Need to train.

Mizu wandelde kalm over de sneeuwvlakte. Haar benen voelden zwaar doordat ze tegen de wind in moest, maar ze had echt een training nodig nu ze in een nieuw, onbekend gebied was gekomen, samen met de andere Yamigun. Haar ogen stonden kil en zochten naar een paard om tegen te vechten, wat ze al veel te lang niet meer had gedaan. Ze had even een uitdaging nodig, en als ze bleef trainen zou Rami haar misschien sterk genoeg vinden voor een hogere rang. Of op zijn minst meer aanzien, want ze vond dat ze daar te weinig van kreeg. De wind stond gelukkig niet al te hard vandaag, maar ze moest van zichzelf tegen de wind in lopen, en dat was zwaarder dan ze had gedacht. Het enige wat Mizu zag was sneeuw en windvlagen, die ook wit waren door de sneeuw die de wind met zich mee nam. Ze keek even naar de adem die als een zucht uit haar neusgaten ontsnapte en langzaam wegdreef, naar een onbekende plek. Het kon Mizu niet schelen waarheen, dat zou haar problemen niet oplossen, het zou alleen maar tijdverspilling zijn. Ze maakte stevige passen waarbij ze haar hoeven diep in de sneeuw drukte, alles behalve sierlijk, want dat was iets waar ze een hekel aan had. Veel merrie's waren trots op hun schoonheid en pronkten met hun mooi vacht en geweldige manen, vond ze. Maar Mizu was trots op haar kracht, en ze zou nooit bang zijn voor een gevecht. Bij doden voelde ze geen pijn, geen spijt en haar geweten was even slecht als haarzelf. Op gegeven moment stopte ze haar passen. Haar oren hadden een signaal opgevangen van een andere anwezige, maar ze bewogen alle kanten op, want het was niet bekend waar het geluid vandaan was gekomen. Mizu rook het ook, er was zeker nog een paard in de buurt. Als dat paard zin had in een gezellig gesprekje moest hij niet bij haar zijn, maar als het voor een training was zou het wel van pas komen. Mizu snoof en schudde met haar manen, of wat er nog van over was. Ze zweeg, en genoot van de heerlijke doodse stilte om haar heen. Ze had echt zin in een gevecht, ze was er klaar voor. Ze zou echt geen goedzakje aanvallen zonder reden, dat vond ze alleen maar zwak. Ze deed het altijd om te trainen. Het gevoel van een overwinning kon haar gedachten soms helemaal overspoelen, en het was eigenlijk één van de weinige gevoelens die ze ooit had meegemaakt. Haar ouders hadden haar pure haat geschonken, en ze was vastbesloten om dat weer over te brengen aan het veulen van haar en Rami. Ja, Rami, was de enige hengst waar ze werkelijk om gaf. Als er iets met hem zou gebeuren, zou ze echt woest worden. Mizu kon dan lijken op een kalme merrie, diep van binnen kon haar hart branden van woede, en dat viel alleen af te lezen aan haar ogen. Ze snoof nogmaals en focustte zich weer op het paard dat nu echt ergens in de buurt moest zijn. Ze zou niets zeggen, enkel afwachten tot het levend wezen uit de mist vandaan zou komen. Hopelijk was het iemand die haar krachten een beetje op kon krikken, op welke manier dan ook...

[Opén voor iedereen =D ]

Een koude windvlaag streek langs zijn gitzwarte lichaam. Nouja, zijn eens zwarte lichaam. Vandaag had hij eindelijk na een lange tijd weer eens gevochten en het was te zien ook. Zijn flanken zwoegden snel heen en weer en zijn vacht glom van het zweet maar ook van wat anders. Over zijn eens zo gitzwarte vacht hing een donkerrode glans. De kleur van bloed. Traag druppelde het van zijn lichaam op de met sneeuw bedekte grond. Met elke pas die hij zette en zijn hoef weg zakte in de sneeuw liet hij een paar druppels achter. Zo een heel spoor achter latend. Voor achtervolgers zou het lijken alsof hij zwaar gewond was, maar het meeste bloed was niet eens van de enorme zwarte hengst zelf. Hoewel er wel een diepe wond van zijn schoft over zijn rug liep waar nog aardig wat bloed uit sijpelde. Verder ging het alleen maar op kleine wondjes. Zoals bijtwondjes of een paar schrammen. De wond op zijn rug behoorde tot de ergsten en zelfs die was niet zo erg vond Aza. Het was iets waar je hard van werd. Hij zou niet eens de moeite doen om het te gaan ontsmetten. Dat was veel te veel moeite. Ging het ontsteken nouja, dan was het maar zo. Hij zou er zelf wel achter komen. Rustig spande hij zijn spieren weer aan en zette zich aan tot een rustige draf wat hij langzaam maar zeker uitbouwde en steeds ruimere passen ging maken waarbij zijn onderbenen verder onder zijn lichaam kwamen te staan en zijn voorhand opgericht werd. Hierdoor kon hij zijn voorbenen ver voor zich uit strekken met zijn hals krachtig gebogen en zijn hoofd die op zijn borst rustte. Zo draafde hij als een zwarte schim door het mistige witte gebied. Zíjn gebied. En dat zou iedereen weten ook. Hij was niet bang om gezien te worden. Of dat anderen hem aan zouden vallen. Want hij zou je vinden. En wanneer hij je vond zou het niet lang duren voordat je je laatste ademtocht uit had geblazen. Een prikkel deed hem opkijken. Een geur, steeds sterker wordend. Én onbekend voor hem deed hem van koers veranderen. Zijn oren drukte hij tegen zijn schedel en zijn ijsblauwe ogen waren tot spleetjes geknepen. Wie waagde het nu in zijn gebied te komen? Langzaam maar zeker kreeg hij een schim in zicht. Een witte merrie wiens gelaatstrekken steeds duidelijker werden. Vlak voor haar hield hij halt en keek haar dreigend aan. Hoewel haar geur hem onbekend was rook ze niet naar een van de kudde's hier in dh. Wat nog wel eens haar redding zou kunnen zijn. Trots en dominant stond hij tegenover de merrie voordat hij zijn mond opende liet hij zijn blik over haar heen glijden. "Je weet dat dit het gebied van de Bleeding Soul is?" sprak hij met zijn koude maar tegelijk aangename, rauwe stem. Waarbij hij haar onderzoekend aan keek.

Mizu liep nog rustig verder, maar toen werd het geluid nog erger, en ook een sterke geur. Ze hoorde hoeven stevig in de sneeuw gedrukt worden, en op een of andere manier voelde ze aan dat het een slecht paard moest zijn, misschien ook omdat goedjes hier niet zo gauw kwamen, tenzij ze problemen zochten. Ze slaakte een zucht en liep gewoon verder, als het paard iets van haar wou zou diegene het wel zeggen, of doén. Sommige paarden zeiden nu eenmaal geen woord en vielen plotseling aan, en Mizu bleef dan ook alert. Net toen ze dacht dat het paard weer zou weggaan, verscheen er een gezicht van een trotse, dominante zwarte hengst voor haar ogen. Hij was een stukje groter dan haar, en hij keek haar dreigend aan. Hij leek op een leider, en het zou haar niets verbazen als dat ook zo was. Maar wat wou deze hengst van haar? Ze had er eigenlijk niet zo'n erg in, zo kon ze misschien gaan trainen, maar deze hengst zag er wel heel erg sterk uit, en er was geen vleugje angst in hem te ontdekken. Eerder het tegenovergestelde. "Je weet dat dit het gebied van de Bleeding Soul is?" zei de hengst, hij had een stem die precies bij zijn houding paste; rauw en kil, maar op een of andere manier genoot Mizu ervan. Ze genoot er van als iemand iets tegen haar zei, wat dan ook, want dat gebeurde bijna nooit. Blijkbaar was het niet de bedoeling dat Mizu hier kwam. Wat was de Bleeding Soul? Een kudde? Waarschijnlijk wel, maar Mizu had er nog niets over gehoord, en ze was hier ook nog maar twee dagen. Dat er slechte paarden waren in DH, was iets waar ze niet langer over hoefde te twijfelen, al helemaal omdat er een 'slechte' kudde was. Ze keek de hengst een beetje droogjes aan, maar niet heel erg brutaal, want ze was nog wel zo verstandig om geen ruzie te zoeken met de hengsten die ze niet kon verslaan. Ze was er niet van overtuigd dat ze snel zou verliezen, maar altijd winnen was onmogelijk en daarom was het beste wat je kon doen verstandig zijn. Ze sloeg even met haar staart, niet tegen de vliegen, maar gewoon uit verveling. "Ik weet het nu," sprak ze met een luide stem uit, hij mocht haar horen. Ze bekeek hem nog even goed, hij zag er echt heel erg sterk uit. "Jij bent de leider, niet?" zei ze daarna. Als het verboden was om in dit gebied te komen, was dat niet haar probleem. Maar een gevecht op leven en dood, daar had ze ook niet zo'n behoefte aan, niet met déze hengst. Ze bleef hem strak aankijken, want ze was niet bang voor zijn kille ogen.

Met zijn ogen tot spleetjes geknepen nam hij de onbekende merrie op. Hij kon geen bekende geuren bij haar onderscheiden. Hoewel wel andere onbekende geuren. Maar de manier waarop ze tegen hem sprak en haar houding beviel hem wel en gaf aan dat hij niet met een doetje te maken had. Dan vond hij het oké. Met een fake grijns keek hij de merrie aan. "Goed. Dan vergeet je het ook niet meer. En ja, ik ben de leider daarvan. Azacar is de naam. Aangenaam kennis te maken." sprak hij luchtig met zijn koude stemgeluid. Zijn stem klonk rauw en laag. Menige slechte merrie noemde het zelfs aangenaam. Zijn dikke, zwarte staart sloeg tegen zijn met talloze littekens bedekte flanken. Het bloed druppelde nog traag van zijn lichaam maar daar had hij geen oog voor. Continue hield hij de witte merrie in de gaten. Die voor de verandering eens niet weg keek. Dus bleef hij haar recht in haar ogen aankijken. Azacar vroeg niet naar de reden waarom ze hier was. Dat was niet nodig in haar geval. Van hem mocht ze gaan en staan in dit gebied zolang ze maar niet met allemaal vriendjes en vriendinnetjes hier kwam. Zijn oren lagen onverschillig naar achteren en zijn dreigende houding verminderde maar de dominantie en vooral de trots verdween niet uit zijn houding. De krachtige hals van de enorme hengst was geheven en diens lange dikke manenbos wervelde er als een wilde rivier langs.

Mizu keek rustig toe en luisterde naar wat de hengst haar te zeggen had. "Goed. Dan vergeet je het ook niet meer. En ja, ik ben de leider daarvan. Azacar is de naam. Aangenaam kennis te maken," zei de hengst, die blijkbaar Azacar heette. Dat was een van de weinige namen die ze voorbij had horen vliegen, toen ze een groepje paarden hoorde praten. Mizu's ogen vielen op een paar druppels bloed die van zijn zwarte vacht afdrupten, hij had dus net een gevecht gehad, intressant. Zo te zien was het een bloederig, en vooral genadeloos gevecht geweest, maar aangezien ze niet veel grote wonden bij Azacar zag was het duidelijk dat híj degene was geweest die genadeloos was. Ze grijnsde lichtjes toen hij haar nog steeds aan bleef kijken, dat mocht ze wel, want vele paarden hadden daar het geduld niet voor. Ze dacht er even aan dat ze zichzelf nog niet voor had gesteld, en aangezien dit blijkbaar een belangrijke hengst was in dit gebied, zou het vast handig zijn als hij haar naam wist. "Ik ben Mizu," zei ze, nog steeds met een luide stem. Soms was het een beetje onbewust, ze was er gewoon aan gewend om luid te praten. Ook omdat ze er een hekel aan had als anderen haar niet hoorden. Ze praatte bijna nooit, maar dat kwam omdat de leden van de Yamigun zich niet in haar intresseerden. Ze liepen eerder met een grote boog om haar heen en keken haar vol afschuw aan. En zo'n blik kregen ze ook terug. Mizu had zich er niets van aangetrokken, het was hun probleem als ze zich aan haar ergerden. Ze was trots op haar kracht, en op haar 'unieke' karakter. Ja, ze vond zichzelf alles in vergelijking met die merrie's die iedere dag hetzelfde deden; hengsten scoren en lief doen.
Mizu liet haar beenspieren ontspannen, veel beweging zou ze niet nodig hebben, want als het aan haar lag zou ze niet met deze hengst gaan vechten. Tenzij hij haar aanviel, maar ze zag daar nu geen reden voor. Al helemaal toen zijn dreigende houding verminderde. Gelukkig, deze hengst had een beetje fatsoen. Hij wist onderscheid te maken tussen de slechten en de 'anderen'. Als het aan Mizu lag zouden die 'anderen' helemaal niet meer bestaan, maar goed. Ze moest toegeven, sommige goedzakjes lieten zich het kaas ook niet van hun brood eten. Ze staarde Azacar zo nog een tijdje aan, zonder iets te zeggen. Spreken was nu niet nodig, en als hij kwam voor een gezellig troetelgesprekje was hij niet aan het juiste adres.