Keep Running!

het was lekker warm hier vergeleken met de ijsvlaktes. hier kon ze dan ook rennen zonder zorgen en zonder kou! haar galopsprongen werden groter en groter ze strekte haar hals helemaal uit! plots hoorde ze achter zich iets bewegen. ze keek achterom naar beneden en keek in twee grimmige gele ogen die haar aanstaarden alsof ze zeiden: ik ben niet bang voor jou.ik kan de hele wereld aan! Grace sprong verast op toen het beest uithaalde naar haar achterbenen. ze trapte zo hard als ze kon naar het beest. maar die ontweek haar hoeven. ze draaide zich om en rende met haar hals opgericht op het beest af en keek hem recht in zn ogen. plots was de geweldadigheid verdwenen en maakte plaats voor angst. ze rende sneller en sneller achter het beest aan, tot het in een struik schoot en verdwenen was. ze hinnikte in de ruimte om te zien of er ergens een kudde in de buurt zou zijn. ze hoorde toch echt geluid in de verte.

Langzaam stapte de merrie tussen de bloemen door. Ze vervloekte deze weg, maar het verkorte haar reistijd met ruim de helft. Haar roze neus gleed langs enkele nog levende bloemen. Slechts een select aantal van de flora hier bleef groen in de herfst en winter, de rest stierf af, werd weer één met de aarde. Chegyo wierp een blik naar achteren, een breed pad was zichtbaar, gaf aan waar ze vandaan kwam. Vergenoegd over de duidelijke vernieling stond ze even stil. Haar oren nietszeggend opzij hangend, een blik in haar ogen die alleen maar als verveeld kon worden omschreven. Wie o wie zou haar uit deze sleur kunnen halen.
Plotseling fixeerde de merrie haar melkblauwe ogen op de grond, een kleine vos met opvallend gele ogen schoot voor haar voeten weg. Ze bleef het beestje even volgen, verrast door het onnatuurlijke gedrag. Toen het dier uit haar gezichtsveld was verdwenen richtte ze haar blik weer vooruit, in de verte was een bruine vlek zichtbaar. Zelfs vanaf de afstand waarop ze zich bevond kon ze zien dat het een paard was. De hinnik die niet veel later volgde deed haar zuchten. Juist, dat ze nou weer net zo iemand tegen moet komen terwijl ze eigenlijk haast had. Niet dat ze zich gedroeg alsof ze haast had, maar wanneer het haar uitkwam was het een handige leugen om op terug te vallen. Niemand die het tegenovergestelde zou kunnen bewijzen, dacht ze geamuseerd. Ze zou het hun wel eens willen zien proberen, leedvermaak van de bovenste plank heette dat.
Chegyo slenterde langzaam verder, ze week niet af van het pad dat ze oorspronkelijk voor zichzelf had gesteld. Recht naar het Noorden toe, naar de passen die deze tijd van het jaar nog niet waren ingesneeuwd. Zodra de eerste winterstormen het land teisterden werd het onmogelijk om die kant op te gaan. En aangezien ze nog wat zaken af moest handelen daar was nu het beste moment. De tocht erheen zou nog zeker een week in beslag nemen en ze mocht van geluk spreken als ze voordat de eerste sneeuw viel weer uit het Noorden was. Haar oren draaiden met de pas verder naar achteren. De merrie had een vage hoop gekoesterd dat het onbekende paard al weg zou zijn tegen de tijd dat ze daar aankwam, maar de bruine leek vastbesloten om daar te blijven staan. Hmm, ze rolde met haar ogen. Op deze manier was een kennismaking onvermijdelijk hoewel in haar ogen niet noodzakelijk.
Ze zou dit dier het welkom van haar leven geven, dacht ze met een grijns. Voordat ze binnen gehoorsafstand was trok ze haar hoofd weer in de plooi, een neutrale uitdrukking, oren half opzij, ogen nietszeggend en een ronduit levenloze houding. Dat was waar de "goodie" mee in contact zou komen.