The next story starts, right where the other one ended // magnifico

Zijn grijze neus was hoog in de lucht geheven, de witte hengst snoof de bekende geuren op, zijn ogen gleden over het gebied heen. Bekend, alles was bekend, het beekje dat in het midden van de twee groen gekleurde vlaktes voort kabbelde. Langzaam, in alle rust van het leven, rust die hij de laatste tijd niet meer bevatte. Hij was te druk bezig met andere zaken, zaken die allemaal, van dat waterdruppeltje daar, tot het hele universum daarboven, bij Magnifico uitkwamen. Bij liefde, bij hem, bij Magnifico en uiteindelijk zelfs bij geaardheid. Ieder moment van de dag was hij aan het nadenken.
Leven was anders, bitterder, duisterder. Alsof het zonlicht aan het verminderen was, zijn kijk op de wereld was anders. De natuur was anders, dieren waren anders. Liefde was anders. Hij verheugde zich er niet op om Magnifico weer te zien noch dat hij er tegen op zag. Het was alsof, alsof het hem niet meer deerde. Alsof zijn liefde voor haar over was, hij wou er niet aan geloven, hij mocht er niet aan geloven. De liefde voor de merrie waarmee hij grotendeels van zijn leven had opgetrokken, de merrie die hij, ondanks alles, zijn partner mocht noemen, hij wou niet geloven dat het over zou zijn. Het kon niet, het bestond niet, het mocht niet. Hoe kon hun sprookje ten einde lopen? Hun verhaal. Het verhaal was zeker niet perfect geweest, alles behalve dat, maar het was hún verhaal en van niemand anders. Het was van hem, hij had het gemaakt, samen met Magnifico, dat was het gene wat hun verhaal perfect maakte. Het was iets dat van hem was en nu eindigde het?
Remember geloofde niet  in het lot, hij geloofde niet in toeval, enkel in de verhalen die je zelf maakte. Hij was het, die hun verhaal misschien tot einde zou laten lopen, hij was het die het begon. De hoofdpersoon van zijn eigen leven. Dat alles had hij te danken aan zijn karakter, zijn doen en laten.
Toch, hij voelde zich niet verdrietig, niet depressief, zoals hij verwacht had. Hij voelde niet veel, hij wist ook niet wat hij ervan moest verwachten, wat hij van haar weerzien moest verwachten, hij verwachte dat ze boos zou zijn. Maar waarom zou zij het recht mogen hebben om boos te zijn, als hij dat niet had? Alsof zij zo braaf in Dream Horses was geweest al die tijd, alsof zij moeite had gedaan om hun relatie staand te houden.
Hij bracht zijn witte lichaam in beweging, liep de berg af, recht naar het eenzame boompje dat daar stond, in beweging gebracht door de wind, gevoed door het water dat verderop lag, zijn buurman bestond uit het volgende boompje, zo'n 20 meter verderop. Het deed Remember aan zichzelf denken, zoals nu, afgezonderd van de rest. Maar hij had er geen problemen mee.



OOC:
voor magnifico

"The world's still the same ...

Haar oogleden waren gesloten, maar het zonlicht van buitenaf prikte alsnog in haar ogen. Ze wilde duisternis zien, maar het enige wat ze zag was wit, fel licht. Ging ze dood? Bedoelde ze dit met het witte licht? Maakte ze haar reis naar de eeuwige weien? De felle pijn in haar linkerachterbeen haalde haar echter uit die droom. Het was nog hetzelfde als gisteren, vorige week, volgende maand? Ze had geen besef van tijd meer. Ze had zich teruggetrokken op het moment dat hij opnieuw was vertrokken. Ze vroeg zich alleen af waarom? Waarom moest hij haar steeds zoveel pijn doen?
Ze genoot van de pijn in haar hoef, waar in pijnlijke zweer in zat. Het verzachte de pijn in haar hart. Het klonk cliché - wat het ongetwijfeld ook was - maar het hield haar (spreekwoordelijk) op de been.
Magnifico opende haar ogen. Een felle straal licht, die tussen een spleet in de rotswand tevoorschijn kwam, scheen precies in haar ogen. Magnifico hief suf haar hoofd, en rolde op haar buik. Haar gewrichten waren stram, alsof ze weer een hele zwangerschap had overleeft. Daesha en Epica waren net zoals hun vader verdwenen. Joost mocht weten waar ze waren. Nog nooit had Magnifico zich zo eenzaam gevoeld. Ze sloot zich af van de wereld. Geen van haar vrienden was er, zij namen ook niet de moeite om haar te zoeken. De Quiet Sparkle die ooit zo belangrijk was in haar leven, was niets meer dan verleden. Een afgesloten hoofdstuk, stoffig en langzaam wegrottend in een donker hoekje van haar brein.

