And dreaming when there gone
Langzaam stapte de jonge merrie door het bos van wilgen en volgde het pad dat een ander al eens had afgelegd.
Haar ogen straalden vermoeidheid uit, haar benen voelden zwak aan en haar hoofd hing laag. Met veel moeite en veel slaaptekort sjokte Corazón door de wilgen en liet zachte sporen achter van haar hoeven.
De reden dat ze zo weinig slaap had gekregen was vanwege haar dromen; ze waren eng en maakten haar angstig. Elke keer als ze haar ogen sloot zag ze hetzelfde weer opnieuw en opnieuw.
Haar moeder, levenloos in het vochtige gras met haar zus die haar rug naar Corazón toe draaide en verdween. De enige herinneringen die ze nog had van beide.
Elke stap voelde als een marteling maar als ze zou stoppen met lopen zakte ze in en kwam ze niet meer overeind.
Het kleine meertje kwam langzamerhand in haar zicht, een lang blauw streepje op de horizon en ze versnelde haar pas naar een zwakke draf tot ze bij het meertje aankomt.
Zonder nog een stap te verzetten liet Corazón zich door haar zwakke benen zakken, haar neus legde ze in het koele water en langzaam liet ze haar oogleden zakken.
Allerlei gedachten vlogen door haar hoofd maar ze kon zich niet op één enkele concentreren. Ze voelde zich zo vermoeid en zo zwak alsof ze wel door de grond kon zakken, als ze ooit weer omhoog zou kunnen komen.
Met angst in haar ogen zocht ze naar gezelschap, een paard dat haar overeind kon helpen. Die bij haar kon blijven als ze zou gaan slapen en haar zou vertellen dat alles goed zou komen. Ook al wist ze dat het op dit punt niet meer goed kon gaan..
Flut :$
Langzaam stapte de jonge merrie door het bos van wilgen en volgde het pad dat een ander al eens had afgelegd.
Haar ogen straalden vermoeidheid uit, haar benen voelden zwak aan en haar hoofd hing laag. Met veel moeite en veel slaaptekort sjokte Corazón door de wilgen en liet zachte sporen achter van haar hoeven.
De reden dat ze zo weinig slaap had gekregen was vanwege haar dromen; ze waren eng en maakten haar angstig. Elke keer als ze haar ogen sloot zag ze hetzelfde weer opnieuw en opnieuw.
Haar moeder, levenloos in het vochtige gras met haar zus die haar rug naar Corazón toe draaide en verdween. De enige herinneringen die ze nog had van beide.
Elke stap voelde als een marteling maar als ze zou stoppen met lopen zakte ze in en kwam ze niet meer overeind.
Het kleine meertje kwam langzamerhand in haar zicht, een lang blauw streepje op de horizon en ze versnelde haar pas naar een zwakke draf tot ze bij het meertje aankomt.
Zonder nog een stap te verzetten liet Corazón zich door haar zwakke benen zakken, haar neus legde ze in het koele water en langzaam liet ze haar oogleden zakken.
Allerlei gedachten vlogen door haar hoofd maar ze kon zich niet op één enkele concentreren. Ze voelde zich zo vermoeid en zo zwak alsof ze wel door de grond kon zakken, als ze ooit weer omhoog zou kunnen komen.
Met angst in haar ogen zocht ze naar gezelschap, een paard dat haar overeind kon helpen. Die bij haar kon blijven als ze zou gaan slapen en haar zou vertellen dat alles goed zou komen. Ook al wist ze dat het op dit punt niet meer goed kon gaan..
Flut :$