My new world ~

Rustige stappen waren te horen in het zand. De zon stond hoog aan de lucht en de zee liet zijn golven steeds hoger komen. Alsof ze de zon wilden raken en afkoelen. Golven kwamen aan op het strand en maakte dat deel doorweekt. Krabben spoelden aan en zochten wat voedsel. Of ze kropen weer in de zee om te gaan zwemmen. De zon was vast te warm voor hen. Er was geen één wolkje aan de lucht. Het was gewoon prachtig weer en daar hielden veel paarden van. Hij ook. Ja, hij hield echt wel van dit weer. Zomer. Heerlijke warmte, veulens, plezier en puur genieten. Ach, waarom ook niet he. Sommige paarden vonden het maar niets, maar hij zeker wel. De bruine Andalusische hengst stapte tussen de palmbomen door op weg naar het strand. Zijn oren draaiden alle kanten op om de geluiden op te vangen. Meeuwen die overvlogen en zochten naar voedsel, de palmbomen die meewiegden met de wind en de zee die zijn golven op het strand gooide. Heerlijk. Hij sloot heel even zijn ogen en bleef staan waar hij stond. Hij luisterde even naar de natuur. Dat deed hij wel vaker want dat vond hij echt leuk. Hij kon van alles genieten in de wereld. Dat was ook nog wat. Hij was weer in een nieuwe wereld voor hem aangekomen. Hij was van jongs af aan gaan rondreizen met een kleine groep hengsten. Ze liepen overal en elke keer. Dag en nacht. Af en toe rust nemen en genieten van de natuur om je heen. Deze keer was hij van plan een plek te zoeken waar hij kon blijven. Hij was nu al zeven jaar oud en had nog geen gezin, niets. Vrienden kon je de groep hengsten niet noemen. Je had dezelfde hobby en interesses, meer ook niet. Niemand die van karakter verschilde of iets waar een uitdaging aan was. Hij wilde deze keer verdergaan met zijn leven, voor het te laat was. Hij zuchtte zacht en stapte naar de zee toe. Hij stopte op een plek waar de golven ook kwamen. Ze waren op deze plek wel lager aan de grond dus het water stroomde over zijn hoeven. Zijn bruine ogen gleden over de verte. Je zag niets. Alleen de zee die enorm groot was en helder. De zon die erop scheen. Meeuwen die over het water vlogen om een vis te zoeken. Meer was er niet. De hengst schudde met zijn zwarte manen. Erg lang waren ze niet. Ze waren heel fijn en dat toonde veel mooier. Zo zag je zijn gespierde hals wat beter. Ja, hij hield ook van zijn eigen lichaam. Hij vond het fijn om te trainen en wat spieren bij te nemen. Hij toonde zich wel graag en dat was altijd handig in noodgevallen. Je weet maar nooit wat er zou komen. De lange staart van de hengst sloeg om de twee minuten heen en weer. Hier had je wel een nadeel: vliegen. Het was normaal voor deze wereld, maar toch was het niet leuk. Valtýr briesde luid en voelde de verfrissing op zijn benen. Het voelde goed. Hij stapte wat dieper in het water en keek naar de grote zee. Wat zou er zijn als je die helemaal zou overzwemmen? Niet dat hij dat zou doen. Hij schudde nog een keer met zijn hoofd en draaide één oor naar achteren. Geritsel van ver weg was te horen. Ja, hij had best een goed gehoor. Hij had alles geleerd van de andere hengsten van vroeger. Hij was er niet geboren, maar iedereen leert je wel nieuwe dingen. Hij hield ervan om wat bij te leren. Hij wist heus nog niet alles in het leven, helemaal niet. De hengst trapte met zijn hoef in het water en voelde de spetters op zijn lijf. Hij draaide zich om en begon rustig over het strand te wandelen. Hij hield van dit leven. Zijn leven. Dit, Dreamhorses, was dan ook zijn nieuwe thuis en zijn nieuwe wereld. Hij was er blij mee en dat mocht iedereen weten. De hengst snoof eens goed en een onbekende geur van een paard kwam dichterbij. Hij hief zijn bovenlip omhoog, maar kon het geslacht nog niet ruiken. Jammer want hij was best nieuwsgierig. De hengst sloeg nog een keer met zijn staart en wachtte af tot er een paard aan zou komen.