Only the strong survive.

Wat was het vreselijk om nog van anderen afhankelijk te zijn! Rywen snoof kwaad en liet zijn ijsblauwe ogen over de omgeving gaan. Zijn ouders hadden met achter gelaten, of waren ze vermoord? Ach beiden deed Rywen niet zo veel. Als hij hun hulp niet meer nodig had gehad was hij toch wel weggegaan. Oudere paarden dachten altijd dat veulens zwak waren en minder waren dan hen. Phu! Wat waren ze zelf dan wel niet geweest. Ook een veulen toch? Geïrriteerd rolde hij met zijn ogen. Nou, hier waren ook niet veel paarden zeg? Verveeld stapte hij door het hoge sneeuw. Zijn benen moest hij daardoor extra hoog optillen. Nee hij zou niet meteen opgeven en ergens op de grond gaan liggen. Dat deed hij alleen als hij echt niet meer kon. Toch begon de zware tocht zijn tol te eisen en kwam het jonge, gitzwarte hengstveulen steeds trager vooruit. Of hij familie had? Geen idee. Hij leefde zowiezo toch meer op zichzelf de eerste week van zijn leven. Nu had hij al een hele week niets gegeten of gedronken. Een zucht ontsnapte uit zijn keel. Hij begon het steeds kouder te krijgen. Hij was een jong veulen met een nog dun velletje. Ook daar ergerde hij zich aan. Moeizaam strompelde hij vooruit totdat hij viel. Een week lang had hij alleen maar gelopen. Vanuit zijn oude gebied naar hier. Waarom hij hier terecht was gekomen? Omdat hij hier allerlei geuren van andere paarden had geroken. En omdat zijn benen hem hier gebracht hadden. Maar die benen konden nu niet meer verder. Toch wilde Rywen niet opgeven. Hij zuchtte en liet een laatste, harde hinnik horen. Hopelijk vond iemand hem. Anders zou hij deze nacht niet overleven. Rywen zag hoe de zon begon te zakken en een zwakke rode gloed over het ijs wierp. Nog één keer keek hij om zich heen en toen zakten zijn ogen dicht.

[Rywen&Blade!]

Een grote en snelle arabier versprijde zich door het koude gedeelte.Hier had hij Saphira leren kennen,dat was wel lang geleden.Saphira was zijn ABF ookal zag hij haar niet veel.Hij zal altijd voor haar klaarstaan en hij wist dat zij dat ook zal doen.Nou nu had Blade wel een probleem.Hij had het voor een merrie opgenomen terwijl Cobrazarao haar wou doden.Hij schudde zijn gedachte weg.Waarom had hij dat nu weer gedaan?Hij wou niet uit the black rose.Neen,helemaal niet.Hij nam een grote sprint voor die gedachte te wissen en gaf nog een bok erbij.Hij werd het ook nooit moe he.De wind speelde met zijn manen en zijn staart stond sierlijk omhoog zoals zijn nek.Hij was nog jong en vele paarden onderschatte hem dan ook.Maar hij heeft weinig tot bijna nooit verloren bij een gevecht.Hij had zelfs heel veel vermoord.Hij zag vanachter in het sneeuwgebied een zwart stipje.Hij galoppeerde ernaartoe in een volle rengalop.Hij deed er geen minuut voor om daar te geraken.De meeste paarden zouden er 2 minuten over doen.Toen hij dichter kwam zag hij een veulen.Hij wou een sliding stop maken maar daar was het te laat voor,de snelheid was te hoog en hij moest een lange weg hebben om zo af te remmen.Hij had de keus nog om erover te springen.Toen hij dat deed galoppeerde hij nog even verder en draaide snel terug om en deed nu wel een geslaagde sliding stop.Het wit spul bedekte het veulen gedeeltelijk."Zozo.Een zwart veulen in de sneeuw.Niet een beetje te zichtbaar?En het word avond?Weet je dan niet dat je makkelijk prooi bent?"Vroeg Blade Cru en hij liet zijn tanden zien.Zijn oren stonden in zijn nek.De wind speelde cru met zijn manen.Maar dit veulen was niet een gewoon veulen.Maar of te wel dode hij het of te wel liet Blade het gewoon zitten.Maar menemen?Nooit!Allee dat dacht hij toch.Hij wachte af hoe het veulen zou reageren.

