Mr. Lonely

Uitzicht:

Spoiler:

Shadow liep naar de watervallen. Hij had echte evn tijd voor zichzelf nodig. Hij was weggerend van de graanvelden en in één stuk naar hier gegaloppeerd. Hij dacht aan Rain en was automatisch naar hier gegaloppeerd. Dit was een mooie plek en het was niet gemakkelijk te vinden. Hij wilde deze plek aan haar laten zien maar nu was dat te laat. Dit was de mooiste plek in DH vond hij. Hij dacht opeens aan een liedje. Hij begon stil te zingen maar ook heel erg stil, bijna onhoorbaar. ( https://www.youtube.com/watch?v=gfWCaqTHIoE ) Hij voelde zich echt rot. Hij had geen vrienden hier niemand waar hij even rustig mee kon praten. Hij had alleen Rain gehad. Maar die was hij nu kwijt en dan had hij alleen maar zin om te vechten en Rain te vergeten maar day kon hij niet, hij was te zwak. Hij stapte vooruit in het water en zong stil verder. Hij miste haar echt. Hij stampte in het water hij wilde hinniken maar da zou hij verklappen waar hij was ne dan zouden vervelende paarden hem lastigvallen. Hij keek even rond, de waterval, waar zou hij vandaan komen, uit de bergen maar ergens moest hij toch ontstaan zijn. Hij dacht diep na tot hij iets hoorde en zong stil verder. Het was waarschijnlijk een voegel ofzo. Of toch niet?

(geen paarden die hem willen irriteren Pleasss )

Nirvana's stappen werden langer tot ze de watervallen naderde. Het was mooi hier, dat moest te toegeven. Hoewel ze er niet aan moest dénken in een rivier te zwemmen en dan plotseling met al die tonnen water naar beneden te storten. Brr. Haar hele houding was ontspannen en ze was in een goed humeur. Waarom wist ze ook niet, maar ze vond het leven nu zo slecht nog niet. Haar blik volgde een boomstam die met ruig geweld meegesleurd werd door een rivier. Ze bleef het ding volgen, totdat het onderwater was verdwenen. Toen hoorde ze ineens iets. Het leek wel... gezang? Verbaasd keek ze om zich heen. Ze dacht nog steeds dat ze alleen was, maar had ze zich het dan verbeeld? Nee, daar was het weer. Nieuwsgierig ging ze op het geluid af. Even later zag ze een donkere hengst staan, bij een andere waterval. Hier was het zo mogelijk nog mooier dan daarnet, het water stroomde hier veel kalmer. Toen keek ze licht verbaasd naar de zwarte hengst. Was dat niet Shadow? Wat deed hij nou hier? Voor zover zij hem kende, zou hij niet vrijwillig naar zo'n mooie plaats gaan. Maar, moest ze toegeven, ze kende hem ook niet goed.

Shadow hoorde water opspatten achter hem, hij draaide zich met een ruk om. Hij zag een witte merrie staan. Het was een merrie die hij al is gezien had. Tot zijn grote verbazing kende hijnog steeds haar naam niet, maar wacht eens, hij had de naam als is horen vallen, hij dacht diep na: Ja, het was Nirvana. Hij stopte meteen met zingen. "IK ben ook maar een paard hoor!" zei hij en probeerde te bglimlachen maar zijn mondhoeken krulde niet en zijn ogen zagen er ook niet echt vrolijk uit. Hij keek hara aan, wat zou ze hier doen??? Ze verveelde zicht vast. Hij draaide zich om naar haar. Hij had haar twee keer tegengekomen, bij Saricha een keer e bij Zillion ofzoiets. Hj had niet veel zin om haar het helemaal uit teleggen warom hij hier was.

Tot haar grote verbazing reageerde de hengst niet eens zo afstandelijk en cynisch als ze had verwacht. Hoewel hij nog steeds niet vrolijk keek - waar ze blij om was, anders was het wel heel eng geworden - keek hij ook niet kwaad. Blijkbaar was hij ook in een goed humeur. Ze zette een paar passen richting het water en nam een paar slokken. Toen richtte ze zich weer op en keek de hengst aan. "Ik had niet verwacht jou hier te treffen," zei ze nieuwsgierig, niet op een 'Oh, jij ook hier?'-toon. Ze zei wel vaker simpelweg wat ze dacht. "Je leek me niet het type dat hier graag komt," vervolgde ze. Nirvana maakte er expres geen vraag van. Als hij niet zou willen antwoorden, hoefde dat ook niet.

