De merrie was ondertussen wel gewend aan het feit dat ze geen zicht had. En dat ze zich niets meer kon herinneren. Natuurlijk, ze wist hoe de wereld in elkaar zat. Ze wist wat ze kon eten en wat niet, ze herkende de geuren. Ze herinnerde zich de kleuren van de wereld - ookal kon ze die nu niet meer zien. Maar ze wist dus dat ze niet altijd die lap voor haar ogen had gehad. Al zou ze niet weten hoe ze daar aan gekomen was. Maar meer herinnerde ze zich ook niet. Geen andere dieren, mensen, of wat dan ook. Alleen hoe de wereld werkte. En ja, haar naam. Sunset. Maar meer wist ze niet. En dat maakte haar bang. Ze meed andere dieren angstvallig als ze alleen maar de geur rook. of de hoefstappen hoorde. Ze schoot er dan meteen vandoor. Ja, de eerste paar dagen was ze dan meteen tegen een boomgeknalt. Maar nu niet meer. Ze had zichzelf geleerd met haar blindheid om te gaan. En gelukkig maar, want dat had ze zeker nodig. Maar nu was ze in een gebied dat ergens vertrouwd voelde. Alsof ze hier iets fijns had meegemaakt. Maar dat was voor de merrie juist een reden om zich halt te houden en nerveus om zich heen te 'kijken'. Ja, ze nam alleen de geuren en het geluid op, uiteraard. Was er iemand? Was ze hier veilig? De merrie zou het niet weten.
Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je
Lost [open!]
2 plaatsers
2 Re: Lost [open!] zo 30 nov - 9:52
Aaliyah
Moderator
Zacht geritsel was het enige wat je kon horen op de vroege zomer ochtend. Geritsel dat uitgelegd kon worden door een groot lichaam dat zich langzaam een weg baande tussen de lange hangtakken van de laaghangende wilgen. Takjes en bladeren sleepten zich over haar hoofd, hals, buik, rug, je noemde het maar. De zachte bladeren kietelden de goudblonde merrie op moment van aanraking. Af en toe landde een takje, of een blaadje op haar oren, die geïrriteerd werd afgeworpen door het bewegen van het genoemde lichaamsdeel.
De zachtroze hemel kleurde met iedere verstreken minuut steeds blauwer, wolken absent. Vandaag zou weer één van zulke dagen worden met verstikkende temperaturen, stinkende paarden, en vrolijke buien. Het laatste gold niet voor het paard met de gouden vacht, dat ietwat nukkig voor zich uit keek. Nog altijd was ze chagrijnig door de stand van zaken, het irriteerde haar mateloos dat dreamhorses zo.. zorgeloos was. In feite zou het niet mogelijk moeten zijn voor de bewoners van het land om zo onbezorgd te zijn.
Gelukkig zaten er ook kansen aan vast gekoppeld; niemand had iets door. Naderend onheil loerde boven hun perfecte, goed gevoede lichaampjes. Een surprise-attack zou ook echt daadwerkelijk zijn wat het was: een surprise.
Alleen aan de gedachte aan vers bloed kwam er een scheve, koude grijns op haar gezicht. Dit was waar ze voor leefde; bloeddorst. De laatste tijden waren haar morelen ontwikkeld, hoe volwassener ze werd, hoe meer ze streefde voor angst, bloed, paniek. Dat was een fijn vooruitzicht.
Een geur bracht haar tot staande. Een blik van walging drong haar gelaatstrekken binnen. Ze trok haar bovenlip iets op, legde haar oren naar achteren. Die geur zou ze altijd kunnen herkennen, de geur van bloemen en welvaart, de geur van vers gras en onschuld. De geur van het gedrocht dat zich Sunset noemde. Die merrie was overal zo bang als de pest voor, had geen ruggengraat, en verschool zich achter een leger paarden die zo’n zielig gezichtje als Sunset graag wilden beschermen.
