There's always hope.

De jonge hengst was een paar dagen zigzaggend in en uit DreamHorses gegaan. De reden daarvoor was dat hij de geur van zijn broer had geroken. Eerst had hij alleen de kuddegeur herkend. Hij was het gevolgd en had de geur van zijn broer apart geroken. Het ging weg van de kudde geur. Misschien had Fíli hem ook wel geroken. Een paar dagen had hij alleen maar gelopen, achter elkaar door. Tussen door had hij snel wat gegeten en gedronken, maar zelfs dat had hij haastig lopend gedaan. Hij wilde zijn broer vinden. Nu hij hem had geroken, besefde hij pas echt hoeveel hij hem had gemist. Hij hinnikte een paar keer, maar kreeg geen antwoord. Na nog een paar uur zigzaggend het spoor volgend, ging het spoor echt Dream Horses is. Kíli volgde het snel en kwam uit in de sneeuwvlakte. Hij was in een paar dagen helemaal naar het noorden gegaan, maar had niets van DreamHorses gezien. Nou ja, hij had er niet echt op gelet. Hij galoppeerde in een moordend tempo verder, tot hij met zijn benen zo diep in de sneeuw kwamen te zitten dat hij omviel. Verdwaast lag hij op de grond, bleef even liggen en stond toen weer snel op. Hij schudde zich niet eens uit, maar galoppeerde meteen verder. Dit keer iets langzamer, zodat hij niet weer zou vallen. Hij zou vlak bij moeten zijn. Dat moest. Ineens hoorde hij een hinnik, draaide zich meteen om en zag een schim in de verte. De geur die zijn neusgaten binnen kwam bevestigde zijn vermoeden. Het was Fíli! Kíli zette zich krachtig af en Rende op zijn broer af. Net voor hem bleef hij weer steken in de sneeuw en viel tegen zijn broer aan. Ze landden allebei op de grond en Kíli keek hem lachend aan. "Fíli!" zei hij enthousiast. "Kíli" antwoorde zijn broer. "Ik heb je gemist broer." zei Fíli. Nu hij zijn broer had gevonden werd Kíli iets rustiger, maar bleef hyper. "Ik heb jou ook gemist! Waarom ben je weggegaan bij de kudde?"

 
De hengst voelde het koude sneeuw nu overal. Maar dat voelde hij niet. Hij stond wel op en schudde zich uit terwijl Kíli tegen hem sprak, "Ik heb jou ook gemist! Waarom ben je weggegaan bij de kudde?" Fíli was zeker van zijn antwoord, maar niet zo zeker van wat zijn broer ervan zou vinden. ‘Ik ben gekomen voor jou,Kíli. Ik hoor bij mijn broer te zijn, niet bij de kudde,’ zijn woorden waren zelfverzekerd. ‘Het maakt me niet uit wat de kudde doet. Zonder jou is het mijn kudde niet meer. Thorin zou het zo gewild hebben. Ik ook.’ Fíli zwiepte met zijn staart om het plakkerige sneeuw ook daar uit te krijgen. ‘Was je al de hele tijd in Dreamhorses? Ik heb sporen gevolg maar ze waren nog onduidelijk’
Hij was blij dat hij zijn broer weer zag, nu wist hij ook dat hij hem had gemist. Hard had gemist maar wat nu? De kudde wist altijd wat ze zouden doen. Ze hadden altijd een plan. Alhoewel, het kwijtraken van twee leden zat niet bij het plan. Maar nu Fíli en Kíli eruit waren… ‘Wat nu?’ hij keek richting zijn broer. Zijn ogen twinkelde ook wel. Hij was echt blij om hem te zien. ‘Ik wou dat we terug konden,’ Fíli was niet onder de indruk van Dreamhorses. ‘Misschien kunnen we de kudde nog vinden. Als de regen de sporen niet heeft gewist? Ik denk dat de andere nog bij elkaar zijn…’ Fíli was al een plan in zijn hoofd aan het maken tot hij besefte dat Kíli nog niet gereageerd had. ‘Wil je niet terug?’ vroeg hij een tikkeltje onzeker. Misschien vond hij het hier leuk, dan zou Fíli er maar aan moeten wennen…

Alhoewel hij het nou niet echt geweldig vond, hij doet het voor zijn broer. Hij wou niet hetzelfde als toen hij de kudde verloor en dat hij helemaal alleen was. Dat was vreselijk voor iemand die vanaf begin al bij zijn broer was in een kudde. Hij kon zich moeilijker aanpassen. Maar het moet dan wel. Hij heeft het er toch wel voor over in ieder geval.