Hij grijnzde, Nirvana was nogal een nieuwsgierig type en ze zei altijd wat ze dacht. Mar hij mocht haar wel. "Ik jou ik ook niet", zei hij met zijn grijns die altijd op zijn gezicht stond. Hij dacht nog aan Rain. "Ik kom hier graag gewoon even alleen zijn, ik heb ook nog een levenhoor", zei hij en keek haar grijnzend aan. Hij boog zijn hoofd naar het water en dronk wat. Hij wilde nog iets zeggen maar dat lkiet hij maar, hij wachte eerst af hoe ze zou antwoorden. " Wat doe jij hier eigenlijk?" zei hij en keek haar scheef grijnzend aan. Hij tuurde de waterval af, het wa shier rustig maar verder was het wel wat ruiger, er waren aar veel rotsen die heel scherp ware maar hier was het kalm en rusti alleen het ruisen van het water dat rustig verder stroomde.

"Ik kom hier graag gewoon even alleen zijn, ik heb ook nog een levenhoor" hoorde ze hem antwoorden. Ook zij grijnsde. "Ja, dat geloof ik meteen," antwoordde ze. Natuurlijk had hij ook een leven. Maar verklaarde dat waarom hij één van de mooiste plekjes van DH uit had gezocht om alleen te zijn? Ze vermoedde dat er nog iets achter zat. Een andere merrie. "Is het..." begon ze, maar hield zich toen stil. Eén van de weinige keren dat ze haar gedachte niet afmaakte. Laat maar. Als het met een merrie te maken heeft, zou hij hier niet komen om daarmee geconfronteerd te worden, dacht ze. Ze schrok op uit haar gedachten bij zijn vraag. "Wat ik hier doe..?" zei ze nadenkend. "Hmm.. Ronddwalen. Vervelen. Toeval. Genieten van het leven. Dat soort dingen," antwoordde ze grijnzend. Maar het was waar, ze was niet met een specifieke reden hier naartoe gekomen. "Wat doe jij hier dan?"

"eenzaam zijn", zei hij. Hij vertelde het maar ze zou er toch achter komen. "IK hoop dat je dit voor jezelf houdt, Toen op begin zat ik in de Black Rose, ik was zelf Alfa, ne de partner vabn Rain, nog maar een tijdje geleden hoor, en eigenlijk was zowat heel de kudde tegen mij, toen waren er eigenlijk nog maar een paar, sommige waren wel vriendelijk maar sommige hadden gen respect, Waaronder saricha, cobrazarao en ik denk nog een paar, ze gunde mijn geluk niet met Rain, en voor mij wordt het danoo een beetje teveel ikben gevlucht, ondertussen niks van mij laten horen, maar ik kwam terug maar ik was te laat, ze wilde me al niet meer, ik snap het ook wel wie wil nu iemand die altijd vlucht en toen ben ik zo woedend op mezelf geworden en kon ik alleen maar paarden pesten en irriteren. En darom kwam ik ook naar hier, deze plek had ik haar willen laten zien, maar ik was te laat", zeihij met veel spijt in zijn ogen af te lezen. "i hoop dat je dit wel voor jezelf houdt", zei hij en keek haar even streng aan, ze had hem zover gekregen om het te vertellen maar dan mocht ze het niet door vertellen het was al pijnlijk genoeg.

Nirvana slikte. Ze had niet verwacht een heel levensverhaal te horen, maar dat gebeurde wel vaker de laatste tijd. Ze had medelijden met de donkere hengst, maar het was zijn eigen fout. Zelfs nadat hij terug was gekomen, had hij normaal kunnen doen, vrienden kunnen maken en Rain misschien weer terugkrijgen, of een andere merrie. Ze glimlachte lichtjes. "Wees niet bang, ik vertel het niet door," zei ze geruststellend. Wat zou zij er voor voordeel mee hebben het door te vertellen? Geen. Maar ze was blij dat hij het haar verteld had. Blijkbaar had hij een uitlaatklep nodig, en was zij toevallig op de goede plaats geweest. Toch vond ze het bijzonder. Ze had zelf ook een verleden, en het was nog ontzettend wennen voor haar dat paarden haar hier zelfs in vertrouwen namen. "Het komt goed," zei ze tegen de zwarte hengst. "Je kunt opnieuw beginnen." In haar ogen kon dat tenminste. Voor haar verdiende iedereen een tweede kans in het leven, maar ze wist niet hoe het met anderen zat. Ze keek hem aan.

