-En Drafnar
Een donkere schim trok over de vlaktes heen. Als een donderwolk in een zonnige dag, een schaduw op de plek van licht. Als de duivel die het heilige pad betradt. De duivel aards. Als de hengst die zich Inferu had gedoopt. Gedoopt met het bloed van de duivel. Zijn staart wiegde zacht heen en weer in het zachte ritme van de wind. Zijn spieren spanden zich aan. Terwijl zijn voorbenen plaats namen op een rots stak zijn hoofd de lucht in. Hij brieste, met de nodige kilheid hoorbaar. Zijn oren spitsten zich terwijl zijn linkervoorhoef een kiezeltje het ravijn in schopte. Hij zuchtte diep uit waarna hij zijn pad naar de voet van de heuvels verder zette. Het lange uiteinde van zijn blinddoek sloeg hoe lager hoe minder in zijn gezicht en keel. Een klein stroompje liep vlak onder zijn hoeven door. Gulzig begon hij van het frisse water binnen te klokken. Vervolgens likte hij oppervlakkig de druppels van zijn lippen af om zijn trektocht weer verdrr te zetten. Hoewel de wind hier behoorlijk hard in zijn gezicht sloeg wist hij zich van nog geen kwaad bewust. Zodra de koude aanbrak en de zonnestralen zijn rug irriteerden wist hij pas hoever hij deze keer afgedwaald was. Zijn hoofd ging weer de lucht in. Zijn neusgaten sperden open om vervolgens de geuren uit zijn omgeving op te vangen. Zijn oren spitsten zich waarna hij onbeangstigd de bosjes in wandelde en voor één of ander dier; wellicht een bergleeuw; zijn hoeven voor het dier op de grond stampte. Het dier zette zijn haren overeind, klaar om hem rond de nek te springen toen Inferu het dier een harde trap gaf met zijn voorbenen waardoor het dier tegen een boomstam aanknalde. Genadeloos stapte hij op het dier af om hem vervolgens de genadslag toe tw dienen door hem zijn svhedel in te trappen. Bloed sijpelde van de boom op de bosgrond en zijn hoeven. Zijn lichaam had zich verplaatst in de schaduw van wat bomen waardoor het spoor van bloed achter zich ijzingwekkende gedachten te boven deden komen. Voorbij de rand van hrt bos waar hij zich zo nu ongeveer bevond, lag een grote zonovergoten weide bezaaid met allerlei kleurige en fleurige bloemen. De geur vermengde zich met de geur van bloed wat hem deed walgen. Ondanks het vermogen niet te kunnen zien; wat hém veelal positief was gelopen; verkoos hij de frisse geur van loofbomen dan het irriterende met bloemen zonovergoten weide. Zijn pad strekte zich uit tot ver naar het westen, waar de zon; naar zijn weten; weinig irriterend was. Als een stalker in het midden van de nacht verkoos hij de schaduw van het bos. Een duistere schim, zo leek het, als de wereld die een schim was voor hem.
