I'm running here!

Hopeful Galloppeerde als een gek over de heuvels. Was hij op de vlucht? Nee. Hij had gewoon zin om een stuk te rennen. Net als vroeger. Op de renbaan.... Bij de mensen.... Dat was nog buiten DH. Hij had een litteken op zijn gezicht van de zweep slagen als hij verloren had. Hij maakte een bokken sprong en racete van heuvel naar heuvel, hij was niet te stoppen. Zo leek het.

De grote wedstrijd was morgen. Hopeful stond in zijn stal en werd geborsteld. De dreigende stem van zijn rijder waarschuwde hem ervoor dat hij moest winnen. Hopeful legde zijn oren naar achter, en kreeg meteen een klap met de zweep. Zijn rijder liep de stal uit. De volgende dag werd hopeful opgezadeld en naar de rijbaan gebracht. Zijn rijder klom op hem. 5,4,3,2,1 go! Klonk het uit de speakers. Hope kreeg een klap en begon als een gek te rennen. Meteen lag hij eerste. Maar bij de bocht... er lag modder... Hope gleed uit en viel. Zijn rijder was dood. Hope werd meteen afgezadeld en ze wilde hem in zijn box zetten, maar hij trok zich los en rende weg...

Hope schudde met zijn hoofd. Hij draafde stug verder. Zijn heumeur was weer verpest.

De zwarte merrie bracht zich voort door een snelle galop. De zwarte merrie stondt beter bekendt als April. April was een best wel een gewonen naam voor haar familie maar zelf was ze er niet te vreden mee. Vroeger werdt ze gepest met deze naam door de andere veulens. Het was ook best een erg vreemde naam. Als het niet op z'n Engels was geweest dan was he gewoon als de maand naam 'April' Snel schudde ze de gedachtte van haar af. Om de stemming niet te laten bederven. Ze maakte haar passen sneler om de vaart er een beetje in te houden. Deze plek was erg gestrikt voor een racje of van die dergelijke dingen. Racjes vondt ze maar kinderachtig maar als er een echtte tegen stander er was deet ze het wel graag. Ze zuchtte, het was hier zo stil. Ze zette haar neus gaten wat wieder open om de geur van een enkele paard in haar neus gaten te kunnen ont vangen. Een kleine geur kwam in haar neus te recht. De geur kwam nog van ver weg. Ze rook aan de geur dat het een paarden geur was van waarschijnlijk een hengst. Ze liet haar hoofd omhoog gaan en hinnikte vervolgens zuiver om te melden: Niet weg gaan. Ze liet haar hoofd weer om laag zaken en wachtte vervolgens af welk paard er kon verschijnen.

De merrie bracht zichzelf in een galopje vooruit, waarbij ze haar benen vooruitgooide, steeds weer. De gespierde hals van de merrie was gebogen, ze droeg haar hoofd trots en vals. De monhoeken van de merrie krulden om tot een gemene grijns. Haar gevoelige oren lagen op hun favoriete plekje: diep in haar schedel gedrukt. Er was een heel spoor te zien van vetrapt gras en vertrapte bloemen, waar de pikzwarte merrie doorheen was gedenderd. Ze haatte alles wat vrolijk was, en dit gebied was gewoon een en al vrolijkheid. Ze snoof haar ingehouden adem uit. Ze had liever in een ander gebied getraint, maar een keertje over de heuvels heen galopperen was ook goed voor haar conditie. Het leek alsof de spieren van de merrie elke dag sterker werden. Opeens bracht de harder wind die er stond de geur van een hengst mee, een onbekende hengst. Het moest wel heel zeldzaam zijn was het een badass. Ze keerde naar links, waar de geur sterker werd. In de verte galopeerde een bruin paard. Ze meerderde vaart en denderde op het paard af, die haar nog niet had opgemerkt en verder draafde. Ze sneed hem af, waardoor hij met zijn neus op haar schoft terecht kwam. Woest draaide ze zich om en zei giftig: "Weet dat je met je leven speelt als je tegen een slechte merrie opbotst, hengst. Zeg je naam!" Haar stem klonk woest.

