Een glanzende voskleurige vacht en manen, een smalle witte bles en drie witte benen. Daaraan zou men Shyvana kunnen herkennen. Haar staart geheven zodra ze opgewonden is en haar passen net zo. Haar ogen... dat is wel het opvallendste aan haar. Het is niet vaak dat een Arabier met blauwe ogen word geboren, maanogen... Shyvana heeft dat wel, en dat maakt haar weer net wat anders als de andere paarden hier. Voelt ze zich boven anderen verheven? Nee, alles behalve dat. Shyvana is juist verlegen en terughoudend... bang zelfs. Hoe dat komt? Dat zal ik je nu uitleggen, dit is Shyvana's verhaal:
"Het begon allemaal toen ik geboren werd op een boerderij. Tenminste, ik dacht dat het een boerderij was. Het was namelijk een goed lopende fokkerij en handelstal vol met arabieren. Mijn moeder was een prachtige vos merrie en mijn vader net zo. Hoewel beide toch echt bruine ogen hadden, kwam ik uit dit koppel. Ik had blauwe ogen en werd er vaak mee gepest door andere veulens. Ze schopten me, zeiden dat ik een alien was en dat ik er niet thuis hoorde. Een hele tijd hield ik sterk vol, zoals mijn vader altijd deed. Maar naarmate ik ouder werd, begon ik te beseffen dat ik echt anders was.
Het begon met een reflectie in het water, waarin ik kon merken dat mijn ogen inderdaad blauw waren. Mijn vriendin, Katarina... Geen idee waar ze nu is... Ze stond naast mij en ik zag het verschil. Dat was niet het ergste. Het ergste was dat Katarina op een dag weg ging. Ze kwam niet meer terug. Ik riep en schreeuwde, maar ze kwam niet terug. Tijd verstreek, ik heb geen idee hoeveel en er kwamen tweevoeters kijken. Vreemde wezens met de ogen aan de voorkant. Andere paarden liepen naar het hek, maar ik niet. Nee... ik durfde niet. Ze zouden me er toch wegtrappen. Een vreemd geluid kwam achter de kudde weg. Ik kon het niet zien. Het hek was open gegaan, dat wel, en tussen de paarden kwam er een tweevoeter mijn kant op. Een touw en iets wat heerlijk rook. Zoetig... Ik zette onzeker een stap in de richting en nam het zoete hapje met plezier aan. Daarna werd er iets aan me vast geklikt. Maar dat wilde ik niet! Ik steigerde, maar tevergeefs want ik werd gewoon gedwongen mee te lopen, en dat deed ik dus maar.
Daarna werd ik in een hobbelige wagen gezet. Het bewoog van links naar rechts en ik snapte er niks van. Enkel weet ik dat het een eeuwigheid leek te duren dat ik in die stal stond. Pas wanneer het gehobbel ophield en ik geluid achter mij hoorde, keek ik om. Er ging een deur open en ik rook de lucht, zoutige lucht en andere paarden. Ik hinnikte, en er kwam een hinnik terug. Mijn oren schoten alle kanten op, dit vond ik wel leuk.
Ik was al drie op dat moment en ik had ooit rondjes moeten lopen met een vreemd ding in mijn mond en op mijn rug. Ik bokte en probeerde het eraf te gooien, maar dat lukte niet. Ik stond het dus maar toe. Nu kreeg ik die dingen weer op. Ik werd wantrouwend, want wat waren ze met me van plan? Ik werd daarna uit de bewegende stal gehaald en ik keek om me heen. Overal paarden... Net zoals ik, apart gekleurd en sommige blauwe ogen. Waar was ik? Ik schrok wanneer ik gewicht op mijn rug voelde en stormde naar voren maar ik werd tegengehouden. Een kalme stem zei me iets, maar de kalmte... Ik werd er echt rustig van en besloot me dan maar te gedragen. Dit vreemde tafereel te accepteren.
Ik werd geschopt, waar ik later achter kwam dat dit betekende dat ik moest lopen. Dan werd er in mijn mond getrokken, wat inhield dat ik moest stoppen... Ik leerde veel die dag. Wanneer ik klaar was met alles verdween het gewicht van me rug. Er werd kwaad geschreeuwd, ik vertrouwde het niet en draaide mijn oren naar achteren. Was ik dan fout geweest? De tweevoeter begon me te schoppen en te slaan! Ik schrok. Het zadel werd er bruut afgetrokken en ik kreeg meer trappen in mijn buik, tegen mijn benen... Klappen op mijn hoofd. Ik trok me nu los, met alle kracht die ik had en ik rende... Ik rende hard weg. Ik hoorde ze schreeuwend achter me aan komen, maar ik wou daar niet blijven!
Ik rende en rende en ik verdween... over de heuvels... de bergen en zelfs door rivieren. Ik bleef lopen tot ik eindelijk rustig bleef. Ik keek om me heen. Geen tweevoeter te bekennen... Ik had... rust... Ik zou nooit meer gepest worden. Ik was... op Dreamhorses... Een veilige haven... Ja... Hier zou ik blijven... Dit was nu mijn thuis."