Nobody said the life was easy

De merrie hielt zich schuil in de bosjes. Ze snapte hier werkelijk niets van. Wat was het nut? Ze zag een grote hengst voor haar een andere hengst op de grond smijten. Ze moest iets doen, ze kon niet zo blijven staan en kijken. Ze verzamelde al haar moed en stormde de bosjes uit, de hengst wegduwend. "Hou daar mee op!" maar toen ze voor de hengst stond zag ze pas hoe groot hij was. Ehh... De hengst herstelde zich en keek haar spottend aan. "Of anders?" zei hij met spottende stem. "Het is toch wel heel laf, of niet? Hij doet niets terug." zei ze met trillende stem. De hengst merkte dat ze niet zo zeker meer van haar zaak was. "Jij mag best zijn plek in nemen hoor." Fluisterde hij in haar oor. Salida zette ongemakkelijk een paar stappen naar achter. Ze liep naar de andere hengst en hielp hem overeind. "Maak dat je wegkomt!" siste die. De gevallen hengst was bruin, die andere zwart. Ze liep terug naar de zwarte. "Laat hem gewoon met rust, wat had je willen doen?" vroeg ze, misschien iets te uitdagend. De zwarte gaf een ruk aan haar manenkam, waardoor haar hoofd omlaag schoot. Hij liep naar haar kont. Snel draaide ze zich weg. Okee, dat was wel duidelijk. Ze keek naar de bruine hengst, die met zijn hoofd gebaarde dat ze nu moest rennen. Meteen zette ze het op een rennen, maar de zwarte stond ineens weer voor haar. Shit. Waar had ze zichzelf nu weer in gezet?

-Alleen goede of neutraal goede paarden-

In zijn gedachte woonde hij in een gebied. Een gebied zo mooi, en zo prachtig. Dat je weg smolt van de kletterende watervallen, die een zilveren gloed afstootte. Van de groene glasvlaktes die zachtjes en langzaam onder je hoeven golfde. Waar het water helder was, waar de zon altijd scheen. Waar regen was zonder dat je het merkte, waar de wolken een strijd moesten maken om er te komen,en vele wolken haalde die laatste strijd niet eens. De laatste strijd zoals vele paarden hem maakte. De laatste strijd der leven, zoals zo vele hem gemaakt hadden. Dit land wat enkel bestond in zijn gedachte, liet hem wegvaren naar hét land in moeilijke tijden, zodat hij zijn problemen vergat, geen verdriet meer had, en gewoon weer eventjes blij kon zijn. Zoals hij de laatste tijd de hele tijd was. Zoals hij altijd geweest was, zoals hij wou zijn als hij boos of verdrietig was. Langzaam waakte hij wakker uit zijn gedachte, werd hij weer weggevaagd uit het perfecte land. Hét land zonder zorgen, waar alles goed was, geen ruzie was, geen oorlog, geen goed of slecht, enkel neutraal, zoals het hoort te zijn. Waar er niet een kant is die de macht wilt, maar waar het een verzet is. Waar de leiders goed, nee wacht perfect orde kunnen houden, waar de leiders de verzetten stopten. Zodat die er niet waren. Langzaam begon hij weer te lopen, zijn witte staart wapperde achter hem aan, door de zachte wind, die bladeren in beweging bracht. Die hun op reis brachten, naar een plek waarvan ze niet wisten wat het was. Maar waar ze een compleet nieuw avontuur zullen beginnen. Waar ze alles overnieuw konden doen, om vervolgens hopeloos weg gebracht te worden, naar de volgende plek. Tot ze uiteindelijk langzaam vergaan, wegkwijnen, tot niks. Twee paarden vormde zich voor hem, de ene ongeveer even groot als Remember en de andere klein. De grote was Remember zijn tegenpool, evengroot dat wel, maar zwart als de nacht en waarschijnlijk slecht. De kleine merrie droeg de geur van de Utopia met zich mee. Hoewel dit geen bondgenoot was van de Quiet Sparkle besloot Remember dat de kleine merrie wel wat hulp kon gebruiken. Hij stapte groot moedig naar de hengst en ging achter hem staan, buiten bereik van zijn grote hoeven. ,,Ik denk, mijn waarde heer, dat je die merrie nu wel met rust mag laten.'' Was zijn stem die de stilte verbrak, luid, vriendelijk en gebiedend tegenover de hengst. Hij keek de merrie eventjes aan... De Utopia was die niet onder de leiding van Painted Black? Ach, wat zou het ook...


~18. Painted Black~

Salida zorgde dat ze uit het bereik van de hoeven of de tanden van de hengst bleef. De bruine zag een kans om weg te komen. Ja joh, laat me maar alleen... ging er door haar hoofd. "Ach wat jammer nou, nu heb je niemand meer," zei hij spottend. Er kwam toch wel iemand haar helpen? Painted Black misschien? Nee, die was bezig met Kudde roepen beandwoorden.. Maar ze zag een witte hengst aan komen lopen. Hij droeg de geur van QS met zich mee. Hij ging schuin achter de hengst staan, buiten bereik van zijn hoeven. ,,Ik denk, mijn waarde heer, dat je die merrie nu wel met rust mag
laten.'' Was zijn stem die de stilte verbrak, luid, vriendelijk en
gebiedend tegenover de hengst. Salida's angstige blik ontmoette die van de witte hengst even. Ze herkende hem, maar wist zijn naam niet. Ach, ze zou het zo kunnen vragen. Als ze dat durfde. De zwarte hengst draaide zich met een ruk om, en Salida moest opzij springen om niets van zijn lichaam tegen haar aan te krijgen. "En wat moet jij? Moet je net zo eindigen als die hengst die hem gemeerd is?" de witte hengst die erbij kwam was duidelijk de druppel. "Scheer je weg hengst, je hebt niets gezien." zei hij erachter aan, maar wel wat rustiger. Hij wierp een blik op Salida. Hij was iets van plan, waarschijnlijk met haar, omdat zij toch geen weerstand zou bieden, niet veel in ieder geval. Ze keek van de zwarte hengst naar de witte hengst. Shit. Was dit het type hengst van dek elke merrie die hij tegen komt? Hij had wel bijna... Een rilling liep over haar rug. Maar ze was toch veel te klein? Ze zou nu makkelijk weer terug kunnen kruipen in de bosjes waar ze uit kwam, maar hij keek nog naar haar. En ze zou de witte hengst toch niet alleen laten. Zonder hem zou de hengst rustig zijn gang kunnen gaan met haar...

~18. Painted Black~