It has been a long way

De bergen waren achter haar gebleven, langzaam werd het grijze landschap groener. Tussen de groene heuvels scheen de ochtendzon. Dit had ze al lang niet meer gezien. Ze bleef er even van stil staan. Haar mond leek even open te vallen. Vermanend schudde ze haar hoofd en zette ze haar lichaam weer in beweging. Ze was zeker geen breed paard, wel een pezig dier. Hoge lange benen verplaatsten zich regelmatig verder. Kharrea was verzuurd door de jaren. Waarom? Een echte reden had ze niet eigenlijk. Ze was gewoon niet het meest vrolijke paard en had liever geen soortgenoten om haar heen. Daar was ze niet altijd even aardig tegen. Misschien omdat ze lange tijd alleen had rond getrokken nadat haar moeder haar had gezegd dat ze beter haar eigen weg kon gaan.  Ze had toen heel lang geen andere paarden meer gezien en daar was het compleet fout gelopen. Ze was de taal van de paarden verleerd. Ze kon niet omgaan met signalen die ze kreeg. Beetje jammer, maar ze had ermee leren leven en had dus nooit lang gezelschap van andere paarden. Altijd maar enkele dagen en dan zette ze het op een lopen omdat ze het op gaven met haar.

Kha stopte nogmaals, de heuvels leken voedzaam. Ze liet haar hals zakken tot de grond. Haar lippen raakten het verse gras aan terwijl haar tanden de eerste stengels los rukten. Wat kon ze genieten van vers gras, heerlijk in haar eentje. Al bleef ze erg alert. De geur van een vreemd paard was niet veraf. Ze kende het gebied niet en ze wist niet wat ze hier kon verwachten. Ze kwam liever geen merries tegen, daar kon ze niet goed mee overweg.

Zijn stevige ponylichaam stormde over het land. Zijn hoeven dreunden op de droge bodem en pollen gras kwamen bij elke pas omhoog. Zijn oren stonden naar achteren gericht, zijn ogen smal. Lloyds zwartwitte lichaam klom gemakkelijk een heuvel omhoog, en beheerst daalde hij weer.
Ja, de hengst was een verschijning. Hij was weliswaar niet heel groot, maar breed in postuur en hij droeg een bijzondere kleur. Alsof een spierwit pallet van sneeuw was besmeurd met donkere modder. In zijn thuisland was dit niet bijzonder, maar hoe verder hij reisde, hoe meer hij merkte dat hij een vreemde eend in de bijt was. En eigenlijk stond hem dat wel aan. Hij wilde anders zijn, uitspatten in een groep paarden. Hij had de aandacht en de vragen altijd heerlijk gevonden in zijn jongere jaren: "Waar kom jij vandaan?" en de vragen die volgden. Nu was het bijna routine geworden, de antwoorden ingestudeerd. De herinneringen aan zijn ouders en thuisland waren vaag, maar door die vragen te beantwoorden bloeiden ze weer op. Net zoals nu, nu hij weer het land der dromen binnen galoppeerde. Ergens waar hij ooit korte periode een kudde had geleid, had zijn naam weer geroepen.

De Paradox was een kort moment van roem geweest voor de pony. De kudde was leuk geweest, toen hij jonger was. Hij vond de baas zijn leuk, maar wilde niet de problemen meebeleven in de rest van dit land. Daarom had hij de stempel neutraal gekregen. Wat die term precies betekende, wist hij nog steeds niet. Immers iedere leider deed wat hij het beste achtte voor zijn kudde, nam hij aan. En mocht iemand de stempel goed, slecht of neutraal krijgen. Ieder deed wat hij de juiste keuze meende te zijn. Zijn keuze was die van een simpel leven, zonder problemen, maar met de veiligheid van soortgenoten om hem heen. Of hij die mening van het leven nog altijd had, wist hij niet meer zeker. Het enige wat hij wist, was dat hij een levensgenieter was.

