persuit of happiness

i'm on the pursuit of happiness and I know everything that shine ain't always gonna be gold

Herinneren.Vergeten.Verloren.

Onbevangen en onschuldig danste de jonge merrie als het ware door het landschap, haar passen elegant, sierlijk, niet te evenaren door een ander. Een vervaagde glimlach lag rond haar mond, haar witte oortjes nieuwschierig naar voren gepriemd. Dus dit was haar nieuwe woonplek.. Een thuis zou ze het nooit noemen, want een thuis had ze niet meer. Ze was een zwerver, altijd in haar eentje. Alleen, vergeten door de wereld die haar ooit zo mooi had geleken en nu gevuld was met monsters. De wind streek zachtjes door haar spierwitte manen en ze maakte een overgang naar de stap, genietend van de warme zon die op haar rug scheen. Het heuvellandschap was hier werkelijk prachtig, haar donkere ogen fonkelden bij het machtige aangezicht.

Uiteindelijk bleef ze staan, op een top van een heuvel en stond ze doodstil, als een standbeeld. Enkel de wind die met haar manen en staart speelde zorgde voor beweging. Ze stond gewoon en kéek. Haar aankomst hoefde ze niet te melden met veel vertoon, zo zat ze niet in elkaar. Het was enkel zíj, meer hoefden anderen niet te zien. Meer was ze ook niet. Op deze manier overzag ze de heuvels, zag ze enkele paarden en rook ze de geur van véle paarden die zich ergens anders in het gigantische grote gebied schuil hielden en vergat het evensnel als ze het had gezien.

Een zwarte merrie stapte haar gezichtsveld binnen en faye bekeek haar geïnteresseerd, van haar zwarte vacht tot de topjes van haar oren. Wanneer ze haar blik vangt glimlacht ze de merrie even toe en wendt haar ogen dan weer af, staart over de heuvels naar de blauwe hemel. Een dromerige blik verschijnt in haar ogen, terwijl ze een tijdje in de eindeloze verte kijkt, haar gedachten razen als een storm door haar hoofd. Fragmenten van herrineringen verschijnen voor haar ogen, taferelen uit het verleden, ooit belangrijk maar nu verdwenen.

Met een ferm schudden van haar hoofd probeert ze de beelden uit haar hoofd te verdrijven en concentreert zich op wat voor haar lag; de heuvels, welke echt waren. Tastbaar en geen herinneringen. Haar donkere ogen stellen scherp en ze merkt op dat de zwarte merrie enkele passen dichterbij was gekomen. Een vrolijke glimlach verschijnt op haar gezicht en vanuit stilstand zet faye haarzelf in haar dansende draf, al een dartel veulen en tegelijkertijd als iemand die niet thuishoorde in deze wereld, maar ergens waar het geluk haar wel toelachte en anderen waren zoals zij. En dus dartelde ze naderbij de zwarte merrie, gewoon omdat ze nieuwschierig was en ze zich liet leiden door impulsen. Op enkele passen afstand maakt ze een overgang naar het halthouden, haar ogen fonkelen nieuwschierig. "hallo," begroet ze de merrie, met haar betoverende zangerige stemmetje en ze kanteld haar hoofdje een beetje, benieuwd naar hoe de merrie zou antwoorden. Want ze wist niets van haar, niets van de regels die in dit gebied heersten en de kleine faye had geen idee of de dingen die ze deed, wie ze wás, hier wel geoorloofd waren. Alsof het haar zou beïnvloeden wanneer ze iets verkeerds deed, wanneer haar iets aangedaan werd. Neen, ze zou het vergeten en opnieuw dezelfde fouten maken.