The beauty of nature [open]

Levendig en druk was het weer eens. Vogels floten vrolijk in het rond. Deelden samen hun bijzondere liederen. De drukte begon al vroeg in de morgen. De zon kwam nog maar net op en de reeën en herten verzamelden zich voorzichtig in de open vlakte waar zich veel gras bevond. Saronse stond tussen een paar bomen en hield ze in het oog. Ze waren echt heel zenuwachtig en keken steeds bang om zich heen. Na wel een dik kwartier ontspande deze zenuwachtige wezens en begonnen zich goed te doen aan het lekkere gras. Ja, als deze dieren bij je in de buurt waren mocht je er 100% zeker van zijn dat de omgeving veilig was. De jongen sprongen vrolijk in het rond en speelden met hun soortgenoten. Jong zijn was toch één van de mooiste tijden ooit toch? Saronse drukte een bedenkelijke gezicht. Helaas had hij nooit echter een fijn kindertijd gehad. Het leven toen was zwaar en veel stres. Toch was hij altijd dankbaar met wat hij had. Met een trotse glimlach keek hij achter zich. Waar een klein groepje diep slapende paarden bevonden. Zijn kudde, maar enkelen die weliswaar overleefden van de natuurramp die jaren geleden gewekt was door de natuur. Meteen schudde hij deze grimmige gedachten weg. Hij hoorde zachte voetstappen, het was duidelijk niet afkomstig van een paard. Maar deze voetstappen herkende hij uit duizenden. Iki, zijn wolvenvriend. Ja het was misschien wel een zeer aparte vriendschap, de jager en prooi maar toch vonden zij grote hechte vriendschap. De zwarte wolf ging tevreden naast Saronse zitten. Zijn gele ogen ontmoete de mooie ijs blauwe ogen van zijn paardenmaatje. "Zo, zo ons landje blijf mooi groeien" sprak hij. kijkend naar de kudde reeën en herten die niet bewust waren van zijn aanwezigheid. Saronse knikte. "Alles is mooi in harmonie en evenwicht. Zolang iedereen zich aan de regels houden van natuur zal het hier bruisen van leven..." Weerklonk zijn stem. Hij had een fijne klank, wanneer je zijn woorden je gehoor raakt, voel je zijn warmte en liefde. Hij had iets speciaal. Iets zeldzaam... Iki knikte toestemmend. Plots grijnsde de reu breed. Saronse zag het vanuit zijn ooghoek en keek Iki afwachtend aan. Wetend dat Iki het uiteindelijk met hem zou delen. "Mijn partner is hoog drachtig. Het zal niet lang meer duren..." De tijd ging toch snel vooruit. En al zeker in het dierenrijk. Dieren hun levens eindigen allemaal zo vroeg. De natuur wil alleen frisse, jonge en sterke wezens op aarde. Saronse herinnerde het nog vers in zijn hoofd. Dat kleine zwarte wolletje. Dat Saronse steeds achterna zat en bij hem dag en nacht wou blijven. Zijn wolvenouders waren best wel kwaad geweest op hem. Het was gewoon niet natuurlijk. Maar zie ze nu. Samen maken ze er iets mooi van. Iki is en blijft een vleeseters. En elke week zal hij onschuldige wezens van hun leven beroven. Maar Iki heeft trouw beloofd dat hij enkel de zwakke prooidieren zal doden. Saronse was zo blij voor Iki. "Het zullen waarschijnlijk prachtige pups worden." Iki knikte overtuigend. Hij rekte zich ontspannend uit en stond op. "Ik ga even verder op patrouille, één van mijn wolven beweerde indringers gezien te hebben. Maar ik hoop dat hij zich gewoon vergist heeft..." Saronse keek bezorgd naar Iki. "Wees voorzichtig..." Iki knipoogde en verdween in het struikgewas. Saronse keek voor zich uit. Niet veel later kwam een hengst naast hem staan. Iron, één van Sarone's trouwe warriors. "Jij moet nodig eens gaan rusten. Ga maar goed uitrusten. Ik hou wel de wacht." Zei Iron glimlachend. Saronse keek op. "Ja... je hebt gelijk. bedankt Iron." Saronse stapte rustig tussen de paarden door om nog een keer te zien of alles in orde is. Daarna klom hij de hoge helling op waar hij volledig zicht heeft om zich heen en de paarden. Hij was heel erg moe. Het was ook zo druk de laatste tijd. En altijd maar zorgen maken. Zijn hoofd hing moe richting de grond. Hij bleef staand slapen. Gewoon voor de zekerheid moest er iets aan de hand zijn.
Na een paar uur werd hij pas wakker. Hij voelde nog steeds die moeheid. Zijn ogen voelden die druk. Ze wouden terug dicht vallen. Maar hij moest echt opstaan. Hij keek om zich heen. Zijn kudde was ondertussen al een tijdje wakker. Saronse staarde een tijdje en uiteindelijk voegde hij zich bij hen. Begroete iedereen vriendelijk en vroeg hoe het met ze was.
Ze trokken nu naar de open vlakte. De reeën en herten waren ondertussen allang weer diep in het bos getrokken. Nu kon zijn kudde rustig grazen. Saronse nam altijd voldoende afstond om een oogje te kunnen houden op de kudde. Soms... miste hij het wel om solitair te zijn. Leider zijn van een kudde was vreselijk vermoeiend. Hij moest er voor zorgen dat ze veilig en beschermd waren. Leiderschap leek hem steeds te achtervolgen. Saronse slaakte een diepe zucht en richtte weer zoals altijd zijn volledige aandacht op de kudde. Er waren 3 veulentjes geboren. Ze speelde zo vrolijk. Saronse glimlachte. De kudde was gelukkig. Daar was hij zeker van. Niemand werd gedwongen. Iedereen moet wel zijn steentje bij zetten in de kudde, maar ze hielpen graag. De kudde werd heel goed beschermd en met veel liefde ontvangen. En iedereen was welkom.

