DE ZWOELE AVONDLUCHT was gevuld met het geluid van het zachtjes geruis van bladeren, vogels die kwetterden, het constante geluid van een grote waterval ergens in de buurt vlakbij. De laatste zonnestralen van deze avond kwamen tussen de bomen door en verlichtten zo verschillende open plekjes in het bos, waarin zich allerlei kleine diertjes bevonden. Konijntjes, vliegjes die op de warmte afkwamen, de eerste bijen van het jaar die langs alle bloeiende bloemen af gingen, zonder een bedreiging in de buurt.
Wat hing er een vredige sfeer.
Maar op het moment dat de grijze pony zijn luidruchtige weg maakte tussen de bomen door, hielden de vogels op met zingen en schrokken de konijntjes weg.
Hij had helemaal niet bedoelt om zo'n herrie te maken, noch om alle natuur af te schrikken, maar in zijn hoofd was het het tegenovergestelde van de rust buiten. Sterker nog, het leek wel op een oorlog.
Met een diepe zucht hield het eenzame dier zijn pas in. Zijn bruine ogen gleden langs het onbekende gebied; hij had zich nog nooit bevonden hier in dit deel van het bos. Maar dat was dan ook niet zo'n wonder, want veel van DreamHorses had hij nog nooit gezien. Hij kwam van een ander gebied, ergens waar de zon opkwam aan de kant waar hij hier onder ging. Ergens waar hij was geboren, getogen maar niet een plaats waar hij wou sterven. Nee, hij verlangde naar een plaats zoveel anders dan ‘thuis’ - wat had hij te verliezen? Niks, had hij zichzelf verteld, hij had alles immers achtergelaten. Al zijn contacten verbroken, hij was het gebied waar hij de weg kende zo uitgelopen, hij probeerde alles dat hij wist te vergeten. Maar waarom zat zijn hoofd dan nog altijd bij zijn oude thuis? Hij was zo zeker geweest, waarom twijfelde hij nu - hij had het zichzelf beloofd, waarom dacht hij er nog altijd aan?
Het waren vragen waar ook hij het antwoord niet op wist en die deze plaats 'm zeker niet kon geven.
Maar nu voelde hij zich zo moe. Niet alleen fysiek (hij had immers de hele dag gelopen), maar ook emotioneel. En als je Yves nu zou vragen wat hij moet doen, zou hij het antwoord echt niet weten.
Hij twijfelde opnieuw. ,,Dat lijkt ook wel het enige wat ik de laatste tijd doe’’, mompelde hij tegen niemand in het bijzonder. Zijn stem was diep en klonk net zo vermoeid als hij zich op dit moment voelde, maar binnen enkele seconden herstelde hij zich weer. Hij vergat even de twijfels die hij had en keek om zich heen - werd hij nou helemaal gek of was hier een ander paard in de buurt?
Zijn twijfels waren weer terug op het moment dat hij zich afvroeg of dat nou een goed ding was of niet.
Wat hing er een vredige sfeer.
Maar op het moment dat de grijze pony zijn luidruchtige weg maakte tussen de bomen door, hielden de vogels op met zingen en schrokken de konijntjes weg.
Hij had helemaal niet bedoelt om zo'n herrie te maken, noch om alle natuur af te schrikken, maar in zijn hoofd was het het tegenovergestelde van de rust buiten. Sterker nog, het leek wel op een oorlog.
Met een diepe zucht hield het eenzame dier zijn pas in. Zijn bruine ogen gleden langs het onbekende gebied; hij had zich nog nooit bevonden hier in dit deel van het bos. Maar dat was dan ook niet zo'n wonder, want veel van DreamHorses had hij nog nooit gezien. Hij kwam van een ander gebied, ergens waar de zon opkwam aan de kant waar hij hier onder ging. Ergens waar hij was geboren, getogen maar niet een plaats waar hij wou sterven. Nee, hij verlangde naar een plaats zoveel anders dan ‘thuis’ - wat had hij te verliezen? Niks, had hij zichzelf verteld, hij had alles immers achtergelaten. Al zijn contacten verbroken, hij was het gebied waar hij de weg kende zo uitgelopen, hij probeerde alles dat hij wist te vergeten. Maar waarom zat zijn hoofd dan nog altijd bij zijn oude thuis? Hij was zo zeker geweest, waarom twijfelde hij nu - hij had het zichzelf beloofd, waarom dacht hij er nog altijd aan?
Het waren vragen waar ook hij het antwoord niet op wist en die deze plaats 'm zeker niet kon geven.
Maar nu voelde hij zich zo moe. Niet alleen fysiek (hij had immers de hele dag gelopen), maar ook emotioneel. En als je Yves nu zou vragen wat hij moet doen, zou hij het antwoord echt niet weten.
Hij twijfelde opnieuw. ,,Dat lijkt ook wel het enige wat ik de laatste tijd doe’’, mompelde hij tegen niemand in het bijzonder. Zijn stem was diep en klonk net zo vermoeid als hij zich op dit moment voelde, maar binnen enkele seconden herstelde hij zich weer. Hij vergat even de twijfels die hij had en keek om zich heen - werd hij nou helemaal gek of was hier een ander paard in de buurt?
Zijn twijfels waren weer terug op het moment dat hij zich afvroeg of dat nou een goed ding was of niet.