De hengst maakte enkele krachtige sprongen een heuvel op. De wind die door zijn manen waaide droeg een onbekende geur met zich mee. Al snel zag hij de bruine gedaante die de geur moest dragen. Hij draafde gecontroleerd de af en benaderde de merrie met een zelfverzekerde houding, een scheve grijns rond zijn lippen, zijn oren naar voren. Enkele meters van haar vandaan maakte hij een soepele overgang naar stap en niet veel later stond hij voor de merrie stil.
‘Hallo, dame,’ begroette hij de merrie rustig. ‘Jij bent de eerste die ik in dagen reizen ben tegengekomen,’ sprak hij kalm. ‘Wat brengt jou hier?’
Hij richtte zijn ogen naar de merrie en wist niet wat hij van haar moest vinden. Ze was slank, tenger gebouwd en stond hoog op haar benen. Het tegenovergestelde van zijn exterieur. Hij liet zijn hoofd hoog staan, om zichzelf groter te doen lijken dan hij eigenlijk was. Daarna richtte hij zijn donkere ogen kalm op die van de merrie.

Het was opzich een vredig gebied hier leek het. Kharrea had dat al lang niet meer meegemaakt dat ze zo rustig kon grazen. Normaal was het maar een korte stop voor ze weer eens kon gaan lopen. Alleen leven was niet voor paarden bestemd. Ze hoorden in een kudde rond te trekken. Als was Kha niet de beste merrie op sociaal vlak. Ze verstond de paardentaal niet, ze ging om met de verkeerde paarden en liet de juiste kuddes links liggen. Ze leek het gevaar op te zoeken en ging daarom de verkeerde kant op.
Agh ze moest niet klagen, ze had al 14 jaar best een zalig leventje. En nu ze eindelijk in een zalig gebied was waar ze zonder zorgen kon grazen kon haar leventje niet beter gaan dacht ze voor even.

Kha's hoofd vloog omhoog, haar kleine oortjes gingen naar achteren. Instinctief zette ze een paar stapjes naar achteren. Ze wist natuurlijk niet wat komen ging. Ze hield haar hoofd schuin om te zien wat eraf kwam. Ze moest even 2 keer kijken, wat had die een raar kleurtje! Ze haalde haar neus eens op, de geur drong binnen. Een hengst. Hij was een stuk kleiner als Kha had ze de indruk. Haar staart ging vanzelf de hoogte in van zodra het dier dichter kwam. Ze was best een trotse merrie van nature. Haar hoofdje ging de lucht in, ze was geen onderdanig paard.

Kha zette een stap achteruit en duwde haar oren nog wat verder naar achter. Het paard leek vriendelijk, toch moest ze eens snuiven bij het woord dame. Natuurlijk wist hij haar naam niet, maar toch.  "dan ben je lang op weg geweest in je eentje." Kha strekte haar hals, hield haar neus op een centimeter of 10 van de hengst. Ze wou weten wat voor geuren er rond hem hingen. Ze moest zeker zijn dat hij dagen geen andere paarden had gezien, anders had ze zeker geen gesprek aangeknoopt.  Gelukkig rook hij naar niet veel anders als de natuur. Hij vroeg wat haar hier had gebracht. Als ze haar schouders had kunnen optillen had ze dat gedaan. Nu gingen haar oren onrustig rond. Ze stond niet graag op een open vlakte, teveel gevaar. Ze begon dan ook te stappen en deed teken naar de hengst. "Opzoek naar een plaats waar roofdieren je niet de hele tijd opjagen alsof je een makkelijke prooi bent. Jou?" Ze was eerlijk, al klonk ze niet heel vriendelijk. Kha had een hele vrouwelijke sarcastische toon in haar stem. Ze kon er niet aan doen, al hielp het haar wel eens. Ze kon heel wat dieren van haar af schudden door haar soort communicatie. Weinigen hielden het dan ook langer als een paar uur vol met haar soort van humor. "Je bent ook niet van hier hé? .... De Meesten dieren hier zijn euh..... normaler van uiterlijk" Kha grinnikte. Ze haar lange donkere voorpluk wiegde de andere kant uit terwijl ze naar de hengst keek. Ze moesten snel een veiligere plek vinden. Ze was gespannen door het gevaar dat van overal kon komen.