Het jonge paard tilt zijn hoofd van de grond. Hij kijkt om zich heen. Heel even weet hij niet waar hij zich bevindt. Hij ziet de gele bloemetjes en de bomen met roze bloesem en hij herinnert zich weer, hij is in de Vallei. Hij slaakt een zucht en staat op. Hij kijkt om zich heen, stelt zijn oren op scherp en luistert aandachtig. Hij hoort niets en laat zijn hoofd zakken. Hij kijkt naar het lange, groene gras, maar neemt geen hap. De lente kriebelt, overal vliegen pluisjes en zijn dikke wintervacht begint los te laten. Hij schud zijn hoofd en vervolgens ook zijn lichaam. Hij kijkt om zich heen terwijl hij ontspannen aan zijn ontbijt begint. Hij pauzeert en kijkt omhoog, hij staart in de verte. De Vallei was zijn favoriete plek, er was overal gras en hij kon hier lekker gek doen zonder dat anderen hem zagen. Het bruine dier loopt met opgeheven hoofd naar een beekje toe om wat te drinken. Hij ziet zijn weerspiegeling in het water en schrikt. Hij denkt aan zijn vader. Hij was thuis leider van een kudde. Hij was gemeen, hij wilde niks met zijn zoon te maken hebben. Kijkend naar zijn eigen ogen neemt hij een diepe zucht. Hij schud de gedachtes uit zijn hoofd en loopt verder, hoofdje opgeheven, oortjes naar voren en staartje in de lucht. Hij begint langzaam te draven. Als de wind opzet begint het plezier pas. Hij spurt weg, net als een van de raceauto's die hij wel eens had zien rijden. Hij geeft een paar keer een bok, steeds hoger. Het lijkt alsof hij vleugels heeft gekregen. Hij voelt zich vrolijk en vrij als hij zo rent. Voor heel even lijkt het om hem te draaien. Alle bezigheden stoppen voor een paar seconden. Hij raakt steeds verder weg van de heuvels aan het eind van de Vallei. Na een poosje begint hij vermoeid te worden en gaat hij wat langzamer galopperen. Ineens boort hij vier hoeven in de grond en stelt zich klein op. Wauw, een kudde!. Die heb ik hier nog nooit gezien!. Hij staat te trappelen van blijheid. Hij loopt een stukje naar achteren en zoekt voor beschutting. Hij probeert op adem te komen terwijl hij de dieren bestudeert. Hij ziet veulens bij hun moeder. Hij ziet alleen geen leider. Hij doet een stapje opzij en buigt zijn hals, maar hij ziet nog steeds geen leider. Hij schud zijn hoofd in verwarring. Hij móét de leider zien. Hij twijfelt voor een momentje, maar dan zet hij toch een stap naar voren, compleet in het zicht van de kudde.


Mehh sorry, hij is kort...

