It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

De zwarte hengst was al weken op zoek naar de juiste slachtveld. Het werd eens tijd om zijn aanbod nu te aanbieden. Amiya had een keus. De veraders aan hem geven of oorlog. Maar zoals hij wel had gedacht was de merrie dom geweest. Ze wilde dat niet. Een gemene grijns verscheen in zijn sterke gezicht. Hij stapte langzaam. Hij had tijd. En nu had hij echt zin om bloed te laten vergieten. Hij keek weg. Ineens rook hij de geur die hij eerder ontmoete na het vuur. As. As was de overschot van het verbrande plant, beest, insect of wat het ook mocht wezen. Niet lang daarna voelde hij de zachte as onder zijn harde hoeven. Hij keek met een gemene grijns rond. Alles was zwart en dood. Het gebied was eindeloos groot. Hij keek enkele richtingen uit. Ineens kreeg hij een enorme vulkaan in het oog. Dat was dus de oorzaak. Hij zou de vulkaan nog wat meer bloed laten proeven. Want hij besloot dat hier de dood van de goedzakken terecht komt! Zijn lange tanden waren opeens zichtbaar. Hij voelde de warmte van de vulkaan. Hij zag ook nog pik zwarte rook opduiken. Hij keek even nog naar de lucht. Die was bedekt met rook. Geen enkele teken van leven. Hij dacht nog even aan Syhtka. Maar meteen werd die gedachte vaag. Het was tijd. Hij stapte dichter bij de vulkaan. Hij was niet echt bang van de vuurberg. Hij draaide nog een rondje en grijnsde machtig. Hij begon luid te hinniken. Macht leek in zijn stem zijn gegoten. Het was erg luid. Hij bleef dat enkele keren herhalen. Hij roepte iedereen op die mee doen aan de oorlog. Hij schopte zijn hoeven in het as. Dat vloog in het rond. Duister keek hij rond. De zwarte hengst liet geen emoties meer zien.

(Het verhaallijn is gestar. Spellers die niet dood willen mogen dan bewusteloos geslagen worden. Anders is het winnen van goed en kwaad moeilijk te bepalen. Nog vragen? Stel ze dan maar)

Een zwarte merrie hoorde het gehinnik. Eindelijk! Ze hinnikte luid terug en rende erheen. Haar manen wapperden in de wind. Een grijns stond op haar snuit en haar spieren had ze gespannen. Ze rende zo snel ze kon en zag al meteen een zwarte hengst. Ze hinnikte nogmaals en stopte. "Cobra" begroette ze hem grijnzend en boog een beetje. Ze trippelde even en zwiepte met haar staart. "De oorlog kan beginnen" zei ze met een grijns en keek rond. Ze hoopte op een groot gevecht. Bloed, zweet en tranen. Tranen van pijn, tranen van verdriet. Dat wilde ze zien! Ze schraapte met haar hoef en voelde de warmte van de vulkaan. Ze hoopte nu zeker op een goedzakje, super gewoon. Het maakte haar zeker niets uit als ze met een ouder paard vocht. Ze ging vechten voor haar leven, voor de kudde en voor haar familie. Voor de slechte paarden!

Charm slofde door het as, tot een bekende hinnek zijn aandacht trok. Een flits van zijn verleden ging door zijn gedachten een roep voor oorlog. Charm's ogen kregen een rode gloed en hij galopeerde naar de hinnik en geur. "Cobra" sisde hij tussen zijn tanden door hij stond 3 meter voor de grote Fries wachtend op andere kuddeleden en meevechters voor The Eagles. Hij drukte zijn oren in zijn nek en keek naar Dreamtime hij zal haar niks aandoen net als Fontanella en Saricha. Hij keek achterom of hij Amiya en de rest van de kuddeleden zag verschijnen. Hij hate oorlog, maar was blij dat hij Amiya kon helpen. Het bloed en het verdriet wat de oorlog zal brengen zat hem dwars hij was niet meer als vroeger en was anders en hate oorlog in plaats ervan houden. Blijkbaar vond Cobra en de andere slechte paarden de oorlog leuk, hij hate de slechte paarden behalve Fontanella zij was zijn vriendin. Charm was nog gewond van het gevecht met de krokodil veel kwamen op hem af. Hij was zwakker maar zal vechten met zijn leven voor The Eagles en alle andere goede paarden.

