Don't you think it is a little bit to late to show yourself? ~ Deina

Die ene geur. Die ene geur die alles anders kan maken. Die ene geur, die zweeft nu over de vallei. De plek van de goedzakjes. Die ene plek van die ene goed zakjes. Die de slechte proberen uit te roeien en andersom. Die twee geuren zweefde over de vallei. En het ene paard dat die geur mee bracht dat was een merrie. En niet zomaar een merrie. Nee, een veulentje met grote familie. Dat ene merrie. Die had een opa een soort ex-oma. Tante's en oom's. Maar misschien ook neven en nichten. Ze had ouders, en broer's en zussen. Ja, ze had niet zomaar een familie. Ze had een van de misschien wel de grootste familie van de slechte paarden. Duvessa was de naam van die ene doodnormale merrie. Die niet zo dood normaal was. Duvessa was de naam van die ene merrie die daar die ene geur meebracht door de vallei. Ze schudde haar zelf uitgebreid uit en stond snel en simpel op. Ze zwiepte met haar staart omhoog en liep rustig door de vallei. Langzaam liep ze verder, en nu was het tijd om haar achterlijke moedertje weer eens te zien. Deina.. Duvessa snoof luid. Een woeste hinnik verloste zich naar Deina. Ze snoof nogmaals, en wachtte toen op haar geliefde moedertje.

Jij niet xD

Langzaamaan zette ze haar lichaam in beweging. Haar donkere ogen strak naar voren gericht. Nee, ze was niet meer zo geliefd als vroeger. Ze was steeds harder aan het worden net als de leden van haar kudde, net als haar veulens. Iedereen werd harder. Haar hoeven duwde ze op de witte sneeuw dat hard begon te kraken. Het deed haar denken aan botten van paarden. Ze grijnsde breed toen ze dacht aan de vroegere oorlogen. Daar had ze al veel botten verbrijzeld onder haar machtige hoeven. Ze drukte haar oren plat tegen haar schedel terwijl ze haar eigen gebied verliet om te vertrekken naar iets heel anders. Een hinnik had geklonken vanuit de keel van haar dochter. Tot nu toe was ze niet de echte oudste, maar in de ogen van Deina wel. Ze was de enige die zich toonde buiten haar jongste tweeling dan. Oké, geen echte tweeling, maar ze voelden elkaar wel aan. Ze waren ongeveer even oud en hetzelfde. Deina schudde haar vacht uit. Ze had een dikke wintervacht waardoor ze heel dik en gespierd leek. Ze grijnsde breed bij die gedachte. Alsof ze weer drachtig was, dus niet. Het was genoeg geweest. Nu was het tijd voor haar dochters en zonen om zich voort te planten. Zoals ze al iemand voor de jonge Anaïs gekozen had. Ze wist hoe kwaad het veulen nu op haar was, maar dat hoorde erbij. Net als bij de activiteit waar de veulens grote en ernstige wonden hadden opgelopen. Zo zouden ze pas hard worden. Ze mochten haar haten, maar haar ooit kwetsen kon je niet. Ze snoof luid en hinnikte luid en duidelijk terug. Ze denderde even later door de vallei waar die vreselijke stank rondhing. Ze rook ook haar dochter in de buurt. Ze sloeg met haar staart heen en weer en remde af toen de geur sterk was. Het was niet zo makkelijk om haar dochter te kunnen zien, omgekeerd ook niet. Beiden waren ze wit. Ze remde nogmaals goed af en stapte tot de witte twenter. Ze knikte ernaar en keek haar dochter aan. "Je riep me." De woorden kwamen meteen uit haar keel. Haar stem kil, ijskoud en zonder enige emotie. Haar blik net hetzelfde.

Duvessa zag haar moeder al naderen, ze snoof eventjes en wachtte kalm af. En toen zei haar moeder, die woorden... Die woorden die ze zo vaak zei, met diezelfde dode stem. Duvessa haar mondhoeken trokken even op. Haar staart plakte als het ware tegen haar buik aan, door de wind werd hij dus naar haar borst toe gewaaid. Haar manen wapperden wild naar haar oren. Alleen haar voorpluk bewoog niet. Soms gaf hij eventjes een klein rukje of iets. Duvessa snoof eventjes. Ze verplaatste haar voeten eventjes, en zette een achterbeen kalm en vertrouwend op rust. Haar oren relaxed naar achteren gericht. Ze had een valse, bitchie houding. Haar ogen waren gevuld met moordlust, arrogantie. Het was moeilijk om haar moeder te zien, ze kon haar herkennen aan haar zwarte neus, haar littekens, en ze was iets grijzer dan de sneeuw. Duvessa daarin tegen was echt lastig om te zien. Ze was bijna net zo wit als de sneeuw hemzelf. Een prima camouflage. ''Zie hier... De verloren moeder.'' Haar stemgeluid was hard, emotieloos, met een rauw randje. Nogmaals snoof ze.

