Lonely life, lonely me

Eindelijk begon de zon een beetje door te komen. De zonnestralen gaven haar vacht een zilveren glans. Weer doezelde Ayani even weg. In de zon lag het best lekker. Ze sliep niet, maar had wel haar ogen dicht. Een bloem kriebelde in haar neus. Ze deed langzaam haar ogen weer open. Toen spitste ze haar oren. Ze hoorde hoefgeluiden. Ze keek om zich heen. Links van haar kwam een paard op haar afgelopen. Het was echt een prachtig paard, een hengst zag Ayani, toen het dier dichter bij kwam. Moest ze ervandoor of niet? ze wist niet of het paard een goede of een kwade zin had. Maar ach, ze wilde gezelschep, ze moest het risico maar nemen. Het paard liep volkomen op zijn gemak, alsof hij het hier precies kende. Ze concludeerde dat het paard dan wel weinig kwaads zou willen. Diep in haar hart wist ze dat het ook heel goed niet kon zijn, ze was nu al zo vaak op haar gevoel gaan vertrouwen terwijl juist haat gevoel het fout had... Maar ze zou gewoon afwachten. Ze stond op, en de hengst begon te praten. "Hallo," dat klonk vriendelijk. Ze had niet zo moeten stressen. "Een mooie plek voor een dutje, of niet? Mijn naam is Icari." Icari, leuke naam. komt niet veel voor."Mijn naam is Ayani. Ik ben nieuw hier, maar het gras en de bloemen liggen inderdaad lekker" ze grinnikte. Die Icari leek haar wel aardig. "Jij kent het hier zeker wel hè? Loop je gewoon rond of ben je ergens naar op weg?" Ayani hoopte dat ze niet teveel vroeg in één keer, maar daar zou ze vanzelf achter komen. Inmiddels verdween de zon weer achter de wolken,en Ayani wachtte op antwoord..