Saronse's lange zwarte manen hingen als een sierlijke gordijn over zijn gespierde nek. Hij had best wel overdreven lange manen. Maar het paste bij hem. Het maakte hem mysterieus. Zijn aandacht ging even naar de goudkleurige merrie met melk witte manen en een wit hoofdje. Haar buik was gigantisch. Het viel hem op dat ze al een paar dagen onrustig leek te zijn. Syrah. In haar vorige kudde werd ze zwaar gepest door jaloerse paarden. Omdat ze een prachtig paard was. Het ging zelfs zo ver dat ze haar begonnen aan te vallen om haar schoonheid te wissen. Zijn ogen gleden bestuderend naar haar lichaam. Hier en daar waren er wel littekens door haar huid gegraveerd. Het koste Saronse veel tijd om haar zelfvertrouwen terug te winnen. Gelukkig voelde de merrie nu gelukkig en vond zelfs een lieve partner in de kudde. Iron! Saronse ging naast haar staan. "Hoe voel je je Syrah?" Weerklonk zijn heerlijke stem. Hij merkte dat Syrah haar gezichtsgelaat verstrakte. "Om eerlijk te zijn... maak ik me grote zorgen. Ik heb echt het gevoel dat mijn kleintje er nu uit moet. Ik voel al enkele dagen pijn. En dat gevoel word erger en erger. Ik weet niet wat ik moet doen..." Saronse keek even bedenkelijk weg. Besefte dat haar partner nu bij haar hoorde te zijn."Iron, ik neem jouw plaats wel in. Syrah kan jouw steun gebruiken." De hengst ging meteen naar zijn partner toe en keek haar bezorgd aan. "Voel je nog steeds die pijn?" Was Arontay er nog maar. Arontay was de oudste merrie in de kudde en had voor Saronse gezorgd vanaf zijn geboorte al. En niet veel later kwam hij te weten dat hij zijn grootmoeder was! Lang verhaal, ze was heel wijs en wist veel over genezende kruiden. "Syrah... als je het niet erg vind... mag ik je buik voelen?" Saronse vond dit best wel lastig. Want het was zo persoonlijk. Maar hij hoopte dat zijn gave haar pijn toch wat kon verlichten. Ze knikte, "Heel graag zelfs" Saronse's zachte neus gleed eerste over de zijkant van haar buik. Het voelde echt overdreven hard. Haar spieren stonden echt muurvast. Hij masseerde haar met veel geduld. Om de spieren toch wat los te krijgen. Hij voelde hoe haar lichaam ontspande. Zijn warme aanrakingen leken weliswaar weer te helpen. Na een kwartiertje trok hij zich terug en bekeek haar even. Ze was zelfs in slaap gevallen. Iron stapte blij naar Saronse. "Ze had al dagen aan een stuk niet geslapen. Door de pijn en onrust. Hartelijk bedankt Saronse ik weet nie.." één van de hengsten doorbrak hun gesprek. "Er is een jonge vreemde hengst naar ons toe gekomen." melde hij. Saronse fronste even. Het was toch nu al enkele jaren geleden dat er een vreemdeling op bezoek kwam. Nieuwsgierig ging Saronse er naar toe. Saronse merkte inderdaad een vreemdeling op. Hij zag er best wel jong uit. Het jonge dier leek nood te hebben aan gezelschap van andere soortgenoten. De drie kleine veulentjes begroeten al eerste de vreemdeling. Saronse stapte rustig naar hem toe. Maar hij toonde geen signalen van een dominant paard dat wilde laten zien dat hij leider is. Saronse hield daar niet zo van. Hij vond dat iedereen eerlijk behandeld moest worden. De jonge hengst leek een lange houding te vertonen. "Ga maar gewoon staan, ik waardeer jouw respect die jij vertoond voor mijn kudde. Maar voor ons ben je een gast. Mijn naam is Saronse, leider van deze kudde genaamd "Golden Lotus." Zijn stem had een warme klank. Hij vertoonde een rustige uitstraling. De kudde verzamelden zich nieuwsgierig rond de vreemdeling.

No problemo! We maken het er beste van ;D

De zon verdween heel even achter de wolken. Het kleine bruine paardje slikte de brok in zijn keel weg. Een paar paarden keken verstoord op, maar ze waren niet gealarmeerd door de pony. De veulens die hij eerder had gezien, kwamen nieuwsgierig op hem af gestapt. Het waren prachtige dieren, ze bewogen sierlijk en ze zagen er goed verzorgd uit. Xantos stelde zich weer klein op, hij wilde niet dat iemand hem zag als indringer. Hij hoopte dat hij misschien vrienden kon maken. Hij wilde niet alleen achter moeten blijven of uitgelachen worden. De veulens liepen om hem heen, ze stelde hem allerlei vragen. Wat ze ook zeiden, het ging het ene oor in en het andere oor uit. Hij was afgeleid door de grote, zwart-bonte hengst die op hem af kwam lopen.
Hij was verondersteld van het dier. Hij was heel kalm, Xantos voelde de grond bewegen bij elke stap die het mysterieuze dier nam. Het sierlijke paard stopte vlak naast hem. Hij begon te spreken. Zijn stem  was prachtig, zo'n warme klank had hij nog nooit gehoord. Hij ging op vier benen staan en rechtte zijn rug, hoofdje in de lucht en staartje opgetild. Het was even stil. "Ik", het paardje twijfelde even, "Ik ben Xantos", zei hij trots. Hij had niet opgemerkt dat de kudde steeds dichterbij kwam. Het was geen grote kudde, maar het was een kudde die elkaar met respect behandelde en die in harmonie leken te leven.
Xantos was onder de indruk van de het mooie paard, Saronse was zijn naam. Het was een van de mooiste hengsten die hij ooit had gezien. Op het oog leek hij zeer mysterieus en dapper, maar hij was toch heel aardig. Hij was nieuwsgierig, "Waarom is deze kudde zo klein?, vroeg hij aan de hengst.
Het begon weer te waaien, de lange manen van het bonte paard begonnen te dansen op de wind. Xantos keek de paarden in de kudde één voor één aan. Ze straalde allemaal rust uit en langzaam begon hij zich wat meer op zijn gemak te voelen.
Er was een goudachtig paard, ze was nóg mooier dan de rest. Ze leek niet bezig te zijn met Xantos. Ze was zo rond als een tonnetje, maar dat nam haar schoonheid niet weg. Golden Lotus, het was wel van toepassing.
Het ging steeds harder waaien. De vogels vlogen verstoord uit de bomen. Overal danste bloesem in de lucht. Sommige paarden begonnen een beetje onrustig te worden. In de verte begon het een beetje te rommelen. Xantos dook in elkaar. Hij was doodsbang voor onweer.


