Oproep aan de slechte paarden (Voorbereiding op oorlog) iedereen die slecht is is welkom

De duistere hengst keek goed rond. Vandaag zou hij alle slechte paarden oproepen. Ze moesten komen voor een geweldig feest. De oorlog zou beginnen. Nou ja helaas nog niet. Aangezien ze samen plannen moesten uitvoeren. EN ook worden ze gertraint en in groepen gezet. De zwarte grote hengst keek even om zich heen. Hij was echt opgewonde. Het gesprek met Amiya was ook intersand. Hij lachte duivels. Hij stapte naar een groep krokodillen. "Laat de paarden die nu naderen met rust! Of ik ruk jullie kop er af!" Mompelde hij. Daarna draaide hij zich om. Hij had het duidelijk geroepen. Dus de meeste krokodillen hoorden dit. Hij schopte zijn hoeven in de modder. Daarna steigerde hij met volle macht. "Slechte soort, verschijn! Het is tijd om de oorlog voor te bereiden." De stem klonk als een dodelijke slang die sisend zijn prooi bendaderde. Hij was zo opgewonde. Hij hoopte dat het er veel waren en spoedig zouden komen. EN fele grijns onderdrukte zijn droge lippen. Hij moest hier afspreken. In zijn territorium waren alleen de kudde welkom. De zwarte hengst hield de omgeving in het oog.


Alleen de slechte paarden zijn welkom. En Goedzakken mogen dit topic niet zien IS STRIP GEHEIM!

Hikaru's rode ogen flitsen open bij de roep van Cobra, een oorlog. Een grijns verscheen rond zijn lippen prachtig wat actie seuzde door zijn gedachten. Hikaru maakte een sprong en galopeerde soepel door de blubber heen er waren enkele krokodillen "Rot op" Sisde hij naar terwijl zijn lange benen snel door de blubber bewogen richting de geur van Cobrazarao. Zijn rode ogen namen een zwarte schim in zicht het was Cobra, hij begon naarmate hij dichterbij kwam langzamer te galoperen tot hij stapte. Zijn spieren bewogen onder zijn zwarte vacht. Hij wou niet onderschat worden nu hij een veulen was, hij was wel de sterkste van zijn oude gebied als jong veulen. Enkele meters voor Cobra hield hij tot stilstand en boog hij onderdanig voor Cobra, dit was één van de weinige paarden waar hij respect voor had, eigenlijk de enigste. Zijn rode ogen gingen als lampjes door het gebied om te kijken of er meer paarden aankwamen. Waarschijnlijk zal hij onderschat worden maar dat maakte hem niet klein hij zal tot het uiterste vechten en het bloed proeven van de goedzakken.

Kharrea zou de black rose gaan helpen in de oorlog. Ze wandelde rustig door het moeras. Ze hoorde de stem van cobra en haar hart ging even sneller slaan. Hij had nog maar net alles uitgesproken en ze ging er in rengalop vandoor. Ze sprong over omgevallen dode bomen en ontweek er ook een paar. Haar hoeven werden bij elke stap in de modder gezogen. Haar benen waren bruin van de modder die er tegen vloog. In de verte zag ze een zwarte vlek. Dat moest vast cobrazarao zijn. Kharrea ging over in een draf. Vogels vlogen weg waar ze langs kwam. Krokodillen hielden zich koest. Kharrea ging over in stap en hield een paardlengte voor Cobra halt. Ze boog haar hals als teken van respect. Ze zei verder niets. Ze zou afwachten. Ze zag nog een ander paardje bij hem staan. Ze negeerde het want hij was te jong. Ze groette het alleen maar door even te knikken. Veulens waren niet echt haar ding. Meschien ooit maar dan moest die hengst toch heel speciaal zijn.

