Every one has his own happiness. [open]

Soms was het leven als een regenboog, prachtig en geweldig en soms was het leven als een donderwolk, die door je hoofd heen jaagde als een poema op jacht. Maar in elk geval was Lumiere wel zo ongeveer op het regenboog -punt, een heldere blauwe hemel met maar een paar schapenwolkjes, zo iets ongeveer. Want ze was gelukkig en tevreden met alles, maar soms waren er minpuntjes, zoals geen liefde hebben. Dat was iets wat haar soms dwars zat, dat ze slecht was in de liefde. Hoe vond je in vredesnaam iemand die jou ook leuk vond? Of ging dat gewoon vanzelf? Moest ze maar gewoon afwachten? Ja, vast, het kwam wel. Ze was pas 5 jaartjes, en aangezien paarden in de 20 werden had ze nog eventjes. Maar ze moest wel goed haar best doen en met veel hengsten in contact komen, ja, ook met merries, Als vriendinnen. Gewoon vrienden, die kon ze wel gebruiken.


Regen. Natuurlijk. Het is zonnig en de prachtig zon scheen volop over de bossen, tenminste, net nog dan...maar Lumiere had de donkere wolkendek niet opgemerkt en de bui was de totaal onverwacht geweest voor haar. Gelukkig was het maar motregen, met kleine druppels en geen harde pijpenstelen. Maar het was wel irritant en ze kreeg het er koud van. Misschien kon ze maar beter gaan schuilen, ze was net beter en nu weer ziek worden. En Sjamaan zijn hield niet in dat je maar steeds ziek werd, dan was je een fijne Sjamaan. Maar waar moest ze in hemelsnaam schuilen? Onder een dikke boom met een dikke bladerdak, of moest ze juist gaan voor wat struiken om er in te gaan liggen? In het bos was het altijd nog beter dat op een open veld... Maar toch, regen was irritant! Lumiere snoof even en stapte maar wervelend verder, toen ze de regen had gemerkt, was ze stil blijven staan en nu bewoog ze zich weer voort. Haar bruine ogen staarde door de regen en druppels gleden door haar manen en staart naar beneden. Haar zwarte manen hingen als hooi over haar heen en een haar prikte wat irritant in haar oog. Bluf blup. Ik ben een vis. De merrie richtte haar hoofd even op en keek in de verte, een open plaats waar de regen letterlijk naar beneden storte. Die moest ze dus maar even ontmijden, tenzij ze zin had in een douche. Maar dat had ze dus niet. Er om lopen en een zo dicht stukje bos zoeken om daar te gaan schuilen. Het plan was gemaakt en ze versnelde haar pas tot een voorzichtig draf. Met een opgetrokken hoofd draafde ze snel en keurig door de bossen heen, ze was ook best wel vlug. Maar ze deed toch lekker niet mee met de DUS.. Straks hadden ze haar nodig omdat iemand verwond raakte of opeens niet goed werd. Kon ze moeilijk zelf mee doen. En daarnaast hield ze niet zo van om met wedstrijden mee te doen, ze stond niet zo graag in de belangstelling. Maar zo snel zijn had wel voordelen, bv. ze kon vlug bij een gewond Utopia lid zijn ofzo. Ze was er trots op, op haar rang, het was iets wat bij haar paste en ze was belangrijk. Ze stond hoger dan de members, maar ze besliste niet mee over dingen. Tenzij ze misschien even moesten verhuizen, dan kon ze zeggen wat goede gebieden waren en niet, want dat wist ze wel. En als er opeens een ziekte uitbrak ofzo. Maar nu was ze gewoon de verpleegster van de kudde, die met haar EHBO-kistje kwam aanrennen als er een paardje hulp nodig had.


Eindelijk, hoeveel dikke stukken waren er in deze bossen? Waarom duurde het zolang voordat Zeiets geschikt vond? Maar dit was geschikt en een beetje eng...toch ging ze gauw het stukje bos in. Het werkte wel, de motregen was nog maar een beetje aanwezig en voor de rest voel het alleen op de takken en bladderen die het langs haar heen liet glijden naar de bruine bosgrond. Nu mocht ze wel even stoppen en wat dromen ofzo. Het paard stopte bij het dichtste stuk en liet haar hals zakken terwijl ze droomerig voor zich uitstaarde. Alleen haar oren waren gespits, zodat ze elk geluidje kon opvangen. Lumiere dacht nergens aan, alleen aan de motregen om haar heen. Zo stond ze daar een kwartiertje, tot hoedfstappen haar opschrikte. Een ander paard. Meteen kwam haar hoofd omhoog en keek Lumiere naar voren. Het regende niet meer en de zon scheen weer volop tussen de bomen door en daar kwam ook er ander paard aanlopen.