Hij voelde de aarde trillen. Hoeven die door de sneeuw denderden en zijn kant op kwamen. Iemand had hem dus toch gehoord of gezien. Bang om vertrapt te worden was hij niet. Misschien was hij lichamelijk zwak maar geestelijk was hij nog sterker dan sommige volwassen paarden. Een zwart gevaarte vloog over hem heen en bezorgde hem sneeuw over zijn lijf. Boos snoof hij. Even dacht hij dat het paard verder zou galloperen maar dat deed hij niet. Met een sliding kwam het dier tot stilstand en draaide zich naar hem om. Kwam zelfs zijn kant weer op. Rywen deed zijn ogen verder open en zag dat het om een zwarte, arabische hengst ging. Hij hoorde de stem van de hengst en draaide zijn hoofd zijn kant op. Het zien van deze kans deed het jonge veulen weer opleven. "Goh. Zo dom was ik ook nog niet hengst." zei hij kortaf. Weer zo'n paard die dacht dat hij dom was. Eigenwijs als hij was probeerde hij op te staan. Wat nog niet zo makkelijk was nadat hij in de koude sneeuw had gelegen. Maar het lukte hem met enige moeite. Daar stond hij dan. Een twee weken oud veulen tegen een hengst van 4, 5 jaar misschien. Maar hij toonde niet één greintje angst. Net als de hengst legde ook hij zijn zwarte oren in zijn nek en ontblote zijn nog kleine tandjes. Onderzoekend keek hij naar de hengst voor hem en schudde toen het overige sneeuw van zijn lichaam af.

Blade zag hoe het hengste veulentje wankel opstond.Hij grijnsde gemeen toen het veulen hetzelfde deed als hem.Maar zijn woorden waren wel onbeschoft.'Nog een veulen die veel moet leren.Respect"Zei hij cru.Hij wist dat het veulen kwaadaardig was en dat het een volhouder was."Zo.Waar zijn je ouders?"Zei hij kill.Hij briesde een beetje geiriteert.Normaal zou hij gewoon zijn weg gegaloppeerd.Maar dit veulen was nog maar Mss bij de 2 weken en het was echt mager.Blade kon hem echt niet zo hier laten liggen."Ik zal je naar je ouders brengen of naar een veilige plek.Maar meer doe ik niet."Zei hij op een doodse toon.Hij bekeek het veulen van top tot teen.Hij was best wel groot voor zo een veulen en wel dapper.Hij knikte en ging verder."Kom mee als je hier niet wilt opgepeuzeld worden."Hij zetten een paar stappen naar voor en wachte op het veulen zijn reactie.Nee deze keer kon Blade het echt niet maken om een veulen in de sneeuw,verhongerd en vermagerd,zonder ouders alleen te laten.Hij schudde zich af en zwiepte met zijn staart uit verveling.

De houding die de hengst aannam probeerde hij al snel een beetje na te doen. Het was gelukig geen smerig goed paard geweest en aangezien Rywen meer wilde leren dan een beetje dom rondlopen, stappen, draven en galloperen. "Vind je het gek? Ik ben twee weken oud en nee, ouders heb ik niet. Óf ze hebben me gedumpt óf ze zijn dood." zei hij onverschillig alsof het hem niets deed. Wat eigenlijk ook zo was. Dat hij alleen eigenlijk niet kon overleven wist hij maar goed. Het was te proberen. "Dus je kunt me naar een veilige plek brengen maar mijn ouders zul je niet vinden." zei hij kil. Toch volgde hij de hengst toen die een paar stappen naar voren zette. Het zwarte hengstveulen hield toch wel echt enkele meters afstand van het vreemde paard. Want echt veel contact met andere paarden had hij nooit gehad. Niet dat hij het erg vond trouwens. Maar het was wel eens goed om onder de anderen te zijn. Gestaag stapte hij door en probeerde zo ruim mogelijke stappen te zetten wat nog niet altijd helemaal lukte waardoor hij bijna viel. Maar koppig als hij was ging hij door totdat hij het eenmaal onder de knie had en de hengst makkelijker bij kon houden. Iets dichterbij kwam hij nu. "Mijn naam is trouwens Rywen" zei hij verveeld zonder naar de hengst te kijken. Respect? Dat woord kende hij nog niet. Nee, hij moest nog enorm veel leren wilde hij in deze wereld overleven.