Fonta stond weg te dromen in het moeras. Afentoe keek ze eens naar haar buik. Het was hun geheimpje. Van Unreal en haar. Ze hoorde Cobra zijn stem en wist dat het tijd was voor een oorlog. Fonta zou bewijzen dat ze de kudde nog waard was. Ze zou er alles voor geven. Ze ging er in een soepele galop opaf. Even voor Cobra stopte ze. Ze boog haar hals als teken uit respect. Ze keek de 2 andere paarden aan. Haar ogen waren zo grijs als stenen en zo goed als dood. De merrie kwam haar bekend voor maar ze wist niet van waar. Haar geur was bekend. Toch leek het alsof ze haar niet kende. Fonta richtte zich op Cobra. Haar hals hield ze terug wat lager. Ze had fouten begaan en wou ze goedmaken in de oorlog. Ze zou Saricha hier pijn mee doen maar het moest. Saricha zou aan hun kant moeten gaan vechten. Daar hoorde ze nu eenmaal thuis. Fonta besloot het toch eerst aan Cobra te vragen. "Mag Saricha aan jou kant vechten?" Haar stem zat vol met respect en spijt. Spijt van de fouten die ze had gemaakt.

Dreamtime had het ook gehoord. Ze keek rond en rende in de richting. Ze hinnikte hard en steigerde hoog. Ze was weer genezen en ze knikte naar de paarden. Ze boog een beetje voor Cobra en knikte naar hem. Ze liep dan naar haar moeder en gaf haar een klein neusje. Ze ging tegen haar aanstaan en keek van haar moeder naar Cobra. Ze had hem iets gevraagd over Saricha. Ze had haar eens gezien toen met de ruzie. Ze briesde even en dacht aan Azacar. Ze wist dat hij ook zou gaan komen. Ze hoopte niet dat de hengst Darwin kwam. Ze zuchtte eens en keek weer rustig naar de twee waar ze bij stond. Ze was ook benieuwd naar wat er zou gebeuren of wat er zou zijn.

Odyseus keek een beetje in het rond. Hij zag niet veel maar wat hij zag was haarscherp. Hij Schraapte met zijn hoef in de modder. Hij hoorde Cobrazarao roepen en spitste zijn oren. Een oorlog was net wat hij nodig had. Hij ging over in galop en joeg de dieren die hem in de weg stonden weg. Hij zag Cobra met een groepje paarden staan. Hij sloot er zich bij aan. Hij bekeek de paarden goed. Het veulen kende hij nog niet en knikte ernaar. "Odyseus." Zei hij. Hij keek de merrie aan maar keek meteen terug weg. Kharrea! Ging er door zijn hoofd. Leefde die nog? Hij had geen zin in haar spelletjes. Die merrie had al voor genoeg problemen gezorgd in zijn kudde. Zij had hem geholpen met alle paarden te vermoorden maar toch zou ze nooit hoger in rang zijn gekomen. Ze was daarna weggelopen en hij had haar niet meer gezien. Nu hij haar terug zag, zag hij dat ze niets was veranderd. Nog altijd even slecht ebn zo sluw als een vos. Odyseus liet zijn hals zakken voor Cobra.

Het moeras was een plek waar hij graag kwam. De geur van verrotting dreef zijn neus binnen en met plezier snoof hij die nog meer op. Rustig stapte hij verder door de zompige grond van het moeras totdat hij een bekende hinnik hoorde. Hmm een oproep aan de slechte paarden laat ik ook gaan kijken, een valse grijns lag op zijn lippen. Toen hij de geur van bekenden rook gallopeerde hij er met krachtige sprongen naartoe. Daar stond Cobra met de bruine merrie die hij eerder had gezien en het jonge Friese hengstje. Naar hen knikte hij. Toen hij Dreamtime zag ging hij naast haar staan en drukte vluchtig zijn neus tegen de hare. De opgewonden toon in de stem van Cobra was hem meteen opgevallen. Er was een oorlog op komst tussen goed en kwaad. Doordat hij al zo kwaad was op een bepaalde hengst had hij nog meer zin om bloed te zien vloeien. Om de aarde te bevochtigen met het bloed van de zwakken. Daarnaast was Fonta de moeder van Dreamtime er ook. Ook haar knikte hij even kort toe. Azacar richtte zich tot Cobra. Hij zat dan misschien niet bij zijn kudde hij wilde wel meevechten in deze oorlog. "Ik sta ook tot je beschikking." zei hij rustig. Zijn gespierde hals had hij machtig en trots omhoog. Voor Cobra maakte hij een bijna onopvallende buiging om zo zijn respect voor hem te tonen. Aza had er wel heel erg zin in. De valse grijns die op zijn lippen lag werd alleen nog maar breder.

