Even alleen.

Een jonge merrie liep rustig door het wilgenwoud. Haar hals was een beetje gestrekt en ze briesde even. Ze voelde haar raar bij haar familie. Niet bij iedereen. Alleen bij degene die zelf ook raar deden, bij haar dan. Ze had steeds een raar gevoel als ze bij Sam was. Ze snapte er niets meer van. Ze wilde even alleen zijn. Om goed te kunnen nadenken, dat had ze wel nodig. Ze keek even rond en liep naar de grote boom die er stond. De lange takken vol bladeren hingen al snel rond haar. Ze keek naar boven en genoot er even van. Ze sloot haar ogen en liep tussen de bladeren en takken door naar de stam. Het was een prachtige boom en het gaf haar rust. Ze was af en toe een bitch maar ze kon erg lief zijn. Nu dus ook. Ze had een goede bui buiten die stomme gedachten. De wonde in haar been was niet ontstoken en het ging steeds beter. Ze haalde even diep adem en bekeek de boom nog eens. Prachtig was hij. Ze wilde er uren, dagen, weken en maanden bij zijn. Ze vond dit wel een goede plek voor haar om te slapen. Het was midden in de nacht nu. De sterren en de volle maan stond aan de hemel. Ze hoorde wolven huilen en hinnikte even. De wolven kwamen en kropen onder de takken en bladeren door. Leah begroette ze en legde haar neer. De wolven legden zich bij haar. Quilletes en wolven ging steeds goed samen. Leah vond het fijn nu.

[Niet teveel paarden ^^]

De volle maan stond hoog aan de hemel. Prachtig was het. De gloed die de enorme bol uitstraalde weerkaatste op zijn kastanjekleurige vacht. Zijn gedachtes liepen over van allerlei zaken. Het voornamelijkst gingen ze over de Cullens. De haat die hij voor die groep paarden koesterde was ongekend. En zat zo ongelofelijk diep geworteld bij hem dat hij niet beter wist dan hen te haten. Dat was ook de reden dat hij Seth niet begreep. Wild schudde hij zijn hoofd en zijn kastanjekleurige manen bewogen stoer en sierlijk tegelijk mee. Twee zwarte ogen stonden peinzend. Diep in gedachten. En toch gingen zijn gedachten weer terug naar Leah. De enige merrie in de groep. Was het dan raar dat hij haar leuk vond? Helaas was hij niet de enige. Hij vond Embry ook al zo raar in haar nabijheid. Geërgerd fronsde hij en stond ineens stil en stampte hard in de sneeuw. De hinnik deed hem opeens omkijken. Het was een bekende hinnik. En dat deed hem goed. Iemand van zijn familie! Jake was nooit zo onder de andere paarden naast zijn familie. De Cullens moest hij al helemaal niet in zijn buurt hebben. Die Edward! Hij kon die gozer echt niet uitstaan. Die kladjanus met zijn koude huid. Nou wedden dat een merrie liever tegen hém aan ging staan dan tegen die bloedzuiger. Oké bloedzuiger was nogal grof gezegd. Maar iedereen wist dat de Cullens van de smaak van bloed genoten. Hoe ze het ook ontkenden. Wij Quilettes wisten wel beter. En kende hun beter dan wie dan ook. De geur van de ander werd sterker en Jake wist dat het om Leah ging. Lichtjes krulde zijn rechter mondhoek en met een scheef glimlachje begroette hij Leah die tussen de wolven lag. "Heey Leah" zei hij zachter dan normaal.

De donkere merrie sloot kort haar ogen. De wolven beschermden haar en bewaakten haar ook. Ze briesde heel even en een geur drong haar neus binnen. De wolven kenden haar familie dus deden niets. Ze stonden alleen op en gingen een eindje verderop waken. Leah keek op en krabbelde overeind. Ze schudde haar even uit en keek hem aan. Waarom praatte hij zo zacht? Dat deed hij normaal nooit. Normaal sprak hij gewoon of speels, of zelfs plagend. Ze zuchtte en knikte kort. "Hee Jake" zei ze rustig en keek hem aan. Het was donker en de gloed van de volle maan scheen alleen op hun. Net partners. Leah snoof geirriteerd en schudde die gedachte snel weg. Nee, Jake was haar type niet eens. Hij was meer als een broer. Zou de maan haar iets willen laten zien? Zou het haar moeder zijn die dat deed? Dat ze haar iets duidelijk wilde maken over Jake? Iets in haar zei van wel. Iets zei dat ze er erg snel achter ging komen, via Jake zelf..