Asra voelde iets nats op haar vacht ketsen. Ze richtte haar blik omhoog en haar ogen vonden het dikke zwarte dak dat zich over haar heen vouwde, dreigend en verstikkend. Onweer. Ze was niet bang van onweer, maar nu deed de gedachte aan de luide knallen haar rillen. Langzaamaan werd ze gehuld in een dik gordijn van haarfijne druppeltjes. Ze ontving het koude water met gesloten ogen en liet de modder uit het moeras van zich af spoelen. Ze slaakte een diepe, trillende zucht. Eigenlijk zou ze een droog plekje moeten zoeken. Haar toch al zou uitgedunde vacht had er de grootste moeite mee haar koude huid te beschermen tegen deze plotselinge bui, als ze kou zou vatten zou ze het waarschijnlijk niet overleven. Ze at niet meer. Ze wachtte net zolang met grazen tot ze bijna omviel van de honger. En iedere keer dat haar gulzige mond zich om een sappig sprietje sloot vervloekte ze zichzelf en haar onvermogen om gewoon te sterven. Zij hoefde het leven niet meer, waarom wilde het leven haar dan zou krampachtig blijven vasthouden? Het was gewoon niet eerlijk.
Bewegingloos bleef ze in de miezerregen staan. Het water gleed over haar uitgemergelde lichaam. Ze hoestte. Misschien kreeg ze wel longontsteking. Daar kon ze makkelijk aan bezwijken. Ze verroerde geen vin.
Ineens schoot het beeld van haar op de Drakenberg door haar heen. Haar eerste passen in haar nieuwe leven waren wild en glorieus geweest. Ze was ervan overtuigd dat ze hier op haar plek zou zijn, dat het avontuur haar de rest van haar leven bezig kon houden. De werkelijkheid was als een klap in haar gezicht geweest. Het was allemaal zo... anders. Anders dan ze verwacht had in ieder geval. Maar in welk opzicht eigenlijk? Wat had ze verwacht? Ze kneep haar ogen nog stijver dicht en probeerde het gevoel te pakken te krijgen dat ze had toen ze daar stond, op de eenzame, mistige plateau op de Drakenberg. Het lukte haar niet.
In gedachten ging ze haar vroegere verwachtingen na. Afwisseling had bovenaan haar lijstje gestaan. Dat was er hier voldoende. Daarna kwam spanning, avontuur. Ook dat was hier volop aanwezig. Had ze nog meer verwachtingen gehad?
Verward opende ze haar ogen. Ze had bijna niets verwacht en alles gekregen wat ze wenste. Waarom was dit dan niet wat ze wilde?
Het antwoord kwam zo plotseling bij haar binnen dat ze ervoor terugdeinsde. Eenzaamheid. Het was al die tijd haar trouwe metgezel geweest, vanaf het moment dat ze haar oude kudde verliet, vanaf het begin van haar reis naar haar toekomst. Tenminste, ze had gedacht dat het een trouwe metgezel was. Nu begon ze te beseffen dat deze constante factor langzaam was omgeslagen naar een verschrikkelijke last, een verstikkende aanwezigheid. Er was niemand. Helemaal niemand. En zij, Asra, had iemand nodig.
Altijd had ze gedacht dat ze alleen het beste af was. Nooit was het in haar opgekomen dat ze misschien geen einzelgänger was. En nu kwam ze er pijnlijk hard achter. De conclusie leek duidelijk: ze moest op zoek naar leven.
Vreemd genoeg zette dit besef niets in gang in haar benevelde brein. De zwarte schaduw die zich over haar blikveld had geschoven bleef hardnekkig staan, zonder ook maar een klein beetje te verbleken. Ze wist dat ze niet zou gaan zoeken. Ze wist dat ze nog steeds dood wilde gaan en dat dat ook zou gaan gebeuren, zeker als ze hier zo bleef staan. In gedachten nam ze afscheid van alles wat haar dierbaar was, wat bedroevend weinig bleek te zijn. Haar gedachten bleven even steken bij haar vader, die ze nooit had gekend en nooit zou leren kennen. Toen gleed ze weer weg in haar zwarte diepte, hopend dat het licht snel voor altijd uit zou gaan.