Blade zag dat het wat moeilijk was voor het veulen en hij ging wat trager.Hij knikte naar het veulen."Blade."Zei hij kortaf."Kijk e Rywen.Ik heb ongeveer het zelfde meegemaakt."Zei hij wat vriendelijker dan daarvoor.terwijl hij verder stapte."Ik heb men ouders gedood.Omdat ze mij echt als een voorbeeld wouden hebben.Ze hadden me gestamd en echt tot de wondes van men lichaam drupte.Ik mocht mijn eigen niet zijn.Ik ben weggelopen en naar een vriend van mij gegaan die mij tot de laatste kracht hielp.Ik ben toen ik 1jaar was Wraak gaan nemen.Nu zijn ze dus dood."Hij wachte even en nam terug een kille stem aan."Ik zeg niet dat jij dat moet doen e.".Dit moest hij normaal niet tegen een veulen zeggen.Maar dit veulen had bijna hetzelfde als hem meegemaakt.Hij wist een plekje waar het redelijk veilig was."Nog even volhouden en we zijn er."Blade keek naar het veulen.Hij stak zijn hoofd in de lucht en snoof.Er was nog geen geur te bekennen van roofdieren.Dus stapte hij rustig door.

Tot zijn verbazing merkte hij op dat de hengst iets trager ging lopen. Toen de hengst hem toeknikte en zijn naam zei stelde hij dat eigenlijk heel erg op prijs. Het was het eerste paard waarvan hij de naam wist. De namen van zijn eigen ouders wist hij nog niet eens. En dat boeide hem eigenlijk ook niet. Toen Blade begon dat hij hetzelfde mee had gemaakt keek hij de hengst eigenlijk pas echt aan met zijn ijsblauwe ogen. Na het verhaal van de zwarte, arabische hengst voelde hij op de een of andere manier een bepaalde verbondenheid. Het leek alsof hij deze hengst, na een paar minuten ondertussen misschien zelfs uren al jaren kende. Wat best moeilijk was gezien zijn leeftijd. Even grijnsde hij maar al snel werd zijn blik weer vlak en hard. Rywen knikte toen de zwarte hengst sprak. Als hij zijn ouders ooit zou wederzien als ze nog leefden zou hij hetzelfde doen. Zij hadden heb gedumpt alsof hij oud vuil was. Nou hij ging ze laten zien wat oud vuil nog allemaal wel niet kon doen. Geïrriteerd snoof hij en richtte zijn blik weer voor zich. "Ik zou hetzelfde doen." sprak hij doods. Met langzaam maar zeker wel met een lichte toon van respect in zijn stem.

Blade keek naar het veulen die wel degelijk aan het luisteren was.Hij grinnikte toen het veulen zei dat hij hetzelfde ging doen.Hij zag het schuilplaatsje waar het veulen kon gaan schuilen.Hij bracht het veulen er naartoe en zei kortaf."Wacht hier."Hij zorgde dat het veulen niet zichtbaar was voor andere paarden of roofdieren.Hij gallopeerde weg naar een plek waar geen sneeuw was.Hij vond iets waar je iets kon indoen.Het was raar genoeg van mensen.Zij noemden het een emmer.Dieren noemde het vuilnis.Maar dit kon nu wel van pas komen.Hij gooide er voedsel in voor het veulen.Dat het veulen voldoende kon eten.Blade kon natuurlijk geen melk geven.De emmer was groot en er kon echt heel veel voedsel in.Hij trok gras af met zijn mond en gooide het in de emmer.Hij deed er appels in,en peren,...Dit gebiet was echt geheim.Hij kon het veulen naar hier brengen in stap deden ze daar een week (dag en nacht) doorstappen en dat kon het veulen niet aan.Blade deed er een half uur over.Hij galoppeerde terug met de emmer in zijn mond.Hij rook roofdieren en galoppeerde nog harder.Maar het was te laat.De roofdieren waren al aan de schuilplaats Blade liet de emmer vallen en schoot in actie op weg naar de 2 poema's.Maar waar was Rywen?