Haar gedachten dwaalden als zo vaak weer naar Remember toe. De verleiding was groot hem te zoeken, de vraag was echter waar hem te vinden. Maar ze hunkerde zo naar hem, zijn lichaam, zijn warmte, zijn reebruine ogen en zijn liefde voor haar. Alles was in een ruwe dreun van haar afgenomen, een leegte in haar borstkas achterlatend. Maar haar zoektocht zou aflopen net zoals haar zoektocht naar Amourette: nutteloos. Ze besloot in Dream Horses te blijven, daar zou hij haar altijd kunnen terugvinden. Als hij ooit zou terugkomen... Maar dat had hij altijd gedaan, toch?
Met een gekreun kwam de kastanjebruine merrie overeind, zo min mogelijk haar linkerachterbeen belastend. Helaas was dat onvermijdelijk en een stekende pijn schoot door haar lichaam. Haar ogen werden samengeknepen een haar onderlip kreeg het zwaar te verduren.
Ze liep - je kon het eerder bestempelen als strompelen - de grot uit, het felle zonlicht wat nu nog erger in haar ogen prikte, en de zuivere lucht haar longen vulde. Nu stonden er nog bomen om haar heen, maar het dal was al dichtbij, tussen de bomen door zag ze het gras. Magnifico kreupelde naar de vallei toe, ze wilde het sappige gas weer proeven.
Opeens spitste de Quarter haar oren, haar neusvleugels trilden en haar ogen sperden zich verbaasd wijder open. Het was niet waar. Meteen prikten de tranen in haar ogen, geluk vermengd met verdriet. En ze liet ze stromen. Hij was terug.
Zonder aarzelen sprong ze aan in een ongecontroleerde galop. De pijn stak wild door haar lichaam heen bij elke stap, maar dat maakte niet uit. Het enige wat ze voor ogen had was de witte hengst. Ze volgde zijn geur, en al snel was een sneeuwwit stipje zichtbaar. Ze galoppeerde door, houterig en haar onderbeen onlogisch onder haar lichaam plaatsend. Maar hoe dichter bij ze kwam, hoe meer woede ze voelde. Het hield haar echter niet tegen, ze rende door en door. Ze had lang genoeg gewacht, ze wilde bij hem zijn.
'Remember!' gilde ze wanhopig toen ze dichterbij kwam. Ze wilde hem aanraken, zijn zachte vacht betasten en zijn zachte lippen over haar ruggengraat voelen.
Ze stopte abrupt voor hem, enkele millimeters voor zijn gezicht. Opnieuw pijn door haar achterbeen, maar dat negeerde ze. Ze duwde haar neus tegen de zijne en verborg zijn gezicht in zijn manen. Ze kalmeerde bij het ruiken van zijn geur en het voelen van zijn warmte. Ze glimlachte, in een lange tijd, en de tranen rolden in zijn manen. 'Ik heb je zo, zo verschrikkelijk gemist,' prevelde ze in zijn manen en ze sloot haar ogen. Ze voelde zich sinds lange tijd thuis.