Kharrea werd misselijk van de geur van een hengst. Haar Vader leefde dus nog. Ze keerde haar hoofd van hem af. Ze wou hem niet zien. Ze zou hem wel een lesje leren als ze er klaar voor was. Ze keek naar Fonta. Ze was haar halfzus maar fonta wist het waarschijnlijk niet meer. Kharrea wandelde naar de merrie toen en sprak tot haar maar enkel zij kon het horen. "Fontanella ik ben je halfzus Kharrea." Ze wachtte even af maar sprak toen verder. "Bewijs dat je die onderkudde waardig bent. Sommigen twijfelen over je." Ze zei het zo stil zodat fonta het amper kon horen. Daarna ging Kharrea weer op haar plaats staan.

Fonta was een beetje aan het wegdromen totdat die ene merrie naar haar toekwam. Ze sprak zo zacht dat fonta erg veel moeite moest doen om haar te horen. Fonta keek de merrie verbaasd aan toen ze zei dat ze haar halfzus was. Kharrea, Kharrea. Ging er door haar hoofd. Ze had die naam nooit echt gehoord. Ze bekeek de merrie goed en herkende haar. Ze was vroeger altijd haar speelkameraadje geweest. Fonta keek haar tevreden aan. "Kharrea. Ik heb je gemist." Zei ze zachtjes. De tijden die ze met haar samen had gehad waren geweldig geweest. Ze kon overtuigend vechten en elke jonge hengst werd wel eens verliefd op haar. Ze waren totaal verschillend maar toch zo verbonden met elkaar. Fonta's gezicht betrok bij het 2de. Fonta wist wel dat Cobra haar was gaan wantrouwen maar haar de kudde afnemen? Dat zou ze niet aankunnen. Fonta knikte daar alleen op. Ze wou er niet over praten. Fonta wist dat Kharrea een sluwe vos was dus kon het ook gewoon een grap zijn. Je moest altijd opletten bij deze merrie. Fonta besloot er niet meer aan te denken. Fonta gaf Dreamtime nog een neusje. Ze zag de hengst weer verschijnen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Dreamtime kon wel beweren dat ze niet verliefd was maar fonta wist wel beter. Ze herkende haar eigen er een beetje in.

Sierlijk draafde ze door het moeras. Bij elke pas zakte haar hoeven iets weg in de zompige grond maar ze tilde ze net zo snel weer op zodat ze met gemak verder kon draven. Totdat ze de oproep van Cobra hoorde. Zo snel ze kon gallopeerde ze naar hem toe. Er hadden zich al meer paarden verzameld. Haar zus Fonta, haar vader, Dreamtime, een Friese hengst die ze niet kende, een jong hengstveulen en nog een bruine merrie. De onbekenden begroette ze met een knikje. Voor Cobra boog ze haar sierlijk hals. Toen liep ze naar Fonta en gaf haar een neusje, net zoals haar vader. Saphira besloot naast Fonta te gaan staan die druk in gesprek was met de bruine merrie naast haar. Het enige wat ze opving was.. "Kharrea ik heb je gemist.". Saphira keek raar naar de twee. Ze duwde met haar neus tegen Fonta's schouder en fluisterde in haar oor "Wie is die merrie?" haar stem klonk een beetje minachtend. Saphira bleef andere merrie's niet zo super vinden. Even kort rolde ze met haar ogen en liet haar blik toen over de anderen glijden. Hij blik bleef rusten op Cobra. Hij kon op haar vertrouwen in deze strijd en een vals lachje krulde haar lippen. Eindelijk kon ze Charm's hersens in slaan en zijn bloed drinken.

Saricha had dan toch maar besloten om mee te vechten en draafde naar het moeras. Het was niet met alle plezier, zeker niet. Ze stopte een aardig stukje van Cobra en gaf hem een heel kleine buiging. Dat was natuurlijk met een enorme tegenzin. Ze draaide zich toen om en stapte een stukje weg. Ze was slecht gezind. Maar ze deed in ieder geval al mee en dat was al een hele prestatie. Ze zou tegen Soran en Charm komen te staan, maar Fonta had daar een hele mooie oplossing voor. Niet bij hen in de buurt komen, de ideale oplossing natuurlijk. Dus deed ze mee, ze zou wel in de buurt van Fontanella blijven. Dat leek haar een beter idee. Ze hielde haar hals een beetje lager als gewoonlijk en leek ontzetten verveeld door dit alles.