Shadow keek haar even aan. " Goed zal ik nooit worden het zit in mijn bloed maar ik zal proberen alleen de vervelende paarden te irriteren", zei hij en grijnzde. "JE bent eigenlijk de eerste waar ik normaal mee kan praten het geeft een raar gevoel weer iemand te hebbe die naar je luisterd, na Rain dan", zei hij en keek haar even dankbaar aan. Ze was erg vriendelijk tegenover hem. Hij keek haar aan. "Heb jij al zoiets meegemaakt waar je daarna erg spijt van hebt?" vroeg hij nieuwsgierig. Ze begreep hem goed dus misschien had ze ook al zoiets meegemaakt. Je wist maar nooit, achter elk paard zat wel een verhaal. En bij hem was dat begonnen toen hij in DH was gekomen.

Ze glimlachte. Op dit moment was hij niet slecht, en dat was vaker zo, telde haar ervaring. "Je bent eigenlijk de eerste waar ik normaal mee kan praten het geeft een raar gevoel weer iemand te hebbe die naar je luisterd, na Rain dan," hoorde ze hem vertellen. "En ik zal niet de laatste zijn," zei ze met een brede glimlach. Ze dacht een tijdje na over zijn vraag, maar antwoordde slechts met een "Zoveel". Toen zweeg ze, maar besefte dat hij een uitgebreider antwoord verdiende. "Vooral mijn vader."

"Je vader?" vroeg hij geintreseerd. Hij wilde wel is weten hoe? WAs het zij of haar vader, of allebei? Shadow had nooit echt een slechte famillie gehad zijn moeder enn vader waren gelukkig en hij had één zusje, nu al wel een zus. Maar ze waren allemaal slecht dat was in heel zijn famillie zo. Het stroomde door hun aderen, soms wilde shadow wel goed worden maar dat werd dan erg saai en dan snakte hij altijd naar een gevecht. Het was gewoon zo, dat zou je nu nooit met hem moeten proberen, hij hield er niet van als paarden hem probeerde te veranderen. Hij was wie hij was en daar kon geen enkel paard wat aan doen. Hij keek haar nieuwsgierig aan. Ze was vriendelijk, en openlijk, ze zei precies altijd wat ze dacht. Zou ze daar dan nooit last van krijgen??

Ze knikte bevestigend, maar aarzelde om meer te vertellen. Ze hield haar geschiedenis liever voor zich. Zijzelf had zich er al over heen gezet, maar erover vertellen bracht altijd herinneringen mee. "Hij en ik hadden nogal vaak ruzie. Na een knallende ruzie was ik weg gegaan. Hij realiseerde zich dat hij toch meer van me hield en wachtte op mijn terugkomst. Maar ik kwam niet terug en hij liet zich van een klif af vallen," vertelde ze. Er was bijna geen emotie te horen in haar stem. Maar ja, daar had ze spijt van. Dat ze niet op tijd terug gekomen was. Niet dat ze haar vader zo graag had gemogen, maar hij was het enige familielid dat nog enige aandacht aan haar had besteed. Haar moeder was tijdens haar geboorte al overleden.

"Dat is pijnlijk", zei hij het waren stomme woorden maar hij hoopte haar ermee te troosten. "Heb je nog andere famillie??" vroeg hij voorzichtig. Hij zou het nu niet erg vinden als ze het niet wilde vertellen, het was soms moeilijk om over te vertellen. Hij snapte het volkomen, maar hij had nu niet echt ervaring met een famillie drama, een ander woord kon hij er niet echt voor vinden. Zou er een ander woord voor bestaan, hij betwijfelde het. Hij dacht diep na maar na een tijdje had hij daar geen zin meer in en liet het achter zich. "Bij ons was eht een gewone famillie kudde mijn vader de leider had natuurlijk vele merries waaronder mijn moeder aar ik werd verstoten, niet dat ik dat erg vond, niet meer onderdanig hoeven te zijn", zei hij en grijnzde, op begin vond hij het niet fijn dat hij moest vertrekken maar aan de andere kant gezien was het wel een voordeel, alleen leven was fantastisch gewoon doen waar je zin in had.

Ze haalde haar schouders op. Het maakte haar niet echt meer uit, na al die tijd. Toch was het een rot tijd geweest. Van hot naar her gestuurd worden voor drinken als veulen, daarna genegeerd worden. Behalve door haar vader, maar daar had ze constant ruzie mee. "Nee," was haar antwoord op de vraag van Shadow. Natuurlijk, ze had halfbroertjes en zusjes, maar geen volle. Ze luisterde nieuwsgierig naar zijn verhaal. Zelf had ze zich nooit thuis gevoeld, behalve in DH. Daarom had ze het nooit een probleem gevonden om weg te moeten; het was ook gedeeltelijk haar eigen keus geweest. "Wees blij, je bent nu hier," zei ze glimlachend. Eigenlijk wist ze niets beters te verzinnen wat ze moest zeggen.