Hij hoorde hengst naast zich grinniken en grijnsde zelf ook even kort. Tot ze bij een schuilplaats kwamen en hij hier moest wachten op Blade. Rustig liep hij een rondje in het kleine grotje. Comfortabel was anders maar het was hier minder koud dan buiten in de sneeuw en hij was er veilig voor roofdieren. Toch? Rywen spitste zijn oren en snoof luid. Een nieuwe geur drong zijn neus binnen. Het was een rare, zure lucht die hij niet kende en haast ook niet aan een paard kon toebehoren toch? Zijn onwetendheid was misschien nog wel zijn grootste zwakte. Maar voordat hij het wist stond hij oog in oog met twee poema's die hem van links naderden net toen hij zich om wilde draaien stond hij oog in oog met nog eens drie poema's. Er was geen ontkomen aan want de afzichtelijke beesten hadden hem ingesloten. Een luide, schrille hinnik liet hij weerklinken. Maar toch was hij niet bang. Nee hij was vast besloten. Het bleken wat jongere, onervaren dieren te zijn. Net als hem. En misschien kon hij hier nog uit zien te komen. Wie niet sterk is moet slim zijn dacht hij. Hij sloeg met zijn achterbenen naar de jonge poema's die meteen terugdeinsden. Eerste jacht waarschijnlijk? Maar waar waren papa en mama? Want die moest Hij niet tegenkomen. Voordat hij er erg in had besprong één van de vijf hem en sloeg zijn klauwen in zijn rug. Woest stijgerde hij en probeerde het beest van hem af te schudden. Wat lukte, maar het kwaad was al geschiet en warm bloed stroomde over zijn lichaam heen naar beneden. Rywen stijgerde en sloeg met zijn voorbenen. Waarschijnlijk was de klap raak geweest want er viel er eentje neer die er nogal dood bij lag. Nog vier te gaan. De andere vier leken verward en Rywen gebruikte dat om er tussenuit te gaan. Snel gallopeerde hij weg. Een spoor van bloed achterlatend. Was dit wel slim? En waar was Blade?

Blade schopte naar de poema's die blijkbaar schrik hadden.De poema's liepen weg.Buiten 1.Die was dood.Blade grijnsde.Dit had Rywen 9/10 kans gedaan.Hij hinnikte hard en ging op onderzoek uit.Een bloedspoor had hij al gevonden nu die volgen.Waar zou hij dan uitkomen?Blade ging niet in stap verder maar een vlotte galop zodat het niet te lang duurde.Na eventjes lopen rook hij Rywen.Hij hinnikte nog eens.Hij ging nu op de geur af maar Rywen was niet moeilijk te vinden."Je hebt gevochten.Niet?"zei hij met een trotse grijns,maar lang duurde het niet."Kom we gaan voor die beesten ons terug vinden.Ik ben eten gaan halen."Zei hij kill.Hij zal een andere grot zoeken voor deze nacht te schuilen."Ik blijf nu wel bij je.Je kunt wel vechten om zo jong te zijn."Hij wandelde traag verder.
(Inspiratieloos aan het worden.)