Kíli lachte toen hij zag dat zijn broer nu overal sneeuw op zijn vacht had zitten. Netals hijzelf, maar dat maakte hem niet heel veel uit. Zijn broer stond op en schudde zich uit terwijl Kíli zijn vraag stelde. ‘Ik ben gekomen voor jou,Kíli. Ik hoor bij mijn broer te zijn, niet bij de kudde,’ zijn woorden klonken zelfverzekerd. "Maar.... De kudde. Thorin... Erebor..." de woorden kwamen een voor een uit zijn mond. Kíli begreep niet waarom zijn broer de groep had verlaten. Ze waren met z'n allen op queeste gegaan om hun thuisland weer te veroveren. ‘Het maakt me niet uit wat de kudde doet. Zonder jou is het kudde niet meer. Thorin zou het zo gewild hebben. Ik ook.’ Kíli glimlachte en richtte zijn blik even voor zich uit. Toen hij merkte dat hij nog steeds in de sneeuw lag stond hij op en schudde zich ook uit. ‘Was je al de hele tijd in Dreamhorses? Ik heb sporen gevolg maar ze waren nog onduidelijk’ vroeg Fíli. "Ja, maar ik had de kudde geroken aan de rand van DreamHorses. Ik ben het een beetje zigzaggend gevolgd. " misschien waren ze elkaar wel misgelopen een paar dagen geleden. Het zou kunnen. Maar misschien ook niet. Kíli was blij dat hij zijn broer weer zag, maar nu hij hem gevonden had hoefde hij zich daar niet meer op te focussen. Sinds hij in Dream Horses aan kwam wilde hij al zijn broer vinden. Hij had een doel gehad. Een plan. Nu dat weg was voelde het leeg. In de kudde met Thorin hadden ze altijd wel iets te doen. Ze moesten altijd wel andere kuddes helpen, of er brak weer een oorlog uit. 'Wat nu?' vroeg Fíli. Kíli grinnikte. "Ik wilde jou net hetzelfde vragen. Maar jij bent de oudste, jij bent de slimmerik. Verzin eens iets." hij lachte. ‘Ik wou dat we terug konden,’ Kíli keek zijn broer aan en zag dat hij niet van DreamHorses onder de indruk was. Wat wilde je ook, als je het gebied zag waar ze vandaan kwamen? Middle-Earth was groot. Groter dan dit land. Veel bergen, mijnen, grotten, bossen, velden, rivieren. Kíli miste het. Het was zijn thuis. Zou hij DreamHorses als thuis kunnen zien? Nee, daar was hij al snel uit. Dat zou hij niet kunnen. Maar zouden ze terug kunnen? Zou Thorin niet allang verder zijn? Thorin kennende, hield hij het tempo hoog. ‘Misschien kunnen we de kudde nog vinden. Als de regen de sporen niet heeft gewist? Ik denk dat de andere nog bij elkaar zijn…’ zei Fíli. Kíli antwoorde niet. Konden ze terug? Hij wist het niet. Wilde hij terug. Ja, aan de ene kant heel graag. Aan de andere kant wilde hij dit land ook wel verkennen. Maar hoe lang zou het duren voor hij er wat uitgekeken. En denk maar niet dat hij ver van zijn broer zou gaan. Ze waren nooit van elkaar zijde geweken. Nóóit. ‘Wil je niet terug?’ vroeg zijn broer. Kíli hoorde het kleine beetje onzekerheid in zijn stem. Kíli wist dat zijn broer zich wat moeilijk kon aanpassen. Maar hij wist niet wat hij wilde. "Ik weet het niet. Natuurlijk mis ik Middle-Earth. Dit land is niets vergeleken met dat. En ik mis de kudde, onze oom. Maar aan de andere kant wil ik het hier ook wel zien. Maar... Ik weet het niet..."

