Trektocht deel I {Black Rose}

Rain twijfelde, ze zou niet meer op de rest wachten, die haalde hun wel in. "We gaan" zei ze toen beslist en draaide 90 graden om en begon met een klein draf die uitgroeide tot een galop. Deze leidde naar de bergen, daar zou hun trektocht beginnen, maar eerst moesten ze daar komen, ze zigzagde tussen de bomen en sprong over een boomstam, hoef getrappel was luid achter haar te horen, een seconde sloot ze haar ogen en genoot van haar wapperende manen die haar overal volgde. Als een havik opende ze ze weer en ontweek net een boom, ze hoopte dat iedereen het haalde, anders zouden ze het wel horen.

Ineske graasde wat bij de anderen. Ze was nieuw in de kudde maar voelde zich meteen thuis. Ze wachtte tot één van de paarden contact met haar zocht. Het malse gras smaakte. Het was eigenlijk een tijdje geleden dat ze nog gegeten had. Ze genoot van het moment.

Hij liep achter de rest mee. Wat niet zo moeilijk was. Hij bleef wat achter. Hij had niet zo zin om iemand die opgewonde was een dreun te krijgen. Hij was er nog steeds van slag wat er gisteren gebeurt was. Hij zich zachde heen en weer en vond het nog makkelijk. Hij hield zijn oren in zijn nek en deed rustig mee.

De dichtheid van de bomen werd minder, het licht werd helderder, en dat gaf redenen om nog harder te gaan, maar opeens drong het tot haar door dat de reden voor deze vermindering was omdat er zich een ravijn voor haar bevond. Stijgerend en luid hinnikend kwam ze tot stilstand, de kalmte was uit haar ogen verdwenen. "Stop!" riep ze hijgend, nog in paniek van deze verassing en kwam weer neer op haar 4 poten. "Een ravijn..." zei ze mompelend en keek achter haar naar de kudde leden, hoe kwamen ze hier overheen?

Saricha was naast Cobra gaan galloperen. "Wel tof he? Zo een trektocht!" Ze voreg zich af waarom ze zo opeens moesten stoppen. Ze kon niet over Ineske heen kijken dus ze steigerde hoog. Een ravijn! Wat moesten ze nu doen. Saricha draafde naar Rain. "Heb je al een idee hoe we over dat ravijn moeten geraken?" Ze keek kalm naar Rain, maar blijkbaar was zij haar kalmte kwijt!

Hij liep wat verder en hield de rest wat tegen. Hij ging naast Rain en Saricha staan en grijnsde. "Misschien moeten we gaan kijken of we er over kunnen of langs gaan? Dat is toch niet zo'n probleem." Hij keek rond. Hij beslist niet wat er gebeurt maar hij helpt. Met zijn hoofd in de lucht keek hij naar beneden. Misschien een andere weg wat als iemand verkeerd spingt is ie er geweest. "Ik zal langs lings gaan om te zien of we daar door kunnen." Hij draafde rustig naast het ravijn. Nou er bleef maar een ravijn maar hij merkte dat ie smaller werd. Hij besloot er over te springen. Hij liep weg van de ravijn en sprong er daarna over. Het lukte hem best en hij liep terug naar de kudde. "Voor de goeie springers kun je geloof ik langs lings gaan. Ik heb er over kunnen springen." Hij liet zijn nek zakken en begon rustig te eten. Hij wacht tot zijn leider er over is.

Chase was zo snel als hij kon, vanaf de bergen, hiernaartoe gegaan. Hij galoppeerde op zijn hardst, en hij hijgte. Hij had dat hele stuk op zijn hardst gerend. Hij zag in de verte een grote stoet, de meeste paarden waren zwart of donker, maar hij zag wel een paar lichtere lopen. Hij minderde vaart en zag een zwart paard over een kloof springen. Chase keek voor zich, en zag dat hij ook best wel dicht bij de kloof was. Hij wou remmen, maar dat lukte niet meer voordat hij in het ravijn lag. Dus ging hij harder en sprong over de kloof heen. Eenmaal aan de andere kant stopte hij inderdaad wel. Hij stapte langs het stuk en zag een omgevallen boom liggen. Hij stapte er rustig overheen. Maar halverwege verloor hij bijna zijn evenwicht. Hij galoppeerde naar de overkant en bleef daar geschrokken staan kijken. Daarna liep hij naar de stoet en ging ertussen lopen.

Saricha ging in een kalm pas waar het ravijn kleiner werd. Ze stapte achteruit, en liep een een rustige galop op het ravijn af. Ze duwde zich af en sprong met gemak over het ravijn. "Het is niet zo moeilijk." Ze graasde nu wat. Ze hief haar hoofd op en gallopeerde helemaal naar links. "Heey, hier kun je er even goed over heen stappen!" Ze draafde terug en graasde kalm verder. Ze vond een mooie appel. Ze at hem in een keer helemaal op. "Dat moet ik niet nog eens doen!" Ze had de appel met moeite kapot gekregen. Er hing ook appelschuim aan haar lippen. Ze veegde het eraf aan het gras. Nu zag ze een stukje verder een boom met perziken aan. Ze draafde ernaar en maakte een sprong en trok een tak vol perziken van de boom af. Ze draafde terug en gaf een perzik aan Cobra. Ze had een perzik toen ze de tak neerlegde laten vallen. Ze rolde hem naar Cobra toe.