Lloyd kantelde zijn hoofd een tikje, trok zijn mondhoeken omhoog en keek geamuseerd naar de voskleurige merrie. Haar hoofd hoog, haar oren naar achteren en haar staart hoog. Lloyd had de neiging zijn ogen te rollen, maar hij wilde de merrie niet beledigen. Veel woorden kon je hem mee bestempelen, maar hij was niet vals noch respectloos. Hij liet zijn hoofd rustig zakken en wilde de tegenovergestelde houding van de merrie aannemen: ontspannen en kalm. Hij liet zijn staart rustig hangen en richtte zijn donkere ogen op haar.
De merrie beaamde dat hij lang alleen was geweest, waarna ze hem onderzocht met haar neus. Nu rolde hij wél met zijn ogen. Hij was geen leugenaar, waarom moest ze zo achterdochtig zijn? Desondanks bleef hij kalm staan toen de merrie hem checkte, waarbij hij eenmaal geïrriteerd met zijn staart zwiepte. "Klaar?" vroeg hij met een sarcastische stem en schudde zijn hoofd, waardoor zijn dikke manen warrig op zijn manenkam vielen.
Plotseling was de merrie zenuwachtig en begon vooruit te stappen. Hij zag haar seintje en draafde een paar passen om langs haar te komen, waarna hij in hetzelfde ritme van haar tred ging stappen. Ze begon over roofdieren. Hij negeerde haar onvriendelijke toon. Hij grinnikte even en keek de merrie aan. Het ene moment stond ze te grazen en het andere moment was ze bang dat ze werd opgegeten. Lloyd maakte zich daar geen zorgen over, misschien té weinig. Hij was onbezorgd en onbezonnen, wat hem in eerste instantie een makkelijk paard om mee om te gaan, maar misschien ook roekeloos. "Rustig, dame. Een leeuw zie je vanaf meters op de horizon. Maar als je je zenuwachtig voelt, stel ik hogere grond voor.' Hij seinde met zijn neus naar een iets grotere heuvel enkele meters verder.
Daarna vroeg ze waarom hij hier was. Lloyd glimlachte en richtte zijn blik op de horizon. 'Ik heb in het gebied van de Droompaarden geleefd, zelfs een kudde geleid. Ik was benieuwd hoe het naar enkele jaren met dit land was afgelopen. Maar het ziet er leger uit dan ik me herinner.' Hij keek de merrie aan. Ja, het land was inderdaad verassend stil. De paarden die hier ooit leefden waren verdwenen. Ergens was de rust en de kalmte fijn, maar hij was iemand die snakte naar avontuur en spanning. Alleen beleefde je weinig, misschien was deze merrie de eerste stap naar fascinatie.
En daar was het, de eerste opmerking over zijn uiterlijk. Kennelijk vond ze zichzelf erg amusant, want ze lachte erom. Hij schudde zijn hoofd met een grijns op zijn gezicht. 'In mijn geboorteland was mijn kleur normaal, toen ik voor het eerst op reis ging waren jullie vreemd.' Hij keek de merrie strak aan. Misschien zou het tot haar doordringen hoe het eruit zou zien uit een ander perspectief, voordat ze er grappen over ging maken. 'Maar hoe meer ik reisde, hoe meer ik erachter kwam dat ik inderdaad de vreemde vogel was.' Opnieuw sierde een glimlach zijn gezicht.
Hij merkte dat de merrie nog steeds gespannen was. Haar zintuigen stonden op scherp en haar pas was onrustig. Hij keek haar aan en stapte gestaagd door. Hij probeerde een plek in zijn geheugen te vinden waar ze heen konden reizen. Veel nuttigs schoot hem niet te binnen, dus hij besloot haar de leiding te laten houden.
'Ik ben Lloyd trouwens, aangenaam.' Hij zocht de merries ogen. 'En jij mag wie wezen?'

Kha merkte dat haar pasjes helemaal niet ontspannen oogden door naar de hengst langs haar te kijken. Hij was helemaal ontspannen en had een lager tempo als haar. Toch kon hij langs haar blijven stappen doordat zijn passen beter werden afgemaakt dan de korte pasjes van haarzelf. Door jaren alleen rond te trekken was ze haar innerlijke rust verloren. Ook had ze zo rare trekjes gekregen. Al beschouwde ze het als een wonder dat ze nog leefde. Ze had jaren telkens moeten vluchten voor het gevaar.

