The summer time

Je zou zeggen dat ze bedacht waren.
Dat ze mytes waren.
Maar wat je geloofd, dat moet je zelf weten.
Daarvoor ben je jezelf.
Maak je je eigen keuzes.

Zwarte hoeven werden verborgen in het hoge gras van de vallei. Zwart witte manen bleven haken achter de takken die laag hingen. Een magere gestalte liep de vallei binnen. Een hoog gehoest vulde de vallei. Doffe ogen keken rond. De bonte merrie zag er niet meer uit. Nu ze terug was in Dream Horses wist ze niet meer wat te doen. Itz, Plata... Waar waren ze? Voelde ze wat voor ze? Ze wist het niet. Yara strompelde naar het stroompje in het midden van de vallei. Ze dronk wat. Het water koelde haar mond af. Ze was moe. Haar vacht zat onder de modder, en haar ribben waren te zien. Maar ze had geen honger. Ze voelde zich raar. Ze miste iets, maar had geen idee wat. Waren het de hengsten? Of haar vrienden? Had ze die nog wel over?

Zijn groene, heldere ogen gleden waakzaam over de vallei. Het gebied was dan wel niet van de hengst zelf, maar soms voelde dat wel zo. Finnick was een paard dat een geboren leider was. Hij wilde andere paarden - vooral merries - graag helpen. De palomino bezat een groot hart. Er was geen vleugje slechtheid te bespeuren. Finnick's lange blonde manen wuifden vrolijk mee op de wind. Hij was een echte charmeur. Vele merries waren verliefd op hem, maar hij moest ze - met pijn in zijn hart - allemaal afwijzen. De hengst had gewoon de ware nog niet gevonden. Bovendien hield hij van iedereen even veel. Finnick zette een stevige galop in. Zijn krachtige benen brachten hem snel vooruit. Hij was niet heel erg groot, maar ook weer niet heel klein. Zo rond de 1.50 meter hing zijn schofthoogte. De groene, indringende ogen van Finnick hielden alles wat er om hem heen gebeurde in de gaten. Hij was altijd alert op hulpkreten van paarden in nood. Finnick probeerde altijd wel te hulp te schieten, zover het kon dan. Er was een grens die de hengst nooit overschreed; Zijn eigen leven niet op het spel zetten. Het klonk misschien eigendunkig, maar zo ervoer Finnick het niet. De palominokleurige hengst stopte bij een langzaamstromend beekje. Hij boog zijn sierlijke hals en nam gulzig een paar slokken. Het koele water voelde hemels aan in zijn droge keel. Na een paar flinke teugen te hebben genomen, vervolgde hij zijn weg weer. Finnick was een paard dat graag op pad was. Een echte nomade. Zijn ouders noemden hem altijd zo. Het was een soort koosnaampje geworden voor de jonge hengst. Een gekleurde schim trok zijn aandacht. Nieuwsgierig liet hij zijn groene ogen naar de gedaante glijden. Paard. Merrie. Ongeveer drie jaar. Mager en niet zo gezond uiterlijk. Scanden zijn hersenen. Heeft hulp nodig dus. Finnick maakte een korte sliding en kwam toen tot stilstand. Stof waaide daarbij op. "Gegroet, lieftallige merrie. Mijn naam is Finnick." zei hij op een zachte, vriendelijke toon. Zijn ogen straalden liefde en kracht uit, maar vooral vriendelijkheid en vertrouwen. Ieder paard zou hem gelijk vertrouwen als ze hem zo zagen.

-Mag ik?-

Ze keek verward op toen ze een paard hoorde aankomen. Het palomino kleurige dier was iets groter dan haar en stopte met een sliding stop voor haar. Snel gleden haar ogen over het dier. Slechte paarden zouden niet in de vallei komen, dus ze verwachtte dat het dier niets kwaads in zin had. "Gegroet, lieftallige merrie. Mijn naam is Finnick." zei de hengst op een zachte, vriendelijke toon. "Ik heet Yara" zei ze zacht. Het stof ontmoette haar mond en veroorzaakte een nieuwe hoestbui. Haar ribben gingen op en neer en een piepend geluid verliet haar keel. Haar hoofd hing laag. Haar benen trilden, ze had het gevoel dat ze er doorheen zou zakken. Was dit hoe je dood ging? Was ze al klaar om dood te gaan? Jezus. Ze liet zichzelf op de grond zakken en plukte wat gras uit de grond. Ze moest beter worden. Was ze ziek? Had ze iets op gelopen? Wat was er met haar?