what I feel.. ?

Emmett schudde zijn donkere vacht uit. Stof deeltje vlogen door de lucht en belanden in het witte zand van het strand. Hij had zin in de strijd van de twee groepen. Nergend was hij bang behalve voor 1 ding, dat had hij al eerder gedacht. hij zat er ook aan te denken tóch maar te zeggen tegen rosa want hij van haar vond. Hij voelde zich altijd op zijn gemak bij haar en kon eigenlijk alles tegen haar zeggen, zoals eerder.. Een klein zusje. Maar dan meer om het leven mee te delen, zoals een partner. Het was lastig voor emmett om het te begrijpen, want hij had dit gevoel eigenlijk nooit meegemaakt, nouja niet zó. Het voelde goed maar toch ook weer niet. Hij schudde zijn hoofd en hinnikte even. Hij gallopeerde in rengalop over het strand, precies in de waterrand. Soms spatte er wat water omhoog en bleef er wat zand aan zijn hoeven plakken maar dat scheelde hem niet veel. Hij wou zijn hoofd even leeg hebben voor de strijd. Zodat hij gefocust kon zijn op het gevecht en als het nodig was ook rosa nog kon beschermen, dat zou hij met zijn leven doen. het maakte hem niet uit hoeveel hij zou lijden, rosa zou over leven. En al zou hij er niet meer zijn zou hij haar van boven beschermen, hoe wist hij nog niet maar het zou gebeuren. Met een noodstop kwam hij tot stilstand. Hij hoorde wat en hij keek op. Zijn oren draaiden af en toe en hij snoof. Zijn ogen stonden voor even vals tot hij de fluweel zacht gekleurde neus van rosa tevoorschijn zag komen. Hij brieste en hinnikte zacht naar haar. 'dag rosa'zei hij rustig tegen haar en hij draafde rustig naar haar toe.

Rosalie keek op en zag opeens Emmett voor haar neus staan. Haar fluweel zacht neusje kwam tot bij zijn neus en drukte er zachtjes tegen. "Ik heb je gemist", prevelde ze zachtjes nog niet door wat er met Emmett's gedachten gebeurden. Zou hij ergens mee in zitten? Roos had geen idee, ze zou het wel zien. "Is er iets?", vroeg ze toch ietwat bezorgd en nieuwsgierig en voelde hoe haar mondhoeken wat krulden en er een mooie stralende glimlach tevoorschijn kwam. "Oké, eerlijk gezegd. Er is ook wat mis met mij", zei ze zacht en verschoot van wat ze zojuist had gezegd. Shit, nu had ze bijna gezegd dat ze van hem hield. En het ergste was dat dat waar was ook. Nou ja, ze zou het nu wel zeggen. Maar toch wilde ze hoe dan ook dat antwoord van Emmett krijgen. Wat zou hij eigenlijk te zeggen hebben. Rosalie zuchtte zacht en liet haar blik op de lucht glijden. Het was stilletjes aan avond geworden. Rosa was hierheen gekomen voor de zonsondergang. Die was altijd zo mooi. En nu ze dan ook met Emmett hier samen was voelde het nog bijzonder. "Kijk, de zonsondergang", zei ze zacht en drukte haar neus in zijn manen en liet haar blik daarna op de lucht glijden. De mooie kleuren vulden de lucht. Het was zo mooi, net als Emmett.

Emmett voelde de neus van rosalie tegen de zijne. Hij glimlachte en zijn ogen begonnen een beetje bij beetje meer te stralen. Rosalie was de zonnestraal in zijn leven, alleen zij kon de regen stoppen. 'Ik jou ook' Zei hij even later tegen rosa. De vraag van rosa galmde nog een paar keer door zijn hoofd. Nu móést hij het eigenlijk wel gaan zeggen. 'Ik..' Bracht hij met moeite uit 'I-ik wil je niet verliezen met de strijd , rosa..' Zei hij met moeite. Hij moest bijna overgeven zo zenuwachtig was hij, waardoor het kwam wist ihj niet maar hij wilde er van af, hij wou het kwijt! Zou het weggaan als hij het rosa vertelde? Zoveel vragen, en de meeste bleven onbeantwoord tot hij zelf de stappen nam. Al was het nog zo moeilijk, hij wou het weten. 'rosa.. je moet weten, dat ik heel veel om je geef' Hij stopte even en slikte. 'en niet alleen van je hou als goede vriendin' Pfoehw! het was eruit. Hij keek een beetje geschrokken, was hij het echt? Had hij het echt gezegt?! het moeste even tot hem doordringen en voorzichtig keek hij naar rosalie. Hij wist niet veel te doen en keek haar wat onhandig aan. De zon was bijna onder en het helder rood maakte de omgeving af. het was het perfecte tijdstip geweest, nu nog maar hopen dat rosa het zelfde voor hem voelde. Hij hoopte het. Een grote last was voor nu al van zijn schouders gevallen, zijn hoofd was weer een stuk helderder. En zijn lucht wegen leken ineens veel vrijer.