Vorig najaar was Aaliyah haar ook tegengekomen, haar, en haar zogenaamde beschermengel van een Pearl. Pearl, nog een paard waar Aaliyah niet tegen kon. Waar de zachtaardige, bonte merrie in Aaliyah’s jeugdjaren nog een trouwe vriendin was geweest, had ze haar werkelijke persoonlijkheid laten zien op het moment dat Aaliyah de Horcrux had overgenomen. Na talloze confrontaties stonden de twee merries nogmaals tegenover elkaar in de Vallei, de één daar om een kleinere bonte merrie te beschermen, de ander om angst te zaaien in het leventje van de kleinere bonte merrie. Toegegeven; het was geniaal. De kop van dat beest toen Aaliyah zeer arrogant alle geheime ‘plannetjes’ doorlulde aan de andere partij, zonder dat de twee anderen wisten dat ze dik in de maling werden genomen. Sunset was er zo van overtuigd dat de oorlog was uitgebroken, ze probeerde zich zelfs op te offeren voor die zielige kudde van haar. Aaliyah vroeg zich af wat Sunset nu weer voor leuks tot zich had geroepen dat haar in de problemen kon krijgen.
Traag verder sjokkend bleef de Akhal-Teke merrie lopen. In de verte zag ze de contouren van de bonten merrie al opkomen. De harde, sinistere, koude lach, ontsnapte aan haar lippen, haar ogen lichtjes gesperd nam ze het zicht voor zich in zich op: Sunset stond temidden van de bomen, haar houding onzeker. Hetgeen wat Aaliyah liet lachen was echter het feit dat de merrie een lap voor haar ogen had. De merrie was alleen, blind, en volledig hulpeloos.
Een stille nadering was nutteloos door haar gelach, maar dat werkte ook in haar voordeel. Aaliyah begon tussen de laaghangende wilgen rond de kleine merrie te cirkelen, hier en daar sinister en kil te lachen. Haar oren waren in haar nek gedrukt, haar tanden iets ontbloot, staart ruig zwiepend tegen haar flanken, de zwiepende geluiden gaven de situatie nog wat donkers.
‘Sunset,’ tutte ze al cirkelend, ‘Sunset,’ nog een cirkel, ‘Sunset.’ Nog een cirkel.
‘Kijk nou eens in wat voor problemen je bent geland…
Hope you don't mind
De zachtroze hemel kleurde met iedere verstreken minuut steeds blauwer, wolken absent. Vandaag zou weer één van zulke dagen worden met verstikkende temperaturen, stinkende paarden, en vrolijke buien. Het laatste gold niet voor het paard met de gouden vacht, dat ietwat nukkig voor zich uit keek. Nog altijd was ze chagrijnig door de stand van zaken, het irriteerde haar mateloos dat dreamhorses zo.. zorgeloos was. In feite zou het niet mogelijk moeten zijn voor de bewoners van het land om zo onbezorgd te zijn.
Gelukkig zaten er ook kansen aan vast gekoppeld; niemand had iets door. Naderend onheil loerde boven hun perfecte, goed gevoede lichaampjes. Een surprise-attack zou ook echt daadwerkelijk zijn wat het was: een surprise.
Alleen aan de gedachte aan vers bloed kwam er een scheve, koude grijns op haar gezicht. Dit was waar ze voor leefde; bloeddorst. De laatste tijden waren haar morelen ontwikkeld, hoe volwassener ze werd, hoe meer ze streefde voor angst, bloed, paniek. Dat was een fijn vooruitzicht.
Een geur bracht haar tot staande. Een blik van walging drong haar gelaatstrekken binnen. Ze trok haar bovenlip iets op, legde haar oren naar achteren. Die geur zou ze altijd kunnen herkennen, de geur van bloemen en welvaart, de geur van vers gras en onschuld. De geur van het gedrocht dat zich Sunset noemde. Die merrie was overal zo bang als de pest voor, had geen ruggengraat, en verschool zich achter een leger paarden die zo’n zielig gezichtje als Sunset graag wilden beschermen.