Cazanna hoorde een hinnik van Cobrazarao in de verte. Ze versnelde haar pas. De geur van andere paarden drong door in haar neus. Ze galoppeerde richting de paarden. Al snel zag ze een grote groep paarden bij Cobrazarao staan. Al snel wist Cazanna wat er aan de hand was; De oorlog zou gaan beginnen. Ze stopte en keek naar de groep. Blijkbaar had Cobrazarao veel paarden bij elkaar gekregen voor de oorlog. Cazanna zuchtte, vreemd gevoelens vulde haar. Ze stapte langzaam naar de paarden toe. Ze keek alle paarden aan, zoekend naar bekende gezichten. Ze zag Saricha en knikte naar haar, als een "hallo". Daarna liep ze verder. Ze zag Azacar, hij had blijkbaar al zijn grote liefde gevonden. Ook hem knikte ze een "hallo". Ze liep weer verder. Ze zag een bruine merrie die een bekende geur meedroeg, het was Fontanella, de leidster van de Dark Star. Ze had haar nog nooit eerder gezien. Ze boog lichtjes naar haar. Toen zag ze een goede plek om te gaan staan. Ze liep richting een dode boom die over het moeras hing. Vanaf hier had ze goed zicht op Cobrazarao en de andere paarden. Ze zuchtte en keek naar de grond. Alle paarden leken zo opgewonden, waarom was zij dat nou niet? Ze voelde zich ongelukkig. Ze hoopte dat een van de andere paarden bij haar ging staan.

(Woooooooooow zo veel Als ik iemands vraag niet heb beantwoord spijt het me zeer xD)

De hengst hoorde al een teken van leven. Hij keek op toen hij een veulen zag. Hij slikte. Nou hij zou eigenlijk veulens niet laten vechten. Aangezien die zwakker waren dan volwassenen. Hij zei er nog niet over. Hij hief zijn hoofd ineens op toen hij weer iemand hoorde. Het was de merrie die hij al eens ontmoet had. Hij knikte even naar het veulen. Daarna naar die merrie. Al gauw volgde er nog meer aanwezigheid. Maar zijn gezicht werd strakker toen hij Font zag. Hij was niet zo goed bevriend meer met haar. Maar hij keek opgewekt toen ze iets vroeg over Saricha. Hij grijnsde een beetje kwaadaardig maar liet niet te veel opvallen. "Ja hoe meer we hebben hoe sterker we staan." Daarna keek hij weer weg. Hij schonk de merrie niets meer. Hij kreeg de merrie Deamtime in het oog en knikte ook even naar haar. De modder zoog aan zijn brede benen. Even trok hij ze er een voor een uit en plaatste ze weer goed. Weer keek hij op toen Odyseus er bij kwam. Zijn blik bleef er even op rusten. Hij was onder de indruk hoe de paarden steeds meer en meer verschenen. De volgende die naderde was Azacar. Nou, nou dat is fijn. Hij grijnsde even naar hem. Hij knikte naar hem. Daarna keek hij weer rond. Hopend om meer. Hij keek even op toen enkele in gesprek gingen. Maar lette niet zo op. Zijn blik dwaalde doelloos over de gebied. Ah en daar was Saphira Die had hij ook in geen lange tijden meer gezien. Al gauw dronk de geur van de verraadster in zijn gevoelige neusgaten. Even trok hij een gemeen gezicht. Maar herstelde het snel. Hij keek Saricha even aan en negeerde haar daarna. Weer keek hij opgewekt toen er nog iemand kwam Cazanna. Hij schonk haar een groet. Hij wist dat Syhtka nog even afwezig zou zijn. Maar wist niet of er nog paarden waren die nog moesten komen. "Weer er nog iemand wie we nog missen?" Vroeg hij toen. De meeste paarden kende hij. Maar hij kende er ook een deel niet. Misschien wisten er enkele paarden die weten wie ze nog missen.

Een palomino hengst had een hinnik gehoord, een slecht. Hij had gehoord van een oorlog en dit was zijn kans. De hengst zette het in een galopje en rende naar de groep paarden. Hij knikte even naar ze en herkende de merrie Saphira nog. Hij liep naar haar toe. "Hee, jou herken ik nog. Sorry van toen" zei hij kalm en knipoogde even. Hij liep dan naar de zwarte hengst en boog. "Spaceball, ik hoorde het van de oorlog en ik sta bij jou in het krijt" zei hij kalm en kil tegen Cobra. Hij had zijn spieren gespannen en keek even naar de andere paarden. Zijn blik viel even op de bruin/vosse merrie(Kharrea). Hij grijnsde even en keek weer naar Cobra met zijn donkere ogen.

Ook de merrie Filly had het gehoord. Ze keek rond en dacht even aan Tequila. Ze briesde even en liep rustig naar de paarden. Ze knikte eens naar de paarden en liep rustig naar Cobra. Ze boog voor hem. "Ik ben Filly, lid van de onderkudde" zei ze rustig tegen hem. Ze knikte nog even en liep dan naar Fonta, haar leidster. ze wist dat ze met Unreal had en dat hij nu haar leider was. Ze hoopte dus dat ze getraind zou worden zodat ze naar de Black Rose kon. Ze dacht weer kort aan haar veulen en keek naar Fonta. "Hee" zei ze zacht en grijnsde even. Ze knikte ook even naar Dreamtime, het pleegveulen van Fonta. Ze schudde haar hoofd even en keek even rond.

Een vosse hengst rende door het moeras. Zijn oren lagen in zijn nek en zijn ogen stonden kil. Hij hinnikte luid en steigerde hoog. Zijn benen hingen al onder de modder en hij briesde. Even bleef hij steken maar hij trok zich eruit. Hij hoorde de hinnik. Hij kende de hengst niet maar hij wist al waarvoor het was. Hij hinnikte eens luid terug en kwam uiteindelijk bij de groep paarden. Hij liep door de paarden en knikte af en toe naar ze. Hij zag de grote fries hengst al en liep naar hem toe. Hij knikte even naar hem en grijnsde. "Ik ben Proud. Ik ben zo goed als nieuw hier en ik meld me voor aan jou zijde te staan" zei hij kil en boog iets. Hij zwiepte even met zijn volle staart en liet zijn oren in zijn nek. Hij keek kort naar de andere paarden en richtte zijn kille blik weer op Cobra. Zijn spieren stonden gespannen en hij briesde kort. Hij had zin in een oorlog. Hij wilde ook wel in een slechte kudde en dit was zijn kans.

Het moeras lag er lekker modderig bij. Het was een echte drap en een bonte hengst liep erdoor. Hij hing onder de modder en was al wel vies. Hij keek rondom zich en hoorde gehinnik. Hij luisterde eens en liep dan naar de plaats waar het vandaan kwam. Vele paarden stonden er en een grote zwarte hengst, de leider ook. Hij liep ernaartoe en hinnikte eens. Hij dacht even terug aan de merrie die hij had leren kennen. Hij spitste zijn oren en grijnsde even. Hij legde zijn oren al snel plat en liep naar de zwarte hengst. "Magic" zei hij kortaf tegen hem en knikte. Hij had best wel spieren en was redelijk groot. Hij De merrie had iets gezegd over een slechte kudde en volgens hem..Hij bekeek de paarden nog eens goed. Ja, volgens hem was dit iets voor slechte paarden en voor die kudde. Perfect!

Dreamtime keek even naar Saphira en glimlachtte even. Haar tante! Ze briesde kort en keek dan naar de zwarte hengst. Hij rook naar haar moeder en naar de merrie die haar half zus bleek te zijn. Was dat? Ze bekeek hem kort en zweeg. Ze keek dan op toen ze een bekende geur rook. Azacar! Ze zwiepte met haar staart en gaf hem een lik over zijn wang. Haar ogen keken hem even recht aan en ze keek dan weer naar haar moeder. Ze briesde en haar blik werd ietsjes killer. Ze keek dan even naar Cobra en grijnsde lichtjes. Oorlog, het zou super worden. Ze hoopte dan ook dat ze mocht meedoen, ze was immers al 3! Zo kon ze haar ook wat gaan bewijzen omdat ze de training nog niet had gehad. Ze schudde de gedachte weg en keek naar de andere paarden. Ze dacht even aan Orion maar richtte haar aandacht op de oorlog en de paarden.