‘Ze kunnen het ook wel zonder ons. Trouwens, we kunnen nog altijd terug gaan, en vragen aan andere of ze ze gezien hebben? Of ze de weg naar Erebor kennen!’ Kíli stak zijn hoofd weer hoopvol omhoog. Ja, ze zouden ze misschien wel kunnen inhalen. Ze waren de jongsten van de groep, misschien ook wel de snelste. Als je een hele bange Bombur niet meerekende. Kíli lachte zacht toen hij het kleine dikke paard voor zich zag, rennend als een gek. Hij keek weer naar Fíli en keek onderzoekend in zijn ogen. Waar die eerst enthousiast stonden, werden ze steeds nuchterder. ‘Volgens mij zijn we elkaar de hele tijd misgelopen dan,’ zei zijn broer met een glimlach, die Kíli beantwoorde. Nu dat hij de blik van Fíli van nuchter naar bezorgt zag gaan kwamen bij hem ook te twijfels. Hij wist waar Fíli aan dacht. Thorin zou door gegaan zijn, ook zonder hun. Hij was op een queeste, en die zou hij afmaken. ‘Ik… ik weet het niet. Ik mis de groep maar het is toch te laat. We halen ze nooit meer in, Thorin is doorgelopen. Dat is zeker,’ Kíli keek zijn broer nu geschrokken aan, toen die zijn hals boog. Kíli liep naar hem toe en zette zijn hals onder die van zijn broer en bracht zijn hoofd toen omhoog, zodat hij de hals van Fíli mee nam. "Je mag niet opgeven." zei Kíli. Hij was het niet gewend dat paarden op wie hij rekende opgaven. Thorin had nooit opgegeven. Nooit. ‘We zullen nooit weten of de queeste voltooid is. Misschien is het nu al te laat, misschien zijn we nog de enige levende? We zullen het nooit weten, Kíli. Ik denk dat we hier gewoon opnieuw moeten beginnen. Of we kunnen sporen zoeken maar er is meer kans dat we daar verdwaald raken. Dreamhorses is niet zo groot, tegenover Middle-Earth dus hier gaan we niet verdwaald raken waarschijnlijk.’ zei Fíli toen. "Ze zijn níét dood." zei Kíli fel. Dat geloofde hij niet. Thorin en dood? Die twee woorden konden niet bij elkaar in één zin. "Gandalf is er ook nog bij! Ze zijn niet dood, Fíli. Dat kan niet." zei hij nog een keer, nu rustiger. ‘Ik denk dat de slimme keuze wel duidelijk is… We zullen de kudde achter ons moeten laten. Misschien wel voor altijd maar dat is het enigste wat we kunnen doen…’ Kíli keek hem even verbaast aan. Gaf hij nou op? "Dan is de vraag nu alleen nog, kiezen we de slimme keuze." Kíli keek zijn broer aan en begon te lachen. Ha, zij twee en slimme keuzes. Met Thorin hadden ze ook veel stomme keuzes gemaakt.

Ondanks dat Kíli door was gegaan met praten, het leek Fíli niets te doen. ‘We hebben geen keuze, Kíli. De sporen zijn al lang weg…’ de hengst keek naar achter, naar zijn eigen afdrukken in de sneeuw. "Nee. Dat kan niet. Niet zó snel. Toch?" het laatste woord kwam er wat onzeker uit. Hij zuchtte. Hij wilde terug naar zijn oom en de rest. ‘Denk je dat we ze nog in kunnen halen? We weten niet welke weg het is… Gandalf en Thorin misschien wel, maar ik weet de weg echt niet uit mijn hoofd!’ Kíli keek zijn broer aan. "We moeten eerst terug zien te komen naar Middle-Earth. Die weg zouden we moeten vinden met geuren, lijkt me. Daarna moeten we kijken waar we zijn en hoe we naar Erebor moeten komen..." zei Kíli simpel. Toen Kíli daarna fel zei dat de kudde niet dood was reageerde zijn broer niet. Hij kon een gefrustreerde zucht niet onderdrukken. Gelukkig leken zijn volgende woorden wel iets te doen. ‘Nou, met Gandalf zijn we zelf ook al in behoorlijke problemen gekomen! Best, misschien leven ze nog. Maar wat als ze uit elkaar gedreven zijn? Thorin zou dan nog door gaan, maar is dat de moeite? Om daarbuiten een spoor te vinden van een paard? Ja, nou, veel geluk,’ hij zuchtte. ‘Zou Gandalf wel willen dat we volgen? Zou hij niet willen dat we het achter ons laten in plaats van ons zelf in nog meer gevaar brengen?’ Kíli schudde zijn hoofd, hij wist het ook niet. Kíli zocht woorden om tegen zijn broer in te gaan. Hij wilde schreeuwen. Schreeuwen dat hij niet zo mocht praten, dat hij Thorin en Gandalf onderschatte. Maar ergens wist hij dat Fíli gelijk had. Ook met Gandalf waren ze in gevaar geweest, al had hij hen er ook altijd weer uit gehaald. Kíli schrok van de blik van zijn broer bij de laatste zin. Fíli wist dat hij niets wist om er tegen in te brengen. En dat was waar. Hij zei snel dat ze dan moesten kiezen tussen de slimme keuze en de andere, en barstte in lachen uit. Fíli lachte mee, gelukkig. ‘Pfu, ik weet het niet meer.’ zei Fíli toen. Kíli lachte en zwiepte met zijn staart. "Laten we in iedergeval voorlopig hier blijven. Ik denk inderdaad niet dat we ze nog kunnen inhalen. Als we het echt zat worden kunnen we nog altijd naar Middle-Earth en naar Erebor. Als Thorin daar is is hij daar gebleven. En is hij daar niet... Dan is hij dood."

