesten, ze wilde alles van anderman weten, maar zelf waren ze zo gesloten als wat. Maar ach, deze merrie had verder vast geen interessant leven geleid. Hij had een heel verleden, een hele familie. Maar daar was niet heel veel meer van over gebleven. Amper iets, maar dat was geen big deal. Hij mocht ze stuk voor stuk niet. Maar ach. Even gelde het bij zijn vrienden; 'Friends are just like potatoes. If you eat them, they die.' Dat was logisch. Als hij honger had. Was een familielid het zielige aardappeltje.
'Naah, wat jammer voor je. Ach ja, je komt er wel boven op.' Hij grinnikte even. Hij hoorde de sarcasme in haar stem. Hij keek haar met een pruillipje aan, en quasi-emotioneel keek hij haar aan, hij wendde zijn hoofd af. Hij maakte er nu echt een toneelstukje van. ‘Nou-’ *sniff* ‘-het ligt anders wel-’ *sniff* ‘-HÉÉÉL gevoelig.’ Toen trok hij er een heel serieus gezicht bij, en stak zijn tong uit.
'Horcrux?' Hij keek haar even aan. ‘Ja, dat zei ik net ja.’ Hij draaide met zijn ogen. Wat waren merries ook weer onvoorspelbaar. Nu leek ze weer van de wereld. Gekke beesten.
'Jij hébt tenminste een reden om weg te gaan.' Hij keek even vragend. Eigenlijk was er totaal geen reden geweest, maar goed, als zij dat vond. Hij zocht gewoon weer eens wat pit, wat lol. Wat actie in de taxi. Dat had hij gevonden, op sommige momenten. Maar lang niet zo veel als hier, daarom kwam hij weer terug.
'Ik ben zowat weggegaan zonder reden. Hoe dan ook ik weet niet of jíj het weet maar ik werd hier vroeger niet echt zo geliefd.' Hij keek even quasi-verbaasd. ‘JIJ?’ Hij riep het uit alsof hij geschokt was. ‘Niet gelíéfd?’ Hij grinnikte toen even. De merrie leek het serieus te menen, maar toch. Nu was het zijn kans om even wat van de merrie te weten.
‘Even serieus, hoezo niet dan?’ Alsof hij echt serieus kon zijn, maar ach. Het kwam goed. Hij kon wel luisteren.


12. 'Friends are just like potatoes. If you eat them, they die.'
Flut, sawwy. D:


Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » W E S T E N » Het Moeras » C O M E B A C K x Open

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum