It came late this year~

Haar ogen tuurde over het uitgestrekte gebied vol met wit gekleurde bomen, wit, het is een eenzame kleur. Althans.. in haar ogen, wit is leeg en eenzaam zonder iets om zich heen. Het tegenovergestelde van wit, zwart. Toch zijn deze twee kleuren hetzelfde, met een klein verschil. Zwart kan ook voor haat en duisternis staan en wit voor licht toch zijn het beide eenzame kleuren..
Een zucht en de gedachte trokken voorbij, het was koud ondanks de zon die op haar vacht scheen die al dikker aan het worden was, waarschijnlijk was deze al dik. But who care's? Haar vachtje was uiterst belangrijk anders zou ze het nooit overleven en zij is niet de enigste die het dan niet zou overleven. Hmm.. het is enige, enige.. het woord irriteert haar. Enige is gewoon een verkeer woord, te vaag, enigste klinkt veel beter. Leven is uiterst saai, het is saai geworden. Vroeger was beter, ja zeker, voor sommige misschien niet maar zij wou terug als dat zou kunnen ze wou terug naar vroeger. Toch.. 'Als je de oude tijd terug wilt zal je eindigen het verleden te kopieëren en een kopie is nooit zo goed als het orginele.' Daarom zou ze van deze tijd een mooie tijd moeten maken, een veel betere tijd..

Dat kon ze wel zeggen, maar ze was hier al een redelijke tijd en kende nog helemaal niemand.. Niemand, tragisch, tragisch. Arme Nana. De sneeuw hielp ook niet veel om haar humeur beter te maken, blergh. En hier staan zou ook niet veel helpen.
Terwijl ze weg stapte lieten haar hoeven printen achter in de helderwitte sneeuw, roofdieren zouden zo hun prooi kunnen achtervolgen echter zou hetzelfde gelden voor andersom. Een punt voor de roofieren en één voor de prooidieren. Nea, over dat prooidieren gesproken. Het ras waar wij uit horen te bestaan, paarden, prooidieren dus.. Er zijn genoeg paarden die nogal.. hoe moet je dat zeggen? Een roofdier zijn? 'T zal wel, maar ze mocht die paarden niet, al kan je niks garanderen. Misschien vondt ze een roofdier-paard wel helemaal geweldig. Murri, Murri indeed, dat is gewoon onmogelijk.
Ze had toch besloten om haar hoofd leeg te maken? Onmogelijk, blijkbaar. Arme, arme Nana. Ze zuchtte en keek naar de boom. Er lag sneeuw op de takken van de bomen. Jiii~ ze stapte naar een boom toe en hief haar hoofd omhoog en gaf er een tikje tegen met haar neus. Het ging niet helemaal als verwacht - er viel een grote hoop sneeuw van de takken af - en ze had een mooie sneeuwhoed tussen haar oren. Ze schudde haar hoofd heen en weer al ging niet alles eraf.
"Zucht"

A M I Y A - T A N ~

Minuscule witte, gehoornde en gevleugelde paarden renden zonder enige inspanning over het niets, lieten zich simpelweg meevoeren door de koude wind. Ze waren met duizenden..- nee triljoenen, misschien wel oneindig veel. ‘...En ieder van hen bracht een verhaal, een herinnering met zich mee, Amiya. Ze dwalen neer op hén die het verdienen, brengen hoop, medeleven en genade naar diegene die het nodig hebben.’ De parelwitte merrie in haar gedachten voor haar in de sneeuw keek op met haar diepgrasgroene ogen. ‘Iedereen verdient het om te leven.’ Met haar grote witte neus duwde ze in de sneeuw. Amiya draaide haar hoofd wat bij om te kijken wat er was: Een klein vogel lijkje deed haar ogen vergrootten, ietwat geschokt op kijkend in de standvastige ogen van haar moeder. Een treurige glimlach sierde Amare's gezicht. ‘...En iedereen verdient het om te sterven.’
De gedachten vervaagde terwijl een wit sneeuwvlokje op haar naar de lucht gerichte neus neerstreek. Net als haar moeder toen, doemde een treurige glimlach op toen ze zich herinnerde hoe ze vroeger altijd uit alle macht moeite deed om de paardjes in de sneeuwvlokjes te ontdekken, te bewijzen dat dingen zoals pegasussen en eenhoorns toch geen sprookjes waren. Wist nog hoe ze een keer al struikelend naar Luthando was gerend, zogenaamd omdat ze iets had gezien in een sneeuwvlokje wat, eenmaal bij haar broer aangekomen, al gesmolten was.
Een zacht lachje borrelde op uit haar keel. Desondanks had haar broer haar geloofd, had hij meegespeeld met haar ontdekking. Bedachten ze hele theorieën over hoé ze met de kleine paardjes in de sneeuw konden communiceren.
Haar kop zakte, liet hem wederom op borsthoogte hangen terwijl ze door de sneeuw verder strompelde. In de honing gekleurde plakte sneeuw. Nu wist ze gelukkig wel beter, wist ze terwijl witte dampwolkjes haar neusgaten verlieten.