Kíli wist dat zijn broer de onzekerheid in zijn stem had gehoord. Fíli wist dat hij gelijk had. ‘Het heeft geregend… Misschien zijn er nog geuren, maar dat is het enigste dan. Ze zullen zwak zijn,’ Kíli hief zijn hoofd iets, maar niet zo hoog als hij deed als hij echt nog ergens hoop voor had. Fíli had gezegt dat er nog zwakke sporen zouden zijn. Dus ze wáren er nog wel... Kíli begon te zeggen dat ze alleen maar terug moesten naar Middle-Earth, maar hij was nog niet klaar of Fíli sprak hem al tegen. ‘Kíli, weet jij wel niet dat we dan weer langs de Nevelbergen moeten? Deze keer alleen. Heeft dat niet al genoeg problemen veroorzaakt?’ Het kleine stukje dat het hoofd van de hengst omhoog was gegaan ging ook weer naar beneden. Fíli had gelijk. Ze konden niet meer terug. "Maar..." begon Kíli. Hij wist niets om te zeggen. Niets om er tegen in te brengen. Kíli snoof en gooide zijn voorbenen de lucht in en maaide met zijn hoofd. Het was frustrerend, júist omdat hij wist dat zijn broer gelijk had. ‘Het spijt me, maar ik weet echt niet of het ons zal lukken. Ik wil echt niet opgeven! Maar…’ Kíli knikte langzaam. "Je hoeft geen sorry te zeggen. Je hebt gelijk, dat weet ik ook wel. Ik mis ze gewoon." zei de hengst en hij schudde zijn hoofd. Kíli stelde voor om voorlopig hier te blijven en Fíli stemde in. ‘Ik denk dat dat een wijze beslissing is…’ Kíli knikte langzaam. Ze gaven op. Dat terwijl zij nooit opgaven. En nu... Nu werden ze gedwongen. "Laten we dan gaan lopen ofzo. Als we hier blijven staan worden we alleen maar ongelukkiger."

Kíli wist dat zijn broer gelijk had, maar hij wilde hier gewoon niet blijven. Wat hem even een nieuw avontuur had geleken, leek hem nu saai en een slap aftreksel van thuis. In Midden Aarde. Waar hij woonde. Thuishoorde. Toen Kíli gefrustreerd steigerde deed zijn broer niets. Hij keek hem enkel mistroostig aan. Ook toen Kíli voorstelde om te gaan lopen keek Fíli alleen achterom en knikte. Kíli stampte op de grond. Nu moest zijn broer ook niet zo verdrietig gaan doen. Dacht hij soms dat hij hem daarmee hielp? ‘Ja. Ja, ik denk dat we dat wel zullen moeten doen,’ de stem van zijn broer klonk zacht, van ver. Fíli stapte naar voren en nam de leiding. Kíli stapte achter hem aan, zijn hoofd ging bij iedere stap lager hangen. Hij wilde niet hier blijven. Ze waren bijna aan het eind van de sneeuw toen Kíli stopte en achterom keek. Hij wilde niet hier blijven... Hij merkte amper dat hij zich had omgedraait, en terug was gerent. Hij was al weer bijna uit DreamHorses toen hij een bonk tegen zijn lichaam voelde die hem uit evenwicht bracht en deed vallen. Twee hoeven werden op zijn zij geplaatst zodat hij gedwongen werd te blijven liggen. Door de klap was hij een beetje duizelig en zag hij niet wie er boven op hem stond. Nu maar hopen dat het Fíli was...

-sorry flut en laat...-