Lost [open!]

Zacht geritsel was het enige wat je kon horen op de vroege zomer ochtend. Geritsel dat uitgelegd kon worden door een groot lichaam dat zich langzaam een weg baande tussen de lange hangtakken van de laaghangende wilgen. Takjes en bladeren sleepten zich over haar hoofd, hals, buik, rug, je noemde het maar. De zachte bladeren kietelden de goudblonde merrie op moment van aanraking. Af en toe landde een takje, of een blaadje op haar oren, die geïrriteerd werd afgeworpen door het bewegen van het genoemde lichaamsdeel.
De zachtroze hemel kleurde met iedere verstreken minuut steeds blauwer, wolken absent. Vandaag zou weer één van zulke dagen worden met verstikkende temperaturen, stinkende paarden, en vrolijke buien. Het laatste gold niet voor het paard met de gouden vacht, dat ietwat nukkig voor zich uit keek. Nog altijd was ze chagrijnig door de stand van zaken, het irriteerde haar mateloos dat dreamhorses zo.. zorgeloos was. In feite zou het niet mogelijk moeten zijn voor de bewoners van het land om zo onbezorgd te zijn.
Gelukkig zaten er ook kansen aan vast gekoppeld; niemand had iets door. Naderend onheil loerde boven hun perfecte, goed gevoede lichaampjes. Een surprise-attack zou ook echt daadwerkelijk zijn wat het was: een surprise.
Alleen aan de gedachte aan vers bloed kwam er een scheve, koude grijns op haar gezicht. Dit was waar ze voor leefde; bloeddorst. De laatste tijden waren haar morelen ontwikkeld, hoe volwassener ze werd, hoe meer ze streefde voor angst, bloed, paniek. Dat was een fijn vooruitzicht.
Een geur bracht haar tot staande. Een blik van walging drong haar gelaatstrekken binnen. Ze trok haar bovenlip iets op, legde haar oren naar achteren. Die geur zou ze altijd kunnen herkennen, de geur van bloemen en welvaart, de geur van vers gras en onschuld. De geur van het gedrocht dat zich Sunset noemde. Die merrie was overal zo bang als de pest voor, had geen ruggengraat, en verschool zich achter een leger paarden die zo’n zielig gezichtje als Sunset graag wilden beschermen.
Vorig najaar was Aaliyah haar ook tegengekomen, haar, en haar zogenaamde beschermengel van een Pearl. Pearl, nog een paard waar Aaliyah niet tegen kon. Waar de zachtaardige, bonte merrie in Aaliyah’s jeugdjaren nog een trouwe vriendin was geweest, had ze haar werkelijke persoonlijkheid laten zien op het moment dat Aaliyah de Horcrux had overgenomen. Na talloze confrontaties stonden de twee merries nogmaals tegenover elkaar in de Vallei, de één daar om een kleinere bonte merrie te beschermen, de ander om angst te zaaien in het leventje van de kleinere bonte merrie. Toegegeven; het was geniaal. De kop van dat beest toen Aaliyah zeer arrogant alle geheime ‘plannetjes’ doorlulde aan de andere partij, zonder dat de twee anderen wisten dat ze dik in de maling werden genomen. Sunset was er zo van overtuigd dat de oorlog was uitgebroken, ze probeerde zich zelfs op te offeren voor die zielige kudde van haar. Aaliyah vroeg zich af wat Sunset nu weer voor leuks tot zich had geroepen dat haar in de problemen kon krijgen.
Traag verder sjokkend bleef de Akhal-Teke merrie lopen. In de verte zag ze de contouren van de bonten merrie al opkomen. De harde, sinistere, koude lach, ontsnapte aan haar lippen, haar ogen lichtjes gesperd nam ze het zicht voor zich in zich op: Sunset stond temidden van de bomen, haar houding onzeker. Hetgeen wat Aaliyah liet lachen was echter het feit dat de merrie een lap voor haar ogen had. De merrie was alleen, blind, en volledig hulpeloos.
Een stille nadering was nutteloos door haar gelach, maar dat werkte ook in haar voordeel. Aaliyah begon tussen de laaghangende wilgen rond de kleine merrie te cirkelen, hier en daar sinister en kil te lachen. Haar oren waren in haar nek gedrukt, haar tanden iets ontbloot, staart ruig zwiepend tegen haar flanken, de zwiepende geluiden gaven de situatie nog wat donkers.
‘Sunset,’ tutte ze al cirkelend, ‘Sunset,’ nog een cirkel, ‘Sunset.’ Nog een cirkel.
‘Kijk nou eens in wat voor problemen je bent geland…

Hope you don't mind