Vorig najaar was Aaliyah haar ook tegengekomen, haar, en haar zogenaamde beschermengel van een Pearl. Pearl, nog een paard waar Aaliyah niet tegen kon. Waar de zachtaardige, bonte merrie in Aaliyah’s jeugdjaren nog een trouwe vriendin was geweest, had ze haar werkelijke persoonlijkheid laten zien op het moment dat Aaliyah de Horcrux had overgenomen. Na talloze confrontaties stonden de twee merries nogmaals tegenover elkaar in de Vallei, de één daar om een kleinere bonte merrie te beschermen, de ander om angst te zaaien in het leventje van de kleinere bonte merrie. Toegegeven; het was geniaal. De kop van dat beest toen Aaliyah zeer arrogant alle geheime ‘plannetjes’ doorlulde aan de andere partij, zonder dat de twee anderen wisten dat ze dik in de maling werden genomen. Sunset was er zo van overtuigd dat de oorlog was uitgebroken, ze probeerde zich zelfs op te offeren voor die zielige kudde van haar. Aaliyah vroeg zich af wat Sunset nu weer voor leuks tot zich had geroepen dat haar in de problemen kon krijgen.
Traag verder sjokkend bleef de Akhal-Teke merrie lopen. In de verte zag ze de contouren van de bonten merrie al opkomen. De harde, sinistere, koude lach, ontsnapte aan haar lippen, haar ogen lichtjes gesperd nam ze het zicht voor zich in zich op: Sunset stond temidden van de bomen, haar houding onzeker. Hetgeen wat Aaliyah liet lachen was echter het feit dat de merrie een lap voor haar ogen had. De merrie was alleen, blind, en volledig hulpeloos.
Een stille nadering was nutteloos door haar gelach, maar dat werkte ook in haar voordeel. Aaliyah begon tussen de laaghangende wilgen rond de kleine merrie te cirkelen, hier en daar sinister en kil te lachen. Haar oren waren in haar nek gedrukt, haar tanden iets ontbloot, staart ruig zwiepend tegen haar flanken, de zwiepende geluiden gaven de situatie nog wat donkers.
‘Sunset,’ tutte ze al cirkelend, ‘Sunset,’ nog een cirkel, ‘Sunset.’ Nog een cirkel.
‘Kijk nou eens in wat voor problemen je bent geland…
Hope you don't mind
3 Re: Lost [open!] wo 10 dec - 23:06
Sunset
VIP
Er was is mis. Er kwam iemand aan. En het voelde niet goed. Sunset zette wat angstig een stap naar achter, maar ze voelde een wortel in de grond, wat aangaf dat er achter haar een boom zou staan. Daar wilde ze niet tegen aan knallen, dus bleef ze staan. "Sunset, Sunset, Sunset." Hoorde ze, telkens uit een andere hoek, het paard liep om haar heen. Sunset drukte haar oren angstig in haar nek. "Kijk nou een sin wat voor problemen je bent geland..." Dit paard kende haar, dat was duidelijk. Maar waarom herkende zij de stem dan niet? Sunset kon zich geen beeld bij vormen. "Wel, het zal je nog harder laten lachen; maar ik heb geen idee wie je bent." antwoordde ze simpel. Ze schrok een beetje van zichzelf, waar kwam deze toon vandaan? Maar ja, wat had ze te verliezen? Ze had geen geheugen, geen zicht. Het maakte haar niet meer uit. "Dus, jij kan me vast wel wat meer over mij vertellen. Dat lijkt me toch niet zo moeilijk?"
-Bitchie Sunnie, kort, sorry. Moet je maar niet zo'n mega post plaatsen. Pff-
-Bitchie Sunnie, kort, sorry. Moet je maar niet zo'n mega post plaatsen. Pff-
4 Re: Lost [open!] ma 15 dec - 9:34
Aaliyah
Moderator
Een briesje speelde zachtjes met de gouden lokken van haar staart, de geklitte warboel zwaaide zachtjes heen en weer, haast dansend met de wind. De kalme windzucht gleed over haar hals, ging door haar oren heen, stuitte een tijdje op niets, om vervolgens te breken over een laaghangende wilgentak.