Melodische, nostalgische klanken vulde het stille winterlandschap: ‘Volgens mij probeert het lot je iets te zeggen.’ De bleke mondhoeken van de karamelbruine merrie waren geamuseerd omhoog getrokken terwijl ze het vermakelijke tafereel gadesloeg. In de smaragdgroene ogen weerspiegelden de heldere witte laag, was het alsof ze door de vier witte sokken oprees uit de sneeuw. Het was zo lang geleden. Zó lang geleden. Het was alsof ze al begonnen was aan haar volgende leven, haar eerste gesprek ooit voerde… maar nog altijd vast zat in hetzelfde lichaam. ‘Vergeef me. Ik ken hier niemand.’ De woorden gaven haar een vreemd gevoel van realisme. Alsof ze hier in werkelijkheid nooit geweest was, als een simpele geest door de wereld gedwaald had, verloren. Maar nu... Nu leek de wereld opeens zo echt. Zo vol kleur en leven. Zelfs al was het zo stil overal. En waren de enige geluiden die er door de onzichtbare stilte barrière drongen het geritsel van de takken in de wind en hun stemmen.

"En kan je me dan antwoorden wat het lot precies is?" De zachte klanken verlieten haar mond en waaide mee op de wind in welke richting dan ook, iemand zou haar gehoord hebben. Waarschijnlijk was het dié merrie, haar hazelnootbruine ogen keken recht in haar smaragdgroene ogen. De uitdrukking van de merrie kon ze niet uitleggen. Ze wist niet wie deze merrie was, toch kwam ze bekend voor, toch leek ze verdwaald, ze leek een bruine engel met gouden haren. Het zou fijn zijn als deze echt zouden bestaan, maar ze geloofd er niet meer in. Juist, niet méér. Op het moment dat ze het gedaante zag leek het alsof alles om haar heen verdween, ze straalde geen aanwezigheid uit, of het lag aan haar, het was iets zachts waar je niet aan zou kunnen denken. "Ik vergeef je niet." ze was even stil "Je hebt niks gedaan waarom ik je zou moeten vergeven" ze glimlachte teder naar haar. Of het een engel of een fee was wist ze niet, ze wist enkel dat het leek alsof alles om haar heen wit was en ze enkel de merrie met een vage schaduw zag. "En al zou ik je moeten vergeven ben je niet de enigste die vergeven moet worden" ze grijnsde en hield haar hoofd wat hoofd en schuin waardoor haar voorlok opzij viel.

Ze had een raar gevoel, maar ook een fijn gevoel. Ze voelde zich zo licht alsof ze ieder moment kon gaan zweven en samen met de vogels kon vliegen, wat zou dat mooi zijn om de aarde vanaf boven te zien, wat zou ze dat graag willen. Je zal je vast groot voelen dan, boven alles, maar ook eenzaam. Pegasussen, zouden ze echt bestaan? Wakend over ons als goden en engelen? Het zou wel een fijn idee zijn, of Eenhoornen die de kwade geesten van je weghouden zodat je geen 'roofdier' wordt al hebben ze niet iedereen kunnen beschermen. Alsof dat waar zal zijn, hoe graag ze het ook zou willen geloven het is niet zo en zal ook nooit zo zijn. "Áls eenhooren en pegasussen nou zouden bestaan, worden we dan niet door hen gemanipuleert?" Aiyaahh~ Het floepte er zomaar uit, ze was benieuwd wat ze erop te zeggen had. Al had ze die woorden gewoon binnensmonds moeten houden, het was privé die woorden, privé ja, privé. Ahaha~ Arme, arme, arme Nana.