De witte merrie snoof meteen toen ze de reactie van haar dochter zag. Meteen drukte ze haar oren platter tegen haar harde schedel aan en emotieloos keek ze naar de merrie. Ze snoof nogmaals en sloeg kort met haar hoef op de sneeuw. Het kraakte enorm. Botten die werden verbrijzeld noemde zijzelf het. Ze wachtte ongeduldig af op wat de merrie te zeggen had. Zij had geroepen. De woorden volgden al snel toen de merrie gepraat had. Haar dochter had begroet. Zijzelf begroette niet echt terug of toonde niet meteen respect. Het maakte niet veel uit. Ze mocht doen wat ze wilde. Deina hield meteen de blik van de jonge merrie vast die haar verloren moeder noemde. Kort en een vals gelach verliet de keel van haar. "Verloren? Ik ben hier elke dag en je kan me makkelijk vinden. Ik snap dat je me niet elke dag wil volgen of opzoeken, maar verloren. Kom kom niet overdrijven." Zoet sprak ze de woorden uit. Walging was in de laatste delen te horen. Ze rolde met haar oren en keek strak en gemeen naar de merrie. Deina was veranderd nu. Ze werd steeds harder en harder voor haar veulens. Soms hadden ze te hard gespeeld en nu was het tijd dat ze wisten waar ze voor geboren waren. Daarom was ze hard. Ze liet zich niet zomaar doen hoor. Niet meer. Die Deina was weg. Voor altijd. Ze keek even rond, maar al snel werd haar blik weer op haar dochter gevestigd. Tuurlijk haatte hij haar niet. Dit was gewoon het slechte leven. "En ik heb eens nagedacht. Anaïs heeft haar huwelijk al gehad, bijna dan. Vind jij de bonte Kay niets? Jullie zouden een goede bloedlijn kunnen creëren. Vind je ook niet? Perfect.. Niet stuk te lopen." Een valse grijns sierde de lippen van de merrie. Rustig wachtte ze af op de reactie. Ze wist de reactie van de jongste dochter nog. Ze kon er nog steeds enorm hard om lachen.

De eerste zinnen van Deina negerend sprongen haar ogen vol ongeloof open. Probeerde ze haar nou serieus aan een of andere bonte koe te huwelijken. WAAR GING HET HEEN MET DE WERELD. Duvessa haar oren sprongen in een keer naar achteren, ze snoof eventjes. En stak haar hoof arrogant en fier de lucht in. Maar nog steeds met lichtelijke respect voor haar moeder. Nors stapte ze een rondje om haar moeder heen, haar ogen weer in de 'normale' stand. Duvessa snoof nogmaals, ze bekeek haar moeder eens. Er was niks geks aan de hand, ze was niet gehypnotiseerd of zo iets. Even kwam er een hatelijke lach uit haar mond. Toen stond ze weer voor haar moeder.''Waar gaat het heen met de wereld, beter gezegd waar gaat het heen met jou?'' Zei ze arrogant met een lichte grijns respect, die nu zo'n beetje verdwenen was tot 0,001 ''Heb je serieus een huwelijk gepland voor Anaïs, kom op mam. Ze is een veulen van zes maanden, die horen niet uitgehuwelijkt te worden of zo iets.'' Sprak ze om nu over te gaan op het volgende onderwerp. Kay, de bonte koe. ''KAY! KAY! Die achterlijke bonte koe. Hij mag dan slecht zijn, maar nee, dankje. En dacht je mij nou werkelijk aan een of andere slechterik te kunnen binden. Je zou je woordjes eens na moeten gaan. Wat wou je doen? Me dwingen dat je me anders zou vermoorden?'' Zei Duvu hatelijk. Alle respect was eventjes verdwenen. Ze snoof nogmaals. Oké dan, als haar moeder haar echt zou dwingen ofzo, dan zou ze het misschien moeten doen. En haar moeder was ook nog wel eens in staat om alle leden er bij te halen, en Kay ook te dwingen. Dan zat er niks anders op...

