Get a life

De breed gebouwde bruine hengst stapte over een vlakte die bedekt was met as. In de verte was een slapende vulkaan te zien en hij snoof een keer diep. Nog niet zo lang geleden was hij aangekomen op DH, samen met Tiara, zijn medereiziger. Hij had de lange reis niet met plezier gemaakt; enkel en alleen omdat hij die merrie moest vinden met dat teken op haar hoofd. Het gaf hem veel frustraties. De merrie leek onvindbaar. Hij zwiepte met zijn staart en kneep zijn ogen samen. Het werd avond en de zon stond laag, wat voor een vervelend fel licht zorgde. In de Ash Valley leek de temperatuur nog hoger dan in het zuiden. Een geïrriteerde zucht verliet zijn keelgat en hij stampte hard met zijn hoeven op de grond. Met een windvlaag kwam een nieuwe geur zijn neusgaten binnen en hij gooide zijn hoofd hoog in de lucht. Welk ander paard zou het wagen zijn pad te kruisen? De bruine hengst met zijn woeste zwarte manen en staart was gevaarlijk. Omdat hij zo breed gebouwd was, kon hij ieder ander paard dat kleiner of zwakker was met gemak verpletteren. Hij tuurde in de verte en zag een gestalte naderen. Aan de geur herkende hij een hengst. Hij brieste en maakte zichzelf groot; zijn spieren spanden zich en hij krulde zijn hals. Terwijl hij wachtte tot de hengst binnen gehoorsafstand was, zwiepte hij met zijn staart en verscheen er een kille blik in zijn ogen. Of hij het paard dat naderde heel zou laten, viel nog te bezien. Hij was vandaag niet in een al te beste stemming. Het feit dat hij in een land was gekomen waar teveel goedzakken levend rondliepen, zorgde voor weinig positieve gedachtes in zijn brein. Hij stampte met een hoef hard op de grond zodat die dreunde en drukte zijn oren plat in zijn nek.

[& Mysterio]

Jaa, flutpost. Ik weet het. Maar ik hoop dat je er wat mee kunt.
& er staat dat ie gewelddadig is vandaag, mar dat zal wel meevallen
jeweetzelfwel!

Mysterio had Kallista even achtergelaten bij de kudde. Ookal zou Mysterio haar trainen, Kallista moest ook leren wat haar plek was in de kudde. De laagste dus! Een geur van een ander hengst hing in de lucht. Mysterio's oren draaiden naar achter, niet helemaal plat in zijn nek maar ook niet erg happy. Hij liep naar voren, Mysterio wilde weten wie dit vreemde hengst was. Hij liep verder, toen kwam de vreemde hengst in zicht. Hij was bruin en zeker geen goedzak. Gelukkig, dacht Mysterio. De laatste tijd had hij al genoeg goedzakken gezien. Al had deze hengst niet de geur van de Black Rose. Achja, zolang het maar een slecht paard was. Er was nog maar een paar meter tussen Mysterio en het vreemde hengst. Mysterio zweeg. Eerst afwachten wat het andere paard zou gaan doen. Ondertussen dacht hij na. Kallista was nog lang geen slecht paard, een rasechte goedzak eerder. Het zou nog een lange tijd duren voordat die naar Pearl’s kudde toe kon om te gaan spioneren. Als het überhaupt ooit zou lukken, Mysterio hoopte het ,anders was het snel gedaan met hem. Cobra was niet erg medelevend. Dus Mysterio zou alles proberen om van Kallista een goede spion te maken.

Zijn zwarte ogen waren strak op de zwarte hengst gericht en hij snoof een keer zodat hij zijn geur goed in zich op nam. Hij was nog niet zo lang hier en wist maar weinig van dit land. Maar waar hij zich enorm aan ergerde waren de goedzakken. Hier liepen teveel goedzakken rond en hij vroeg zich af waarom ze nog niet uit de weg geruimd waren. Zouden ze zo’n groot leger hebben? Waarom zou je in hemelsnaam een leger van goedzakken maken? Alsof ze zo’n grote overlevingskans hadden. Hij zwiepte zijn staart in het rond en bestudeerde de hengst zwijgend. Kille haat was in zijn ogen te lezen en zijn houding was dreigend. Het had hem de laatste tijd niet meegezeten. Weken, maanden, misschien wel jarenlang was hij al op zoek naar de merrie met het speciale teken op haar hoofd. Het teken van macht en nog veel meer. En nog steeds had hij haar niet gevonden. Gefrustreerd stampte hij met zijn brede hoef op de grond en keek hij de hengst woedend aan. ’Wat is je naam?’ siste hij tussen zijn tanden door en hij wierp hem een woedende blik toe. Skeith was slecht gehumeurd vandaag en zou bij het minste of geringste ontploffen. Als de hengst niet zou uitkijken, zou hij hem doden. De bruine hengst had veel gevechten gehad en alles gewonnen. Bovendien had hij veel paarden vermoord. Waarom zou hij deze zwarte vrezen? Hij zou met een erg goede reden moeten komen waarom hij hem niet zou doden. Een bries ontsnapte uit zijn keelgat en hij liet zijn blik over de zwarte hengst heen glijden. Hij stond duidelijk ook aan de duistere kant en dat waardeerde hij wel. Als het paard ook nog een goedzak was geweest, zou hij er meteen mee afrekenen, zonder excuus. Maar deze zwarte hengst stond duidelijk aan de duistere kant. Op zijn lichaam waren diverse littekens en sporen te zien van gevechten. Blijkbaar was hij niet bang om te vechten. Wat ook niet mocht als je aan de duistere kant stond. Wat had het voor zin om ‘slecht’ te zijn als je niet durfde te vechten en doden? Dan kon je net zo goed meteen dood zijn. Hij zwiepte geïrriteerd met zijn staart terwijl hij de hengst weer strak aankeek en wachtte op een antwoord.

