This is my life.

You may know my name, but you don't know my pain
I can't stand the light, I'm from the dark side
I may look the same, but I ain't playing games
I can't die, 'cause the music is my life
This is my life, my life, my life
And I will live it 'til the night is fucking done

Haar ogen werden tot spleetjes gebracht toen ze rustig het liedje na zong. Zallig was het, en eigenlijk klopte het liedje perfect bij haar. Haar nachtzwarte vacht glinsterde door verse druppels bloed, die later haar vacht zouden laten klitten. Dat het haar bloed was, was een raadsel. Maar de wondes leken wel een antwoord op dat raadsel, al hoewel je niet meteen kon zien dat de wondes dicht of open waren. Haar hoeven boorde in de grond, en haar oren lagen vreemd genoeg naar voren. Zij was dan niet zoals vele andere slechte paarden, zij zou haar niet gedragen als zombies die alleen maar wilde moorden. Niet dat ze neutraal was, maar ze wou nog altijd leven als een levend wezen en niet als een zombie. Ze wist dan ook wel dat ze een hart had, en ze wist ook dat ze pijn kon voelen. Dat een slecht paard geen hart heeft was een kinderverhaal, en dat slechte paarden geen pijn konden voelen was ook maar een kinderverhaaltje. Maar vreemd genoeg geloofde volwassenen paarden het ook nog, zelfs sommige slechte paarden geloofde het van hun eigen dat ze geen hart hadden en geen pijn konden voelen. Dan moest Djuna altijd lachen, ze vond dat echt zo'n b*ll-sh*t wat sommige paarden begonnen uit te brengen. Dat die paarden eens stoppen hun eigen wereldje te maken? Hallo .... hoe oud waren ze? Djuna begon te draven en keek rond zich heen, een paar raven volgde haar... maar niet omdat ze wisten dat ze ging doden... maar omdat ze bloed zagen blinken op Djuna's manen. Nog zoiets... sommige paarden dachten echt dat raven hun volgde omdat die raven zo gezegd degene kende, en dan dachten dat die raven wisten dat degene zou winnen. Dat was nog harder lachen, die beesten vliegen gewoon mee omdat ze bloed zien en wondes... meer was het echt niet. En dan deden die paarden nog alsof dat het hen irriteerde. Nou, Djuna irriteerde haar er niet meer aan, dat die beesten maar deden wat ze wouden... zolang ze maar niet waagde op haar te gaan zitten, dan was zij degene die hen de dood zou injagen. Djuna stond stil toen ze een uitzicht had van Dream horses. Dromend dat zij hier als een waardige krijgster zou behandelt worden. Een krijgster uit een hoge rang, hoger dan haar moeder. Nog steeds waren haar oren naar voren gericht, maar rond haar neus waren rimpels te vinden... ze was ergens kwaad om... maar waarvoor ze kwaad was, zou je nog niet te weten komen. Djuna was dan ook liefst alleen, niemand rond haar heen. Maar als er een paard in de buurt zou zijn, die verstandig en slecht was, zou zij haar eigen daar niet druk om maken. Zolang het maar niet begon te zagen. Maar toch was ze liever alleen. Net als elk paard had zij dromen, maar het verschil tussen haar dromen en die van andere was, dat als zij haar best deed dat haar dromen uit konden komen. Want kom op, wie zou ooit over DH kunnen heersen? Niemand ! Wat zij wou kon wel. Maar wat haar dromen waren, moet je zelf maar uitzoeken...

Iedereen welkom

Haar dromen? Waren niets meer dan dromen. Haar dromen waren vredig leven, het ultieme paradijs der vrede, of tenminste: Het ultieme paradijs der vrijheid, maar dan zonder beperkingen. Misschien had ze ultieme vrijheid bereikt in deze gebieden, maar steeds joeg een angstaanjagend gevoel haar de stuipen op het lijf. Het liet haar wegslepen, als eenzame ziel in een hoekje zitten van een kamer van duisternis. Ze opende haar ogen, en keek rond de taiga. Het was een gebied waar niet veel paarden kwamen, maar toch redelijk neutraal was voor dergelijke confrontaties met anderen. Het was er koud, vergeleken met het zuiden, maar warm vergeleken met het noorden. De beste constatering ooit gedaan, zuchtte ze over haarzelf, terwijl ze in een draf de taiga overstak. Al snel kwam er een onbekende geur haar neus binnen, en ze wist niet wat ze ervan moest denken. De laatste tijd was ze veel slechte paarden tegengekomen, het waren nooit fijne confrontaties geweest, soms moest ze er vanaf komen met een paar lichte klappen: Ze wilde nooit meer vechten, ze had het te veel gedaan om haar vader tevreden te houden, maar ze wilde het niet meer en kon daarbij alleen maar denken aan de pijnlijke beelden van haar slachtoffers die ze niet wilde maken. Ze vond dat niemand het verdiende, of in ieder geval dat zij dat niet mocht bepalen. Haar zwarte manen golfden zachtjes mee in de wind, de wind koelde haar af, terwijl ze verder draafde. Ze wist exact de positie van het paard dat ze zojuist nog had geroken, ook al was deze nog niet in zicht. Recht voor haar, zonder ook maar haar richting te veranderen. De bomen zaten haar zicht in de weg, maar dat gold niet voor haar andere zintuigen. Ze rilde even, ook al was de lente aangebroken en hoorde het niet meer heel koud te zijn. Ze was het klimaat van het zuiden gewend, daar moest het wel aan liggen, dacht ze. Ze voelde langzaam steken in haar hoofd opdoemen in een vorm van hoofdpijn. Ze kneep haar ogen tot spleetjes van de pijn, en zag recht voor haar het paard dat ze eerder nog geroken had. Het was een merrie die onder de wonden zat. Oh nee, nog een slecht paard, dacht ze, terwijl ze haar ogen sloot, door de steeds toenemende hoofdpijn. Ze stopte even met haar draf, om stil te staan, maar al gauw merkte ze niets meer.

{{ Weer opende ze haar ogen, ditmaal verlost van de hoofdpijn, en ze stapte langzaam op de merrie af die voor haar was verschenen. Ze maakte haar stappen zeker, maar zeker niet te groot. Ze kon geen hoogmoed laten zien, het was egoïstisch, en ze mocht niet bluffen over haar hebben. Maar waar ze over beschikte, was ze zeker over. Ze stapte rustig op de merrie af, en keek haar aan met haar donkerblauwe ogen, om vervolgens een aanhoudende stilte te bewaren door te zwijgen. Ze voelde de aarde onder haar hoeven, de wind golven door haar manen, en haar hart rustig kloppend, in ritme met haar ademhaling. Bedaard na een draf, waar ze een einde aan had gemaakt. Ze zweeg, ze zou niets zeggen voor ze een naam wist, of totdat de merrie eigenlijk iets zei. Ze was een zwijgzame type, wachtend op antwoord om te antwoorden. Ze begon de merrie te inspecteren, en keek er licht afkeurend bij. Het was een schaamte voor een paard er zo bij te lopen. Om fikse klappen te krijgen in een gevecht, was het zwakste wat een paard kon overkomen volgens haar. Ook al konden meerderen deze wonden zien als trofeeën, zag zij niets meer dan schaamte. Veulens konden wonden krijgen van gevechten en overleven, maar volwassen paarden zouden of sterven, of geen wonden hebben. Geen enkel ander paard die er zo over dacht. }}