(Charm's dood gecanceld wegens tijd tekort)

Che spitste haar bruine oren enthousiast, een speelse grijns verscheen op haar snuit. Ze had een idee, een idee die gewoon niet kón mislukken! Che maakte speelse sprongetjes terwijl ze in een drafje in de richting ging van de vulkaan. Van te voren had ze al helemaal haar route uitgestippeld, een niet heel erg uitputbare route langs een modderpoel. Nonchalant stapte ze, met een schijnheilige blik in haar ogen. Daar kwam de modderpoel aan, precies op tijd.. Ze had nog tijd zat om haar plan verder uit te werken. Ze ging de laatste paar meters in een drafje en liet zich toen omvallen midden in de modder. Ze begon er in te rollen, zodat ten minste haar Eagle geur verdween. Onder de modder stond het kleine veulen op, ze wist dat ze zwak en kwetsbaar was.. groot minpunt. Ze snoof om haar zelf door te laten zetten en begon weer te draven. Het liep zwaarder dan ze verwacht had met de natte modder op haar benen, dus begon ze totaal tegen haar zin haar tempo te vertragen. Daar, aan de horizon verscheen haar doelwit. Ze zag al een paar paarden, wat niet helemaal tot haar planning was.. Ze maakte een boos geluidje omdat ze dat nou niet echt kon waarderen! Maar Che was een god.. net als alle andere paarden hier -dat idee heeft ze nog steeds - en met godenkracht kon ze het wel! Ze begon dapper te galopperen, zette haar verstand op nul en draafde regelrecht op Cobra af, ze bleef eerst nog op veilige afstand en keek hem vanaf een paar meter met puppyoogjes aan.
'Wat dooeeee je?' zei ze met een mierzoete stem terwijl ze even met haar oogjes knipperde. Ze schudde haar achterhand speels heen en weer zodat haar staartje mee bewoog en lachtte op haar schattigst.

-Ok.. nu het serieuze account maar weer :')-

Cazanna liep door de Ash Valley. Ze was in dit stuk van DreamHorses nog nooit geweest. Het was hier warm ondanks dat er dikke wolken in de lucht waren. De wolken waren erg zwart, te zwart. Ze draafde verder. Ze zag een grote berg uitsteken, de vulkaan. De zwarte rook vulde de lucht. Dus daar kwamen die zwarte wolken vandaan! Haar hoeven voelde aan de as dat de vulkaan op het punt stond uit te barsten. Ze moest hier weggaan! Maar opeens hoorde ze een hinnik. Enige vreugde zat in de hinnik, maar vooral haat. Ze moest reageren. Ze kon dus toch niet weg. Het was een hinnik van Cobrazarao. Ze versnelde en begon te galloperen. Het was tijd... Het was tijd om te vechten. Tijd om te sterven en te moorden. Ze zag haar leider staan. Ze liep met machtige passen naar hem toe. Ze was er klaar voor. Ze was mager, je zou haast haar ribben kunne tellen. Dat maakte haar snel en wendig. Toch was ze erg sterk. Ze zag Charming staan. Die was sinds kort goed geworden. Cazanna keek hem aan, haar ogen keken diep in zijn ogen. Ze had het gevoel alsof Charming wist wat hem te wachten zou staan: Charming zou gaan vechten met Cobrazarao, en sterven. Ze had een beetje medelijden met hem. Weten dat je gaat sterven is geen leuke gedachte. Ze ging schuin achter Cobrazarao staan. Haar blik veranderde. Ze zou geen medelijden meer laten zien. Het was tijd voor een harde strijd. Ze keek naar haar leider. "Het is een eer om naast jouw te strijden." zei ze tegen hem. Ze zou misschien sterven, misschien van de wonden, misschien van een harde slag. Ze hield zich sterk. Ze had geen nakomelingen... Daar zat ze misschien nog het meeste mee. Als ze zou sterven, wie zou haar dan nog herinneren? Een windvlaag blies haar manen naar het westen.

Vaag zag ze het landschap aan haar voorbijschieten. Als ze niet zo gespannen was geweest had ze deze snelle galop fantastisch gevonden, nu deed het haar niets. Enkel de gedachten aan de oorlog spookte door haar hoofd. Ritmisch bewogen haar benen over het zanderige ondergrond. Zonder er echt over na te denken wíst ze dat haar tempo nog nooit eerder zo hoog gelegen had, maar net als al die andere normale dingen waar ze anders zo van had genoten ontging dit haar. Amiya's karamelkleurige oren draaide bij het gerinkste geluid al naar achter. Toen zag ze het; Cobra. Haar passen stopte abrupt. De merrie had echter niet doorgehad dat ze een hele stofwolk achter zich aan had gesleept, wat zorgde voor een muur van stof waardoor haar zicht links van haar was belemmerd. 'Luthando?' Mompelde ze terwijl ze probeerde door de muur heen te kijken naar haar broer. Ze wist dat hij er was, maar de honingkleur leek gewoon té veel op zand om hem door het gelige stof te kunnen zien. Toen ze zijn smaragdgroene oog ontdekte, die identiek was aan die van haar, was ze gerustgesteld genoeg om haar blik weer op hun vijanden te richten. Toen ze Charm ontdekte, niet ver van hun tegenstanders vandaan, besloot haar luchtpijp er spontaan mee op te houden. Wat deed hij nou? Ze haalde diep adem, en meteen daarna volgde er een hoge, schelle hinnik waarbij de voorbenen van Amiya voor enkele seconden laag boven de grond zweefden om het effect te versterken. Haar luide hinnik had twee doelen; om Charming duidelijk te maken dat hij absoluut niets kon beginnen in zijn uppie en dat hij zich dringend bij hen moest voegen, en om Cobra af te leiden zodat hij Charm niet doorkreeg. Ze was zich er niet echt van bewust wie zich nog meer achter haar bevond, behalve Sham en Luthando. De andere paarden had ze nog niet gezien. Al was ze er zeker van dat die nog zouden komen.