Pfff, ik kreeg er niet meer uit dan dit   

Zijn ijs blauwe ogen bleven aandachtig op Xantos gericht. Zijn lange zwarte manen verborgen een deel van zijn vele littekens. Saronse was niet echt iemand die vocht. Maar soms had je eenmaal geen keus. Sommigen zagen deze littekens als een soort van trofee. Maar hij was hier niet trots op. Deze vreemde pony hengst toonde iets of wat trotsheid. Dat verraadde al wat meer zijn aard. "Ik ben Xantos", Stelde hij zich voor op zijn beurt. Saronse herhaalde deze naam enkele keren. "Aangenaam kennis te maken met jou Xantos" Sprak hij vriendelijk de hengst toe. "Waarom is deze kudde zo klein?, vroeg hij uiteindelijk. Saronse voelde een klein beetje spanning rond hem heen. Aangezien dat best wel een zeer gevoelig onderwerp was voor iedereen. "Ooit was deze kudde heel groot. Maar door oorlog en een groot natuurramp zijn wij de enige overlevers..." Saronse probeerde dit in het kort uit te leggen. Het was best een gigantisch lang verhaal. En niet iedereen hield daar van. Bij deze vraag werd Saronse terug getrokken in zijn oude herinneringen. Zijn moeder en vader. Wit en zwart, yin en yang, goed en slecht... hun liefde had een zware oorlog veroorzaakt. Liefde kon soms sterk zijn. En je de meest domste dingen laten doen. Saronse's aandacht werd plots door de aankomende storm getrokken. Hij voelde de onrust van zijn kudde. Aan de ruk winden te zien zal er een grote storm onderweg zijn. Instinctief vluchten dieren onder de bomen. Maar dat was juist zeer gevaarlijk. Want bomen zijn het hoogste object. En dat trekt juist de bliksem aan. Saronse wist de beste plaats om te schuilen. gewoon naar de laagste oppervlakte gaan. "Ik weet een veilige schuilplaat, kom maar mee als je wil." Saronse zag dat Xantos bang was van onweer. Saronse bood bescherming aan. Hij ging er vanuit dat Xantos  mee ging.
Saronse leidde de kudde naar het laagste deel van dit gebied. "Ga maar onder die bomen staan, maar niet te ver in. Moest de bliksem inslaan of om boom omvallen. De wind rukte aan zijn lange manen. één van de veulentjes was verschrikkelijk bang dat het zich tegen Saronse drukte. Zijn warme lichaam hield haar warm. Hij liet zijn zwarte manen als een deken over haar vallen en keek haar vertedert aan. Hij richtte zijn aandacht naar Xantos. "Waar is jouw familie eigenlijk?" Familie bedoelde hij kudde mee. Want in zijn ogen was een kudde familie. Ook al waren ze niet verwant met elkaar. Het was het gevoel dat telde. De wind blies door de bomen heen. Het werd al gauw donker door de loodgrijze wolken. Algauw botsten deze wolken tegen elkaar in en maakte zo prachtige flitsen die Dream Horses even verlichte. Deze storm leek wel eeuwen te duren. De bomen maakten wat kraak geluiden omdat de wind zo sterk tegen ze aanduwde. Sommigen begonnen te panikeren. 'Rustig maar," Weerklonk zijn warme stem. Geruststellend. "Hier zijn we veilig, kijk maar naar die prachtige bliksem spektakel." Het was echt een prachtig uitzicht. Je ziet maar eens hoe sterk moeder natuur wel niet is!