Kharrea snoof eens diep. Ze keek even achter haar. De hengst merkte op dat ze een leeuw van ver zagen af komen. Daar had hij gelijk in. Maar als je hem zag af komen was het vaak op het nippertje dat je ontkwam. "Ooit een aanval meegemaakt?" Vroeg ze dan ook redelijk kort. Toch ging ze richting hoger gebied. Daar voelde ze zich instinctief beter. Van daaruit zouden ze wel naar dichter begroeid gebied kunnen gaan. Ze moest lachen om zijn volgende opmerking. Ze kon wel snappen dat hij de standaard gekleurde paarden vreemd vond. De hengst was in zijn voordeel, ondanks de witte vlekken. Ze kende mustangs die had ze wel eens gezien. Daar zaten ook vreemde kleuren bij, maar die gingen op in de natuur. Appaloosa's zouden dat vast ook wel kunnen, min of meer. Kha's rode vacht stak redelijk af, al kwam dat eerder door haar doen. ze was een opvallende merrie. Misschien dat als ze zich eens leerde ontspannen dat het beter zou gaan. "Je lijkt mij geen mustang. die hebben andere rare kleuren." Ze merkte dat ze hardop dacht. Ach, dan wist hij het maar dat ze zijn kleur raar vond, net als die mustangs. Sommige waren bijna blauw, hoe vreemd was dat...
De hengst vertelde dat hij een kudde had geleid. Als ze wenkbrauwen had gehad, had ze er zeker eentje op getrokken. De leiders die zei kende waren echte vechtersbazen, groot en sterk. Geen angst om een gevecht. Maar hij kende wel het gebied. Ze moest nog eens grinniken. "Je bent inderdaad een rare vogel." Merkte ze na een stilte op. Ze bedoelde het niet slecht. "Maar rare vogels zijn niet slecht." Zei ze er maar achter voor hij dat dacht. "Kharrea is de naam." Lloyd, dat moest ze onthouden. Kharrea voelde zich niet echt veilig hier op de heuvels. Misschien moesten ze maar eens een veiliger gebied opzoeken. Vermits de hengst hier het gebied toch kende. "Zeg Lloyd, mijnheer de leider, jij kent dit gebied toch zo goed. Waarom breng je deze arme merrie niet eens richting wat dichter begroeid gebied. Als echte leider moet je toch niet liever willen dan dat je reisgezellen veilig zijn." Haar toontje was een tikkeltje brutaal. Ze vond het leuk, paarden uit dagen. Haar eigen grenzen verleggen. Kha dribbelde wat, ze wou haar benen nog eens strekken, een sprintje trekken.

