Am i lonely? Pff you wish!

Verveeld verkende Govert dit gebied, hij kwam hier geen enkel paard tegen en er was geen schaduw of iets om mee te spelen. Govert was een avontuurlijk veulen, hij had geen zin om bij zijn moeder te blijven, natuurlijk stond ze een kleine 300 meter verderop ongerust te wachten. Geïrriteerd legde Govert zijn oren in zijn nek, hij kon zich heus wel redden! Het jonge hengstje schoot weg in een verbazingwekkend snelle rengalop, hier kon hij makkelijk hard gaan. Govert hoefde geen enkele moeite te doen voor het sprintje, sterker nog, hij schoot nog harder weg en bokte een paar keer. Govert struikelde en viel hard, hij had zich lelijk bezeerd aan zijn knieën, zijn vel hing er triest bij en een grote vleeswond werd zichtbaar en begon vreselijk te bloeden. Govert probeerde op te staan maar zijn knieën konden hem simpelweg niet dragen, daar waren de wonden te groot voor. Govert keek om zich heen, hij moest iets vinden om zijn wonden te verbinden ofzo. Hij zou niet gaan hinniken, dan zou zijn moeder komen en hem verbieden om weg van zijn moeder te gaan en daar had Govert écht geen zin in! Helaas zag Govert niets of niemand die hem zou kunnen helpen, Govert dacht na, maar kon niets verzinnen wat hem zou kunnen helpen. Zuchtend probeerde hij op te staan maar tevergeefs, het lukte niet, daar deed het veel te veel pijn voor! Govert klemde zijn kiezen op elkaar om de pijn te verzachten en stond trillend op. Ietwat trots keek Govert om zich heen maar zag niemand, gelukkig ook zijn moeder niet.
Met tranen in zijn ogen deed Govert een paar stappen en stond daarna trillend stil, hij had zich echt in de nesten gewerkt! En de wond hielp ook niet veel mee, het vel was in flarden gescheurd en hingen in reepjes aan zijn knieën. Dapper liep hij verder, hij wou niet naar zijn moeder gaan, nee, daar was Govert te trots voor. Snikkend liep hij verder, het begon nog erger te bloeden en deed ook steeds meer pijn. Met een luide pijnkreet zakte hij neer op zijn knietjes, gauw ging hij verliggen en hinnikte hard, zijn moeder was toch te ver om hem te horen, dacht Govert.

[Bayesa~ Danku!]

Bayesa liep vrolijk in het rond. Ze hinnikte luid en liep stevig door. Rustig zwiepte ze met haar staart. Plots stond ze stil. Met een schuin hoofd keek ze mysterieus voor uit. Ze zag een klein konijntje langs huppelen. ’’He wacht!’’ Riep Bayesa vrolijk. En snel ging ze achter het konijntje aan, dat geschrokken weg huppelde. Bayesa keek hoe het konijn een holletje in ging. ’’He wacht! Ik wil spelen waar ga je heen!’’ Bayesa keek droevig en draaide haar zelf om. Opeens zag ze een klein gevlekt veulentje. Bayesa hinnikte vrolijk en ging er heen. ’’Hallo ik ben Bayesa en jij?’’

Er klonk een hinnik, van een veulentje. Blij spitste hij zijn oren en hief zijn hoofd, auw! Dat deed pijn! Snel liet hij zijn hoofd weer hangen, wel bleef hij het veulen in de gaten houden. "Hoi, ik ben Govert en zit in de nesten." Zei hij verlegen. Hij wou opstaan maar dat ging niet met zijn verwonde knietjes. Hij brieste even en keek Bayesa aan. Wat een mooi veulen, vond hij. Ook een Paint waarschijnlijk. "Ik ben gestruikeld en gevallen, nu heb ik hele grote wonden op mijn knieën." Zei Govert triest. Het prikte enorm en door het vuil dat er in kwam zette het op. Snel krabbelde hij overeind, auw, dat deed pijn! Hij gaf een pijnkreet en ging snel weer liggen. Hulpeloos maar vriendelijk keek hij Bayesa aan.