’Wat is je naam?’ Mysterio zweeg. ‘Nacht(merrie) hengst’ Zei hij sarcastisch. Mysterio deed een paar stappen naar voren en keek de andere hengst schattend aan. Die was ook van de slechte kant, duidelijk te zien aan de littekens.. Nu konden ze wel elkaar blijven negeren maar dat zorgde enkel voor tweedracht. En dat konden ze nu met de naderende oorlog echt niet gebruiken. ‘Mysterio.’ Meldde hij kort. Mysterio rook niet de geur van een kudde. ‘Wat is je naam.’ Vroeg hij nu aan de andere hengst. Mysterio zwiepte met zijn staart naar een paar muggen, hard schoten de muggen door de lucht heen. Als afgevuurd door een katapult. Mysterio brieste en keek weer naar de hengst voor hem.

(inspi....)

Zijn zwarte ogen fonkelden boosaardig en hij sloeg met zijn hoef hard op de grond. Het gedrag van het paard tegenover hem beviel hem niet. Hij spande zijn spieren even aan en sloeg met zijn voorbeen tegen de borst van de zwarte hengst. Of het hard aankwam en of het pijn deed, wist hij niet. Het was gewoon een uiting van frustratie. Brutaliteit was iets dat hij niet accepteerde. En al helemaal niet van een vreemdeling. Er waren genoeg paarden die nu over de eeuwige graslanden galoppeerden met behulp van hem en hij aarzelde niet om er nog eentje aan toe te voegen. Zijn ogen vernauwden zich even en hij staarde de hengst woedend aan. ’Als jij deze dag nog wil overleven, zou ik je gedrag maar aanpassen..’ sprak hij op zachte en dreigende toon. Het maakte hem niet uit of de hengst zijn woorden zou accepteren; hoogst waarschijnlijk niet. ’Skeith.’ antwoordde hij bruusk toen de vraag van de zwarte hengst zijn oren binnenstroomde. Zijn dikke zwarte staart sneed als een mes door de lucht en hij zette dreigend een stap dichterbij terwijl hij zichzelf groot maakte. Hij was een grote en breedgebouwde hengst en vooral nu torende hij boven het zwarte beest tegenover hem uit. Zijn neusgaten waren wijd opengesperd en zijn ogen leken vuur te spuwen. Zonder signaal of aanwijzing schoot hij naar voren en gooide hij zijn voorhand omhoog. Zijn brede hoeven landden met een klap op de rug van de hengst en hij zette zijn tanden in de schoft van het dier onder hem. ’Dit is nog maar het begin..’ siste hij tussen zijn tanden door en hij snoof diep. De hengst had hem nu nog niets lichamelijks aangedaan, maar zijn gedrag beviel hem absoluut niet. Als waarschuwing en als dreigement had hij deze actie ondernomen. Waarschijnlijk zou de hengst wel terugvechten; als dat niet zo was, vond Skeith hem maar een zielepoot. Dan was hij het niet waard om bij de slechteriken te horen. De littekens op de vacht van beide paarden maakte duidelijk dat ze gevochten hadden. Tenminste, hij ging er vanuit dat de zwarte hengst kon vechten. Misschien waren het wel verwondingen omdat hij niet had teruggevochten. Hoe triest kon dat zijn? Zijn brede hoef landde met een harde klap op de grond zodat de bodem nadreunde. Zwijgend staarde hij de hengst tegenover hem aan, wachtend op een reactie. Wat hem betrof mocht het zwarte beest aanvallen. Of hij het er dan levend vanaf zou brengen, was slechts de vraag.