I hope you'll see me to

Sierlijk bewoog de donkerbruine merrie zich voort over het zware zand van het strand terwijl de zon haar vacht verwarmde en haar een beetje verblindde.
SoulSpirit voelde hoe water de het zand onder haar hoeven zacht en nat maakte, en nog zwaarder.
Langzaam week ze richting de zee, kleine golfjes sloegen tegen de benen van de merrie terwijl ze verder draafde.
Ze was er pas achter gekomen dat het niet dat was- nou, gedeeltelijk, maar niet helemaal- maar iets anders; ze was alleen.
Haar hart smachtte naar een partner, elke levende, bewegende cel en spier in haar lichaam schreeuwde er naar.
Maar vond ze er één: nee..
Gezelschap zou op dit moment wel fijn zijn, met alle woede die leidde tot depressie, dat haatte ze.
Voorzichtig remde ze af tot een stilstand, ze keek naar links- in de zee zou geen paard te zien zijn- en liet haar ogen het strand afspeuren.
Hopend dat ze iemand zal vinden...

[Muerto]

Met lange en grote passen galoppeerde de zwarte hengst het zand op. Om hem heen waaide het zand op, en omhulde hem in een wolk van zand, die hem een mysterieus tintje gaf. Met grote passen bleef hij verder galopperen, Hij vond het mulle zand heerlijk onder zijn hoeven voelen. Zijn manen golfden wild heen en weer, als een ontembare zee. Hij snoof de geur van de zee op. Hij galoppeerde een heuveltje op een bleef opeens stilstaan, zijn manen vlogen naar voren en een zandwolk bleef om hem heen hangen. Hij schudde zich uit en keek over de zee heen. Hij rook nog eens goed en rook toen de geur van een merrie. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en hinnikte wild. Daarna verhief hij zich op zijn achterbenen en maaide gevaarlijk met zijn voorbenen. Na even zo te hebben gestaan, ging de hengst weer op vier hoeven staan. Hij keek om zich heen, een pluk manen hing voor zijn ogen. De zon scheen op zijn vacht die zo zwart was als de nacht zonder maan.

Een luide hinnik zorgde ervoor dat ze was afgeleid.
Nog een paard? Gezelschap misschien? Ook zij hinnikte luid en schril en speurde het strand af.
Haar helderblauwe ogen vonden de zwarte hengst, ze nam hem in haar op en hinnikte opnieuw.
SoulSpirit hief haar voorbenen hoog en maaide wild.
Eenmaal terug op de grond schudde ze met haar manen en zwiepte met haar staart.
Langzaam draafde ze een stukje naar hem toe.

Hij hoorde een hinnik, een paard dat antwoordt gaf op zijn geroep, hij keek en zag een merrie verschijnen. Hij zag de merrie hoog en wild steigeren en daarna langzaam een stukje op hem afdraven. Hij schudde met zijn hoofd op en neer en schraapte met één hoef over de grond heen, hij zwiepte met zijn staart en hinnikte weer luid en wild. Hij bleef naar de bruine merrie kijken.

Stopte precies vijf meter voor de zwarte hengst, haar voorpluk gleed voor één van haar helderblauwe ogen en ze staarde naar hem.
,,Wat is je naam?" vroeg ze, langzaam en duidelijk.
Ze groef met haar hoef in het zware zand en brieste zachtjes.
SoulSpirit negeerde zijn luide en wilde hinnik en bekeek hem kort.
Wild schudde ze met haar manen en sierlijk zwiepte ze met haar staart.
Uitdagend staarde ze naar de nacht zwarte hengst, rustig wachtte ze op een antwoord.

Hij keek naar de merrie die vijf meter voor hem stopte. hij hoorde dat ze vroeg hoe hij heette. Hij snoof even en keek met zijn zwarte ogen naar de merrie. 'ze noemen mij Muerto' zei hij alleen maar, hij bleef staan waar hij stond. de wind trok zachtjes aan zijn manen. hij bleef naar soulspirit kijken zonder iets te zeggen.

Keek de hengst even leeg aan, ze dacht na. Langzaam knikte ze en brieste zachtjes, aangezien hij nog niet vroeg wie zij was had ze ook niet de neiging om zichzelf voor te stellen. ,,Aangenaam" zei ze enkel. SoulSpirit zwiepte sierlijk met haar lange staart en voelde hoe de wind met haar manen speelde en ervoor zorgde dat ze rilde. Vliegjes bedekten haar donkerbruine vacht met zwarte stipjes, ze hapte naar haar schouders en jaagde ze weg. Irritante beesten die vliegen. Haar hoef groef opnieuw in het zware zand en ze snuffelde even kort, al snel stopte ze toen er zand in haar neus kwam.