Een zwarte merrie rende over de As vallei. Haar hoeven denderden over de grond. Ze liet stof achter en hinnikte luid. Ze hoorde een gehinnik en hinnikte hard terug. Ze zag de drie paarden en een veulen. Ze had hiervan gehoord toen ze net in DH was. De oorlog tussen goed en slecht. Ze wist zeker dat hij de hengst was die ze bij haar zus rook. Dat was vast de leider van haar kudde. Ze liep naar ze toe en knikte naar de twee merrie's. Het veulen negeerde ze en ze boog voor Cobra. "Hallo" zei ze kort en kil tegen hem. "Ik ben Sadira, de zus van Sythka. Die ken je vast wel. Ik ben net in DH en heb ervan gehoord. Het is me een eer aan jou kant te kunnen vechten als jij dat goed vind" zei ze kalm tegen Cobra en een grijnsje sierde haar lippen. Als haar zus zou komen wist ze haar reactie al wel. Het interesseerde haar dan niet want ze wilde bloed proeven. Ze wilde dat de slechte kant zou winnen en ze zou ook helpen. Nouja, alleen als het mocht van Cobra natuurlijk. Al had ze een vermoeden dat hij het goed zou vinden. Rustig keek ze hem aan en zwiepte ze even met haar staart. Ze snoof even en had haar oren in haar nek liggen. Ze was klaar, klaar om te vechten en om te moorden. Om opnieuw bloed te proeven en net zoals met haar ouders te doden. Doden van de goedzakjes, daar was ze helemaal klaar voor.

Zijn hoeven denderen over het landschap onder hen, wat als een razende voorbij vloog. Een snelheid, zo hoog, had hij nog nooit gehad. Zijn spieren brande, zijn ademhaling was kort, maar ondanks dit alles had hij een rustige, kalme, beheersde uitdrukking rond zich heen hangen. Hier onder borrelde paniek en angst jegens de oorlog. Maar voor de rest kwam hij statig over. Ondanks alles had hij alsnog ergens het bloed van een alfa in zich stromen, het bloed van zijn vader. Zijn hart bonkte, bij iedere stap leek deze harder te gaan. Zijn blik was scherp, fel. Hij was zich uiterst bewust van Amiya, die naast hem rende en hij rende mee. Ze had net twee stappen voorsprong op hem, maar leek hem verder niet in te halen. Alsof het áfgesproken was, stopte hij een halve tel later dan haar, was bij deze tijd één stap verder gekomen. Hierdoor stond hij nog steeds naast haar, maar zij voorop. Het gaf een duidelijk beeld. Zijn oren draaide naar Amiya toe bij het horen van zijn naam, zacht, fluisterend. Hij snoof enkel een keer en langzaam doemde het stof weer weg, waardoor hij ook weer zichtbaar werd. Zijn vacht zat onder het fijne, zwarte spul en bespikkelde heel zijn fijnkleurige vacht. Zijn blik was hard, leeg en fel. Zijn oren waren licht naar achteren gedraaid maar nog niet plat tegen zijn schedel. Zijn blik staarde in die van Cobra, als twee vlijmscherpe messen deden. Het tempo van zijn ademhaling daalde langzaam weer, maar zijn hart bonkte voor. Bang. Ja hij was bang. Maar de angst beïnvloedde hem niet. Hij zal vechten voor Amiya, haar kudde. Dat was het enige wat nog voor hem telde.

Saricha kwam met ruime passen aangedraafd en boog diep voor Cobrazarao. Dat deed ze met tegenzin, maar sinds die klappen... Ze zuchtte, hier had ze geen zin in. Misschien zou ze zich langzaam achteruit trekken terwijl de rest aan het vechten was. Ze had een heleboel vrienden aan de overkant, en hier ook. Ze had ook een geheim, een geheim dat niemand wist. Behalve zij en Charming. Haar paars-blauwe ogen keken spijtig rond, hier zou ze zeker niet voor kiezen. Maar als ze dan toch moest kiezen ging ze voor Fontanella en Cobrazarao. Ze viel op, Cazanna ook. Maar ze was feller qua kleur als Cazanna. Haar houding was nederig tegenover Cobra. Ze sloeg haar ogen neer. Rotoorlog! Ze hapte naar adem toen ze Charming zag en keek even in zijn ogen, ze stonden bezorgd. Alsof ze wouden zeggen: waag het niet te sterven! Ze zou het fijn vinden als ze bewusteloos geslagen zou worden. Maakt niet uit door wie, dan zou ze hier verlost van zijn. Maar ze zou vechten, maar niet vermoorden, nooit vermoorden!

