His grave.. Brings back memory's..

Op een normaal tempo bracht de grote hengst zich voort, zijn hoofd was hoog in de lucht geheven. En zonder reden was hij hier, al dat dacht hij voor nu. Na vele meters zijn reis te hebben voortgezet drong een geur zijn neus binnen. Om duidelijker te zijn een lijken geur, dé lijken geur. Het lijk van dát paard was hier in de buurt, hét paard dat de naam Charming met zich meedraagt. Hij was een bekende hengst in Dream horses maar gaat nu echter verder als een oude herinnering. Hij was de hengst die hem bijna vermoord had kort na zijn geboorte, maar dat was toen en dit is nu. Hij is niet zo zwak meer als hij toen was, en nu was dié hengst dood. Een mooie dood had hij, vooral omdat hij een Player was. Dat had hij gehoort op verschillende plaatsen, maar wat die hengst meer was kon hem niets schelen. Ooit een sterke slechte hengst, maar overgegaan naar de goedzakken iets laffers kon je niet bedenken. Een zwakkeling, een schande voor de slechte kant. Veel slechte paarden waren lief voor hun mede slechte paarden, dat waren geen slechte paarden te noemen, gewoon neutralen paardjes meer niet. In het vervolg van zijn reis was de geur sterker geworden, dé lijken geur van hem. En na nog enkele meters stappen zag hij het 'graf' van de hengst Charming. Er was weinig van over, waarschijnlijk waren het botten die onder de bladeren en aarde lagen. Hij stampte op het punt waar de geur het sterkst was en een grijns krulde zijn lippen, die hengst mog lijden na zijn dood! Na de dood komt hell, en daar brandt je verder tot er niks meer over is.. Geen lichaam maar ook geen ziel dan is alles weg en de vage herinnering is ook verdwenen. Al vanaf het punt dat hij hier gekomen was was een geur hem opgevallen waarschijnlijk één van zijn 'vriendjes'.

-En Sar-

Saricha had niet door waar haar benen haar heen brachten, en toen ze het eenmaal door had werden haar ogen groot en snoof ze. Ze wou omdraaien. Haar bloemengeur vermengde zich met de geur van het lijk. Ze brieste, ze rook iemand anders. Dan kwam de alarmbel, niet doen, het doet je enkel maar pijn, en dan kwam de nieuwsgierigheid, wie zou het zijn, en langste leste de woede die ze zou voelen als ze zijn overblijfselen maar een botje zouden kraken. Saricha hinnikte zuiver maar agressief en wandelde door. Daar stond een volledig onbekende hengst, Saricha rolde hooghartig met haar ogen en snoof. In haar donkere ogen zat een duistere twinkeling, haar ogen... donker blauw met het robijnrood als randje rond haar pupil, het werd steeds donkerder tot de randen gewoon zwart waren. Haar ogen waren dan ook wel het enige angstaanjagende aan haar, afgezien van haar moordende blik. Haar kleur was zilver-wit, met lange manen en een lange staart die leken te glimmen. Maar in de schaduw was haar vacht asgrauw en duister. Ze snoof, en opende haar mond om met haar ondragelijke fluweelzachte en suikerzoete stem te beginnen praten. "Wie ben jij, wat doe je hier?" Maar haar stem die was dan wel zo liefelijk, maar met een dreigende ondertoon. Die de kou in je botten liet denderen. Ze had niet door dat ze zo praatte. Dat had ze eigenlijk nooit. Haar blik was argwanend naar het onbekende paard. Ze kende hem niet, wat zocht hij bij het graf van haar geliefde?

(Moet eten, tot zo!)

Hij staarde nog naar het 'graf' en nogmaals boorde hij zijn hoeven op 'die' plaats. Maar het duurde niet lang en een merrie stond meters naast hem. Hij draaide zijn hoofd de woorden bevielen hem niet van de merrie. Maar hij herkende haar vaag.. "Hikaru" Sprak hij uit, mischien zou ze hem herkennen echter verwachte hij het niet. "Wat ik hier doe? Het graf bekijken van een laffe hengst die een laffe dood onderging" Snauwde hij vals uit, die hengst, die merrie en zijn familie kon hem niks schelen. En een reden? Die had hij niet nodig, nu niet en nooit niet om ze niet te mogen. Want kortom mocht hij de meeste paarden niet, enkel Pain, Bailey en Toxic viel hij niet aan, niet zonder reden dan. Maar een gevecht zal niet komen, zolang ze hem niet uidaagde, echter deet Toxic dat steeds meer. Maar nu wou hij toch weten waarom deze merrie deze plek belangrijk vondt, zo leek het tenminste. Aangezien de tweede zin die ze uitsprak het vertelde, eigenlijk geen zin maar de vraag. Al kon het hem verder niks schelen, het liefst zou hij een paar paarden leren hoe het is om in hell te zijn. Branden en nog nogmaals sterven voor de 2e keer. Hij zal niet sterven, niet zielig aan ouderdom hij stierf liever waardig als een kreiger. Maar dat zal niet snel gebeuren, hij was sterk, dat vondt hij. Bovendien had hij anders niet van Mars gewonnen al die keren..

Saricha herkende zijn naam niet, gelukkig maar, anders had ze hem waarschijnlijk aan stukken willen scheuren. Wat ze bij zijn volgende antwoord ook wou doen. Het kon haar eigenlijk niet schelen wie hij was, alleen wat hij hier deed scheelde haar een beetje. Toen hij de zin uitsprak barstte de hel in haar hoofd uit. Ze wou hem aan stukken scheuren, hem verbrijzelen, dansen en lachen op zijn brandstapel, ze was des duivels. Maar aan de buitenkant veranderde enkel haar ogen drastisch, ze werden helemaal zwart, niet direct natuurlijk, het was haar pupil die enorm werd.
Dat kleine onderkuipsel wist niets van pijn. Hij voelde niet de pijn die haar nu in haar lichaam aan kapot scheuren was. Hij had niet het gevoel dat ze delen uit haar lichaam mistte, met name haar hart. Het was voor haar alsof er enorme gaten in haar lichaam zaten en de randen klopte. Maar aan de buitenkant was er amper iets verandert. "Ah zo. En waarom vond je deze hengst dan zo laf?" Ze had een perfect masker opgezet. Haar ogen waren levenloos en tegelijkertijd waren ze bijna vuur aan het schieten naar de onbekende hengst voor haar, figuurlijk natuurlijk. Ze knarsetandde even. "Ik heb altijd gehoord dat het een vriendelijke hengst was. Met een slecht verleden, maar dat hij het verleden achter zich had gelaten en nu een nieuw begin maakte. Hij had toch ook een fijn gezin opgericht. Dat heb ik toch van iemand gehoord." Haar ogen sperde zich eventjes open, maar werden al snel weer dof en levenloos.

Niets aan zijn houding veranderde, ookal was de merrie nu dof en levenloos, hem kon het niet 1 centimeter schelen. Hij wist wel zeker dat het een bekende van de hengst was. Hij zou haar pijn erger willen maken, door te zeggen dat hij de zoon was van Rain. Die zou ze waarschijnlijk wel kennen, in die tijd was hij nog jong dus waarschijnlijk ook niet bekend. "En wat nou als ik zeg dat ik de zoon van Rain ben?" Sprak hij uit, nu kende ze hem waarschijnlijk wel. Maar een hele tijd is voorbij gegaan.. De merrie sprak weer, het boeide hem niet veel maar ag. "Waarom ik hem laf vondt, nou hij liep over naar de goedzakken zonder een belangrijke reden" sprak hij vals uit, hij vermaakte zich enkel met de pijn van de merrie. Hij voelde de pijn, echter vondt hij het een heerlijk en vermakend gevoel en daar zouden andere weinig van weten. "Wat slecht verleden, waarschijnlijk niet zo erg als die van mij. Een veulen van een dag proberen te vermoorden, zielig niet?" Riep hij haar vals lachend toe.
Hij hield van het gevoel genaamt: Pijn. Niets zou hem tegen houden om pijn te voelen hij vermaakt zich duidelijk. Waarschijnlijk merkte de merrie dat ook, de duivel. Net zoon iemand die van pijn hield en van verdriet van andere. Duivels, iemand die duivels is werdt ook wel de duivel genoemt. Passende naam voor iemand die zich vermaakt met pijn en het verdriet van andere. Maar nu kon het hem geen bal schelen of hij duivel genoemt werdt..

Saricha glimlachte even ontspannen. "Het kan me niks schelen of je zoon van Rain bent, doe haar de groeten van me. Ik ken haar, fijne merrie." Ze glimlachte toen hij zei dat er geen goede rede was. "Oh, er was een goede rede, zeer goede rede. Die ga jij op een dag misschien ook ondervinden, ach. Vraag het aan iemand anders, de meeste paarden kunnen hun verhaal wel vertellen. Fontanella, Cobra, Ineske, Soran, het was een tijdje een bekende roddel." Ze had haar naam nog niet verteld. Dus kon ze dit vertellen. "Het schijnt dat zijn merrie Saricha noemde. Ze was een lange tijd nogal bekend, totdat ze verdween." Ze glimalchte weer. Ze voelde geen pijn, dit was een gevoelloos en hersenloze hengst. Net zoals Cobrazarao. "Tja, ieder zijn ding he." Ze glimlachte weer. "Een veulen van een dag, ieder zo zijn ding." Zijn valse lach deerde haar niet, zijn woorden deerde haar niet. Enkel iemand die hetzelfde verdriet heeft gekend kan haar pijn doen met deze woorden. "Het kan me niet schelen hoe slecht je verleden is, hoe slecht je wel niet bent, wat je hebt gedaan en wiens zoon je bent. Je bent hetzelfde als Cobrazarao: niks nieuws, oud nieuws." Ze sprak het niet uit met het gevoel om te kwetsen, ze sprak het uit omdat het een feit was. Ze zag hem niet als een duivel, ze zag hem als een hersenloos schepsel dat denkt dat hij iemand is. De dag dat hij zijn liefde heeft gevonden zal ze lachen. Liefde maakt blind, liefde maakt zwak, dat was waar. Maar liefde kan je kracht geven tot op het aller laatst. Daarom was Zarao zwak, die kende geen liefde. Hij had niks van pijn gekend. Helemaal niks, hij wist niks van pijn. Al die littekens op een slecht paard zijn vacht was niks in contrast met de pijn die het had gedaan toen Charming doodging.