Haar benen brachten haar lichaam voort, de elegant gespierde ledematen droegen haar het bos door, tussen de bomen, rondom het bonte paardje. De logge grijze hoeven stapten op de dorre kleine takjes, die met een scherpe krak uiteenbrak.
Scherpe, zwarte ogen gleden over het lichaam van de kuddeleidster van de concurrerende kant, ze bleven steken op de vreemde lap over de pony haar ogen. Voor de rest was ze zo goed als hetzelfde gebleven, qua uiterlijk dan.
Terwijl Aaliyah bleef cirkelen hoorde ze de bijdehante stem van Sunset, ‘Wel, het zal je nog harder laten lachen; maar ik heb geen idee wie je bent.’ Dit liet haar doen stoppen; geheugenverlies? Een lach ontsnapte. Er was dan waarschijnlijk toch iets aan de merrie dat problemen aantrok. De stakker.
Ze snoof hard, stampte eventjes met haar voet. De brutale toon in de stem van de bonte knol beviel haar niet. Oren naar achteren gedrukt naderde ze het paard ietwat, momenteel nog niets zeggend.
‘Dus, jij kan me vast wel wat meer over mij vertellen. Dat lijkt me toch niet zo moeilijk?’
Aaliyah ontblootte haar tanden en stond in twee snelle sprongen naast het paard. ‘Moeilijk? Wil je moeilijk?’ siste ze zachtjes in haar oor, haar tanden enkele millimeters van haar oren vandaan. ‘Want dat kan geregeld worden, Sunset.’ gromde ze, de nadruk leggend op de naam van het mormel.
Nogmaals begon ze met cirkelen, dit keer zo dichtbij de pony dat haar borst af en toe tegen haar lichaam stootte, zodat ze de merrie dwong enkele passen opzij te zetten, Aaliyah was immers groter, sterker en gespierder. Een enkele keer deelde ze met haar voorhoeven enkele tapjes uit tegen de benen van het kleinere paard.
‘Wat ik jou vertellen kan, Sunset, is dat mijn naam Aaliyah is. Leidster van de Horcrux, en dat jij, Sunset, niet alleen een mooi hoofddoekje, maar ook een heel brutaal mondje hebt gekregen.’ Ze zette haar tanden in de hals van de merrie en schudde Sunset eventjes bruut door elkaar, waarna ze losliet en twee stappen naar achteren liep. Nu stond ze zo gepositioneerd dat ze recht tegenover de merrie stond, met een schamele anderhalve meter afstand tussen hen beiden in, kille zwarte ogen gefixeerd op de doffe lap op de bonte kop van Sunset.
Aaliyah’s blonde oren draaiden eventjes in de rondte, oorschelpen gericht op de bonte merrie. Grijze lippen openden, geluid droeg weer over de kleine open vlakte tussen de bomen, ‘Dus zeg het tegen mij, bont mormel met de brutale attitude, vertel mij het afloop van dit sprookje. Ik ben benieuwd.’ Ze grijnsde sinister, haar oren weer in haar nek gedrukt, staart omhoog.
Ja nee verder kom ik niet, sorry, deze is echt niet goed :'D
Haar benen brachten haar lichaam voort, de elegant gespierde ledematen droegen haar het bos door, tussen de bomen, rondom het bonte paardje. De logge grijze hoeven stapten op de dorre kleine takjes, die met een scherpe krak uiteenbrak.
Scherpe, zwarte ogen gleden over het lichaam van de kuddeleidster van de concurrerende kant, ze bleven steken op de vreemde lap over de pony haar ogen. Voor de rest was ze zo goed als hetzelfde gebleven, qua uiterlijk dan.
Terwijl Aaliyah bleef cirkelen hoorde ze de bijdehante stem van Sunset, ‘Wel, het zal je nog harder laten lachen; maar ik heb geen idee wie je bent.’ Dit liet haar doen stoppen; geheugenverlies? Een lach ontsnapte. Er was dan waarschijnlijk toch iets aan de merrie dat problemen aantrok. De stakker.
Ze snoof hard, stampte eventjes met haar voet. De brutale toon in de stem van de bonte knol beviel haar niet. Oren naar achteren gedrukt naderde ze het paard ietwat, momenteel nog niets zeggend.
