Hope is the key for frients-i am the key.

Hope draafde over het terrein, krachtige hoefslagen waren het. In de verte zou je misschien tweifelen of het een badass was of niet, maar zou een Badass Hopeful heette? Volgens Hopeful niet. Hoop is de sleutel tot vergeving en vrede. Hij was misschien een onderdeel van die sleutel. Hope zette een galop in, hief zijn hoofd en staart op, en raasde naar voren, zijn passen werden steeds groter, met steeds meer vaart. Hij kon zijn benen niet meer bijhouden en struikelde, en viel. Hij spitste zijn oren voordat hij opstond. Hij hoorde niets en stond op. Dit was de renbaan ook niet.

Met krachtige passen galoppeerde Toffee dit mooie gebied in. Zijn naam was best passend bij zijn vachtkleur maar helemaal toffee achtig was hij ook weer niet. Toffee was een beetje een onbekend ras, hij had het niet gevraagd. Oninteressant vond hij. Ondanks dat Toffee duf was en zich dus ook duf gedroeg stond zijn houding trots en hij had al veel spieren. Af en toe gedroeg hij zich ook niet duf maar levendig maar neutraal was hij wel. Toffee hoopte ooit in een kudde te gaan, een neutrale kudde. Fire Flame ofzoiets, dat was een neutrale kudde onder leiding van Boots. Slippend stopte hij en luisterde eens goed, zware dreunen, van een badass misschien? Zou kunnen maar Toffee oordeelde niet te vroeg. In een rustige handgalop galoppeerde hij naar het paard. Nog net zag hij het paard vallen en keek of het wel goed ging. Met een echte hengstenbegroetings hinnik hinnikte hij naar het paard. Eenmaal dichter in de buurt stopte hij en ging over in een sukkeldrafje met zijn hoofd trots en fier geheven en zijn staart omhoog.

Hope hoorde een hinnik. Duidelijk van een hengst. Hij stond op en draaide zich naar de hengst. "Hoi, mijn naam is Hopeful, en wat is jou naam?" zei hij opgewekt. Hij wilde wel nieuwe vrienden, tenslotte had hij er maar een: Amani. Maar dat was zijn beste vriendin en ze zou dat ook altijd blijven. Hope bekeek de hengst eens. Hij was zeker geen badass. Misschien was hij neutraal. De ogen van de hengst stonden dof. Maar Hope bleef opgewekt door die ene zin: Hope is the key for Friends, i am the key. Hij wist niet waar die zin vandaan kwam maar het gaf moet om door te gaan met leven, en de renbaan achter hem te laten.

"Toffee, leuke naam Hopeful." Zei hij op een neutrale toon, veel was er niet op te merken, het was een vos paard met hier en daar wat vlekjes en een witte mond. "Je lijkt me een renpaard, ik heb je gezien, ik reed ervoor, je kent me niet meer omdat ik veranderd ben. Maar nu ik je zag schoot het me tebinnen. Je bent geschrokken, niet? Ik heb het niet gezien maar het was mijn beste vriend weet je?" Begon hij te zeggen, er zat niet veel emotie in maar alleen maar iets van droefheid. "Maarja, nu leef ik alweer 2 of 3 jaar hier, jij bent niet de enige die wegrende. Ik volgde je maar sloeg een andere weg in." Ja, zo was het gebeurt, in de verte was Hope een stip en de op hol geslagen Toffee wendde zich af en kwam zo hier terecht.

Hope keek hem met grote ogen aan. "Jij... Jij hebt ook op de renbaan gezeten?" vroeg hij verbaast. Nee, dit had hij niet zien aankomen. "Toffee, je klinkt me bekent in de oren." zei hij eerlijk. "Ja inderdaad, jij was ook weggerent.." schoot hem ook te binnen. Hope glimlachte naar de hengst. Maar tegelijk werd hij ook weer droevig, hij werd er weer aan herrinnerd. En juist nu hij hier zo vrij was. De renbaan was een gevangenis. Een hel voor paarden.