Rosalie voelde plots dat al haar spieren zich opspanden van zenuwachtigheid. Toen ze haar hart in haar keel hoorde bonzen werd het haar echt wel wat te veel. Ze slikte en zuchtte tegelijkertijd. Toen hij begon te vertellen dat hij meer om haar gaf dan een beste vriendin begonnen haar ogen te stralen en ontspande haar lichaam weer helemaal. "Maar gekkie toch, je weet toch dat ik je ook graag mag", zei ze lachend en hinnikte zacht waarna ze door zijn manen met haar snuit ging. "Ik hou van je. I love you. Je t'aime", zei ze in drie verschillende talen en lachte opnieuw waarna ze Emmett met stralende ogen aankeek. "Ik laat je nooit meer gaan. En we overleven állebei die oorlog. Ik beloof het je. I promise. Please, vecht niet voor mij. Ik kan heus mezelf wel redden. Ik wil dat er jou niets overkomt, schat", zei ze zacht en neusde nog wat in zijn heerlijke zwarte manen en keek daarna samen met hem naar de zonsondergang die er nog steeds was. "Blijf je hier, bij mij?", vroeg ze toen de zon al onder de horizon was en glimlachte lief.

Emmett zuchte opgelucht toen Rosalie zei dat ze ook meer om hem gaf. emmett glimlachte en knikte. Hij had nooit gedacht dat dit ooit nog zou gebeuren en nu stond ze voor zijn neus en hadden ze net beide hezegt dat ze meer om elkaar gaven dan vrienden. Het gaf hem een goed gevoel omdat te weten en hij keek weer naar rosalie 'we overleven beiden, máar.. áls er iemand moet gaan ben ík dat rosa, en niemand anders' Zei hij rustig en gaf haar een neusje en brieste weer even. Hij voelde het gespeel met zijn manen en antwoorden een paar minuten later op rosa's vraag. 'Jah, ik blijf nog wel' Hij keek om zich heen naar de omgeving. Ze waren omgeven van donker en nog een heel kleine rood,oranje achtige streep was te zien en verlichte alles nog een heel klein beetje. het zag er mooi uit , dat moest hij toegeven. Emmeet voelde zich sterker, sterker dan ooit. Hij wist nu waarvoor hij wilde en moest vechten, voor rosalie en haar familie natuurlijk. Hij zou er alles aan doen om die paarden uit te roeien, de cullens zouden de oorlog winnen! dat stond vast en Emmett wist het zeker. Hoe zou de toekomst er eigenlijk uit zien van hem en roslie sámen, Zou er een veulen komen. Of 2 of mischien wel meer. Hij wist het niet,maar ging er ook niet echter aan. Die vragen werden in de loop der tijd beantwoord. 'Ben je zenuwachtig?'

Rosalie keek naar Emmett en glimlachte liefjes waarna ze een kopje voelde. "Oké, dan is het goed. Dan ben ik niet alleen", zei ze en fronste haar wenkbrauwen bij de volgende zinnen die hij uitsprak. Dat hij zou sterven in plaats van haar familie. "Dat nooit!", protesteerde ze meteen. "Dan kom ík vóor jóu op en dan zal je niét sterven!", zei ze ietwat van haar stuk gebracht en keek Emmett diep in zijn zwarte ogen aan. "Dat overleef ik niet zonder jou", bracht ze met een kleine traan die van haar wang rolde uit. "Dan pleeg ik zelfmoord", zei ze meteen erachter en knikte waarna ze haar neus net onder zijn zachte manen plaatste. "Ik hou van je en wil je niet kwijt. Hoor je me", zei ze zacht en hoorde zijn vraag. "Ik wás zenuwachtig. En je maakt mij zenuwachtig met het zeggen dat je je voor míj laat doden. En dat wil niet", zei ze zacht en keek hem met een pruillipje aan. Toen ze maan de lege plek van de zon in nam kwamen ook de fonkelende sterretjes in zicht. Dat beeld deed haar aan haar moeder denken. Zij keken vroeger altijd naar de sterren. En nu, deed ze het met Emmett. Ooh wat hield ze zo van hem.