‘Dus, jij kan me vast wel wat meer over mij vertellen. Dat lijkt me toch niet zo moeilijk?’
Aaliyah ontblootte haar tanden en stond in twee snelle sprongen naast het paard. ‘Moeilijk? Wil je moeilijk?’ siste ze zachtjes in haar oor, haar tanden enkele millimeters van haar oren vandaan. ‘Want dat kan geregeld worden, Sunset.’ gromde ze, de nadruk leggend op de naam van het mormel.
Nogmaals begon ze met cirkelen, dit keer zo dichtbij de pony dat haar borst af en toe tegen haar lichaam stootte, zodat ze de merrie dwong enkele passen opzij te zetten, Aaliyah was immers groter, sterker en gespierder. Een enkele keer deelde ze met haar voorhoeven enkele tapjes uit tegen de benen van het kleinere paard.
‘Wat ik jou vertellen kan, Sunset, is dat mijn naam Aaliyah is. Leidster van de Horcrux, en dat jij, Sunset, niet alleen een mooi hoofddoekje, maar ook een heel brutaal mondje hebt gekregen.’ Ze zette haar tanden in de hals van de merrie en schudde Sunset eventjes bruut door elkaar, waarna ze losliet en twee stappen naar achteren liep. Nu stond ze zo gepositioneerd dat ze recht tegenover de merrie stond, met een schamele anderhalve meter afstand tussen hen beiden in, kille zwarte ogen gefixeerd op de doffe lap op de bonte kop van Sunset.
Aaliyah’s blonde oren draaiden eventjes in de rondte, oorschelpen gericht op de bonte merrie. Grijze lippen openden, geluid droeg weer over de kleine open vlakte tussen de bomen, ‘Dus zeg het tegen mij, bont mormel met de brutale attitude, vertel mij het afloop van dit sprookje. Ik ben benieuwd.’ Ze grijnsde sinister, haar oren weer in haar nek gedrukt, staart omhoog.
Ja nee verder kom ik niet, sorry, deze is echt niet goed :'D
5 Re: Lost [open!] wo 17 dec - 8:46
Sunset
VIP
Er klonk inderdaad een nieuwe lach, zoals Sunset al verwacht had. Echter leek de merrie niet zo gediend te zijn van wat ze zei. Ze hoorde haar hoeven en voelde de lichaamswarmte toen het paard naast haar kwam staan. ‘Moeilijk? Wil je moeilijk?’ siste het paard in haar oor. Sunset bleef kalm staan. ‘Want dat kan geregeld worden, Sunset.’ Sunset voelde dat het paard nu iets meer afstand nam, maar een duw tegen haar borst gaf aan dat de merrie weer met haar cirkels was begonnen. Echter nu veel dichter langs haar. Sunset voelde de duwen en de trappen tegen haar benen. Ze snoof en richtte haar achterbeen op, rukte die naar achter en voelde dat ze raakte. Sunset drukte haar oren in haar nek en richtte haar hoofd wat naar links, zodat ze naar het paard 'keek', ookal kon ze dat niet. ‘Wat ik jou vertellen kan, Sunset, is dat mijn naam Aaliyah is. Leidster van de Horcrux, en dat jij, Sunset, niet alleen een mooi hoofddoekje, maar ook een heel brutaal mondje hebt gekregen.’ De merrie voelde tanden in haar nek, en voelde dat het meer pijn deed dan het hoorde te doen. Ze werd door elkaar geschud, maar het voelde alsof er een litteken zat. Waar ze weer niets van wist. Sunset rukte zich los, steigerde en schopte haar voorbenen hard tegen de borst van Aaliyah aan. ‘Dus zeg het tegen mij, bont mormel met de brutale attitude, vertel mij het afloop van dit sprookje. Ik ben benieuwd.’ Sunset kwam weer op vier benen neer. "Sprookje?" ze grinnikte even. "Dit klinkt anders niet echt sprookjesachtig. En als dat wel zo is, aan welke kant sta ik dan?"
Soortgelijke onderwerpen
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum