VIPLuide kloppen op het ijs volgden snel achter elkaar. Het geluid was afkomstig door een sierlijke witte merrie die door de gangen van de ijsgrotten galoppeerde. Fether wist wel dat het verstandiger was om hier niet te galopperen maar daar had ze nu even schijt aan. Als ze op haar bek zou gaan zou dat wel aanwijzen dat het ook echt onmogelijk was. Want iets wat niet verstandig was om te doen hoefde absoluut niet gelijk onmogelijk te zijn. Fether hield van risico's nemen. Dit was dan wel weer een heel apart risico, maar risico was risico. Ze hield er van om over paden die elk moment af konden brokkelen, en boven afgronden lagen te lopen. De spanning terwijl ze er over heen liep, en de opluchting als ze weer heelhuids het einde van het pad bereikte gaven haar een heerlijk gevoel. Dat gevoel zorgde ervoor dat ze telkens opnieuw dat soort dingen deed. Eigenlijk was ze een echte sensatiezoeker.
Ineens kwam er een bocht in zicht. De bocht was nog wel een eindje weg dus ze dacht rustig de tijd te hebben om af te remmen. Ze zetten haar hoeven een beetje schap zodat ze wat vaart zou minderen. Maar daar begon het. De de ondergrond die gemaakt was van ijs gleed ze alleen maar terwijl ze niet tot amper vaart minderde. Ze probeerde haar hoeven nog zijwaarts te zetten zodat ze alsnog een bocht zou maken, maar ook dat hielp niet. Toen de bocht toch wel heel gevaarlijk dichtbij kwam gaf ze zich maar over aan het feit dat dit een botsing zou gaan worden. Ze draaide haar hoofd weg zodat die niet de muur van ijs zou raken maar haar lichaam de klap op zou vangen. Vlak voordat ze de muur zou raken kneep ze uit een reflex haar ogen dicht. Ze voelde een zware klap tegen haar borstkas en voordat ze het doorhad lag ze op de grond. Ze opende haar ogen weer en schudde een beetje geschrokken haar hoofd. Oke niet meer galopperen over ijs dus. Glibberig, en terwijl haar hoeven half wegschoven stond ze weer op. Ze vervolgde haar weg deze keer in een rustig drafje.
Inees gooide ze haar hoofd in de lucht en snoof diep in. Een ander paard naderde haar. Een zacht hinnikje verliet haar mond.
~sauron
Geen idee waar de titel op slaat
Ineens kwam er een bocht in zicht. De bocht was nog wel een eindje weg dus ze dacht rustig de tijd te hebben om af te remmen. Ze zetten haar hoeven een beetje schap zodat ze wat vaart zou minderen. Maar daar begon het. De de ondergrond die gemaakt was van ijs gleed ze alleen maar terwijl ze niet tot amper vaart minderde. Ze probeerde haar hoeven nog zijwaarts te zetten zodat ze alsnog een bocht zou maken, maar ook dat hielp niet. Toen de bocht toch wel heel gevaarlijk dichtbij kwam gaf ze zich maar over aan het feit dat dit een botsing zou gaan worden. Ze draaide haar hoofd weg zodat die niet de muur van ijs zou raken maar haar lichaam de klap op zou vangen. Vlak voordat ze de muur zou raken kneep ze uit een reflex haar ogen dicht. Ze voelde een zware klap tegen haar borstkas en voordat ze het doorhad lag ze op de grond. Ze opende haar ogen weer en schudde een beetje geschrokken haar hoofd. Oke niet meer galopperen over ijs dus. Glibberig, en terwijl haar hoeven half wegschoven stond ze weer op. Ze vervolgde haar weg deze keer in een rustig drafje.
Inees gooide ze haar hoofd in de lucht en snoof diep in. Een ander paard naderde haar. Een zacht hinnikje verliet haar mond.
~sauron
Geen idee waar de titel op slaat