Rain keek naar Cobrazarao maar zei niets, hij mocht het best proberen als Beta van de Black Rose. Ze zette een stap naar voren en strekte haar nek om de acties van hem beter te zien, met een sterke afzet vloog hij door de lucht en kwam weer op zijn 4 poten terrecht. Ze kon het niet helpen dat er een grijns op haar muil kwam, waarna ze hinnikte als bemoediging. Toen merkte ze dat er een ander paard langs haar door was gegaan, het was Chase. "Chase," begroette ze hem en vervolgde "Waar is je zusje?". Ze maakte zich wel zorgen om haar. Rain draaide haar nek weer om naar het ravijn waar Cobrazarao verdwenen was, even gedesorienteerd keek ze naar het pas wat erlangs liep en zag hem daar lopen. "Goed gedaan" zei ze knikend en besloot zelf ook eroverheen te springen, de rest zou dan volgen. In volle galop galoppeerde ze naar de plek waar het mogelijk was om eroverheen te springen. Daar zette ze een stap achteruit, nam een kleine aanloop en landde ten slotte fatsoenlijk op haar 4 poten. "Laten we verder gaan!" hinnikte ze en hervatte haar gewoonlijke houding en doen.

Hij volgde meteen achter de rest van de kudde. Maar door de sprong was hij erg op gewonde. Wat niet veel voorkomt bij hem. Hij bleef goed bij de kudde hij hield de paarden die achter waren in het oog. Hij bleef vrij kalm en volgde netjes. En daar was Chase die hij bij de drakenrug. Maar hij zegt maar niets omdat Chase ook niets zegt.

(Wauw wist niet dat ik Beta was. Straal van trots XD)

Saricha's kalme galop versnelde toen ze naast Rain ging galloperen. "Het spijt me, ik moet naar de heuvels. Ik vind jullie straks wel." Ze versnelde tot ze enkel maar een schim was die over het land denderde. Haar hoeven waren enkel een waas terwijl ze donkere stof liet opwaaien die dit fenomeen een magisch element gaf. Ze sprong abnormaal hoog over een hoge boomstam die haar de weg versperde. Ze verdween als een waas tussen de bomen.

Ineske volgde rustig de groep. Het tempo was voor haar goed, haar hoeven raakten de grond op een bepaalde cadance. Haar staart hield ze hoog, trots. Ze was immers trots dat ze bij Black Rose was. Haar manen sloegen regelmatig tegen haar hals en haar vacht glom. Ze ging een pasje sneller.

Shadow volgde al een tijdje zwijgend. Hij verveelde zich nog steeds en wist niet hoe hij zich tegenover de andere moest gedragen. Er was inmiddels al een veulen bijgekomen en en paard. Hij keekeven naar Rain, hij zuchte dit was niets voor hem. "Ik ga even een luchtje scheppen, ik zie je 's nachts wel, dan haal ik jullie wel weer in", zei hij op ee rustige toon. Hij wachte wel nog wat op haar antwoord. Ze moesten is praten. Gewoon wat dingen bespreken enzo. Maar deze hoge functie stond hem niet zo aan, de meeste kuddeleden respecteerden hem niet, hij had precies niks te zeggen en zijn grootste vijand werd beta. Dat vond hij al helemaal niet goed. Maar het was Rain's keuze en daar kon hij niks tegen doen. Hij keekeens goed rond turend de horizon af. Hij zag niks speciaal, alleen een paar domme vogels die opzoek waren naar eten. Hij keerd ezich om, hij liep vanachter maar hij was naar voren gesneld om het Rain te melden. Hie kon hij haar moeilijk onder vier ogen spreken en dat stond hem niet erg aan.

(inspiloos)

