Zo.. Satan dus hè?

S A T A N

Klagend over de vliegen die het op haar lichaam hadden gemund stapte Crush met zoals altijd geleidelijke en elegante passen door het niet zo geleidelijke moeras. Het was kaal, vol vliegen en vol modder. Niet dat ze het ontzettend erg vond. Alleen de vliegen waren vervelend, die sloeg ze dan ook met een ruwe tik van haar staart weg. Haar gezichtsuitdrukking was zoals altijd mysterieus en haar blauwe ogen stonden droog naar voren gericht. Hetgene wat wel aantoonde dat ze liever niet van gezelschap hield waren haar oren, die plat tegen haar schedel waren gedrukt. Ook de rest sprak boekdelen. Eigenlijk was ze een mengeling van ware schoonheid en duisternis. En dat waren dan ook haar handelsmerken. Paarden konden aankomen om een gezellig praatje aan te gaan, maar het eerste wat ze terugkregen was een nauwdrukkelijk gesnauw. Langzamerhand verbreedde het pad zich en de modder veranderde in stenen grond. Nog steeds liep ze met een kille en oplettende blik in haar ogen verder. Ze had besloten om bij de kudde van een of andere Satan te gaan. Tenminste, ze zou een kijkje nemen. Als die Satan met zijn kudde te harden was zou ze er wel in gaan, als ze aangenomen zou worden dan natuurlijk. Maar ach.. Waarom niet? Ze was de duister herself en als ze iets moest bewijzen was ze in de pocket. Door de trainingen die ze van jongs af aan al had gevolgd was ze nu een gespierde merrie, groot voor een gemiddeld paard, zoals altijd bloedmooi en had de precieze vecht en verdedigingstechnieken die een echte vechtmachine nodig had. Zo, nog een reden om me niet toe te laten Satan?, bedacht ze in zichzelf. Ze stopte, gooide haar voorbenen krachtig in de lucht terwijl een zuivere maar toch angstaanjagende hinnik schelging, bedoeld voor onze enige echte Satan. Ze landde weer netjes op vier hoeven en wachtte toen af tot de hengst die zwartkleurig zou moeten zijn hierheen kwam. Haar blik stond nog steeds toonloos, en haar oren lagen nog steeds plat achterin haar nek. Kom maar op, Satan.

Ongeduldig stond Crush een tijdje te wachten. Eindelijk kwam de zwarte hengst tevoorschijn met een - net als haar - kille blik in zijn ogen. Hij stopte voor haar en hij begon te spreken. "Je riep." Nee, ze riep niet en toevallig stond hij voor d'r.. Pff. "Klopt." was als eerste het enige wat ze terug antwoorde. Haar stem klonk ruw, met een zuivere ondertoon die haar stemgeluid alleen nog maar angstaanjagender maakte. Haar blauwgetinte ogen stonden kil op Satan gericht terwijl ze haar mond opende om iets volgends te zeggen. "Je bent de leider van de Horcrux, neem ik aan. Ik wil erbij." meldde ze hem op dezelfde toon als daarvoor. Nog steeds stond ze doodstil, het enige wat bewogen waren haar manen en haar staart door een opkomend windje. Eigenlijk wist ze niet echt wat ze moest veranderen. Die Satan moest aan haar gedrag en uiterlijk al kunnen koppelen dat ze echt wel geschikt was voor die kudde van 'm? En zo niet, dan was het vast iets van één of ander ding dat je je moest bewijzen. In één snelle seconde nam ze de hengst in zich op. Ze zag dat hij net als haar ook enkele wonden op zijn vacht geplakt had, en hij ook voorzien was van spieren en kracht.