Hij had haar gezocht? Ze begreep het echt niet meer, waren ze dan zo om elkaar heen gelopen. Ze had werkelijk geen hoef buiten de grens van Dreamhorses gezet, wetend dat het buiten de grenzen nog moeilijker zou worden elkaar te treffen dan binnen de grenzen. En toch was hij degene die weg was gegaan, hun vertrouwde land uit waar ze alles hadden opgebouwd. En toch voelde het alsof hij weggerend was van haar, en nu leek hij niets meer met haar te maken hebben. Was het gevoel dan bij hem weg, had hij haar dan werkelijk niet gemist? Zijn houding was bars, alsof het hem echt niets uitmaakte. Alles wat ze hadden meegemaakt, hun gezin, hun liefde. Was het werkelijk allemaal voor niets geweest? Had ze twee veulens ter wereld gebracht, bijna twee jaar lang getergd door pijn in haar buik, allemaal voor niets?
‘Nou, dan.. dan heb je niet genoeg je best gedaan. Je weet dat ik Dream Horses nooit zou verlaten. Dat had ik ook niet van jou verwacht, dat je gewoon bij me weggaat. Net zoals die broer van jou! Jullie zijn dus achteraf toch precies hetzelfde.’ Naarmate ze verder kwam in haar woorden, merkte ze dat ze steeds kwader werd. Hoe had hij haar kunnen achterlaten? Het was niet eerlijk, zij was altijd goed voor hem geweest. Ze had het niet verdiend.
Door het plotselinge harde stemgeluid uit zijn mond en zijn blik in zijn ogen deed haar schrikken. Ze zette een pas achteruit, een verwarde blik in haar ogen, haar staart had ze onzeker tegen haar billen. Wat deed ze nou fout, wat moest ze doen om het goed te maken. En waar was die warme hengst waarvan ze hield?
`Daesha en Epica hebben hier níets mee te maken. Maar voor je informatie: die had ik heel lang geleden al weggegooid,’ Bij deze woorden zakte haar mond verbaasd open. Werkelijk, zijn dochters? Zijn vlees en bloed? Wat had hij meegemaakt buiten Dream Horses? Wie of wat had hem zo veranderd? Er waren teveel vragen en geen antwoorden. Verwoed schudde Magnifico haar hoofd en keerde vervolgens haar ogen naar de witte Andalusiër voor haar.
‘Dat meen je niet, Remember! Ze zijn jouw dochters, onze dochters!’ Vol afschuw keek ze de hengst aan, zijn reebruine ogen kruisten met de hare en ze schudde langzaam haar hoofd, haar mond nog lichtjes open van verbazing. Waarom was de hengst zo veranderd? Had Sultan hem uiteindelijk toch over kunnen halen, of was er iets anders gebeurd buiten Dream Horses. Ze moest het vragen, ze moest weten wat er was gebeurd. Er knaagde in haar achterhoofd dat hij een andere merrie had ontmoet, mooier en sympathieker dan haar.
Ze wilde haar mond openen, tot juist dat moment een opmerking maakte die haar hart werkelijk in miljoenen stukjes liet breken. Wilde hij haar nou... dood? Opnieuw stroomde een stortvloed aan tranen over haar wangen en nogmaals zette ze een stap achteruit.
Hij kwam naar haar toe, twee simpele stappen. De emotie in zijn ogen was moeilijk af te lezen. Kon zelfs zij niet tot hem doordringen? Een stokkend geluid kwam uit haar keel en haar schouders schokten onnatuurlijk door het snikken.
`Omdat ik jou al die tijd, al die jaren, trouw ben geweest, na al die tijd, ik heb je zo vaak verloren, zo vaak dat ik niet wist waar je was. Dit keer was het gewoon te veel. Ik hoor deze lasten niet te dragen.' Ze keek tussen haar wimpers naar hem op, onzeker wat ze zou moeten antwoorden. ‘Je had me altijd kunnen roepen en ik zou komen! Ik heb jou geroepen, mijn keel werd rauw van het hinniken. En nooit kwam er een antwoord. En over welke lasten heb je het? Ik heb het altijd geprobeerd goed te maken. Ik weet dat ik soms moeilijk doe en ik probeer het altijd goed te maken, uiteindelijk...’ Ze schudde haar hoofd en ze zette een pas dichterbij.  In een flits kwamen alle ruzies voorbij. Toen ze elkaar net ontmoet hadden, toen ze het weer goed maakte en ze bij elkaar kwamen in die grot na een woest avontuur met wolven en Remember gewond was, maar toch vroeg hij haar in die grot tot zijn merrie. Toen in het moeras, toen haar kudde werd veroverd en ze woest was op zijn broer die alles van haar af had genomen. Aan de tijden dat Sultan Remember had pijn gedaan en dat gevoel versterkte. En vooral aan de goede momenten die ze samen hadden beleefd. Hun eerste veulen, hun tweede veulen, hun kuddes samen en de momenten dat ze samen hadden gelachen. Elke tinteling die ze voelde als zijn neus haar lichaam betaste... Ze moest het goedmaken, zonder hem kon ze niet langer zo leven..
‘Weet je nog dat ik iemand had vermoord, en jij was zo boos op mij. Maar hij was de moordenaar van mijn ouders, hij had mijn leven geruïneerd. En uiteindelijk kwam ik jou tegen en jij gaf mijn leven weer kleur, maar toen je weg ging voelde ik me zelfs nog slechter dan daarvoor. En toen je mij vergaf, was ik gelukkiger dan ooit. Kunnen we dit niet ook goed maken, kan ik jou niet weer gelukkiger maken?’ Ergens deden de herineringen haar pijn en ergens dacht ze dat hij het niet weer goed wilde maken. Ze was woedend op hem, maar ze kon hem te gemakkelijk weer vergeven. Ze had hem te lang moeten missen, ze wilde niet na een ruzie hem nog langer missen. Ze wilde weer samen zijn, maar waarom moest hij zo tegenwerken?

