I'm strong, thats what the say, but i cant do anything with it.

Hij had fouten gemaakt en had zichzelf helemaal verloren. Maar hij hoefde geen hulp, nee, hij was ook alleen geboren. Hij had spijt van de dingen die hij had gedaan, maar hij kon er niks aan doen, zo was het eenmaal gegaan. Hij wou niet meer doorgaan, gewoon stoppen voor altijd. Het kon hem niks meer schelen, hij was toch alles al kwijt. De dood leek hem uiteindelijk de beste uitweg, maar toch vond hij iets anders zonder enige uitleg. Hij was Amani weer tegen het lijf gelopen, want zijn relatie met haar was de druppel die de emmer deed overlopen. Eindelijk waren ze weer bij elkaar en Painted voelde niks anders dan geluk. Geluk en liefde. Hij wilde Amani vragen voor een tweede veulen, eigenlijk derde, maar hij was bang. Hij was bang om zich eigen weer open te stellen tegen over Amani, bang dat als er iets zou gebeuren hij weer zo gebroken zou zijn. Een nu hij een tijd geleden Nar had ontmoet, wist hij de ideale uitweg van zijn leven. Maar voor nu, voor nu moest hij het doen met het leven dat hij had. Een eerlijk gezegd was hij daar best blij mee. Er was niemand die hem vertelde wat hij moest doen en de helft van zijn familie was ongeveer uitgestorven. Gelukkig had hij vele vrienden, waaronder Courage. Op een of andere manier kwam hij haar altijd weer tegen en hadden ze vervolgens de grootste lol. Met een glimlach op zijn gezicht, dankzij de gedachte aan Courage, spitste hij zijn oren om het geluid om hem heen beter te horen. Een hinnik. Een zucht rolde over zijn lippen toen hij naar het moeras keek. Het was niet bepaald het mooiste gebied van DH, en hij was er eigenlijk ook nog nooit geweest. Alsof hij het nog niet druk genoeg had, had hij een hinnik gehoord, ergens, hier, in het moeras. Geweldig! Nu moest hij dat paard gaan zoeken in deze vieze drek. Nogmaals zuchtte hij, begon vervolgens voetje voor voetje vooruit te lopen. Tuurlijk vond hij het leuk om nieuwe paarden te ontmoeten en ze vervolgens toe te laten in zijn kudde, maar het heen en weer gereis was een grote minpunt. Hij was niet bepaald het paard met de goeie conditie, dus moest het paard het maar doen met het half uur dat hij waarschijnlijk te laat zou komen. Na nog een paar minuten stappen kwam de geur hem eindelijk te gemoed en dit keer slaakte hij een opgeluchte zucht. Geweldig; hoe eerder hij er was, hoe eerder hij deze drek kon verlaten. Er kwam een paard in beeld en Painted schoof zichzelf er naar toe, de vieze drek ontwijkend. ’Goedemiddag’ Mompelde hij, toen hij bijna tegen over het paard stond. ’Mijn naam is Painted Black.’ Hij glimlachte opgewekt, bijna vergeten dat hij de laatste plas vieze drek moest ontwijken. ’Leider van Utopia, ik neem aan dat je me daarover iets wilt vragen?’