Charm's aandacht werd getrokken van een stofwolk en een schell gehinnik van Amiya, ze was geariveerd. Hij zetten een stap achteruit en draaide zich om en draafde sukkelig met zijn hoofd hoog in de lucht naar de groep toe. De slechte kant was in de meerderheid maar er zouden nog vele andere paarden moeten arriveren. Een rilling liep over zijn rug toen hij weer over de oorlog dacht en al het bloed wat hier aan het einde van de dag zal liggen. Mischien zal het langer dan een dag duren je wist het niet. Hij wou Saricha en het veulen dat nog geboren moest worden met zijn leven beschermen, hij zag Saricha als een witte stip in de verte verschijnen ze had een mooie felle witte kleur als altijd. Charm's ogen stonden somber, bezorgt en pijnlijk. Hij wou niet dat hier wat zou gebeuren met Saricha hij zal het zichzelf dan nooit vergeven.

De jonge hengst kwam met krachtige passen aangalloperen. Hij had het gehoord. De strijd was begonnen. Dit was de dag om zijn ware ouders te ontmoeten. Tormento wist hun namen. Fontanella en Charming. Maar wie ze nou eigenlijk waren wist hij niet. En de kant die hij ging kiezen wist hij ook nog niet. Maar zijn vader had zijn moeder veraden dus was het dan niet logisch om voor zijn moeder te kiezen? Aan de andere kant had zijn moeder, Fonta nu ook weer een ander. Allemaal te ingewikkeld maar hij snapte het nu. En hij had er halfbroertjes en zusje bij en binnenkort waarschijnlijk nog meer. Fonta was alweer drachtig had hij van zijn pleegzus Dreamtime gehoord. Tormento schudde zijn hoofd en stak hem hoog in de lucht. Hij snoof, een bekende geur drong zijn neus binnen. Saricha, ze vocht aan de slechte kant. Dit was eigenlijk niet zo heel moeilijk. Tormento had zijn keuze gemaakt. Want ook Dreamtime vocht aan de slechte kant mee. Rustig draafde hij naar Dreamtime, Saricha, de grote zwarte hengst die wel Cobrazarao moest zijn. Daarnaast stonden nog een paar andere paarden die hij niet kende. Een schimmelkleurige arabier en nog een zwarte merrie. Hen knikte hij toe. Naar Dreamtime en Saricha hinnikte hij zacht. Tenslotte bleef hij voor Cobrazarao staan, boog zijn hals lichtjes en keek hem tenslotte rustig aan. "Als je het niet erg vind wil ik me nog bij jullie voegen" zei hij rustig maar met respect voor de oudere hengst. Geduldig wachtte hij af. De spanning was te voelen in de lucht. In de verte zag hij de anderen verzamelen. Die door de slechte paarden goedzakjes werden genoemd. Toch had hij een dubbel gevoel. Zijn vader zat er ook bij. Maar het was toch zijn eigen keus geweest? Hopelijk bleef hij in de oorlog leven want hij wilde hem toch ontmoeten, ook al was hij een goedzakje geworden hij wilde weten wiens bloed door zijn aderen stoomden. Snel keek hij even naar Dreamtime en hoopte dat zijn moeder, Fontanella ook zo zou komen. Haar had hij ook nog niet ontmoet sinds hij was weggegaan uit DH. Zijn blik richtte zich weer op de zwarte hengst voor hem. Als hij hem er niet bij wilde hebben zou hij weggaan. Met tegenzin maar wel om aan de zijlijn toe te kijken.