‘Hehe’, een kort lachje ontsnapte tussen haar lippen. ‘Eenhoorns en pegasussen, zeg je?’ De grijns op haar smoel was breder geworden. ‘Ik denk het wel. Maar ik denk niet op een slechte manier.’ Deze merrie voor haar... Had iets wat ze niet kon verklaren. Misschien was het een herkenbare, nostalgie aan wijsheid die haar aan vroeger deed denken. Ze was bijna vergeten hoe gemakkelijk het kon gaan, hoe de woorden simpelweg tussen je lippen door rolde zonder er erg bij te hebben. ‘Dít.’ De lippen van de merrie hadden zich omhoog gekruld tot een licht grijnsje terwijl ze de onbeleefde afstand tussen hen in verkleinde met langzame passen, nog altijd zo vloeiend als lang geleden. ‘... is het lot.’ Met haar karamelkleurige kop bewegend, maakte ze duidelijk wat ze bedoelde; De wereld om hen heen. ‘Of dat is wat ik geloof.’ Ze draaide haar smaragdgroene ogen weer naar de witte merrie. ‘Het zal niet aan mij zijn om jou te zeggen wát het precies inhoud... maar toeval is hetzelfde. Net als Karma. Het komt allemaal op hetzelfde neer.’ De lange oortjes van Amiya bewogen geamuseerd. Ze dwaalde af. ‘Dat ontdek je nog wel, en daarbij ook wat het voor joú inhoud.’ Het lot was niet iets waar je in kon geloven, of niet. Het wás er gewoon. Hoe je het ook wilde noemen. Net als dat er leven was. Haar passen hadden haar nu naast het witte paard gebracht.
‘Eigenlijk had ik het meer tegen mijzelf, weetje... Want ik heb de gewoonte ontwikkeld om wezens zoals jij te ontwijken.’ Met haar kaak schuurde ze tegen de bast van de boom waar ze onder stonden. ‘Wat me gelukt is...’ Door het geschuur waren de met sneeuw beladen takken bewogen, lieten hun lading los op de koppen van beide merries. Haar lippen krulden zich op tot een grijns, karamelkleurige oortjes vrolijk boven de sneeuw op haar hoofd naar de merrie gericht; haar mede slachtoffer. ‘Tot nú.’ Ze was een egoïst. En ze besefte nu dat ze dat al had geweten sinds lang geleden, toen ze net begon met het isoleren van haarzelf van de rest van de wereld. ‘Zie je... Ik kom hier niet vandaan.’ Ze schudde de sneeuw uit haar manen en besloot toen dat dit een te vage uitleg was. ‘Ik zal het uitleggen.’ Ze vond een afgebroken tak op de sneeuw, pakte hem tussen haar tanden en begon in de sneeuw te tekenen: Een cirkel, gevolgd door twee prachtig getekende paardjes met de neuzen naar elkaar toe. Een beweging die heer weer eens aan vroeger deed denken, toen ze nog aanvalsstrategiën in de sneeuw tekende, hoe ze het best de Black Rose uit konden schakelen, in de val konden lokken. Maar toen was ze vergezeld door een hele kudde: The Eagles. Die allemaal om haar heen hadden gestaan, willend, wetend wat ze bedacht had. Nu waren de tijden anders, net als de tekening.
Met de stok wees ze naar het rechter paard. ‘Dit ben jij...’ Vervolgens naar het linker. ‘... en ik.’ Vervolgens streepte ze in één uithaal de de cirkel door de helft. ‘Dit is het nu...’ Ze richtte het puntje van de stok op de rechter helft en maakte er vervolgens nog enkele stipjes bij wat eveneens paarden moesten voorstellen. *shug* ‘En dit.’ Weer wees ze op de linkerhelft. ‘Is toén.’ Ze was een merrie, vast in de tijd zonder ergens grip op te hebben.
Ze keek op naar de merrie, onwetend of ze haar theorie begreep of niet, en richtte zich weeral op. Een bedenkelijke stilte volgde waarna de merrie besloot haar theorie te ontcijferen. ‘Het verleden heeft me achterhaald. Zonder mee te gaan in de tijd, ben ik toch vooruit gesprongen. Zonder een vin te verroeren veranderd de wereld om me heen. Zonder de moed te hebben enig ander paard onder ogen te komen, gebeurd het toch.’ De smaragdgroene ogen van de merrie leken opeens ergens ver weg. ‘Dat is wat ík geloof dat het lot is. En dáarom bied ik mijzelf mijn excuses aan. Omdat ik weer eens niet de kracht heb het lot te ontvluchten, net als ik de kracht niet heb om niet meer te leven, is het dan een schim van wat ik ooit geweest ben, heb kunnen zijn.’ Met deze ontmoeting had ze van de twee helften één gemaakt.