Hij hoorde plots de hinnik van Blade. Een schrille hinnik weerklonk uit zijn keel. Zijn lichaam, bedekt met bloed werdt steeds zwakker en de koude sneeuw deed hem niet veel goed. Zo snel hij kon draafde hij door de sneeuw. Zijn benen hoog optrekkend en zijn hoofd hoog houdend. De sneeuw stoof op achter hem aan. Maar daar lette hij niet op. Hij richtte zich alleen nog op de zwarte stip in de verte. Toen hij eenmaal bij Blade aankwam keek die hem trots aan. Even verscheen er een grijns op zijn gezicht toen hij naar de hengst keek. "Inderdaad." zei hij koeltjes. Als antwoord knikte Rywen op de woorden van Blade. Ze moesten inderdaad een andere plek zoeken voordat ze terugkwamen. Dan misschien met versterking! Dat Blade zei dat hij bij hem bleef kwam aan als een verrassing. Wilde de hengst niet het liefste van hem af? Nee dat had hij hem nooit meegenomen en hem gewoon dood laten vriezen. Gelukkig hield Blade rekening met zijn tempo en kon Rywen makkelijk naast hem lopen. 'Je kunt wel vechten om zo jong te zijn.' had Blade gezegd. En dat had hem toch wel een beetje trots gemaakt. Nee, het jonge, zwarte hengstveulen was blij dat hij Blade ontmoet had.

Blade zocht een plek waar ze konden schuilen."We gaan eerst eten halen,dan zoeken we een schuil plaats.Nog even volhouden."Blade verloor ook bloed,maar waardoor zou het komen?Blade keek het veulen aan."Nou,zolang zal het nu niet stappen zijn."Zei blade met een grijns.Blade zal Rywen wel karakter laten kweken,maar nu was het niet echt het moment.Hij dacht dat hij was buiten gezet door Cobra omdat hij tegen hem was in gegaan.Respect moest je verdienen.Dat Zal hij Rywen ook leren,om nooit iemand over hem te laten heersen alleen als hij het zelf wilt."Als je meer kracht hebt zal ik je een paar dingen leren."Zei hij nu wel met moogcontact.Hij zag veel van zijn eigen in het veulen.Hij zag de vruchten die hij had laten vallen,ze waren niet vuil."Hier eet maar op,na dit zoeken we verder."Hij wist nog een grot zijn.maar ze moesten iets sneller vooruit gaan want het werd bijna donker.Blade kon zich dan goed beschermen maar niet als er een veulen bij was,daar had hij wel licht voor nodig.Blade moest daar ook dringent op oefenen.Toen het veulen had gedaan met eten en geen honger meer had gingen ze verder,hij keek wel of het veulen het nog aan kon.Hij gaf nu eigenlijk wel veel voor het veulen en zal zijn leven geven ervoor.Cobra had gezegt dat je geen onbekende paarden moogt beschermen,maar hij beschermde paarden die slecht waren ookal kende ze hen niet.

Rywen knikte. Blade zou wel gelijk hebben. De hengst kende dit gebied immers beter dan hem. Dat hij op dit moment van hem afhankelijk was vond hij vreselijk. Maar hij mocht de zwarte hengst wel. Dat was zeker. Toen Blade dan ook zei dat hij hem wat dingen ging leren keek hij verrast op. Dat zou geweldig zijn. Iemand die hem kon voorbereiden op het harde leven. Iemand die hem dingen kon leren en hem kon trainen. Ja, daar was hij klaar voor. Nouja, bijna. Als hij aangesterkt was dan. Hij grijnsde een beetje en keek Blade toen met respect aan. Op de grond lagen vruchten die hij kon eten volgens Blade. Rywen keek goed naar de kleur, vorm en lette natuurlijk goed op de smaak. Het smaakte goed en het deed hem ook goed. Hij knikte Blade toe. "We kunnen wel verder.". Hij was namelijk niet iemand die lang zielig bleef liggen omdat hij moe was. Rywen zag ook wel in dat het donker begon te worden en ze nu sneller moesten gaan wilden ze een goede, veilige plaats vinden om te overnachten. Ja, hij mocht Blade zeker wel. Hij was net een soort vader voor hem. En met die gedachte liep hij trots naar zijn nieuwe vriend.