Lloyd liet zijn hoofd op bortsthoogte hangen en keek vanuit zijn ooghoeken steeds naar de vosmerrie. Ergens voelde hij zich een beetje verantwoordelijk voor haar, omdat ze zenuwachtig misschien wel angstig was. Haar woorden klonken zelfverzekerd, maar haar houding verraadde het andere. Hij zou wel even een paar dagen op haar passen, totdat hij zeker was wie ze was. En een soortgenoot om mee te reizen was plezieriger dan alleen. Dat waren Lloyd zijn optimistische gedachten, misschien dacht de merrie wel heel anders.
De merrie vroeg of hij ooit een aanval van een leeuw of een ander dier had meegemaakt. Lloyd schudde zijn gestippelde hoofd en keek de merrie. ‘In al mijn jaren heb ik het geluk gehad hun klauwen nooit van dichtbij te hebben gezien. Ik heb de beesten wel zien zitten, maar ik was weg voordat ze de kans hadden,’ sprak hij rustig. ’Maar ik ben er niet minder op verdacht. Alleen in dit land, van de Droompaarden, ben ik nog nooit eerder grote roofdieren tegengekomen.’ Hij sprak de waarheid, hij was nog nooit roofdieren tegengekomen. Ze zouden er vast zijn, in de bergen of op de prairies, waar ze zich op hun gemak voelden. Hij had zich altijd het liefst vertoefd in de valleien en de bossen, waar het vredig en kalm was geweest. Hij stelde dezelfde vraag niet aan de merrie terug, hij nam aan dat ze wel eens een aanval had meegemaakt. Anders was ze niet zo op haar hoede. Bij de gedachte aan de merrie en de klauwen van een roofdier, speurden zijn ogen haar lichaam af, op zoek naar mogelijke littekens die de merrie had overgehouden aan zo’n aanvaring.
Hij volgde haar en stapte krachtig een heuvel op, zijn spieren glommen onder zijn dunne zomervacht. Hij hield het meest van de zomer, van de vruchtbare grond en de warmte. Hij was een pony gemaakt voor de kou, maar genoot van de zon. Hij kon de charme van kou en sneeuw waarderen, maar het leven in de zon was simpelweg zoveel gemakkelijker.
Opeens merkte de merrie op dat hij waarschijnlijk geen mustang was. Opnieuw schudde hij zijn hoofd en zijn mondhoeken kropen omhoog. ‘Nee, inderdaad. Ik kom van noordelijker dan de mustangs. Ik ben hun landen doorgetrokken toen ik van mijn thuisland vertrok. Ik ben gemaakt voor het harde noordelijke klimaat en heb veel sneeuw gezien in mijn jeugd, maar ik vind dit klimaat prettiger dus ik blijf hier rondhangen en ben nooit teruggekeerd naar mijn thuisland.’ Kort vlogen zijn gedachten weer terug naar zijn thuisland, de naaldbomen en de toendra’s. De sneeuw en het ijs. Hij sloot zijn ogen toen ze op de top van de heuvel kwamen en liet de wind door zijn manen waaien en snoof de warme zomerlucht op. Ja, hier hield hij van. Waarschijnlijk zou hij ooit meer terug naar huis gaan. Niet dat de mogelijkheid bestond, zijn ouders zouden hem niet met open armen ontvangen.
Opeens werd de stilte weer doorbroken door de merrie. Ze zei dat hij inderdaad een rare vogel was. Ging dit over zijn leiderschap die hij ooit op zijn naam had gehad?  Maar ze zei dat hij niet slecht was. Hij lachte en kruiste zijn blik weer met de hare. ’Misschien is iedereen een beetje vreemd. Ik moest nieuwe gebruiken en talen leren die ik vreemd vond. Dingen die in mijn jeugd normaal waren, werd hier op gefronst. Ik was inheems en vreemd, nu naar jaren ben ik eraan gewend. Ik denk dat als ik terug naar thuis ga ik daar weer vreemd ben. Het is grappig hoe dat gaat,’ zei hij tegen de merrie.
Hij genoot van het gesprek met de merrie. Het was nietszeggend, maar ergens was het troostend voor hem om over zijn huis te praten tegen een vreemde. Ergens miste hij het, ver achterin zijn brein. Hij was benieuwd waar de merrie vandaan kwam, wat zij had meegemaakt. De verhalen die een individu kon vertellen waren intrigerend. Vooral op het moment dat een vreemde een vriend werd.
Ze stelde zich voor als Kharrea. Hij knikte naar haar. ’Aangenaam, Kharrea,’ zei hij vriendelijk.
Opeens veranderde de toon van de merrie. Ze sprak hem aan als leider. Zijn mondhoeken trokken omhoog in een vrolijke grijns. Hij zocht in zijn geheugen waar ze heen konden gaan. Het zuiden was kaal. Als ze meer noordelijker gingen kwamen ze vanzelf in de bossen. De vallei, het wilgenwoud, meren en watervallen. Alles kwam weer naar boven, maar hier was er niet veel te vinden.
’Natuurlijk wil ik dat je veilig bent. Als je naar dichter begroeid gebied wil, moeten we een stukje reizen. In het zuiden is het voornamelijk kaal met weinig begroeiing.’ Hij blikte naar de merrie. Ze leek onrustig, haar benen dansend op het gras. Ze wilde gaan. Hij wist nu al dat de merrie sneller zou zijn dan hem, zij had de bouw voor een snel paard. Hij had zijn conditie was mee, maar hij twijfelde niet aan de merrie haar kracht.
Hij blikte uitdagend naar de merrie. ’Dan moeten we maar gaan, Kharrea.’ Hij gaf de merrie geen tijd om te reageren. Hij gooide zijn staart omhoog en sprong vooruit met alle kracht vanuit zijn achterhand. Hij stoof de heuvel af en galoppeerde tussen de dalen van de heuvels door richting het noorden. Hij gooide zijn hoofd omhoog en maakte een bokkensprong uit vreugde, waarna hij achterom keek waar Kharrea was.[/b][/b]