^{MOOI HÉ. 8D}

Nee, niet op een slechte manier. De woorden van de merrie, ze drongen niet volledig tot haar door maar ze begreep ze wel, maar ook weer niet. Het leek alsof deze merrie een geest was en naar deze aarde gekomen was, maar haar ogen keken naar een levensecht lichaam, ze kon geen bomen, of takken achter haar zien. "Het is er inderdaad, al zou je er soms niet in willen geloven en het liefst direct terugkeren naar het verleden." ze glimlachte en keek naar een cirkel op de grond, zojuist getrokken door de nog onbekende merrie. "Al ben ik misschien de enigste die er zo over denkt" - ze was even stil - "Toch zitten er in het leven ook paden, en al die paden leiden je naar je lot toe. Ik denk dat je het lot ook zelf samensteldt" De merrie kwam hier blijkbaar niet vandaan, zij ook niet en vele andere ook niet sommige zijn hier geboren er zijn ook paarden gestorven het is een eindeloze ciclus. Ze mompelde wat woorden uit, mompelen was het niet te noemen maar ze sprak ze één voor één uit en niet als een verhaal. Twee paarden, en stipjes, het nu en het toen. Zou ze een eigen kudde geleid hebben? Dat zou kunnen, maar ze zou er niet naar vragen. Het waren haar gedachte's gedachte's waar zij zich niet mee moest bemoeien. Het kwam haar zeker bekend voor, vluchten. *plop* een hoop sneeuw viel over haar hoofd heen. Sh*t. "NANDE YA NEN!?" Haar oren bleven dezelfde richting in staan, haar hoofd ging iets omhoog en haar ogen stonden als iets wat je niet met woorden zou kunnen beschrijven. Nan ya nen, nu is haar hoofd nog bedekter met sneeuw, ze schudde haar hoofd heen en weer in hoop het er af te schudden. Ze was niet echt boos, ze had twee karakters. De denkende en beleefde Nanami en de vurige Nanami die soms ook tevoorschijn komt, in wedstrijden of als iemand haar beledigt of uitdaagt. Het leven is ook saai als je maar één karakter hebt.

"Soms neemt het pad dat we gekozen hebben toch een andere wending" het zou wel het meest passend zijn om nu te zeggen. Vroeger was ze ook nooit alleen en leefde ze samen met andere paarden in een kudde, er was zeker iets belangrijks voor haar daar geweest, iedereen was belangrijk. Het was een grote familie al stamde we niet allemaal van hetzelfde bloed af, ooit kwam er echter een einde aan dat niemand had verwacht of zou durven hopen. Iedereen ging uit elkaar, iedereen. Misschien had ze toen wel twee gevoelens door elkaar.. Hoop en Wanhoop.