De witte merrie keek rustig naar haar dochter zonder emotie te tonen. Ze sloeg met haar grijze staart heen en weer en wachtte rustig af. Ze wist niet goed wat ze nu moest doen want ze wilde meteen een reactie weten. Haar dochter was daarom goed aan het luisteren en leek wel na te denken wat ze zou zeggen. Daarna schoten de witte oren meteen naar achteren en begon ze rondom Deina heen te lopen. Ze ging voor haar neus staan en vroeg waar het heen ging met de wereld. Of waar het heenging met haar. Deina lachtte nogmaals en keek haar dochter aan. Opnieuw kwamen de woorden uit de mond van Duvessa die ze best verwacht had. Bang voor de witte twenter was ze helemaal niet. Ze had haar oren in haar nek gedrukt en luisterde naar de woorden waarna ze pas antwoordde. "De wereld gaat uit naar de bestrijding van de goedzakken. Wij, badasses die de wereld gaan overnemen. Of toch zeker een groot deel van onze familie. En heus, met mij gaat het heel goed hoor. In tegendeel zelfs met zo'n prachtige veulens die nu nog eens de perfecte bloedlijn gaan kiezen met mijn hulp." De witte merrie grijnsde vals en vervolgde alweer haar antwoord verder. "Ik heb Anaïs de grote hengst toegewezen. Hij past perfect bij haar als ze drie jaar word. Hij zal dan zeven jaar zijn. Kom op, voor jonge merrie's is het wel eens uitdagend om met een oudere hengst te gaan. Daar kick je op als je groot bent. En wat maakt het uit? Ze heeft nu een goede bloedlijn, meer niet. En jij past dan ook nog eens perfect bij Kay. En dwingen hoeft niet want ik ken je Duvessa. Je gehoorzaamt me té goed. Je zou mij niet tegenspreken. Dat weet ik." Oké, misschien was ze nu een beetje te ver aan het gaan, maar wat maakte het uit. Ze zouden het nog wel weten als het echt zover was. Als ze werkelijk partners zijn zouden ze het nog leuk vinden ook. Deina snoof luid en keek haar dochter nog steeds emotieloos aan. Nog steeds niet bang voor wat haar dochter zou doen. Daarvoor kende ze haar veel te goed.

Ze was nog steeds woest op haar moeder. Ze stampte eventjes met haar hoeven op de grond. En zuchtte toen. Ze liet haar moeder uitpraten, en luisterde aandachtig. Ze schudde haar hoofd, en voordat haar moeder verder kon gaan met haar volgende verhaaltje onder brak ze haar al. ''Volgens mij ben jij nu toch echt de gene die ons. Mij en Anaïs. Aan twee van die slecht zakjes koppelen.'' Wees ze haar moeder op haar laatste zin. Met een kille stem zonder emotie. Respect had ze nu totaal niet voor haar moeder. Ze had zin om de kop van haar moeder er nu af te rukken. Haar oren lagen plat op haar schedel, sterker nog ze waren amper te zien door haar dikke manen bos. Ze schudde ongelovig haar hoofd. Had ze nou serieus Anaïs aan Zephyr gekoppeld? Duvessa kende Zephyr nu wel goed genoeg om te weten dat dat haar moeder nog eens zwaar zou kunnen staan. ''Ja ach, volgens mij zijn alle hengsten die jij ooit verleidt hebt ouder dan jou. Zelfs die achterlijke Night Dancer.'' Zei ze vals. ''En Zephyr... Kom op mam. Weet je zeker dat ik de ambulance niet hoef te bellen?'' Vroeg ze nogmaals kil zonder emotie. Ze haalde uit met haar hoofd naar de borst van Deina. Even schraapte haar hoef langs haar borst op. Ze snoof woest. Dreigend zette ze een paar pasjes naar voren. Bijna raakte haar neus die van Deina. Ze kneep haar ogen tot spleten. ''We zullen zien.'' Siste ze vals, waarna ze precies in de zelfde houding bleef staan.

Gestamp van de hoeven was te horen. Onder deze hoeven hoorde je de sneeuw die verbrijzeld werd. Deina reageerde niet op die slagen. Ze was niet bang voor haar witte dochter. Ze snoof luid en schudde kort haar dikke vacht uit. Meteen toen ze haar kleine verhaal verteld had begon de jonge merrie haar te onderbreken. Ze zei dat Deina zelf had gekozen terwijl haar verhaal waarmaakte dat ze zelf mochten kiezen. Ongeveer dan, met haar hulp. Deina snoof nogmaals en keek naar de twenter voor haar neus. Ze vertelde nog over alle hengsten die ze had gehad, dat deze ook ouder waren. Deina knikte meteen en een valse grijns sierde haar lippen toen de jonge merrie uitdagend met haar hoef begon te schrapen. Ze zette stappen dichterbij en wilde met haar hoef over haar lijf schrapen. Deina wist dat ze haar hoofd er wel af wilde rukken en dat begreep ze, maar dat betekende niet dat ze zich zou terugtrekken en ermee zou stoppen. Dat niet. Daarin hadden de veulens pech. Ze schudde haar hoofd even en keek vals naar haar dochter. Ze zei dat ze wel zouden zien of ze zou luisteren of niet. Deina wist maar al te goed dat ze wel zou luisteren. Net zoals Anaïs. Ze sloeg geïrriteerd met haar staart heen en weer terwijl ze nog steeds emotieloos naar de twenter keek. Veel had ze niet te zeggen. "Goed, we zullen inderdaad zien. Nu heb ik wel wat beter te doen, maar dat had je misschien al wel verwacht." De woorden kwamen er kalm en serieus uit. Gemeend, want ze meende het dan ook echt. De witte merrie keek nog een keer vals naar haar dochter waarna ze haar omdraaide en wegliep. Rustig.