Hope rook al snel twee andere paarden. Allebij waren ze zwart, en tegrn een was hij aangebotst "Oh sorry" zei hij toen hij de dreigende stem van de merrie hoorde. "Mijn naam is Hopeful, en wat is jou naam? Als ik dat mag vragen." zei hij. Daarna richtte hij zich op de andere merrie. "Zoals je dus al gehoord hebt heet ik Hopeful. En wat is jou naam?" vroeg hij nog een keer. Hij keek naar de merrie die tegen hem gesnauwt had, waarschijnlijk was het een badass. En was dat zo, dan was dit de eerste keer dat hij een badass tegen kwam.

Amani draafde vrolijk door de heuvels, ze had nu weer even haar emoties de vrije loop gegeven. De laatste keer dat ze dat deed was bij de hengst Hopeful, dat was ook de eerste keer. Meestal had ze haar mysterieuze kleren aan, oftewel masker. Dan verborg Amani die gevoelens tot diep in haar hart. Bij elk paard behalve Hopeful deed ze mysterieus. Verbaast hief Amani haar Arabische hoofdje op, als je het over de duvel had. Verhik, daar, heel in de verte was hij. Helaas met nog 2 paarden dus ze kon niet 'normaal' tegen hem doen. Tot haar afgrijzen was één van de merries slecht, dat rook ze meteen. De andere was waarschijnlijk goed ofzo, Amani hoopte niet dat de slechte merrie Hope iets aan zou doen. Helaas was Amani blind dus kon ze niets zien, wel hoorde ze wat de merrie deed en vond het gemeen. "Sukkel!" Siste ze tussen haar tanden door. Nu galoppeerde ze naar Hope. Na een paar minuten was ze bij hem, ze hoorde nog net de laatste woorden van de slechte merrie. "Hij voelt zich niet verplicht merrietje!" Amani schrok, haar masker was ze vergeten. Nou ja, ze had er ook geen zin in ook. "Heej, lang niet gezien!" Zei ze tegen Hopeful, zacht drukte ze haar neus tegen zijn neus aan ter wijze van begroeting.

Hope was verrast door Amani. Hij neusde haar terug. Hope merkte aan Amani dat ze geen masker op had, maar besloot er nietsover te zeggen. "Laat haarmaar Amani, ik heb me naam tochal gezegt" zei hij. Hij sloeg eens met zijn staart om vliegjes te verjagen. De blik van de zwarte merrie stond kil, en het viel Hope op datze groene ogen had. Het had ook wel iets mysterieus. Hij wist nog niet wat een badass was, maar hij zag wel dat dit er een was. Hoe? Dat wist hij zelf ook niet.

Ze snoof. Wat dacht dit mormel wel? "Aha, Hopeful is de naam. Mijn naam zul je onthouden hensgt, hij zou je hersenen aantasten en in je ziel branden" Siste ze giftig terwijl ze snoof van het woeste gevoel in haar hoofd. "Nevaeh, hengst. Nevaeh" Gromde ze. Een vlinder kwam overvliegen, en Nevaeh gooide haar hoofd omhoog en verpletterde het diertje met haar felwitte tanden. Woest draaide ze zich om toen ze hoorde wat een ander over haar zei. Haar uitdrukking veranderde abrupt, de woeste trekken veranderden in een valse grijns. Ze gniffelde. "Merrie, een sukkel is iemand die dom is. Jij heb vast domme dingen in het verleden gedaan merrie, want je bent blind. Zo blind als een mol" De valsheid droop van haar stem. Daarna antwoordde de merrie wat brabbeldens, iets wat haar geen ene reet boeide. Ze zoefde met haar hoef rakelings langs het hoofd van de blinde merrie om wat ansgt aan te jagen. Ze griniktte.

Al lang had ze niet meer nagedacht over haar verleden. Ondertussen galoppeerde Pearl met een weerzinwekkende snelheid over de heuvels waardoor ze op het ene moment omhoog ging en op het andere moment weer omlaag raasde. Hier kwam ze eigenlijk bijna nooit, wat jammer was, aangezien het lekker was hier flink uit te razen en het ook lekker rustig was. Éen ding wist ze zeker, hier ging ze in het vervolg vaker komen. De hele weg, wat ondertussen al zo'n dik halfuur was, had ze nagedacht over alles wat haar in haar leven overkomen was. Ze was blij vrij te zijn als paard, veulens te hebben, een partner te hebben, een kudde te hebben, vrienden te hebben.. Om DreamHorses te hebben. Wat was ze eigenlijk dankbaar, ze was zó gelukkig. Het voelde zo goed, toen ze de eerste stappen in DH zette wist ze al dat dit een toffe plek was. En jahoor, binnen no-time had dit als haar huis gevoeld. En dat was nog steeds zo en zou voorlopig niet veranderen. Ze was weer omhoog geklauterd en keek nu op een fantastisch uitzicht vanaf boven waardoor ze een aantal bomen die over DH rijkten mooi kon zien. Gaaf! Rustig draafde ze weer naar beneden en tot haar verbazing hoorde ze andere stemmen. Ze had de hele weg nog niemand gezien. Ze besloot maar een kijkje te gaan nemen en nadat ze de heuvel had afgelegt zag ze inderdaad vier paarden staan. Eén daarvoor kende ze, de slechte Nevaeh die ze een keer uit de rivier had gered. De anderen had ze nog niet gezien, maar zoals ze aan hun stemmen en zinnen hoorde wist ze dat ze allesbehalve slecht waren en tegen de slecht uitziende pogingen van Nevaeh concureerden. Ze stopte bij het groepje en knikte even vriendelijk naar de paarden. Ze wist van Nevaeh dat ze zo'n slechte zak was, en blijkbaar was ze haar irritante trucjes nu op de hengsten en merries aan het uitoefenen. "Valt deze merrie jullie lastig?" vroeg ze aan de anderen, en briestte even zachtjes. Niet dat ze er persé wat aan kon doen nu, maar als leidster van een goede kudde was ze ervoor goede en neutrale paarden te 'beschermen' van slechte paarden. Niet dat Nevaeh hun nou lastig viel, maar ze wist hoe irritant die zogenaamde badasses konden zijn.

Hope beet de merrie als wwarschuwing. "Nou Nevaeh, je bent wel heel zielig als je een blind paard wilt verwonden." zei hij rustig. "Verwond iemand die net zo goed kan zien als jij" Hope wist dat hij kans had dat de merrie hem zou gaan verwonden, maar het maakte hem niet uit. Zolang Nevaeh zijn littekens op mijn buik maar niet zag. Voor de rest maakte het hem niet uit. Hij wilde dat Amani niks overkwam. De andere zwarte merrie had nog steeds niets gezegt.

Ze hoorde de merrie uithalen met haar hoef en greens licht. "Zielig, altijd maar uithalen. Ja ik ben blind, zo blind als een mol. Nou en, dan hoef ik geen lelijke vertoning als jij te zien." Het sarcasme droop ervanaf, Amani was niet één seconde bang geweest, ze wist echt wel waarvoor ze bang moest zijn of niet. Er zat ook een grote hoeveelheid spottends in. Dat gebeurde er nou als ze haar masker niet op had. Dan kon ze anders doen. Ze hoorde Hope de merrie bijten, met de naam Nevaeh. Toch moest hij oppassen, ze konden gevaarlijk zijn. "Hope, rustig maar. Gekke wannebe's zijn gevaarlijk!" Zei ze tegen Hopeful. Amani draaide haar oren naar achter en hoorde een paard ook iets zeggen. "Wat je lastig noemt, ze gedraagt zich eerder als een wannebe dan badass. Ik weet beter dan dat dus ze is slecht maar ze gedraagt zich zo." Zei ze maar tegen het onbekende paard. Haar masker was beschadigd, Amani zou er later naar kijken. Amani draaide haar hoofd en zocht het paard met haar wit/blauwe ogen en hopelijk vond ze haar. Veel tijd om de duisternis te bekijken had ze niet dus draaide ze haar hoofd weer. Ze wachtte af, totaal zonder angst.

Hope raakte even in de war. Van Wannabee had hij nog niet gehoord. Vragend keek hij naar Amani. Als Nevaeh het maar niet zag, want dan had ze iets om mee te spotten. Hij was 3, dat was niet heel jong meer. Maar ook nog net geen volwassen paard. Ongeduldig wachte hij op een andwoord. Toen pas besefde hij dat Amani blind was. Even schaamde hij zich. Maar toen liep hij naar Amani en vroeg zacht:"Wat is een wannabee?" ook bij die vraag schaamde hij zich. Wat zou ze wel niet denken? Dat hij dom was? Maar hij had een goed excuus; hij was pas net in DH en had niet eerder een slecht paard gezien.

"Wat is een wannebe?" Hoorde ze hem fluisteren. Amani glimlachte en brieste. "Een wannebe is iemand die dénkt dat ie slecht is maar dat niet is. Iemand die iets wil zijn. Een wanne be." Sprak ze luid genoeg dat Nevaeh haar kon horen. Als Hopeful dacht dat ie dom was dan was dat niet zo. "Zullen we maar weg gaan?" Sprak ze tegen Hope. Amani 'wierp' nog een woedende blik naar Nevaeh en liep rustig weg. "Kom je?" Vroeg ze zacht. Ze hoorde dat Hopeful begon te lopen en Amani besefte dat ze hem iets belangrijks moest vertellen. Hij wist nog niet dat ze Painted Black als partner had. Bij de gedachte aan de hengst versmolt haar blik. Wat een lieverd was dat toch. Painted was zo lief en behulpzaam. Bij de eerste ontmoeting verliep het stug maar ze had iets gevoeld. Iets wat ze alleen bij Hope had gevoeld. Liefde en vertrouwen. Hoe zou Hope reageren? Zou hij boos worden? Amani stopte. "Hope, ik moet je iets vertellen. Ik.... Ik.... Ik heb een partner. Hij heet Painted Black en ik heb hem ontmoet nadat ik jou heb ontmoet." Biechtte ze aarzelend op. Wat was zijn reactie? "Ik.." Amani wou niet dat Hope boos zou worden. Hij was haar beste vriend vond Amani. Hope boos betekende dat Amani niet meer zou weten wat ze moest doen. Maar, ze had gemerkt dat Hope er niet aan toe zou zijn. Oke dat was een domme reden en niet de echte. Ze wist het eigenlijk niet eens. Ze had vanaf het begin iets gevoeld. Iets onbeschrijfelijks. Amani spitste haar oortjes en luisterde. Een van de paarden kwamen weer. Het was Nevaeh. "Volgens mij komt Nevaeh er aan." Sprak ze terwijl ze weer weg liep. Hope kwam ook hoorde ze. Amani liep gewoon even een tijdje. Bang voor wat Hope zou zeggen. Bang. Amani zuchtte en stond stil. "Hope... Ik.. Het spijt me. Als je alleen wilt zijn dan mag dat echt." Zei ze stil. Amani plantte haar kiezen op elkaar en zocht Hope met haar ogen. "Ik kan het mis hebben maar je leek alsof je nog nooit een slecht paard had gezien, klopt dat?" Vroeg Amani aan Hope. Nu wist ze niets meer te zeggen maar dat hoefde ook niet. Amani greens even. "Ik was waarschijnlijk anders dan anders he? Geen masker, brutaal en ik kon alles zeggen. Je hebt gezien wat er gebeurd was met Nevaeh. Ze haalde uit met haar hoef. Ik reageerde er fout op en dus daarna, tja. Ik schold ook, ik maakte haar uit als sukkel." Grinnikte ze. "Je hebt het sarcasme ook gehoord he?" Greens ze. Ja dat was best leuk. Best wel heel erg leuk. Amani grinnikte en duwde haar neus tegen zijn hals aan. Weer grinnikte ze. "Hoe gaat het eigenlijk met je?" Vroeg ze aan Hope. Hopelijk ging het heel goed. Amani luisterde naar de natuur en wachtte even af op een antwoord. Hope was toch niet boos, toch? Nee dat niet, toch?

[22. 500 woorden]