Bekeek de bruine merrie, ze deed hem ergens aan denken, maar waaraan, hij had geen idee. 'wat is jou naam' vroeg hij alleen het leek niet ofdat hij het had gevraagd. zandwolkjes kolkte om zijn hoeven heen. zijn vacht zwarter dan de nacht, bleef zo zwart, het zand wat er op viel, bleef er niet op liggen. hij keek weer naar de merrie, wachten tot ze hem antwoord gaf

Voelde hoe geruis van de wind tegen haar oren bries, luid.
,,Wat is je naam'' kon ze nog net verstaan, bijna verdoofd door de harde wind.
Even wachtte ze af, zou ze het doen?
Zou ze haar naam weggeven?
Ach ja, wat maate het uit. Live Life..
,,SoulSpirit" zei ze, om zichzelf voor te stellen.
De merrie hinnikte luid in de hoop de wind te overstemmen, wat trouwens erg lastig was.
Een schrille roep van eenzaamheid galmde over het strand, haar eigen eenzame roep.
Ze wist niet waarom, maar het was nodig, het was nou eenmaal nodig.
Met een zachte bries zette ze één stap achteruit en twee naar voren.
Haar hoef schraapte opnieuw over het zand en maakte het gat dieper.

Hoorde een hinnik boven het geluid van de wind uit. Zacht hoorde hij haar naam. Soulspirit. Hij zag dat ze naar achter liep en toen weer naar voren. en dat ze met haar hoef over het zand heen schraapte. De wind trok aan zijn manen, maar hij bleef doodstil staan en keek voor zich uit. Heel even keek hij naar de bruine merrie, hij luisterde naar haar eenzame hinnik,

De ijzige stilte was als een messteek in haar hart, geen enkel woord deed zo pijn als geen woord.
SoulSpirit hoorde geen antwoord en brieste opnieuw zachtjes.
,,Wat doe je hier?” vroeg ze toch maar, niet wetend wat anders te zeggen.
Opnieuw zwiepte ze met haar staart, schudde met haar manen en groef in het zand met haar hoef.
Wachtend op een antwoord bleef ze bij hem staan
.

Hij hoorde de bruine merrie wat zeggen en keek weer naar haar. hij hoorde haar vragen wat hij hier deed. 'ik volg de wind' zei hij alleen maar. wat zijn echte reden was, dat hij hier was gekomen dat zei hij niet. Hij snoof even, de wind bleef aan zijn manen rukken, maar toch bleef hij stil staan. het zand kolkte nog steeds om zijn hoeven heen maar hij besteedde er geen aandacht aan.

Mh..Hij was te mysterieus, dat mocht ze wel...
Misschien...Nee, dat zou niet kunnen, ze kende hem net...
SoulSpirit hinnikte zachtjes, verlegen.
Hij was hier vast niet omdat hij de wind volgde, vast niet..
Maar waarom dan?
Ze wou het weten maar wist niet of ze dan in problemen kwam..
Zachtjes brieste ze

Hij keek naar de zee, die woest op en neer ging, net zoals zijn manen, door de wind. Hij genoot van de frisse zeelucht, wat zo anders was dan de bedrukte lucht die op de meeste plekken hing. Heel even sloot de hengst zijn ogen. om ze daarna vervolgens weer te openen. Het leek op waar hij vroeger was, nee daar mocht hij niet meer aan denken, dacht hij streng. hij snoof even en bleef naar de zee kijken.

Keek even naar hem, ze wist niet of hij wel met haar mee wou.
Nou ja, hij kwam wel met haar mee als hij dat wou.
Langzaam draaide ze zich om, haar korte stap- pasjes gingen over in sierlijke, lange draf- passen.
SoulSpirit was binnen een paar galop- sprongen bij de zee, maar ze stopte niet met galopperen.
Ze voelde haar hoeven tegen het water ketsen, haar benen werden langzaam natter naarmate ze verder het water in racete.
Ook haar borst werd nu nat, ze voelde geen grond meer onder haar hoeven en bewoog haar benen lastig door het zoute zee water.
Langzaam zwom ze door de zee.

Bleef naar de zee kijken, opeens hoorde hij hoeven die weggingen. hij keek naar haar en zag haar eerst stappen, daarna draven en toen galopperen, recht de zee in. Hij zag de golven opspringen toen de merrie in het water was. Langzaam kwam hij in beweging. zo'n slecht idee was het nou ook weer niet om te gaan zwemmen. Hij ging over in soepele en sterke galoppassen. Hij galoppeerde het water in, hij voelde het koude zee water tegen zijn vacht aan, maar dat vond hij niet erg. Hij galoppeerde heerlijk verder, totdat de grond dieper werd, hij bleef galopperen totdat de grond onder zijn hoeven verdween, met een grote plons zette hij zich af en kwam even onder water. hij kwam weer aan het oppervlak en begon met grote slagen te zwemmen door het water heen,

Ze keek even kort naar de nacht- zwarte hengst die haar idee had gevolgd en ook ging zwemmen.
Een dikke golf zorgde ervoor dat ze enkele tellen onder water was.
Eenmaal boven hapte ze naar adem en hinnikte luid.
SoulSpirit was weer vrolijk, iets was ze in geen jaren was geweest.
Misschien moest ze maar gewoon eens een carpé diem paard worden; pluk de dag.
Live Life like you supposed to do...

[Plot]