Hij grijnste, een klein scheef lachje. "Wat brengt jou hier zo alleen?" zei hij rustiger dan normaal. Normaal was hij altijd zo druk en speels én vrolijk. Was het dan nu het moment om haar zijn gevoelens te tonen. De maan weerscheen op haar en toen wist hij dat het juist was. Traag liep hij naar haar toe. "Ik, euh-Leah ik.. Hoe ga ik dat zeggen..". Vlak voor hij stond hij stil. Was het wel juist? Was hij zeker van zijn gevoelens? Argh, werd het hem nou maar eens een keer duidelijk! Zijn ogen stonden diep nadenkend over hoe hij het haar nou moest zeggen. Tot hij de knoop doorhakte. Misschien merkte hij dan of het echt was of niet. "Ik, ik denk dat ik je leuk vind.." zei hij zachter. Zachter dan normaal. Dit was de normale Jake niet. Hij had af en toe zo'n hekel aan zichzelf hé. Waarom was hij niet meer als Sam. Zo kalm en beheerst. Zacht gromde hij wat amper hoorbaar was. Zijn zwarte ogen richtten zich op Leah. Ze was de enige merrie die hij kende. Was het dan wel echt? Deze gevoelens. Voor hem was het ook pas de eerste keer. Nóg een stapje zette hij dichterbij en hield daarbij haar blik gevangen.

Leah keek hem aan en rolde met haar ogen. Ze snapte gewoon niet wat ze bezielde. Bijna iedereen. Ze zuchtte eens diep en keek naar Jake die begon te praten. "Zeg maar" zei ze rustig tegen hem en zag dat hij dichterbij kwam. Ze snoof en wilde achteruit snapte maar ze hield haar kalm. Ze hoorde toen de woorden die hij uitsprak. Wat? Hij.. Haar.. Leuk vinden? Ze schudde even geschrokken haar hoofd en stapte achteruit. "Ehm ehm" begon ze zacht. "Jake ik weet niet.. Hoe ik het moet zeggen" mompelde ze zacht. "Je bent als een broer voor me snap je? Niets.. Meer" zei ze dan wat zachter en keek hem aan. "Er zijn meerdere merrie's, waarom.. Ik?" vroeg ze en zuchtte. Ze wendde haar blik even van hem af en keek weer naar hem. "Sorry als ik je kwets maar.. Ik wil dit niet" zei ze zacht en keek hem recht aan. Haar donkere ogen keken in de zijne. "Iedereen doet zo raar en anders. Jij, Sam, Embry.." zei ze zacht. "Maar toch.. Ik zie je meer als een broer, sorry" mompelde ze en keek weg. Hij haatte haar nu vast maar dit was de waarheid en liegen deed ze niet meer, nooit meer.

Hoopvol keek hij haar aan. Wachtend op het verlossende antwoord van de merrie waar hij misschien dus toch gevoelens voor koesterde. Maar haar geschrokken blik en de stap achteruit die ze zette deed hem pijn. Toch bleef hij nog hopen. Tot ook haar woorden tot hem doordrongen. Jake staarde naar de grond. Zijn lichaam begon te trillen terwijl zijn ogen zich tot spleetjes knepen. Kwaad stampte hij met een hoef op de grond. Nu zou hij zich echt in moeten houden wilde hij Leah niets aan doen. Zacht gromde hij en sloeg hard met zijn staart tegen zijn flanken. Zijn oren lagen achter in zijn nek terwijl hij langzaam zijn hoofd oprichtte om haar aan te kijken. Zijn donkere ogen schoten vuur. "Best! Voor jou tien anderen!" snauwde hij tegen haar. De spieren onder zijn toch best dunne vacht bolden zich op en hij stijgerde hoog voor haar. Hij had wel gezien hoe ze naar Sam keek. Hij had zijn ogen echt niet in zijn achterhoofd zitten. Maar toch had hij die hoop gekoesterd. Toen hij met een harde klap weer op de grond neerkwam keek hij haar woest aan. Draaide zich soepel om en gallopeerde kwaad weg. Niet meer omkijkend. Onderweg sloeg hij nog met zijn voorbenen naar vogels die op de grond zaten en joeg ze met een kwade blik weg. Dit was niet de echte Jake. Hij moest nu gewoon even alleen zijn en tot rust komen. Voordat hij dingen ging doen waar hij straks spijt van zou hebben.

