ModeratorMERLE
Dit was de enige plek waar kleine bloempjes boven de kleine laag sneeuw priemden. Het maakte het uitzicht meteen een stuk gezelliger en zorgde voor een vrolijke, misschien zelfs wel zonnige stemming. Haar hoeven maakte het vlakke sneeuw ongelijk; hoefafdrukken bleven achter en deukte het witte goedje in. Ze liet haar grote, gevlekte hoofd zakken en snoof de geur van een rood bloemetje in. De geur was er voor het grootste deel al vanaf, het kleine tere roosje had natuurlijk al veel meegemaakt met de sneeuwstorm. Ze trok haar hoofd weer op, krulde haar hals fier en stapte verder. Galopperen durfde ze nog niet aan. De sneeuw was wel al bijna weg, maar juist als er maar een dun laagje lag zorgde dat voor extra gevaar. Enkele vogeltjes hadden zich in de bomen genesteld en floten vrolijk hun liedjes. De zonnestralen richten zich op haar vacht, deed haar lichaam lekker verwarmen.
Ze herkende Volturi, de kudde-uil, die voorbij vloog en op een tak landde. Ze brieste, iets wat Volturi hoorde om vervolgens terug te krassen. Ze glimlachte, wist dat de grote witte sneeuwuil haar zou volgen. Dit gebeurde ook - toen ze de boom waar de uil in zat passeerde vloog het beeldschone dier op haar lichaam en bleef achter op haar schoft. Ze klapte haar vleugels in en zou voor een korte tijd met haar meereizen op haar paardenrug om daarna zelf weer verder te vliegen. Misschien zou ze naar Sultan gaan, of naar een van de andere kuddeleden.
"Ga maar naar Sultan, Volturi." zei ze tegen de uil, nadat ze een kwartiertje tussen de bloemen en bomen had gelopen. Het dier leek het begrepen te hebben, want ze kraste, vloog op en ging waarschijnlijk op weg naar haar partner Sultan. De vogels waren gestopt met zingen en een akelige stilte overviel het veld. Er was ook niemand anders te bekennen. Ze begreep niet dat er niet meer paarden waren die wat bloemetjes opzochten in de winter. Of toch wel? Ze draaide haar hoofd om nadat ze een ander geluid hoorde en zag een ander paard. "Goedemiddag!" begroette ze de merrie. Ze glimlachte, stopte met lopen en wachtte op een eventueel antwoord van het paard.