"Het is inderdaad goed dat ik hier ben gekomen, het is hier nogal erg gezellig, alleen niet altijd voor de paarden die ik aanval", zei hij met een brede grijns. Die grijns ging nooit van zijn gelaat, hij had altijd die grijns. "Zit jij nu eigenlijk in een kudde?" vroeg hij nieuwsgierig hij kende haar nog niet zo goed dus nu was het een goede gelegenheid om haar beter te leern kennen. Je wist nu eigenlijk nooit over het paard waarmee je praatte. Je wist hoe ze heten en hoe oud ze waren als je goed kon schatten. Hij grijnzde hij had even een briljant plan, hij draaide zich om en stampte in het water zodat het opspatte tegen Nirvana. "Nu ben je proper!" zei hij met een grijns op zijn gezicht alweer.

Ze moest lachen. Haar eerste indruk van Shadow was zo totaal anders geweest dan hoe hij zich nu toonde. Ze knikte. "Ja, ik ben Beta bij The Only Rangers, de kudde van Dragana," vertelde ze. Ze was pas sinds vandaag Beta en was er best trots op. Ze nam zich voor haar taak als Beta serieus te nemen en hem waardig te zijn. Ze schrok op toen ze ineens water op haar vacht voelde en sprong achteruit. "Hé!" riep ze quasi-verontwaardigd maar lachte toen. Ze sprong weer naar voren en belandde met een plons in het water. "Dat was nergens voor nodig!"

"IK was het niet!" zei hij en grijnzde even: "BEn jij beta bij de only rangers, proficiat, wist ik niet eens", zei hij verontwaardigd. Grijnzend keek hij haar aan. hij liep een paar rondjes rond haar en sloeg nog eens met zijn achterbeen in het water, door dat er eigenlijk overal water spatte werd hij zelf ooknat, dat was nu niet echt een goeie zet. Hij probeerde nog opzij te springenmaar adt maakte het alleen maar erger. Hij zuchte "Wat voor een amateur ben ik", zei hijmet een grijns aan zijn gelaat geplakt. Hij was niet zo goed in zo van die dingen vroeger was daar gewoon geen tijd voor. Ze moesten altijd trainen maar daarmee had hij dann ook welgoed leren vechten. Tegen zijn vader kon hij niet op. Hij was veel te goed en veel ouder dan hem, hij had eigenlijk zijn famillie niet meer ezien sins hij was uit gestoten misschien moest hij dat maar is doen. Maar nu niet pas later.

Ze kon het niet laten, ook op haar gezicht verscheen een grijns. "Tja, misschien had je je wat meer onder de paarden moeten bevinden?" zei ze plagend. Toen hij hen nogmaals nat spetterde, bleef ze echter onder benoemenswaardige reactie staan. Ze was nu toch al nat, en het was best lekker weer. Met haar hoofd een tikkeltje schuin keek ze de donkere hengst aan. "Zit jij niet bij een kudde?" Voor zover ze zichzelf kon herinneren, had ze nooit gehoord dat hij bij een kudde zat, terwijl ze normaal gesproken dat soort dingen wel onthield. Of probeerde te onthouden, tenminste. Haar staart was druk bezig de vliegen weg te jagen, die zich niet lieten afschrikken door het water. Plotseling schoot haar hoofd naar haar buik en probeerde een dikke horzel dood te bijten, die haar helaas te snel af was. Rot beesten. Ze richtte een blik op Shadow en was benieuwd naar wat hij te vertellen had. Het had haar verrast, dat hij zo aardig bleek te zijn. Toch ondersteunde het haar theorie over slechte paarden. Eigenlijk zijn goed en slecht hetzelfde, behalve dat slechte paarden af en toe wat macabere trekjes hebben. But that's all.

