So long my dear

Er waren al een paar weken voorbij gegaan. Sunset's gewicht was weer aan het bijkomen, of het was het monster dat in haar buik groeide dat haar voller deed lijken. Hij wist het niet en hij wou er ook niet aan denken. Dat het veulen ongewenst was, liet hij goed genoeg blijken. Hij nam dan ook geen felicitaties aan van paarden. Hij had liever dat ze het helemaal niet wisten. Het veulen zou niet eens op hem lijken. Het was een schande in zijn ogen. Alsof hij zo een slechte hengst was. Zijn nageslacht had hij al bewezen. Een sterke mustang x campolina merrie liep ergens rond. Ze was Roan blauw van kleur met de bouw van hem. Moest het niet zijn dochter zijn, zou hij haar prachtig vinden. Het klonk misschien egoïstisch maar het was wel de waarheid. Maar de angst dat het veulen van sunset voor hem een indringer zou zijn was groot. Ookal leek het veulen op haar, het zou niet zijn veulen zijn. En Sunset wist dit en hier hadden ze dan ook al redelijk vaak ruzie over gemaakt en hij bleef erbij dat hij niet voor het veulen zou gaan zorgen. Dit had hij nog nooit gedaan, buiten bij Gwenn, maar dat was een ander verhaal. Gwenn was ouderloos geweest en had het alleen niet overleeft.

Het was al weer een paar weken verder sinds Navayo haar had gevonden bij de sneeuwvlaktes. Sunset was al weer aangekomen, dat dacht ze tenminste. Ze dacht niet dat het veulen nu al bij haar te zien was. Ze was nog geen 3 maanden drachtig. Ze wist dat Navayo er nog steeds het zelfde in stond, wat betreft het veulen. Ze hadden er dan ook best ruzie over gehad, al was het bij haar vaak in smeken over gegaan. Maar dat deed Navayo niets, of hij liet het niet merken. De paar paarden die ze nu al was tegen gekomen naast Navayo wisten al dat ze niet gedekt was door hem. Sultan en Magnifico. En Remember, al snapte ze nog steeds weinig van die ontmoeting. Ze snapte de hele Remember niet meer. Maar ze liet dat even links liggen. Het ging haar niet aan.

De bonte merrie merkte wel dat ze weer in haar oude manier van doen terug was gevallen. Af en toe dan. Haar hals hing weer lager bij de grond, en ze was weer redelijk onderdanig geworden. Nu vooral naar Navayo, omdat ze vergiffenis van hem wilde. En ze wist niet helemaal of hij haar al had vergeven. Hij wist dat het haar speet, vanaf het begin had hij dat kunnen zien. Sinds dat ze samen meer naar het zuiden waren gelopen had ze hem af en toe kort aan gekeken, om haar ogen daarna snel weer op de grond te richten. Zoals ze nu ook weer deed.

Navayo stapte door met Sunset aan zijn zijde. Hij zei niet veel. Hij bleef maar piekeren over de toekomst. Hoe zag Sunset dit? Hij wist niet eens hoe zij haar dracht beleefde. Ze moest zich vast ontzettend schuldig voelen voor iets waar hij haar zo voor had behoed. Ze had de hengst vertrouwd. Of hij was sterker geweest dan haar. Hij wist het niet en hij wou het niet weten. Hij wist wel dat dat mormel hem niet zou overleven moest hij hem vinden. De opgekropte woede in hem had hem een stuk agressiever gemaakt maar ook nog eens een stuk beschermender. Geen enkele hengst kwam nog in de buurt van Sunset. Misschien enkel Sultan, hij vertrouwde deze hengst. Zelfs Ree vertrouwde hij niet maar volgens vele was er iets vreemds met dit paard aan de hand. Naf zou nog wel uitzoeken wat er mis mee was.
"Wat ga je met dat mormel doen?" Vroeg hij na een erg lange stilte. Haar vanuit zijn ooghoek aankijkend, een oor naar haar toe gedraaid. Hij kon niet kwaad op haar zijn maar nu was hij gewoon kwaad, helaas. Maar Sunset kende hem goed genoeg en wist dat hij al enorm gekalmeerd was en dat hij op vergeven stond.

Sunset hield haar hals laag bij de grond, en haar oren stonden onzeker naar achteren gericht. Ze had aan Navayo gemerkt dat hij haar aan het vergeven was, maar soms was hij weer zo boos en schrok ze daarvan. Hij kende haar natuurlijk ook heel goed, wist precies waar hij haar moest raken en hoe hard dat haar dan zou raken. Hij was in die paar weken een stuk agressiever, maar ook een stuk beschermender geworden voor Sunset. Inmiddels was het al nacht en ze waren in een stevig tempo doorgelopen. Sunset was dan ook moe en begon wazig te zien. Ze wist dat als ze in goede conditie was geweest ze nog fit genoeg was geweest. "Naf?" haar stem klonk schor en moe. Ze hoestte even. "Kunnen we hier slapen vannacht? Ik kan echt niet meer verder" zei ze zachtjes. Ze liep door naar het meer en ging aan de rand ervan liggen. "Wat ga je met dat mormel doen?" vroeg Navayo. Sunset slikte en keek naar de grond. "Ik... Ik denk niet dat ik erg veel keus heb, Navayo..."

Sunset vroeg of ze hier de nacht zouden kunnen doorbrengen. Navayo knikte. Hij wandelde zelf naar het meer om zijn lippen tegen het water aan te zetten. Zijn gespierde lichaam leek van goud de zijn in het licht van de maan. Zijn aalstreep brak zijn lichaam in 2. Zijn lichte ramshoofd deed hem groter lijken als hij werkelijk was. Naf had een enorme bovenhals die hem imposant maakte. Hij wist dat hij een goede verschijning was en dat het mormel in sunset's buik een deuk in zijn ego was. Zelfs zijn zoon had hij terug gevonden. Een hengst die hij met trots zou opvoeden. Hij moest Amor nog eens gaan opzoeken. Hij zou eens praten over zijn opvoeding en hoe hij zich moest gedragen en hem uitnodigen om bij de kudde te komen. Hij keek om toen ze zei dat er geen andere keuze opzat. Hij zuchtte luid en keek naar haar buik.
"Je weet dat ik er niet voor kan zorgen." Sprak hij. Naf zou het echt niet kunnen. Hij zou er teveel van de andere hengst in zien en dat was iets wat hij absoluut niet wou.
"Ik zal er voor jou zijn maar verwacht niet dat ik een vader zal zijn." Ging hij verder. Naf wandelde naar Sunset toe, stapte over haar heen en ging achter haar rug liggen.

Sunset legde uitgeput haar hoofdje op de grond. Maanlicht brak door de bomen en lichtte de vacht van Navayo goud op. Ze wendde haar hoofd, bang dat haar partner - kon ze hem nog zo noemen? - nog boos op haar was. 'Je weet dat ik er niet voor kan zorgen.' zei Navayo. Sunset draaide haar oren zijn kant op en knikte licht. "Dat verwacht ik ook niet van je Navayo." zei ze zacht. Ze wist dat het veulen op haar zou lijken, simpelweg omdat de tinkerhengst ook zwart wit was. Navayo wist dat niet, dus hij zou misschien wel veel van haar in het veulen zien. Misschien draaide hij bij. Ze moest afwachten. Ze luisterde naar zijn volgende woorden, volgde hem met haar ogen toen hij over haar heen stapte en achter haar ging liggen. "Meer vraag ik ook niet van je. Het spijt me echt heel erg..." zei ze weer.

-flut, laat aargh-