Lloyd vertelde dat hij nog nooit een aanval van een leeuw of dergelijke was tegen gekomen. De gebieden waar Kharrea vandaan kwam werden de dieren als huisdier van tweevoeters gehouden. Iets van statussymbool zei haar moeder altijd. Ook paarden zoals haar liepen rond door de woestijn, echter konden ze niet zonder tweevoeters leven. Ze waren kleiner en slanker als Kha. Kha had nooit van hen moeten hebben, ze waren ijdeltuiten die dachten dat ze beter waren als de rest. Dachten dat wilde paarden vuil waren. Al had Kha altijd beter geweten. Ze was een overlever, zelfs toen ze werd verjaagd uit de kudde had ze overleeft. Dat deed ze al 11 jaar alleen. Af en toe had ze gezelschap, de momenten die haar niet gek maakten. Als ze al die tijd alleen was geweest had ze vast en zeker gek geweest. Was ze misschien tegen haarzelf gaan praten.
Kha grinnikte. Tuurlijk was iedereen een beetje vreemd. Dat had hij goed gezien. De hengst vertelde waar hij vandaan kwam. Het moest de koude versie zijn van haar oorspronkelijk land. Extremen waarin ze moesten overleven. Hij moest vast gehard zijn.
"Waar jij vandaan komt is de winter versie van waar ik kom lijkt het. Waar ik vandaan kom is woestijn zo ver je kan zien, verspreid over het land zijn er rotsen, zelfs bergen bijna, en is er maar weinig water en gras. Veel herinner ik mij er niet meer van, alleen het zand en de tweevoeters." Kha droomde er bijna bij weg. Al was het zeker niet de meest aangename plaats om te leven geweest. Het was de enige plaats waar ze rust had gekend. Kha had geen thuis, ze zwierf al lang rond, sloot aan bij kuddes, gewild of ongewild, en trok een stuk met hen mee. Zelden kwam ze een enkeling tegen als Lloyd. Ook de gesprekken waren vaak niet zo aangenaam.
"Ik zou niet eens meer weten hoe ik thuis raak. Ik zou er ook niet meer passen, denk dat de tweevoeters het hele gebied hebben over genomen. Vaak kwamen ze op soortgenoten, en namen ze paarden van ons mee. Maar voor de rest was het er vredig, toch mis ik het niet." Mompelde ze haast hardop. Kha's staart was wat gaan zakken, ze leek ze wat te ontspannen, al wou ze er nog steeds vandoor gaan. Toen Lloyd haar een korte samenvatting gaf van het gebied rondom hen, vertrok hij. Kha keek hem even verbaasd na. Niet realiserend dat ze ook moest vertrekken, dat hij niet zonder haar ging. Ze duwde haar voorbenen af en begon te galopperen. Ze was sneller als de hengst, daar was ze voor gemaakt. Het duurde even voor ze bij hem was, haar passen waren nog niet het juiste ritme. Zodra ze langs hem liep hield ze wat in, ze zorgde dat ze altijd net een pas achter bleef zodat hij haar de weg kon wijzen. Kha's hoofd duwde ze eens in de lucht, ze brieste luid, maakte een huppelpasje en ging weer normaal galopperen. Ze genoot van wat tempo te maken. De plaats waar ze net nog stonden was een vage stip geworden. Kha werd wat rustiger zodra ze de heuvels achter hen begonnen te laten. Haar beenwerk werd beter. Haar ademhaling rustiger. Wat genoot ze van te kunnen lopen.
Het gebied veranderde van uitzicht. Bomen kwamen in hun zicht. Kha keek Lloyd aan vanuit haar ooghoeken. Conditie had hij wel. Kha's flanken begonnen wat klam aan te voelen, conditie had ze niet. Ze vertraagde wat tot ze over ging in een drafje. "Je bent de eerste in maanden die ik tegen kom, is alles hier zo leeg?" Merkte ze op. Ze waren nog geen enkel ander paard tegen gekomen. Kha al maanden niet. Ze merkte dat ze al lang geen sociaal contact meer had gehad. Het deed raar om als paard alleen te leven. Pas nu merkte ze weer dat ze best graag iets rond haar heen had, zolang haar reisgenoot maar niet vervelend deed vond ze het best gezellig.