Shadow keek haar even kort aaan, natuurlijk had hij bij een kudde gezeten. Hij grijnzde toen ze hem aan het plagen was. Hij stak kinderachtig zijn tocg uit. "IK heb niemand ndig hoor", zei hij dom en eigenwijs. Daarna keek hij weer serieus. "Bij Rain maar daarna niet meer", zei hij en glimlachte. "Misschien ben ik liever alleen en vrij misschien wel een kudde leiden maar dooor iemand gecomandeerd worden is nie echt fijn, en je mag nooit je kuddegenoten aanvallen, als het voor een bepaalde rang gat kan je er toch beter om vechten, dan weet je tenminste dat hij of zij tenminste sterk genoeg is om je te beschermen als je snapt wat ik bedoel", zei hij. Hij was altijd een stap verder in zijn gedachte maar als hij praattemoest je goed oplette want soms moest je het echt ontcijferen van wat hij te zeggen had. Hij tuurde rond, zwarte paarde hadden meestal wel meer last van insecten maar hem mochte ze niet hi had zich daarnet in het zand gerold zo had hij minder kans op insecten al zag hij er wel vuil uit. Maar wat maakte dat nu ook uit?

Het duurde even tot het bij Nirvana door drong wat hij allemaal had gezegt, en haar antwoord was dan ook dusdanig laat dat ze zich eerst verontschuldigde. "Sorry," zei ze met een glimlachje. "Je praat nog sneller dan je denkt! Maar ik ben het ergens wel met je eens. Je zit echter ook fout. Iedereen heeft anderen nodig. Iedereen, no exceptions." Haar toon was beslist en zeker. Ze wist waar ze het over had. Ervaring, zullen we het maar noemen. Ja, het is waar, het ene paard is zelfstandiger en heeft minder anderen nodig dan een ander paard. Toch heeft iedereen iemand nodig. Dat bleek wel op de manier waarop hij haar nu behandelde. Ze was een luisterend oor, een uitlaatklep. Misschien dat hij het niet zo gauw tou zou geven, maar hij had haar nodig. Op dit moment, althans. Als ze hier weg zou gaan en hem ergens anders later tegen zou komen, zou hij vermoedelijk weer helemaal de oude zijn. Ze keerde de hengst plotseling haar rug toe en begon te drinken, hem overduidelijk negerend. Ze was benieuwd hoe hij zou reageren, als zijn 'luisterend oor' niet meer zou luisteren. Ze reageerde niet op zijn antwoord en liet aan niks merken dat ze hem had gehoord.

Shadow keek haar aan toen ze zich nog niet had omgedraaid. "Misschien wel ja maar liefst ben ik toch alleen dan kan nieand je leven verzieken", zei hij e keek haar doordringend aan. Ze had gelijk dat moest hij toegeven maar sadow gaf niet graag toe, liefst had hij altijd gelijk, maar dat was door zijn opvoeding noit werd er toegegeven je bleef gewoon op je stanpunt en darom was hij gewoon zo. Toen hij zag dat z ezich omdraaide kee hij even verwonderd aan, ze had helemaal gelijk, hij vod het verschrikelijk dat ze hem negeerde daar kon hij totaal nie tegen, meetsal probeerde hij aandacht te loken door haar of hem aan te vallen. Maar dat kon hij nu niet maken. Hij moest toegeven. "OKe je hebt gelijk, zelfs ik heb iemand nodig", zeihj fluisterend, het klonk totaal niet overtuigend maar het was iets, hij vond het verschrikelijk, toegeven e tegelijkertijd genegeerd te worden. "Ik heb ook contact met de paarden waarmee ik vecht hoor", zei hij een dacht grijnzend terug aan zijn gevechten. Hij hoopte dat ze zich nu zou omdraaien en hem van dit vreselijk gevoel te bevrijden.

Een grijns verscheen om haar lippen, maar ze draaide zich niet om. Die had snel toegegeven! Een hele tijd bleef ze gewoon nog zo staan, kleine slokjes nemend van het frisse water van de waterval. Uiteindelijk, na Shadow best een tijdje hebben te hebben laten gewacht, hief ze haar hoofd en draaide haar hals iets, zodat ze de hengst nog net aan kon kijken. "Sorry, wat zei je?" vroeg ze met een onschuldige glimlach. Ze briesde en draaide nu ook de rest van haar lichaam om, zodat ze nu aan de rand van het water stond. Nirv deed eerst een stapje opzij, ze was niet van plan per ongeluk in het water te vallen. Zo onhandig was ze soms nog wel. Toen keek ze de hengst weer aan en ze glimlachte liefjes. "Nou?" Shadow kon dan misschien koppig zijn, Nirvana stond erom bekend dat ze nooit toegaf als ze eenmaal een mening of standpunt had gevormd. Haar ogen fonkelden, ze vond het leuk de hengst een beetje te plagen. Maar het gesprek had ook een serieuze ondertoon. Indirect bood ze aan zijn vriend te zijn. Hoewel ze het niet direct zei, beloofde ze hem dat hij haar kon vertrouwen. Omdat iedereen iemand nodig had, zo simpel was dat.