Zijn humeur daalde tot vér onder het nulpunt. Als hij ook maar iets minder zelfbeheersing had gehad, had hij ongetwijfeld al schreeuwend een paar bomen ontworteld. Nu echter sloot hij zijn ogen, haalde een paar keer diep adem en keek toen om zich heen. Een oproep. Alweer. De vorige keer had hij al getwijfeld of hij zou gaan. Nu twijfelde Ven al niet eens meer: Hij negeerde de oproep.
Toch begon hij al snel te twijfelen. Hij had geruchten gehoord over een oorlog, tussen het goede en het kwade - hoe symbolisch. Eigenlijk ging het Ven niets aan. Toch wist hij niet hoe de zaken ervoor stonden. Na een tijdje begon hij toch beweging te zetten richting het moeras, waar het geluid vandaan was gekomen. Hij zou daar wel zien wat de situatie was en een besluit kunnen nemen.
Eenmaal bij het moeras aangekomen, gleed zijn blik over de aanwezige paarden. Geen van hen kwam hem erg bekend voor, behalve dat hij ze gezien had bij eerdere bijeenkomsten. Maar ook niet allemaal. Zo gauw telde hij 15 paarden, waaronder Cobra, die hier blijkbaar de leiding had. Hoe kon het ook anders. Hij kwam net op het moment aan dat de zwarte hengst vroeg of er nog paarden waren die ze misten. Ven kwam plotseling tot het besef dat hij, door te komen, automatisch mee zou doen. Nonchalant accepteerde hij dat. Hij moest toch een keus maken en het was hem om het even. Met een knikje begroette hij de aanwezigen.

Unrealzijn ogen dwaalde door het moeras en zijn oren draaiden heen en weer. De woorden galmden nog na in zijn oren en hij brieste. Cobra had iedereen bijeen geroepen. Rustig stapte hij er op af. Fonta zou er vast al zijn. Hij spittste zijn oren , en hoorde in de verte andere paarden. Zijn passenwerden wat groter en al snel naderde hij de kudde. Cobra kwam in zich. Hij stapte er rustig op af en brieste kort 'Ik ben er' Zei hij kort en kalm. Hij zwiepte even met zijn staart en draade zich om. Rustig liep hij naar fonta toe en gaf hij haar een neusje. Filly vescheen in zijn oog hoeken. Ook zij stond bij fonta. Hij had even zijn oren naar achter gedrukt maar door de aanwezigheid van fonta gingen ze weer naar voren. hij schudde zijn manen uit en brieste. Wat zou cobra te melden hebben?

Hikaru had al vele paarden zien aankomen, hij was de eerste die er was. Zijn felle rode ogen gleden als lampjes tussen de paarden door, veel paarden en geen veulens. Het zal ook logich zijn aangezien de meeste veulens niet in een Oorlog mee kunnen vechten. Hji grijnsde toen hij het word oorlog dacht het was fijn om een keer wat bloed te proeven van die goedzakken, die enkel knuffeles geven en aardig doen tegen elkaar. Hij zuchte diep er waren meer slechte paarden in Dream Horses dan dat hij had verwacht, hij had nooit zijn moeder echt gekent het was lang geleden en zijn geheugen kon weinig dingen opslaan. Hikaru knikte naar elk paard dat langskwam "Hikaru" zei hij om zich voor te stellen aan de paarden die op dit moment rondt het gebied stonden, ze zouden zijn naam moeten weten. Zijn felle rode ogen keken ijzig rond en keken de paarden één voor één aan.