Emmett knikte'Je zult nooit alleen zijn rosalie, geloof me'Zei hij kalm en met een warme stem. 'Luister rosa! Ik heb jouw als partner verkozen omdat ik van je hou, en omdat ik weet dat je mentaal en lichamnelijk sterk ben. en de gene die mijn partner is kan álles overleven! Rosa geloof in jezelf. en dan ál is het zo, en we gaan er vanuit dat er niemand sterft'Zei hij rustig met een knipoog er achteraan. Hij veegde de traan van rosalie weg met zijn neus 'Niet huilen, en niet doen' Hij brieste zachtjes en streelde rosa zachtjes met zijn neus. Van haar wang tot haar schoft gleed hij van hoog naar laag. 'Ik wil jouw ook niet kwijt rosa, dus het gaat ook niet gebeuren' Hij draaide wat met zijn oren en brieste 'zullen we er dan maar over ophouden en er weer over denken op de dag zelf. We kunnen toch niks anders doen dna wachten.' Hij keek naar het pruil lipje van rosa en glimlachte 'Doe dat nou niet' Zei hij grijnsend. Rosa kon nog zoveel zeggen maar ál kwam het er op aan zou hij zijn leven voor haar wagen, omdat hij van haar hield. Maar volgens hem ging er niemand dood, de familie band van de cullen was veel te sterk voor die andere. de cullen met de sterke band konden veel beter samen werken en hadden veel meer voor elkaar over. En kleine vonk was even in zijn ogen te zien en al gauw richte hij zijn blik op de fonkelende sterren boven in de lucht.

Roos keek naar Emmett en smolt bijna van zijn ogen alleen al. "Ik houd van je lieverd", zei ze zacht bij al zijn woorden. "En ik weet, we overleven het allen. Want samen zijn we sterk, hé schat?", vroeg ze met een scheef liefelijk hoofdje en gaf hem een kleine lik over zijn teder zachte neus. Toen ze de kleine aanrakingen tegen haar nek voelde sloot ze haar ogen genietend en gaf hem kleine neusjes achter zijn linkeroor. Toen ze de kleine vonk in zijn ogen zag glimlachte ze en drukte haar neus teder tegen die van hem. "En later, wil ik ons samen zien met een veulentje. Als jij dat wilt natuurlijk", zei ze zacht tegen hem en lachte waarna ze haar blik naar de sterrenhemel liet glijden. "Maar eerst wil ik alle aandacht van jou voor mij hebben en ga ik jou lekker verwennen", zei ze met een speelse grijns op haar gezicht en glimlachte met een lachje. "Is dat geen goed idee?", vroeg ze en streek teder met haar neus over zijn schoft en manen. "Het voelt goed aan, met jou", zei ze zacht en sloot opnieuw haar ogen. Wat voelde dit zo goed, met Emmett.

Emmet glimlachte 'ik ook van jouw'Zei hij lief en hij schraapte met zijn hoef een hartje in het zand. 'dat klopt, precies.' Hij voelde een klein likje over zijn neus van rosa en grijnste. 'Dat lijkt me leuk, tuurlijk wil ik dat'Zei hij met een knipoog. het leek hem echt wel leuk om een veulen te krijgen, maar dan alleen met rosalie. Een hengst of merrie dat maakte hem niks uit, al hadden ze er maar 1 hij zou daar al blij mee zijn, heel blij zelfs. 'Mij verwennen?'Hmm dat klnikt wel heel goed 'Zei hij met een speelse blik in zijn ogen. 'Ook met jouw' Hij brieste even en keek naar rosa 'Kom dan gaan we een slaap plek zoeken' Hij draaide zich om en liep een stukje verder naar een redelijke grote. Hij was net groot genoeg voor rosa en hem en hij knikte 'Dit is wel goed denk ik' De grot gaf een beetje warmte af wat het ook wel lekker maakte zeker bij zee was dat fijn. Het was natuurlijk winter en bij de zee was het dan nog kouder. Hij liep de grot in en ging liggen. Hij bleef met zijn blik strak gericht op rosa om tekijken of ze ongedeert aankwam en dat ze niet aangevallen werdt door een of ander roofdier dat ineens te voorschijn zou kunnen komen. Al gebeurde dat zou hij dat dier een een lesje leren. Niemand kwam ongewild aan rosa!

Rosalie keek naar Emmett en glimlachte. Ze drukte teder haar schoft tegen zijn schoft en drukte haar neus tegen de zijne. Ze sloot haar ogen en wilde heel haar leven gewoon bij hem blijven, bij de zwarte coole hengst wie ze lief had en waar ze haar hele leven mee wilde samen blijven. Rosalie glimlachte naar Emmett en lachte zachtjes waarna ze in zijn gif groene ogen keek. Ze vond het een leuke ogen. Toen ze hem zag vertrekken naar een grot volgde ze hem op de voet en ging teder naast hem liggen en legde haar hals over zijn hals en sloot haar ogen opnieuw. "Vind je het erg als ik even slaap?", vroeg ze en grinnikte waarna ze hem liefelijk aankeek en daarna haar hoofd op de kale koude grond legde en zich dicht tegen Emmett nestelde. Het voelde zalig aan, die warmte van hem. Ze kon bijna zijn adem in haar nek voelen. "I love you t'ill the end. I promise Emmett. Please, still love me", zei ze zacht en gaf hem nog een kopje en daarna ging ze slapen, in de vacht van haar prins.