Fonta hoorde de machtige hinnik van Cbra en hinnikte terug. Haar gezicht werd strak en haar oren drukte ze in haar nek. Ze ging over in een regalop. Ze zag stippen in de verte en rook een vreemde geur. 'Tormento? Nee dat kan toch niet.' Dacht ze in haar eigen. Hoe dichter ze kwam hoe sterker zjn geur werd. Fonta hinnikte nog eens naar de paarden. Ze rook nu heel zeker Tormento/ "Tormento!" Riep ze luid. Ze naderde het groepje paarden en boog haar hals. Haar buik was best dik en ze zou klappen op haar buik moeten gaan vermijden. Ze zou haar kudde gaan beschermen en Cobra dienen. Ze dacht heel even aan Unreal. Hij had haar beloof te beschermen met zijn leven. Ze zou er alles aan doen om dat te vermijden. "De oorlog gaat beginnen?" vroeg ze kil en emotieloos aan Cobra. Ze keek de jonge hengst aan en haar blik verstarde. "Tormento?" Een traan liep over haar wang. "Je leeft nog!" Zei ze ongelovig. Ze duwde haar neustegn de zijn en nam zijn geur weer in haar op. "Ik heb jezo gemist. Ik dacht echt dat ik je kwijt was." Zei ze zachtjes. Ze gaf hem een lik tussen zijn oren zoals ze altjd deed toen hij ngeen veulen was. Ze leek nu erg onbeschoft. "Sorry cobrazarao. Dit is Tormento, mijn zoon." Zei ze koel. Haar blik werd dodelijk toen ze Amiya en haar kudde-leden zag. Ze had zin om te vechten en hun bloed te proeven. Hun lichamen te zien rotten en hun skelet te zin vergaan. Ze was strijdlustig en Cobra zou fier op haar gaan zijn.

Een bruine hengst kwam aangelopen. Hij hinnikte hard en luid. Even stond hij op zijn achterbenen maar als snel met 4 benen op de grond. Hij briesde eens hard en liep naar Amiya. "Sorry dat ik me niet gemeld heb, ik zal er wel voor je zijn" zei hij rustig en een glimlach sierde zijn lippen. Hij schraapte met zijn hoef over de grond en keek naar de slechte paarden. Ze waren met meerderen en ze dachten vast dat ze snel konden winnen. Toch konden minder paarden sterk zijn. Dat dacht hij altijd en het hielp: samen sterker dan 1. Hij snoof de geuren eens op, bah hatelijke geuren. Hij wilde liever geen bloed proeven maar nu moest het. Hij keek naar de paarden die er stonden en was nieuwsgierig wie met hem zou gaan vechten. Hij bleef kalm en zwiepte even hard met zijn staart. Rustig wachtte hij, tot de oorlog zou beginnen!

Een palomino hengst rende over de as vlakte. Zijn manen wapperden in de wind en je zag zijn spieren. Hij hinnikte eens luid en hoorde de hinnik van Cobra. Eindelijk was het tijd! Hij hinnikte hard terug en rende erg snel naar de groep paarden. Hij legde zijn oren in zijn nek en knikte even grijnzend naar Cobra. Hij ging achter de paarden staan en steigerde even. Hij kon al niet wachten om te vechten. Vechten, moorden, bloed, tranen alles was super. Hij hield van oorlogen en hij zou alles doen. Hij zou tot de dood vechten en sterven. Maar sterven met trots, zeker als hij goed had gevochten. Dat hij stierf met heel veel wonden en bloed verlies. Ja, net zoals zijn vader.

Dreamtime keek naar de paarden die zich verzamelden en een grijnsje sierde haar lippen. Waar was Azacar? Ze zuchtte even en keek rond. Ze hoopte maar dat Nilou niet kwam. Zou Darwin komen? Met Orion?! Ze wilde er niet aan denken dat haar zoon hier werd aangevallen. Ze snoof even en schrok op toen ze andere paarden hoorde. Ze keek naar haar moeder en zag dat deze Tormento had gezien. Ze grijnsde lichtjes en liep naar achteren. Ze wilde de twee alleen laten want ze hadden elkaar een tijdje niet gezien. Al dacht ze dat ze nu in de steek gelaten werd. Ze negeerde alles en keek naar de goede paarden. Ze schraapte met haar hoef en sloeg met haar staart tegen haar flank. Haar oren lagen in haar nek en haar blik was zonder emotie. Kalm wachtte ze af op een seintje dat ze mochten starten. Ze zou alles doen, al zou ze sterven. Ze snoof even en hinnikte eens hard naar de goede paarden. Ze grijnsde even en schraapte opnieuw met haar hoef. Ze kon niet wachten.

[Ben er pas s'avonds ]

De hinnik was de palomino-kleurige merrie niet voorbij gegaan. Maar ze had geen haast gemaakt om naar de Ash Valley te komen. Ze wist dat het altijd even duurde voordat beide strijdende partijen klaar en georganiseerd waren. En ze had geen zin om altijd haantje de eerste bij Cobra te zijn. Haar galoppassen waren rustig, maar haar tempo was vrij vlotjes wat kwam door haar krachtige en ruime passen. Sommigen zouden haar iets dikkere buik opmerken, sommige niet. Voor anderen die haar niet kende kon Sythka ook gewoon een merrie zijn die net ietsjes teveel had gegeten. Door een windje werden haar bonde manen omhoog gewaaid en zoals altijd hing haar staart iets fier in de lucht. Voor een keer stond ze het toe haar oren plat in haar nek te leggen, ze verwachte nu niet dat een roofdier zich met de paardenquestie zou gaan bemoeien. Het duurde niet lang of de geuren van andere paarden drongen haar neus binnen. Die van Cobrazarao het strekst, maar dat was ook niet zo gek. Iedereen van de kudde rook naar hem, zijzelf momenteel nog sterker door het lichamelijke contact was ze hadden gehad. Haar schrille hinnik klonk waarschuwend fel en wat dominant over de vlaktes.