Iedere dag dat hij zich langer buiten Dream Horses had bevonden, des te meer de gedachtegangen van die witte merrie hem hadden beïnvloed. Er was niet echt een punt geweest waarop hij officieel los was gekomen van zijn verleden en hoe hij ooit was, langzaam had de merrie hem beïnvloed. Waarschijnlijk was het punt waarop hij het echt doorhad toen hij de leider van de kudde in dat andere gebied had uitgedaagd. Tegen die tijd kon hij inmiddels al moeilijk terug, voornamelijk te danken aan het feit dat er een hengst van zijn eigen formaat op hem af kwam stormen. Maar zo snel gaf Remember niet op aan zijn verleden, een tijdje had hij het opgegeven, tot hij de bekende contouren van de vallei weer zag. Het gras dat zachtjes onder zijn voeten heen en weer waaide, de koele lucht die door zijn manen heen streken. Het riviertje dat door de vallei heen stroomde en bovenal al de bekende geuren. Dit was zijn thuis, dit zou hij niet zo snel opgeven
`Hoe moet ik zo zeker weten dat je Dream Horses niet zou verlaten? Hé? Voor hetzelfde geld was je na mijn ‘verdwijning’, zo depressief geworden dat je in alle stomheid die je over je eigen lijfje bezit opzoek was gegaan naar die zus van je. Wist ik veel wat ik moest doen?!’
Hij hief zijn stem op en zette een pas naar voren, haast om zijn woorden kracht bij te staan. Hij schreeuwde haast en keek haar boos aan, zij was niet de enige die boos kon worden. Toen realiseerde hij zich dat het geen nut had om boos te worden, eventjes haalde hij diep adem en zette dezelfde pas weer naar achteren.
`Vergelijk me niet met Sultan-‘ de naam was met verachting uitgesproken, verachting voor de daden die Remember na had gedaan`-wil je?
Ze schrok, dat was duidelijk, ze leek bang. Voor hem?  Het was lang geleden dat iemand bang voor hém was. Het ergste waren nog de gemixte gevoelens die hij erover had, aan de ene kant vond hij het verschrikkelijk aan de andere kant voelde hij iets zo verschrikkelijks dat hij er niet eens aan wou denken. Hij genoot ervan. De angst, dat dacht hij dat het was, die zij voelde, versterkte zich in hem, maar dan op een positieve manier. Hij schudde krachtig zijn hoofd, zo mocht hij er niet over denken, toch, hoe hard hij probeerde het gevoel van zich af te zetten. Het gevoel van genot bleef aan zijn geweten knagen. Dit was fout, dit was helemaal fout. Dit hoorde niet, zou dit zijn wat slechte paarden altijd voelde? Was dit het bestaan van een slechte? Constant in ruzie met de ander? Remember wist niet of hij goed was, niet of hij slecht was. Hij was niet eens neutraal, het was allemaal veel te verwarrend en hij snapte zijn eigen gevoelens niet. Voor niemand niet.
Magnifico blèrde het een en ander over dochters, 'onze dochters', 'jouw dochters.' Blah Blah Blah. Remember richtte zijn oren iets meer naar achteren. Bah, bij het woord 'dochters' alleen al raasde er een woede in Remember op die hij niet helemaal kon verklaren. Hij wist niet eens zeker aan wie deze woede was gericht: Daesha, Epica óf hemzelf. In elk geval was het de woede die voor zijn volgende uitbarsting zorgde.
`Wélke dochters?' siste hij zachtjes.
`Dochters die zijn verdwenen?! Dochters waarvan ik ze niet eens zou herkennen? Wees eerlijk met jezelf Magnifico, dat noem ik geen dochters!' Kaatste hij boos terug.
Hij kon nog net een gniffel ophouden toen ze weer begon te huilen, eindigde die waterval aan tranen dan nooit?
`Mens! Hou toch eens op met huilen! Je doet er niemand goed aan hoor en voor medelijden is het al veels te laat,’ Bromde Remember geërgerd, wat wou ze nou van hem? Wat wou hij überhaupt van haar? Vroeger had hij alles voor haar gedaan, maar tijden veranderden. En iets in hem was geknapt, omgedraaid. Hij had vermoedens hoe het kwam, waarom ze dit gesprek nu eigenlijk aan het voeren waren, maar hij kon het niet uitleggen, het duurde te lang en hij had geen zin om met háár medelijden te moeten omgaan.
Hij gooide zijn hoofd omhoog en lachte, voor eventjes sloot hij zijn ogen.

Zijn lach dromde weg, waarom lachte hij? De onbekende stem van het net zo onbekende dier voor hem drong tot zijn even onbekende lichaam door. Hij opende zijn ogen in een schok en keek om zich heen. Waar was hij? Wat was dit voor plek? De merrie begon te praten alsof ze hem al heel lang kende, ze waren gelukkig samen? Wat wou ze goed maken? Ze wou hem gelukkig maken? Hij fronste zijn wenkbrauwen en probeerde uit alle macht de merrie te herinneren, maar er kwam niets. Er was niets, niets behalve kennis over de basis dingen. Hoe te praten, hoe te lopen, hoe te eten. Hij zette een paar passen naar achteren, om afstand te nemen van de vreemdeling die wel heel dichtbij stond.
`Sorry... Maar.. Ik heb echt werkelijk geen idee...’ stamelde hij geschrokken, wat was er aan de hand?
`Wie ben jij?’




-aff