"Een wannebe is iemand die dénkt dat ie slecht is maar dat niet is. Iemand die iets wil zijn. Een wanne be." Sprak ze luid genoeg dat Nevaeh haar kon horen. Hope schrok, waarom zou hij het fluisteren, als Nevaeh door zou hebben dat het zíjn vraag was geweest zou ze hem uitlaggen! Iets waar hij heel slecht tegen kon! "Zullen we maar weg gaan?" Sprak ze tegen Hope. Amani 'wierp' nog een woedende blik naar Nevaeh en liep rustig weg. "Kom je?" Vroeg ze zacht. Hope draafde naar haar toe en duwde zijn neus in haar als teken dat hij naast haar liep. "Hope, ik moet je iets vertellen. Ik.... Ik.... Ik heb een partner. Hij heet Painted Black en ik heb hem ontmoet nadat ik jou heb ontmoet." Biechtte ze aarzelend op. "Ik.." Daar had hope niet op gerekend. Hij stond stil en keek naar Amani. "Oke," zei hij maar. Hij wist dat Amani zou voelen dat hij er moeite mee had. Hij had gedacht dat er wel iets tussen hun speelde. Verdrietig liet hij zijn hoofd hangen. Maar niet dus. Ze hadden elkaar zo geholpen, en nu voelde het toch wel alsof hij aan de kant geduwd wert. "Volgens mij komt Nevaeh er aan." Sprak ze terwijl ze weer weg liep. Hope liep weer naar haar toe. "Als dat zo is ga ik haar zo'n *** trap geven" zei hij kalm. Amani zuchte en stond stil. Hope ging ook stilstaan maar keek haar niet aan, iets wat hij normaal wel gedaan zou hebben. Hij zuchte. "Hope... Ik.. Het spijt me. Als je alleen wilt zijn dan mag dat echt." Zei ze stil. Hope gaf geen andwoord, hij was even niet in staat om iets te zeggen. "Ik kan het mis hebben maar je leek alsof je nog nooit een slecht paard had gezien, klopt dat?" Vroeg Amani aan Hope. Hope knikte, maar bedacht zich dat Amani dat niet kon zien. "Klopt" zei hij. "Ik was waarschijnlijk anders dan anders he? Geen masker, brutaal en ik kon alles zeggen. Je hebt gezien wat er gebeurd was met Nevaeh. Ze haalde uit met haar hoef. Ik reageerde er fout op en dus daarna, tja. Ik schold ook, ik maakte haar uit als sukkel." Grinnikte ze. "Je hebt het sarcasme ook gehoord he?" Greens ze. Ja dat was best leuk. Best wel heel erg leuk. Amani grinnikte en duwde haar neus tegen zijn hals aan. Weer grinnikte ze. "Hoe gaat het eigenlijk met je?" Vroeg ze aan Hope. Nog steeds had hij niets gezegt. Dat zij nou vrolijk kon brabbelen. Hope had zijn hoofd weggetrokken toen Amani met haar neus tegen zijn hals aan duwde. Het spijt me Amani, echt. Dacht hij en hij stapte weg, met zijn hoofd naar de grond, na een tijdje zette hij een galop in. "Ik dacht dat er iets tussen ons was" zei hij nog, waarna hij ergens anders in de heuvels in een woeste rengalop overging en luid hinnikte en bokte. Dit had hij echt niet verwacht. Hij kende haar als zo lang, en nu had hij haar een paar maanden niet gezien, en was ze met een andere hengst. Zijn leven begon al kl*te op de renbaan, en nu moet Amani het nog eens erger maken?! Na 10 minuten voluit te hebben gegaloppeerd kalmeerde hij en ging op de hoogste heuvel staan. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, bedacht hij. Maar het kwam gewoon onverwacht. Hij spitste zijn oren. Er kwam een paard aan. Nu was het afwachten wie het was. Hij keek expres niet om.

-WOHO! Mijn langste post mensen!-

Amani had het wel verwacht. Maar dat Hope weg ging rennen? Die laatste woorden, ze was lekker bezig dacht Amani nijdig. Ze was een sukkel! Tranen rolden over haar wangen. Ze was een domme sukkel. "Hope ik..." Sprak ze nog. Verdrietig hoorde ze dat Hope boos hinnikte. Amani zuchtte. Dit was niet goed. Ze moest naar hem toe gaan. Amani galoppeerde naar hem toe. Hope keek expres niet om. "Hope. Het spijt me... Zo." Haar stem stierf weg en Amani draaide zich om. "Ik snap het. Ik kan niets meer vertellen dat het me echt spijt. Ik laat je alleen en ga naar..... Painted Black." Zei ze in tranen. Even bleef ze staan. Amani hinnikte even als antwoord en galoppeerde rustig weg. Ze was een koe, een dikke domme grote koe!