De ogen zonken weg in de afschuwelijke tekening, vroeg zich vreemd genoeg niet eens af hoé deze merrie haar verhaal beter begrepen kon hebben met dit húlpstuk. ‘Hmm...’ De merrie was er niet meer bij, afgereisd naar een andere wereld. De wereld waar zij vandaan kwam. Waar de tijd aan je voorbij streek, net als de waas die nu over haar ogen lag terwijl ze de uiteinde van de stok naar haar helft liet dwalen, er afwezig een extra figuurtje onder die van haar tekende. Haar lotgenoot, haar soulmate. Haar alles. Haar enige.
De stok gleed uit tussen haar tanden. ‘Nee... Dat zou ik niet kunnen.’ Terug gaan naar het verleden betekende oorlog, dood, onsamenhangendheid. Rouw. Luthando. Het waren dingen waar ze zich nu voor afgesloten had. Ze wilde genieten van deze tijd. Een tijd waarin de rust over Dream Horses was gedwaald en het geritsel van de blaadjes en het getjilp van de vogels weer hoorbaar had gemaakt. Diep ademde ze in, liet de lucht vervolgens in wolkjes uit haar neusgaten ontsnappen. Maar ik weet beter dan iedereen... dat deze tijden niet lang meer duren. Zij zou simpelweg toekijken. Haar strijdlust was samen met haar gevoel voor tijd gevallen in het niets. Zelfs al sprong ze er nu achteraan, zou dat geen verandering betekenen. Plots ontsnapt uit de knoop die haar gedachtestelsel moest voorstellen keek weer op naar de merrie. ‘Een weg... zeg je.’ Weeral krulde haar mondhoeken op, bedacht zich dat ze vroeger precies zo had kunnen denken, was het niet dat ze daar spijt van had. ‘Een weg is maar een weg. En het lot is het lot.’ Met een licht zuchtje trok ze haar kop ietwat omhoog. ‘Je gelooft er in of je doet dat niet, maar het zal er zijn. Je toékomst is wat je samenstelt en zelfs dat is het lot. Je komt er niet onderuit.’ Haar blik viel op haar kunstwerk. ‘Als ik nu zou besluiten om deze prachtige tekening door te vegen...’ Ineens gleed haar rechterhoef door de sneeuw, stoof op door de snelle beweging. Terwijl het lichte stof weer neerdwarrelde op de plek waar eerst haar creatieve uitbarsting was geweest. ‘Grof gezegd: Dit ís het lot. Maar een weg...-’ Ze keek op in de hazelbruine kijkers van de witte merrie, haar eigen ogen opeens geamuseerd sprankelend toen ze de uitbarsting van de merrie gadesloeg, zelfs al vormde de woorden een vraagteken in haar geheugen. Ongestoord ging ze door met haar verhaal. ‘Al eens totaal out-of-the-box gedacht?’ Een vluchtige grijns verscheen. ‘Je kunt ook naást de weg gaan lopen. Kortom: Er is geen fictieve weg die je naar het lot leid. Je kunt je leven simpelweg niet precies maken zoals je het hebben wilt door een besluit te nemen, door een wég te kiezen, zoals jij bedoeld. Er zullen altijd obstakels zijn waar je onvoorbereid tegenaan zou moeten vechten.’ De einbestemming... was het lot: De dood. Dat was wat voor iedereen tenslotte vast stnd. Met een lichte kreun van genot zette ze haar rechterachterbeen op rust. De grijns rond haar lippen op de grijze hemel boven hen gericht. ‘Maar kom, het gebruik van wegen in een betoog zijn redelijk achterhaald.’ De snijdende wind streek langs haar wang, hoorde de hole klanken van het suizen in haar oor. De stijve benen van de karamelbruine merrie kwamen ietwat stroefjes in beweging, gingen in een rustig stapje. Haar kop tot borsthoogte zakkend terwijl ze omkeek. ‘Het ziet er naar uit dat er nog meer sneeuw op komst is. Mijn hersens werken minder optimaal in deze koud, weetje. Er is hier vlakbij een goed beschutte plek.’De merrie draaide zich om en begon te lopen.
Kleine witte vlokjes dwarrelde langzaam naar beneden, streken zo vloeiend als vogels op een tak neer op de witte aarde. De sneeuw reikte nu nog maar net tot haar koot. Het zou niet lang meer duren voordat het meer zou worden en hun leven zou vermoeilijken. Weeral draaide Amiya haar kop terug naar haar huidige positie: Vastbesloten voor zich uitgericht, desondanks in hetzelfde ontspannen tempo. ‘Volg me.’