Ze was haar broer rustig gevolgt. Zich druk maken wou ze niet. Ze liep met een dominante houding naar de klif toe. Verveelt keek ze naar beneden en draaide zich om. Ze liep een klein stukje terug en gallopeerde toen. Met een sierlijke sprong sprong ze over de klif heen. Ze kwam goed neer en schudde even met haar manen. ,,Eitje." Zei ze onverstaanbaar.
Ze herstelde haar houding en zag haar broer staan. Zachtjes gaf ze een knik en keek de rest met felle ogen aan. Normaal moest ze niets hebben van andere paarden. Maar als ze in deze kudde zou komen zou ze met hun vrienden moeten worden. Een klein stoomwolkje verliet haar neus. De bomen rond haar waren kaal. Ze zuchte en ging in een klein drafje naar haar broer toe. Ze keek even Rain aan en gaf die ook een knikje.
Toen ze bij haar broer stond boog ze haar nek naar voren en nam een paar afgevallen blaadjes in haar mond. Deze kouwde ze en slikte ze door. Ze richte haar aandacht daarna op een konijntje die vlak bij de kudde was. Haar ogen stonden er scherp naartoe en ze zette langzame pasjes in om het diertje nog niet afteschrikken. Helaas was dit niet gelukt. Het konijn had het op een rennen gezet. Ze rolde even met haar ogen om duidelijk te maken dat het konijn een mietje was. Ze liep naar haar broer die vol met littekens zat. Ze probeerde zichzelf te bekijken. Ergens op haar poot had ze een litteken van een wilde kat die haar aanviel. Deze kreeg een harde schop in z`n maag en had het waarschijnelijk niet overleeft. Zoveel boeide Livana dat niet maar ja. Rustig bleef ze rond zich kijken. Haar broer liep tussen de stoet. Ze was een aantal keer naar hem toegegaan. Maar nu bleef ze even bij hem. Tussen deze andere paarden voelde ze zich veiliger bij haar broer.
Toen ze bij hem was aangekomen legde ze haar hoofd onder z`n nek. Belangstelling had ze voor hem maar dat was duidelijk. Ze bleef waakzaam uit haar ogen kijken naar de kudde...

Parcifal liep door de bossen heen. Hij was diep na aan het denken. Dus lat hij niet op wat er langs hem aan het gebeuren was. Hij hoorde stemmen van de Black Rose, "zou ik in Black Rose hun trektocht zitten? Hij draafde een stukje en zach een veulen en zach de rest van de kudde, ze waren vast hun trektocht aan het afleggen zijn. Hij zuchtte en als de paarden dan voorbij gekwamen waren volgde hij achteraan het was wel niet d ebedoeling om mee te gaan, maar liep ze gewoon achterna.



Free is forever or never.
You feel it, or you think it.
You never see it.
Never, never, never...

Hij keek even op toen Shadow weg wilde gaan. Hij liep wat sneller nu hij geen ruzie kon maken. Verder zei hij niets. Af luisteren deed hij ook niet omdat hij geen zin had in na denken. Een trots gevoel kwam in hem. Maar hij gedroeg zich zo'n beetje omdat hij een opmerking eens had gedaan tegen Saricha. Hij had geen zin om nu weer grappig te doen. Hij opende zijn neus gaten om gevaar meteen op te merken. Hij hield zijn hoofd hoog in de lucht. Ook merkte hij veulens op. Nieuwsgierig was hij wel. Zijn passen waren ruim en snel maar deed niet zo veel zijn best. Hij galopeerd niet zo veel en wil zijn spieren niet overbelasten.


(Parcifal Leuke onderschrift XD)

(Dankje, jij hebt ook een vette foto!)

Parcifal deed onopvallend zo dat de anderen hem niet zagen maar het leek niet zo alsof hij onzichtbaar was. Parcifal had geen zin om achtervolgd te worden. Maar waarom was er niemand die hem zag? Parcifal trok zijn hoofd omhoog er viel zo veel zweed van hem af zo dat hij puftte. Parcifal keek naar Sarsiha en zuchte eens diep. Parcifal deed een beetje moeilijk alsof hij echt in de Black Rose zou willen zitten. Parcifal keek netjes naar Cobra en de rest maar hij had niet door dat hij pas echt raar deed. Hij had gehoord dat er jagers waren in het moeras, Parcifal was niet van plan om niet te gaan misschien ging hij straks wel?

Free is forever or never.
You feel it, or you think it.
You never see it.
never, never, never...

Hij keek op en fronste. Hij knikte naar Parcifal en zag dat ie raar deed. De hengst was onder het zweet. Ook leek hij minder intres te hebben in de uitstap. Hij keek even naar Rain. Maar die leek het druk te hebben met Shadow. Langzaam stapte hij naar Parcifal. "Wat is er?" Vroeg hij kort af. Zijn dikke hals zat hoog in de lucht. Zijn smalle slimme neus snoof rond. Zijn ogen keken kil. Zijn spieren waren een beetje gespannen.

Parcifal keek een beetje scheel naar Cobrazarao. 'Oh, ik ben gestresd. Maar het zit wel goed maar ik kan wel wat water gebruiken hoor!' 'En stoor ik misschien ik wil ook best weggaan? Want zo veel heb ik hier niet te doen.' Hij schuude zijn hoofd slordig maar het was niet te slordig. 'Maar sins waneer vraag jij je af hoe het met andere gaat?' Parcifal vroeg het op een iets beleefdere manier en bleef gewoon stil op zijn plek staan.

Haar ogen gleden over het landschap, ze was even blijven staan. Haar staart werd opzij geblazen door een briesje dat er stond, haar manen tegen haar hals. Haar ogen stonden leeg; het was haar het weekje wel geweest. Een harde week, zou ze ooit nog uit de put komen? Zou ze ooit nog iemand tegenkomen? Iemand die van hààr houdt?