[Ghehe, Nirv is dus niet welkom :') *wijst naar titel*]

De witte merrie was gedwongen haar benen hoog op te tillen, om door het drassige moeras heen te komen. Meerdere malen was ze vast komen zitten en slechts met erg veel moeite was het haar gelukt eruit te komen en verder te ploeteren. Al snel had ze doorgekregen dat ze de verkeerde route had gekozen: Aan haar linkerzijde, door de mist heen, zag ze een veel drogere route. Maar een groot stuk drijfzand scheidde Nirvana van die route en ze moest ervan afzien. Vastbesloten ging ze verder. Ze wist, of vermoedde sterk, dat de slechte paarden zich hier ophielden voor de oorlog. Zelf had ze nog geen idee aan welke kant ze zou gaan vechten. Ze was nooit eerder gedwongen om te kiezen tussen goed en slecht. Uiteindelijk zag ze in de verte paarden staan. Ze slaakte een onhoorbare zucht van opluchting, gevolgd door een grimmige blik omdat ze besefte wat voor soort paarden daar stonden. Als het ze niet aanstond was het - ze liet haar blik over de groep glijden - meer dan 10 paarden tegen één. Ze was realistisch genoeg om in te zien dat ze dat nooit kon overleven. En toch ging ze door.
Toen ze eindelijk dichtbij genoeg gekomen was, kondigde ze hinnikend haar komst aan. Het had geen zin om stiekem te doen. Haar hoofd was trots in de lucht geheven en ze keek de aanwezigen met een uitdagende blik aan. Van alle paarden kende ze alleen Cobra, Unreal, Saricha en Cazanna en nog twee andere Arabische merries kwamen haar bekend voor. Stiekem was ze verbaasd door het aantal dat zich hier verzameld had. Ook stiekem was ze bang, bang dat ze zich allemaal tegen haar zouden keren. Maar ze hield haar hoofd hoog en in haar ogen was niks te zien van dat alles. Ze wist dat als ze ook maar één teken van zwakte zou tonen, ze verdoemd was.

Haar ogen kijken rond 'Hello bad people' zegt ze grinnikend. Haar blik
glijd langs alle paarden zoekend naar Saphira en Blade. Als ze hun niet
ziet zucht ze en bestudeerd alle paarden zorgvuldig. Ze galoppeert wat verder en steigert hoog. Daarna gaat ze gelijk weer over in gallop. Ze probeert zichzelf te trainen en kijkt om haar heen, alle paarden zijn bezig met iets, lopen met elkaar of trainen gewoon. Het zijn vrij veel paarden die ze ziet. Vast allemaal vechters voor de slechte kant. Dat is goed, zo verslaan ze vast die stomme goedzakken waar ze eerst bij zat, bah blegh! Geen goedzakken gedoe meer hoor.

Blade kwam aan toen hij Cobra hoorde hinikken.Hij slikte.Hij was veel te laat natuurlijk.Dit was niet van zijn gewoonlijkheden.Hij buigde zijn hoofd en briesde zachtjes naar Cobra."Hey Cobrazarao.".Hij zwierde de iritante vliegen van zijn huid af door met zijn staart te zwieren.Hij keek rond hem heen.Het waren (zogezegt)allemaal slechte paarden.Hij zag fonta en hinnikte even naar haar en Dreamtime.Hij draaide zich om en ging even naar Fonta."Hey,alles goed?"Zei hij rustig.Blade had geen zin om met de andere paarden "vriendjes"te worden.Hij schudde zich even uit en keek naar Fonta.
(Sorry dat ik al lang niet on ben geweest en voor deze korte tekst.Heb geen inspiratie.)

Lykill snoof, een hinnik naderde hem, hij had het al even gehoord en draaide zich om van roete. Hij hinnikte terug voor de zekerheid en zach toen al de paarden (slechte) staan. Hij snoof voor zijn aankomst. Hij boof voor Cobrazarao en ging weer rechtstaan. "Waarom moesten we komen, Cobra?" Zei hij. Hij keek naar de overige paarden, dat waren er veel. Hij keek naar een merrie 'Saricha' die was laatst aangevallen door Cobra. Verder keek hij naar nog wat paarden, Fonta, die was er ook. En zow aren er nog duizenden. Hij schraapte met zijn hoef en eek weer naar Cobra. Een tijdje bleef hij hem aankijken en toen keek hij rond. Hij rook de geur die hij al veel eerder was tegengekomen. 'Saphira' dat was de zogenaamde moeder van Lydewin. Hij keek haar aan en snoofde. Maar hij mocht niets tegen haar doen want ze was een Dark-Girl dus keek hij weer weg. Zijn zus Lydewin was er niet. Jammer voor hem, hij had zin om haar nog eens een trap te geven, maar zei was ook lid van de Black Rose dus kon dat niet!