Nu ze dichterbij kwam verruilde ze de galop voor een soepele, snelle draf. Haar ogen waren kort op elk van de paarden gericht en als ze oogcontact had met enkele paarden die naar haar idee minderwaardig waren gooide ze haar hoofd in de lucht en ontbloote haar tanden. Uiteindelijk negeerde ze de goede kant. Veel van hen kende ze niet, maar aan de Eagles geur waren ze te herkennen. En anders, ieder paard wat niet naar Dark Star of Black Rose rook, moest wel bij Amiya horen. Haar passen stopte ze bij Cobra, keek hem aan en knikte eens naast hem. Sadira was haar ook niet ontgaan, maar ze besloot niet veel aandacht aan haar zusje te schenken. Sythka keek de zwarte merrie kort aan, maar gooide dan ook haar hoofd in de lucht. Ze wist niet wat ze ervan moest vinden dat haar zusje hier ook was. Dat ze mee wou vechten in een oorlog waar ze niets van wist. Maar aan de andere kant, alle steun die de slechte kant zou kunnen krijgen, zou waarschijnlijk wel welkom zijn. "Sadira, je staat op mijn plaats" sprak ze tegen haar zusje terwijl ze stappend naar de plaats aan Cobrazarao's linker kant liep. Als beta van Black Rose stond ze als tweede in rang, onder Cobra. Haar lichaam draaide ze, zodat ze met haar hoofd dezelfde kant op stond als de koudbloedige, zwarte hengst naast haar. Daarnaast hoopte ze toch ook ergens op het feit dat de hengst rekening met haar dracht zou houden. Ze droeg immers wel zijn veulen en ze verwachte niet echt dat hij haar geheel onbeschermd zou laten strijden.

[Ik ga, we gaan met ons gezin op stap. Blech.. EN OHJA. Paso is Sythka dr slachtoffer!]

Sadira staarde naar de paarden en wachtte nog steeds op antwoord. Ze rook een hele bekende geur en keek op. Al snel zag ze haar palomino-kleurige zus aankomen. Ze snoof even en keek haar kort aan. Ze hoorde de woorden en grijnsde. "Geen probleem. Ik vroeg alleen maar wat" zei ze emotieloos tegen haar zus en liep langs haar naar achteren. Ze keek even naar de andere paarden die er waren en dan naar de goede kant. Ze dacht even aan haar ouders en een valse grijns sierde haar lippen. Ze keek kort naar haar zus en merktte de dikkere buik op. De vorige keer hingen geuren rond haar zus dus ze snapte het al. Ze grijnsde even en zweeg er maar over. Ze schraapte even met haar hoef over de grond en schudde met haar hoofd. Ze keek naar de goede paarden en hinnikte eens hard. Ze had zin om paarden te verscheuren. Ze spande haar spieren even op maar ontspande haar. Rustig wachtte ze af.

[Ik ook --' dus geen nood, ben er pas straks dus Paso is van jou]

Zo snel als zijn korte beentjes hem dragen konden verplaatste hij voorwaards. Als je hem alleen zag rennen had hij een meesterlijke snelheid, voor zijn afmetingen. Maar naast een soortgenoot die niet van zijn ras afkomstig was, .. Laten we het daar maar niet over hebben. De landschapen waren langs hem heen vaag en maakte nauwelijks indruk, hij hield zich bezig met het geen wat komen zal. En veels te snel veranderde de harde, met grasgevulde aarde onder hem in een zachte, stoffige ondergrond. Zijn hoeven deden het fijne spul opwaaien wat een indrukwekkende ruikpluimpje achter hem veroorzaakte. Al gauw kreeg hij Amiya in het oog. Amiya, met haar weinige jaren ervaring hield ze al een kudde. Stom en roekeloos als ze was mocht hij haar graag. Puffend ging hij over in een drafje en begaf zich naar Amiya en haar naaststanders. Zonder enig woord te zeggen nam hij plaats en wierp een blik op de overkant van het niemandsland. Daar, aan de andere kant, verzamelde zich een andere kudde. De grootste van alle, een machtige fries, trok gelijk zijn aandacht. Enkele tellen later drong een vreselijke stank zijn neus binnen. Zijn gezicht vertrok, wist dat hij het herkende. Hij had het niet op goed en kwaad, koos enkel kant voor the Eagles omdat hij zo gesteld was op Amiya. Anders had hij zich nooit bemoeid met deze 'oorlog'.. ‘Kinderachtig.’ Mompelde hij nog.