[45. Koe]

"Nee Amani!" riep Hope, ook in tranen. Hij galloppeerde naar haar toe. Maar hij stopte toen ze haar laatste zin haar. "Ik heb mijn jeugt doorgebracht in de hel van de renstal. Je dwong me naar dat beeld te kijken. Je droomde dat je me vermoord had. We hebben elkaar drie maanden niet gezien en nu laat je me vallen! Ik weet niet of je het doorhad, maar ik heb je nodig! Jij houd me staande als ik bijna val, het spijt me dat ik zo uitbarste, maar ik dacht echt dat er iets tussen ons was." hij zuchte eens. "Maar ja. Alles en iedereen wil me blijkbaar pijn doen." Hope's hoofd was nat van de tranen, hij draaide zich om en keek nog een keer om. Toen ging hij weer terug naar de hoge heuvel. "Als je nu naar Painted gaat is dat voor mij een beweis dat ik niets voor je heb beteekend. Weet dat voordat je weggaat." zei hij kalm.

"Hope, houd je van me?" Sprak ze opeens. Ze moest het zeker weten. "Houd je genoeg van me om me te laten gaan?" Haar stem was zacht maar dringend. Haar hoofd was ook nat van de tranen. "Jij hield mij ook staande toen ik blind was. Maar toen ik je voor het eerst tegenkwam had je duidelijk gemaakt dat partnerschap, daar wou je nog even niet aan denken. Ik moet ook verdergaan met mijn leven Hope, Painted heeft mijn leven ook gered. Ik werd aangevallen door wolven en hij redde me. Snap je niet dat ik van Painted kan houden? Jij beslist of ik niets voor je heb betekend. Ik houd ook van je maar besef dat ik ook van iemand anders houd." Sprak ze zacht. Het was dringend en waar. Ze hield van Hope maar dat betekende niet dat ze niet van Painted mocht houden. Amani had haar hoofd verdrietig laten hangen, haar rug naar Hope toe, niet expres. Ze snikte. Ze was in de war. Waarom deed Hope zo moeilijk. Het was al moeilijk voor Amani. Begreep hij niet dat ze allemaal door moesten gaan met hun leven? "Ik dacht ook dat er iets was maar ik twijfelde, ik voelde me verbonden met Painted. Bij jouw ook maar... Oh Hope, ik houd van Painted, snap je het dan niet?" Schreeuwde ze zacht. Ze raakte verstrikt. Moest ze nou kiezen tussen Hope en Painted?

Een bekende stem, vloog zijn oren in toen hij over een heuvel liep. Hij concetreerd zich, spitste zijn oren. Het was Amani. Hij zette zijn draf over in een galop en was binnen een fractie van een seconde bij haar. ''Amani'' zei hij, zacht en liefdevol. Hij ging naast haar staan en gaf haar een klein duwtje met zijn neus. ''Wie is je vriend?'' vroeg hij aan beide, ook aan de bruine hengst. Hij knikte hem vriendelijk toe en keek toen naar Amani. Hij had Amani net nog wat horen zeggen, zijn naam, iets over geluk. Misschien was hij familie? Of? Hij aarzelfde even, misschien was dit wel haar, nee. Hij zou er niet aandenken. Ze hield van hem, toch? Dat had ze beloofd. Hij zuchte nogmaals en glimlachte naar de hengst.

Hope zag een zwarte hengst en iets zei hem dat dat Painted was. Hoewel hij net nog zo boos was geweest leek de hengst hem heel aardig. "Het spijt me van net Amani. Ik heb het ook niet makkelijk gehad, dat weet je. Maar jij ook niet. Ik zie dat dit Painted is. En hij lijkt mij heel aardig. Ik hoop dat jullie gelukkig worden. En dat we elkaar nog een keer zien." Hope glimlachte en zette zijn emoties achter slot en grendel. Maar hij wist zeker dat het maar een kleine kans was dat Amani dat zou zien. Hij richte zich tot de Zwarte hengst. "Ik ben Hopeful. Wat er gebeurd is legt Amani je nog wel uit. Maar ik ga nu. Wees alsjeblieft niet boos op me. En als je dat wel word. Dan heb ik dat verdient." Met die woorden stapte hij rustig weg.