Leah staarde voor haar uit en hoorde de woorden. "Jake, toe" zei ze maar nee. Hij galoppeerde al kwaad weg. Ze rolde met haar ogen en zuchtte. Hengsten begrepen echt niets! Ze snoof geirriteerd en hoorde iets. Ze spitste haar oren en keek rond. Nog een Quilletes. Eentje die ze lang niet meer gezien had. Ze keek op toen ze Jared zag en glimlachtte. "Ik ken inderdaad die hengst, jij ook" zei ze vriendelijk. "Herken je me niet meer? Ik ben het, Leah" zei ze lief en gaf hem een neusje. "En.. Dat was Jake. Een hele kwade Jake dus" zei ze en zuchtte diep. Ze hoopte dat niet teveel paarden van de kudde zouden gaan vragen waarom hij nu zo kwaad was. Liever niet want wie weet wat zouden ze zeggen. De enige die het wisten waren Jake zelf en Sam. Ze haalde even diep adem en keek weer naar Jared. "Het is zo lang geleden" zei ze zacht en glimlachtte lief.

Leah keek rustig naar Jared en grinnikte even. "Inderdaad, het is lang geleden" zei ze lief en keek even rond. Ze zuchtte kort en keek weer naar hem. "Ik hoop voor hem dat hij de volgende keer rustiger doet. Of ik val hem nog eens aan" zei ze en zuchtte. Ze moest haar nu zelfs inhouden maar het ging wel. Ze keek even om haar heen en voelde hoe de wind met hun manen begon te spelen. Ze sloot even genietend haar ogen en het deed haar aan haar moeder denken. Ze keek rond en dan weer naar Jared die wat vroeg. "Nee. Buiten de Cullens die Sam lastig vielen en ik ben tussen hun ingesprongen. Het litteken op mijn voorbeen zie je nog wel. En daarna dus.. Kwade Jake" zei ze zuchtend en keek even weg. Ze richtte haar blik weer op hem en briesde. "Jij?" vroeg ze dan en keek hem aan.

Jared keek naar Leah en hij zag dat ze weg was in haar gedachtes of toch niet Jared hoorde wat ze zij. ‘Inderdaad, het is lang geleden.’ Zij ze lief tegen hem. Een lichte grijns versierde zijn lippen. ‘Ik hoop voor hem dat hij de volgende keer rustiger doet. Of ik val hem nog eens aan.’ “Ja.” Zij hij lief terug. Hij wende zijn blik even van haar af en die ging naar de lucht toe het was erg mooi en daarna richtte hij zijn blik weer op Leah. Jared zuchtte diep en hij bekeek Leah nogmaals hij wist nog steeds niet wat Jake zich boos had gemaakt maar dat maakte eigenlijk niks voor hem uit. Jared brieste zachtjes en hij zag dat Leah een litteken had gekregen waarvoor wist hij niet maar hij wist wel dat ze een gevecht had of dat een ander paard haar had aan gevalt. ‘Nee. Buiten de Cullens die Sam lastig vielen en ik ben tussen hun ingesprongen. Het litteken op mijn voorbeen zie je nog wel. En daarna dus.. Kwade Jake’ Zij ze en ze zuchtte diep. “Ja, dat heeft denk ik wel pijn gedaan of niet?” Vroeg hij lief aan haar. “Ik heb niet zo veel mee gemaakt ik heb twwe paarden ontmoet maar ze hebben nog niks terug gezegd hoe ze heten maar de ene zijn wel Magic ken jij die?” Vroeg hij daarna lief aan haar en hij wachtte af op reactie van haar.



(beetje inspiratieloos.)

Leah keek hem rustig aan en zuchtte even. Ze briesde even en keek weer naar hem. Ze grinnikte even en hoorde de woorden. "Ja dat heeft pijn gedaan maar het valt mee. Sam had me geholpen en nu is het genezen" zei ze rustig en keek hem glimlachend aan. "Nog nooit gezien. Ik heb nog maar 1 ander paard gezien. Die we niet kennen en samen met Quil zitten we in de kudde. Natuurlijk hoor ik nog bij jullie. Ze grijnsde even. Hij heet Sham maar een Magic. Nee nog nooit van gehoord" zei ze kalm. "Zijn ze beiden goed of slecht?" vroeg ze dan kalm. Ze wilde wel weten met wie hij omging, al wist ze niet goed waarom. Ze snoof even en schudde de gedachte maar weer weg. Ze keek even naar de grond maar haar blik gleed weer naar Jared. Ze wist niet echt iets te zeggen op dit moment. Ze snoof even en keek hem maar rustig aan.