Felicia draafde met lange passen naar de vulkaan. Daar zag ze al een paar paarden staan, eindelijk! De oorlog ging beginnen. Ze zag dat de goedzakjes al een beetje angstig werden. Ze briesde uitdagend naar hun. De slechte kant had veel meer kuddeleden/bondgenoten en de meesten konden beter vechten dan de goeien. Ze schudde haar manen. Het was hier prachtig, vond ze. Alles was donker en grauw, helemaal haar favourite omgeving. Opeens barste ze in lachen uit, aan de slechte kant stond een shetje. Zo'n mini wilde vechten? Die kwam noggeeneens totaan haar knieën. Ze sloeg met haar staart, Felicia kon niet wachten om te beginnen met vechten. Haar broer Mars zou zometeen ook wel komen, die wilde het gevecht niet missen voor geen goud.

(ikke mag dood onder 1 voorwaarde. Felicia moet strijdend ten onder gaan)

Fonta rook de geur van Dreamtime. Ze keek om en wandelde naar haar toe. Ze gaf haar dochter een neusje. "Hee Dreamtime. Alles goed? En met je veulen?" Fonta zag een shetlander aankomen. Hij was dan wel niet grootmaar je moest uitkijken voor die mini's. Ech goed zag hij er nit uit maar ook niet slecht. 'Wat doet de nou weer hier.' Dacht fonta in haar eigen. Haar lange manen waaden meemet de doodse wind. Haa staart sloeg ze moordend heen en weer. Haar oren ware in haar nek gedrukt en haar ogen waren grijs. Zo grijs als de as die uit de vulkaan kwam. Fonta had hard getraind en je kon zo de spieren zien. Haar houding was dominant. Fonta liet merken dat ze de leider was van de onderkudde van Cobrazarao. Haar voorlok hong wild op haar voorhoofd. Ze zette haar lichaam in beweging en ging aan de rechterkant van Cobra staan. De andere merrie die links van hem ston rook erg sterk naar cobra en ze was dikker. Een grijns verscheen op haar lippen. Cobra had de merrie blijbaar gedekt. Fonta dacht meteen aan Kharrea, haar halfzus. Ze was helemaal gek van Cobra. Fonta zag Charming staan. Ze zuchtte even en keek niet meer naar hem. Ze zou hem gaan ontwijken en Saricha gaan beschermen. Saricha was drachtig van Charming dus zou ze haar daardoor extra in de gaten gaan houden. Ze keek Cobra afwachtend aan. Ze wou gaan vechten.

(Wie wil fonta de'r slachtoffer worden?)

Tormento hoorde veel gehinnik. Diverse paarden melden zich. Zowel aan hun kant als bij de goedzakken. Maar de hinnik die hij nu hoorde was op de één of andere vreemde manier ergens toch bekend. "Tormento!" Riep de naderende, bruine merrie luid. Overduidelijk een arabische merrie. Iets diep in hem zei hem dat dit zijn moeder was. Maar kon dat wel? De merrie had een dikke buik. Dreamtime had gezegd dat zijn moeder, Fontanella ook weer drachtig was. Was het dan wel verstandig om te gaan vechten? "Tormento?" Een traan liep over haar wang. "Je leeft nog!" Zei de bruine merrie. Hij keek haar vreemd aan. Zijn oren drukte hij naar achteren. Nee, hij kon en wilde het niet geloven. Was dit dan zijn moeder? Argwanend nam hij haar op. Tormento voelde hoe ze haar neus tegen de zijne duwde en zijn geur opnam. Hij schrok terug toen de bekende geur zijn neus binnen drong maar trok zijn hoofd daarna meteen terug. Verward keek hij haar aan. "Ik heb je zo gemist. Ik dacht echt dat ik je kwijt was." Zei ze zachtjes.Hij voelde hoe de merrie hem een lik tussen zijn oren gaf. Net zoals vroeger dacht hij. "Mam.." zijn stem was laag maar zacht. Even was hij bang dat ze een sentimentele merrie zou zijn. Gelukkig kon hij in haar ogen een kille blik lezen. Een zuchtje ontsnapte terwijl hij nog een beetje ongelovig stond te kijken. Het liefst zou hij haar knuffelen en zijn neus tegen de hare drukken. Maar op de één of andere manier kon hij dat niet. Aanrakingen waren vreemd voor hem. Tormento schudde zijn hoofd. Zijn zwarte manen waren inmiddels aardig lang gegroeid. Hij snoof luid en keek fel naar zijn tegenstanders. Ergens liep zijn vader daar tussen. Met een ruk draaide hij zich om en keek zijn moeder strak aan. "Wie is mijn vader?" vroeg hij kort. Hij moest en zou nu meteen weten wie zijn vader was. De andere paarden die kwamen negeerde hij. Af en toe keek hij naar Cobra en wachtte nog steeds geduldig op zijn antwoord. Maar keek bijna meteen weer naar zijn moeder.