Het was warm. Verdorie erg warm. Het deed de vliegen aantrekken, net als ze de afgelopen dagen had meegemaakt. Gelukkig guurde hier in het moeras wel een windje en een mistvlaag, wat het wat draaglijker maakte. Van enkele dagen geleden had ze nog steeds striemen uit op haar flanken met opgedroogt bloed, door het telkens herhalen van slaan met haar staart. Nog steeds stonden haar ogen gericht op die van Satan. Ze had nog geen een keer haar blik afgewend. Haar ogen leken net slangenogen, als die één of andere Koning der Slangen in Harry Potter. Die doodde mensen door met zijn dodelijke ogen in iemands ogen te kijken. Ook zij had zo'n uitwerking, alleen helaas de kracht niet dan iemand te vermoorden. Helaas, helaas. "Dat klopt inderdaad. Ten eerste wie ben je," "Crush. Ik heet Crush, dochter van Lord Voldemort." meldde ze hem met nog steeds een strakke aanhouding in haar stem. Hij wist vast wel wie Lord Voldemort was. Wie wist nou niet wie Voldemort was? Voldemort was eigenlijk altijd hét icoon van de slechte kant geweest, iedereen die niet tot zijn vriendenlijst behoorden vreesde voor hem. Zo, nu wist hij ook wie ze was. Of er nog een of ander bewijzend dingetje moest komen, wist ze nog niet. Ach, ze hoorde het wel.

Satan zijn zwarte ogen weken geen enkele seconde van het lichaam van Crush af, weken niet van haar zijde als het waren. Zijn ogen bleven in de hare kijken, doorkijkend eerder, sluw, agressief en doorgrondig. Alsof zijn ogen dwars door haar heen keken, haar bestudeerde en heel het gebeuren. Zijn zwarte ogen werden na enkele secondes echter weer agressiever ingesteld. "Crush. Ik heet Crush, dochter van Lord Voldemort." Waren haar woorden, Sat knikte kort. "Ken ik jou niet ergens van?" Sprak zijn stem ijzig waarin geen enkele andere toon hoorbaar was. "Lord Voldemort kent iedereen! Tenminste een waardig slecht paard. Je naam komt me bekend voor namelijk!" Rauw klonk zijn stem ditmaal, enkele keren veranderde zijn stem, dit gebeurde wel eens vaker. Sat greens en brieste luid terwijl zijn ogen op haar grijze vacht gericht was, onderzoekend eerder waarna Sat weer begon met spreken. "Je zit in de kudde! Als mijn roep hoorbaar is, zal de oorlog met de Quiet Sparkle beginnen!"

49. 'Ken ik jou niet ergens van?'

"Ken ik jou niet ergens van?" Ach, wist zij veel. Voordat ze een antwoord kon geven begon hij weer te praten. "Lord Voldemort kent iedereen! Tenminste een waardig slecht paard. Je naam komt me bekend voor namelijk!" Ze keek hem nog steeds met dezelfde blik als daarvoor aan, haar ogen strak op hem gericht en verder geen een teken van beweging. Ze grinnikte even inzichzelf. Hij kende Voldemort dus ook. Whatever, wie niet..? Maar toch, dat hij meldde dat hij een waardig slecht paard was betekende dat hij wel kennis had van het kwade. Als ze erachter was gekomen dat die Satan niet deerde of dat zijn manier van doen allesbehalve naar haar zin ging was ze gewoon weggegaan op dit moment. Maar ach, het zat wel goed. "Inderdaad. Voldemort is een waardig paard, een waardige vader." zei ze hem met een fikse en ijzige toon. Hij had haar alles geleerd wat hij kon leren. Hij had haar voorzien van de kracht die ze nu had. Had haar geleerd te strijden, had haar geleerd om net als hem te worden. Om in zijn voetsporen te keren. "Je zit in de kudde! Als mijn roep hoorbaar is, zal de oorlog met de Quiet Sparkle beginnen!" "Ik kijk er naar uit.. Misschien neem ik mijn vader wel mee." zei ze met een ingetogen en duivelse grimas op haar gezicht. Dat zou wat worde, haar vader meenemen. Maar dit deed ze alleen als het het waard was, want zonder haar vaders hulp kwam ze er ook makkelijk vanaf. Het ging gewoon om het idee om Voldemort de boel er even grondig aan toe te laten gaan. De goedzakken al dood te laten schikken met alleen al het aanzicht richting haar vader. Ze deed het alleen als ze zeker wist dat Satan dat verdiende. Dat hij verdiende dat hij steun kreeg van zo'n grootachtig iemand als Voldemort. "Krijg ik nog een rang? Of moet ik het doen met 'normaal lid'?" vroeg ze hem ijzig en wachtte op een antwoord.