Verrast luisterde ze toen ze haar naam hoorde. Het was PB! Amani greens blijer en gaf hem ook een duwtje met haar neus. Amani hinnikte blij. "Dat is Hopeful. Er is hier een misverstand gaande. Ben blij dat je er bent." Dat laatste fluisterde ze zacht. Amani richtte haar aandacht weer op Hope en zuchtte even. "Hope, dit is Painted Black dus. Hij is degene die mijn partner is. Mijn lieve partner. Natuurlijk houd ik van je Hope maar ik houd zielsveel van Painted Black weetje, hij is mijn alles. Ik weet het niet. Sorry Hope." Sprak ze zacht. Ze was verward. Nu PB er was wist ze voor wie ze moest gaan. Voor PB, dat wist ze met heel haar hart. Amani zocht even naar woorden. "Hope, ik hou van Painted. Ik hou ook van jou maar ik ben partners met Painted en.... Oh! Ik maak het erger, Painted, zou je me kunnen helpen met mijn woorden?" Amani was gefrustreerd. Ze maakte het erger en dat was niet leuk. Opeens hoorde ze de woorden van Hope. "Hope, ik ben nooit boos geweest." Sprak ze zacht.

"Dat is Hopeful. Er is hier een misverstand gaande. Ben blij dat je er bent." Dat laatste fluisterde ze zacht. Hope zuchte. "Als je fluisterd moet je wel zorgen dat ik het ook echt niet hoor." Zei hij met een glimlach. Hij mocht nu niet laten zien wat hij voelde. Wat zou Painted wel denken! "Hope, dit is Painted Black dus. Hij is degene die mijn partner is. Mijn lieve partner. Natuurlijk houd ik van je Hope maar ik houd zielsveel van Painted Black weetje, hij is mijn alles. Ik weet het niet. Sorry Hope." Sprak ze zacht. Stamp het er nog even lekker in! Dacht Hopeful. Maar nog steeds keek hij haar aardig aan. "Je weet het wel, je hebt je keuze gemaakt" zei hope. Het was immers waar. Als Amani het niet wist zou ze nog geen partners geweest zijn met Painted. "Hope, ik hou van Painted. Ik hou ook van jou maar ik ben partners met Painted en.... Oh! Ik maak het erger, Painted, zou je me kunnen helpen met mijn woorden?" Hope schudde zijn hoofd. "Je maakt het niet erger, ik... Het is mijn schuld. Ik werd boos" Zei hope zacht. "Hope, ik ben nooit boos geweest." Sprak ze zacht. Hope knikte "Ik weet het"

"Dat is Hopeful. Er is hier een misverstand gaande. Ben blij dat je er bent." Hij knikte vriendelijk. Hopeful, aha. "Als je fluisterd moet je wel zorgen dat ik het ook echt niet hoor." "Hope, dit is Painted Black dus. Hij is degene die mijn partner is. Mijn lieve partner. Natuurlijk houd ik van je Hope maar ik houd zielsveel van Painted Black weetje, hij is mijn alles. Ik weet het niet. Sorry Hope." "Je weet het wel, je hebt je keuze gemaakt" "Hope, ik hou van Painted. Ik hou ook van jou maar ik ben partners met Painted en.... Oh! Ik maak het erger, Painted, zou je me kunnen helpen met mijn woorden?" Heel even hield het gepsprek op, maar toen Painted dacht dat hij weer kon praatte, vervolgde hij: "Je maakt het niet erger, ik... Het is mijn schuld. Ik werd boos" "Hope, ik ben nooit boos geweest." "Ik weet het" Painted keek Amani aan, waar hadden ze het toch allemaal over? Dat moest ze hem toch maar eens gaan uitleggen. Hij zuchte. ''Aangenaam'' antwoorde hij maar, eigenlijk veels te laat. Hij snoof.

''Aangenaam'' Zei Painted. "Insgelijks" Andwoorde Hope. Hope schraapte even met zijn hoef over de grond, en wachte op een andwoord van een van de twee paarden. Hij had zijn masker weer opgezet, maar dat zou Painted niet zien. Amani wel, maar zij zou het niet zo zeggen waar Painted bij was. Dat wist Hope zeker. Daar was ze te aardig voor. Vergeleken met hem. Hij was zelfs bijna slecht geworden. Door Fether. Een zucht verliet zijn mond. Maar dat wist Amani niet, en wat hem betreft hoefde ze dat niet te weten.