"Tja, ik ben als wild paard geboren, er kwamen mannen en vingen me. Na een maand in gevangenschap wou ik rennen en ik rende. Ik liep vooraan maar ik struikelde omdat ik me wou omdraaien om naar mijn beste vriend te gaan maar mijn rijder wou winnen, ik bokte van frustratie maar tijdens die bok rukte mijn rijder aan de linker teugel zodat ik viel, mijn rijder was dood en ik werd geslagen, dus 20 minuten nadat jij was weggerend. Ik kreeg de schuld van alles en werd geslagen tot ik bloedde, kijk maar." Toffee schudde met zijn manen en net boven zijn oog werd een afschuwelijk litteken zichtbaar. Ook op zijn borst en hals zaten lelijke striemen. "Nu heb ik een hekel aan mensen en ik geniet van mijn vrijheid, eindelijk wel." Nog steeds was hij duf en ongeïnteresseerd. Mensen hadden hem te vroeg gebroken en hadden alle levenskracht uit hem geslagen.

"Je hebt je te vroeg uit het veld laten slaan." zei Hope. "Ik zelf heb ook lelijke littekens." zei hij en hij steigerde eens, waardoor littekens op zijn buik zichtbaar werden. "Je weet niet wat er met me is gebeurd" zei hij, en hij zichte even en liet zijn hoofd zakken. "Ik ben ook uit het veld geslagen maar dat verberg ik. Ik luik misschien wel vrolijk, maar dat ben ik niet."

"Je hebt je te vroeg uit het veld laten slaan." zei Hope. "Ik zelf heb ook lelijke littekens." zei hij en hij steigerde eens, waardoor littekens op zijn buik zichtbaar werden. "Je weet niet wat er met me is gebeurd" zei hij, en hij zichte even en liet zijn hoofd zakken. "Ik ben ook uit het veld geslagen maar dat verberg ik. Ik luik misschien wel vrolijk, maar dat ben ik niet."

[whoops heb perongeluk geschreven dat ik een hekel had aan paarden maar heb het snel veranderd in mensen ^^']

"Mij maakt het niet uit, doe jij maar zo depressief als je wilt." Zei hij nonchalant. Als hij een mens was had hij zijn schouders opgehaald maar hij was een paard en dat was maar goed ook, voor geen goud wou hij het zijn. "Ik laat me ook niet uit het veld slaan, ik ben mijn hele leven al zo... Zo duffig sinds ze me gebroken hebben, alle fut is uit me geslagen tot ik een gehoorzame robot was." Toffee schoot automatisch een beetje in de verdediging, Hopeful kon niets weten over zijn leven, als híj zonodig de zielige wou spelen mij best maar Toffee was niet zo zielig. Met een zucht keek hij weer naar Hopeful.

"Sorry, ik moet me ook niet aanstellen. Maar alles herinnert me eraan." zei hij. Hij wilde niet zielig doen, maar Toffee wist ook niet wat hij nog verder in zijn verleden had meegemaakt. Niet dat hij daardoor zielig was. Maar Toffee deed ook niet zielig. "Je kunt ervoor kiezen om het fut terug te pakken. Er licht genoeg in het bos. Maar ook hier bij de watervallen. Ik heb mezelf redelijk hersteld, het is niet dat ik geen zin meer heb in mijn leven ofzo. Niet dat dat bij jou is hoor!" zei hij. Ja, zijn zin was weer in zijn hoofd: Always Full Of Hope!

"Denk er dan niet aan of geef je over aan die beelden en laat ze stromen." Zei Toffee simpelweg. "Ach, wat is fut? Vertel mij wat fut is." Sprak hij 'wijs'. "Was jou racenaam niet iets van Full of Hope ofzoiets?" Vroeg hij weer. Aan zijn houding zag je dat hij een trotse hengst was maar aan al het andere was hij duf. Maar je moest hem niet boos maken, dan was hij niet lief zogezegd. Tja, hij dacht erover om lekker slecht te worden, ja dat was wel leuk. Maar dat zou hij Hope niet vertellen, niet nu. "Strijdje in rengalop? Afmaken aan waar we begonnen waren." Daagde hij uit. Gelijk zette hij krachtig af met zijn achterhand en sprintte weg. Met de oren plat in de nek rende hij, af Hope nou volgde of niet. Toffee's vacht glansde en bewoog sierlijk.

"Ja inderdaad." Toffee stelde voor om een wedstrijdje te doen, en sprinte weg. Hope rende erachteraan. Al snel rende ze nek aan nek. Het viel Hope op dat Toffee zijn oren in zijn nek had liggen. Nou ja, wat maakte dat uit? Hij maakte zijn passen langer en kwam met zijn hoofd voor Toffee. Hij maakte zijn hals langer. "Tot waar?" riep hij naar Toffee.