Cobra had nog steeds niets gezegd en het ergerde Fonta wel een beetje. Ze liet er gelukkig wel niets van zien. Ze zag dat Tormento schrok van haar reactie. Hijvroeg wij zijn vader was. "Jou vader." Fonta zuchtte eens. Ze had nu wel de bevestiging gekregen dat hij haar zoon was. Fonta nam zijn staart beet en liet hem zo draaien. Dat deed ze vroeger ook vaak als hij iets moest zien. Tormento keek nu recht op de kudde van amiya. "Daar die bruine andalusiër met zijn blauwe ogen." Het voelde goed voor fonta om zo dicht bij haar zoon te zijn. Ze ging dicht tegen hem aanstaan en knuffelde hem. Echt close was ze niet met andere paarden maar hij was haar zoon en ze had hem zo gemist. "Vergeef mij. Vergeef mij dat ik je naar die merrie heb gestuurd maar ik kon het gewoon niet meer aan. Je vader miek het mij zo moeilijk." Zei fonta zachtjes in zijn oor. "Ben je er klaar voor om die goedzakken eens wat te laten zien?" Fonta keek woest voor haar uit. Ze zou iedereen eens wat laten zien. Ze zou bewijzen dat ze sterk genoeg was om die paarden aan te kunnen. "We zullen hun bloed proeven, hun vlees zien rotten en hun skelet zien vergaan. Dat is wat ik wil." Zei ze kil voor haar. Ze wou paarden zien afzien en haar geliefden hier zien overleven. Ze zou niemand verliezen. De enige die dan zou sterven zou zij zijn maar dat zou ze niet toelaten. Ze zou overleven net als al die haar dierbaar was. In deze strijd zouden ze velen verliezen maar toch wou ze deze oorlog winnen.

Rose haar donker zwarte oren schoten naarvoren, de geur van bloed Black Rose leden en de kudde van Amiya voegde zich samen. Kort gooide Rose haar benen in de lucht, het moment was naarbij. Ze wist dat het vroeg of laat komen zou, in een raas snel tempo gallopeerde ze tussen de bomen door langs wateren over vlaktes rechtstreeks naar het gebied waar de oorlog starte. Haar benen voelde sterker dan ooit, ze gallopeerde in een fijn tempo maar toch in een snelheid naar haar doel. De geur werd sterker toen ze dichterbij kwam, ze kon de haat en woede van de Black rose al ruiken. Ze haatte dat gevoel, en de geur die haar gek maakte. Rose was niet een paard dat van vechten hield, ze kon dat gevoel niet begrijpen dat sommige paarden zin hadden om te doden, zin om andere paarden pijn te doen. De schimmen van paarden kwamen al in beeld, de schimmen werden al snel beelden de beelden van de slechte paarden. Ze raaste langs, ze was zeker niet van plan aan de kant te gaan voor dat soort paardjes. Haar doel was op Amiya gericht, ze voegde zich bij haar en knikte enkel kort. ''Ik ben her'' Er klonk enkel moed in haar stem, ze wist dat ze er klaar voor moest zijn. Lichamelijk was ze dat wel, maar innerlijk zeker nog lang niet.

Hij kwam blij deze kant op ,want hij had heel veel zin in een oorlog. De goede kant gaat verliezen en de slechte kant gaat winnen. Zeker en vast. Wat wil je met al die slechte paarden. Hij grijnsde en hinnikte toen hij eraan kwam. Hij liep toen langs de goede paarden en keek heel gemeen. Dan liep hij naar Cobra en boog zich. Als teken dat hij aanwezig is. Let's the wars begin. "Zo ,ik ben er,wanneer starten we?". Hij hinnikt en ging bij de rest staan. Hij draafde kordaat en sierlijk. "Ik zal ze een poepie laten ruiken" zei hij in zichzelf.

Mystic Light galoppeert naar de andere goede paarden toe. Dit is een belangrijk moment, voor haar en voor iedereen. Natuurlijk waren de slechte paarden met meer. Ze slikte een keer. Daar zag ze de leiders, Cobrazarao, Fontanella en Amiya. Ze keek tegenover de slechte paarden en hinnikte luid. It is time to fight to the end... Ze kijkt de slechte paarden met felle ogen aan. Haar ouders waren neutraal, maar zij is toch goed geworden, waarschijnlijk omdat ze van jongs af aan rondzwerft en de wereld ontdekt