Love is a pain~

If love was a word, i don’t understand
As simple as sound, with four letters.


Hij staarde voor zich uit, de diepte in er was niets wat hem tegen hield van zichzelf zijn zoals hij nu was, leeg hij wist niet hoe hij zich voelde, blij, verdrietig, boos of juist eenzaam of zielig. Hij wist niet hoe hij zich zou moeten voelen. Hij was een leegte die almaar voor zich uit staarde, een leegte die niet meer at, niet meer dronk en die ook niet meer praatte. Hij zag er dan ook niet uit, zijn ogen stonden dof, zijn vacht was vies en zijn manen en staart zaten in de klit maar het ergste was nog dat hij verschrikkelijk mager was. Hij wist dat hij moest aansterken, dat hij weer moest gaan eten en drinken. Maar hij deed het niet, hij wou het niet eens. Wat had het eigenlijk nog voor nut, hij kende niemand hier meer, niemand die hij ooit zijn vrienden genoemd had was er meer. Zelfs zij niet, van wie hij het laatste had verwacht dat ze er niet meer zou zijn, de merrie voor wie hij slecht werd voor wie hij weer goed werd. Om wie hij gaf, om wie hij altijd had gegeven hij zuchtte. Hoe zou het met haar zijn? Net toen hij aan haar dacht kwam een geur in zijn neusgaten terecht eentje die hem vaag bekend voor kwam. Langzaam tilde hij zijn hoofd op, zijn ogen zagen er weer levendig uit meer levendiger tenminste, zin in een nieuw leven zo keek hij. Was alles toch voor niets geweest? Waren er toch nog oude bekende? Hij brieste eventjes het was apart dat hij juist nu haar rook. Dé ironie.

Loving the other is what make you human-kind


''Plata...'' Als een fluistering drongen deze woorden tot hem door, hij sloot zijn ogen voor eventjes genoot van die woorden, van die zijde zachte stem waarvoor je echt moest luisteren om hem te verstaan. Toen opende hij zijn ogen weer, alsof hij opnieuw in leven was gekomen drong alles langzaam tot hem door waar hij precies de hele tijd gestaan had, bij de watervallen. Pas nu drong het gekletter van het water op de stenen die aardig muf roken tot hem door, het gaf hem een soort gevoel van rust en warmte. ''Yara...'' Zacht sprak hij deze woorden uit zonder zich om te draaien hij stond daar nog steeds zijn hoofd op gewone hoogte en zijn ogen open, toen draaide hij zich om. Pasje voor pasje, tergend langzaam bang voor wat hij zou kunnen zien. Misschien zag ze er wel verschrikkelijk mager en slecht uit net als hem, misschien was ze wel drachtig? Wist hij veel? Uiteindelijk stond hij recht voor haar, een lange tijd keek hij haar aan zonder iets te zeggen er stond een kleine waterige glimlach rond zijn lippen, maar één mondhoek was licht opgetrokken, hij glimlachte als je zou glimlachen als iemand iets aardigs zei om je op te vrolijken als je boos of verdrietig was. Toen zette hij pas voor pas naar voren toe uiteindelijk gleed zijn neus over haar hals, als een hand die haar hals zachtjes en teder aaide. Toen hij zijn neus na twee keer 'aaien' wegtrok keek hij haar weer aan. ''Ik heb je gemist...'' Zachtjes en teder werden deze woorden met hun warme melodieuze klanken uitgesproken tegen de gevlekte merrie voor hem. Een lange tijd bleef hij haar aankijken zonder iets te zeggen nog steeds met diezelfde glimlach. Maar er was iets, een klein stukje van spijt in zijn ogen te zien.