In zijn ooghoeken zag hij Hopeful naderen en liet hem voor, het was nog wel lang. "Weet ik niet, je weet het wel als het er is." Schreeuwde hij boven het geruis van de wind uit. Toen Hope een halslengte voor lag verlengde Toffee zijn passen en nu lag hij met een paar neuslengtes voor. Toch liep hij sneller en sneller, totdat hij met zijn schouder voor lag, de rest van zijn energie bewaarde hij voor de eindsprint. Toffee genoot, zichtbaar. De doffe blik werd gevuld met spirit en zijn staart lag hoog. Ook zijn hals was trots gestrekt. Hij begon sneller en sneller te lopen, de eindsprint naderde snel. Opeens was zijn houding kil en dreigend. Zijn aandacht was afgeleid en dus zag hij de obstakel niet. Het was een hindernisje van een kleine omgevallen boom. Toffee struikelde en viel. Hij hapte naar adem toen hij de grond raakte en bleef even versuft liggen. Na een paar minuten probeerde hij op te staan maar zakte gelijk weer neer toen hij een hevige pijn voelde. Zijn achterbeen zat bekneld tussen de boom en bloedde. Met een grote, pijnlijke ruk schoot zijn been los. Toffee werd duizelig en liet zijn hoofd op de grond liggen, hij kon nu beter ademhalen dan net maar toch gingen zijn flanken hard op en neer.

Hope merkte dat Toffee wilde winnen, want hij ging sneller en sneller. Maar ineens veranderde zijn houding in kil en dreigent. Hij struikelde en Hope maakte een Slip. "Gaat het?" Hij was niet zo dat hij door zou rennen. Hij keek naar Toffee die op de grond lag. Hij leek tijdens het rennen nog zo trots. En nu lag hij daar op de grond. "Blijf maar even liggen, ik ga niet weg" zei hij. Het been van Toffee zat vast, maar Toffee trok zijn been los

"Nee, ik zal niet weglopen als je dat bedoelt." Toffee zei het met een klein, duf grijnsje, weglopen kon niet. Toffee hijgde uit maar werd steeds duizeliger tot hij even zijn ogen dicht moest doen. Nou, daar werd hij niet veel beter van. Toffee kreunde en stond met pijn op, dit was niet eens zo erg, de mensen hadden hem veel meer pijn gedaan dus dit was niet eens zo erg. Zijn achterbeen stond er zielig bij, het bloed droop ervanaf. Ook de vellen hingen er zielig bij. Toffee vond dat niet eens zo erg, het was meer dat hij geblesseerd was. Jammer maar hij zou blijven racen!

"Ik zie dat je wilt rennen, ik wil je niet tegen houden, maar het is niet zo slim" zei Hope. "Maar zoals ik al zij hou ik je niet tegen." Hope bracht zijn hoofd omlaag en graasde wat. Hij had wel een beetje honger. Hope voelde een druppel op zijn vacht en keek omhoog. Dreigende wolken trokken samen en het duurde dan ook niet lang of de regen viel met bakken uit de lucht. Hope grijnsde, heerlijk vond hij het. Door de regen kleurde zijn vacht donkerder. Speels schudde hij zijn hoofd waardoor de druppels in het rond vlogen. Hij bokte eens en lachte. Op de een of andere manier werd hij heeeel hyper van regen.

Toffee luisterde even naar Hope maar legde boos zijn oren platter in zijn nek. "Wie zegt dat ik wíl rennen, nu, hier... Met jou! Wie zegt dat jij mij kent, je kent niets van me, dus wat ik wil is wat ik wil." Toffee snauwde een beetje, met zijn been omhoog. Hij kón niet eens lopen, laat staan rennen. Zijn boosheid werd des te erger toen het begon te regenen en Hope zogenaamd 'hyper' deed. Nou, hij mocht lekker, niemand hield hem tegen. Toffee hield zijn been nu wel wat hoger zodat de regen het schoon kon spoelen. De stemming was bedrukt. Toffee had ook geen zin om iets te zeggen. Zodra hij kon zou hij waarschijnlijk weg gaan. Even keek hij naar zijn achterbeen, nog steeds even bloederig en pijnlijk. Toch was hij geen watje en zette het voorzichtig neer.

Hope keek Toffee aan. Hij kon beter gaan. Ook Hope legde zijn oren in zijn nek en draaide zich om. Als Toffee hem weg wilde hebben, dan ging hij maar weg. Hij maakte een overgang naar draf en draafde langs de watervallen. Hij zette een galop in en was al snel aan het einde van het gebied. Nog even keek hij naar Toffee. Daarna stapte hij weg.

Uit het Topic