Woede stroomde door haar aderen, overheerste alle andere gevoelens. De toekomst stond vast en was simpel. Ze moest al het andere vergeten. Dromen uit het verleden waren weggevaagd, even als de liefde die ze ooit zo intens had gevoelt. Het was allemaal nep geweest. Altijd gedacht dat ze het deelde met anderen, bleek het alleen haar te zijn die het voelde. Want leugens en verraad komen niet voort uit liefde, slechts uit haat en egoïsme. Dachten ze nou echt dat ze goed waren? Ze hadden het haar verteld, dat ze aan de goede kant stonden, maar juist omdat ze dat dachten deden ze het verkeerd. Alles was anders nu. Anne wist dat ze niet langer een onschuldig, goed wezen was. Ze wist dat, wat ze van plan was, slecht was. Maar het was tijd voor gerechtigheid, niet voor anderen, maar voor zichzelf. Het was tijd voor wraak. The sweet smell of vengeance. Ze moest het doen, om zichzelf er van te weerhouden gek te worden, door te draaien. Het was haar bestemming. En als ze haar taak had volbracht zou ze kalm worden. Dan kon ze weer gelukkig worden. Het goede moest vernietigd worden, voor hun eigen best wil. Voordat ze zichzelf een vijand zien worden. Want helden zijn degenen die, na een flinke klap, de grootste bad guys zijn.
Plotseling besefte ze, waar ze zich bevond; een grote groep bomen had zich om haar heen verzameld. Ze was weggeraakt in haar gedachten maar nu was ze weer terug. Haar hoeven lieten een spoor achter in de modderige bodem, het had geregend, en niet zo zachtjes ook. Haar oren stonden omhoog, want, op het eerste gezicht mocht niemand weten wie ze was, aan welke kant ze stond en wat haar plan was. De witte merrie gedroeg zich kalm, ze grijnsde, maar veranderde die grijns in een natuurlijke, vriendelijke glimlach. Ze wist dat ze een goede actrice was. Omdat ze vroeger een van hen was, wist ze hoe ze zich moest voor doen als een van hen. Haar ogen verkenden het gebied nauwkeurig, er was geen beweging die ze kon missen. Haar nek stond recht, een tikje dominant, want deze Anne moest niet overkomen als een verlegen bloempje. Ze was slank, maar niet te dun want haar spieren waren goed getraind. Het was doodstil, een adem, niet van haar afkomstig, doorbrak de rust. Haar woorden hield ze in, ze zou wachten tot een ander haar zou begroeten.
[Graag je best doen op een goede post als je reageerd ;D]
[Naast Tarek mag ook nog 1 ander persoon reageren :3]
Plotseling besefte ze, waar ze zich bevond; een grote groep bomen had zich om haar heen verzameld. Ze was weggeraakt in haar gedachten maar nu was ze weer terug. Haar hoeven lieten een spoor achter in de modderige bodem, het had geregend, en niet zo zachtjes ook. Haar oren stonden omhoog, want, op het eerste gezicht mocht niemand weten wie ze was, aan welke kant ze stond en wat haar plan was. De witte merrie gedroeg zich kalm, ze grijnsde, maar veranderde die grijns in een natuurlijke, vriendelijke glimlach. Ze wist dat ze een goede actrice was. Omdat ze vroeger een van hen was, wist ze hoe ze zich moest voor doen als een van hen. Haar ogen verkenden het gebied nauwkeurig, er was geen beweging die ze kon missen. Haar nek stond recht, een tikje dominant, want deze Anne moest niet overkomen als een verlegen bloempje. Ze was slank, maar niet te dun want haar spieren waren goed getraind. Het was doodstil, een adem, niet van haar afkomstig, doorbrak de rust. Haar woorden hield ze in, ze zou wachten tot een ander haar zou begroeten.
[Graag je best doen op een goede post als je reageerd ;D]
[Naast Tarek mag ook nog 1 ander persoon reageren :3]