Its time to train ~Anaïs~

Weer een nieuw gebied. Hoeveel gebieden had hij nog nooit gezien? Te veel, naar zijn idee. Maar de tijd zou komen. Het gebied zal verschijnen wanneer Night Dancer hem nodig zou hebben. Het gebied zou zich laten zien. Als de tijd daar was. En daar was de tijd vandaag. Want vandaag, precies vandaag. Moest hij hier zijn. Want precies gisteren, had hij van Deina te horen gekregen welke drie jongelingen hij aangewezen had gekregen om te trainen. Eentje die hij liever niet zou trainen, maar hij kon zich wel voorstellen, dat Deina dit zeker niet zou doen. Kay, dan het veulen met het geheimzinnige touw om haar nek, Akara, en dan het je nog zijn pleeg dochter. Anaïs. Om maar eens met haar te beginnen. En waarom precies vandaag dit gebied was verschenen was wel duidelijk. Het zand was perfect, om een goede training in te geven. Het wilde water, waar je aardig hard door heen moest ploegeren. En dan had je nog dat mulle zand. Het dikste dat hier te vinden was. Het zand waar je in weg gleed. Bijna drijfzand. Met genoeg vaart, zou je erover heen komen. Night Dancer veerde zijn voorbenen in de lucht. Hinnikte luid, en krachtig. En wachtte toen af, af op een beweging. Een geluid. Waarop hij kon reageren.

~Anaïs dus~

Trippelende hoefjes hoorde je zacht tikken op de grond. Het was een harde grond waarover ze heen moest lopen. Het voelde niet zo lekker om erop te lopen omdat ze het al moeilijk had op een zachte bodem. Een kleine zucht verliet de keel van de jonge merrie Anaïs. Ze was nu ongeveer een paar dagen oud en ze moest al ergens heen. Natuurlijk was het nodig dat ze leerde luisteren en dingen leerde, maar nu al? Het veulen schudde haar hoofd en wankelde even. Oké, geen wilde bewegingen maken of je valt. Fijn. Ze vond het echt niet fijn. Ze kon amper blijven lopen. Ze kon gewoon elk moment omvallen of struikelen. Die stomme lange benen. Ze gromde. Ze hoorde de hinnik. Het was tijd, dat had ze nu wel door. Anaïs zwiepte met haar staartje en trippelde verder in de richting van de zee. Het veulen zag na een tijd een overgang van gras naar zand. Ze schrok en stopte voor het zand. Met één hoefje voelde ze in het dikke zand. Moest ze nou hierdoor? Ze viel bijna op gras en nu dit? Anaïs twijfelde. Ze durfde eigenlijk niet. Haar bruine oogjes keken naar de omgeving en verderop zag ze de zwarte hengst staan. Oh nee hé, hier moest ze écht door. Het veulen zette haar tweede hoefje in het zand en zakte al inelkaar. Meteen versnelde ze haar pas en in volle galop, rende ze op de hengst af. Ze probeerde met veel moeite te stoppen, maar natuurlijk struikelde ze. Ze vloog langs de hengst en viel in het zand. Lekker dan. Anaïs keek even achterom. Oef, Night Dancer keek nog niet meteen want ze was vast zo snel voorbijgevlogen. Zo snel als ze kon probeerde ze op te staan, voor als hij zich nu zou omdraaien. Ze rechtstond.

Night Dancer keek rond. Anaïs was nog jong. Ze kon niet zo'n hele training aan. Als hij zou geven aan Kay. Ja, hij had alles al uit gestippeld. De training van Anaïs, het veulen zou haar stelten leren gebruiken. Hoe ze er goed op moest staan, en hoe ze haar evenwicht moest houden. Kay, zou leren vechten, leren meppen. Technieken leren. Passen leren maken. Akara, zou ook technieken leren, ze zou ook leren meppen. Maar dan minder effectief, ze was immers nog een veulen. Oké, nu door naar Anaïs. Het veulen zou veel leren, maar ze zou nog niet veel lopen. Veel rennen. Ze zou vooral moeten onthouden. Net als hij Night Magic zijn training gaf. Net als hij Nepturos haar training gaf. Night Magic, vervloekt wezen. Zomaar uit DH gaan. Net als Night Prada. Ach, NP was het niet waard. Neutraal/goed dat was ze. Slecht zou ze nooit worden. Ach, daar kwam het kleine bruine veulentje al aan zetten. Met haar witte kolletje. Night Dancer keek toe, hoe het veulen versnelde. Opeens vloog ze langs hem op. Hij keek even verbijsterd naar voren. Daarna draaide hij zich om. Ze stond al recht. Het was wel logisch dat ze gevallen was. Heel logisch. ''Hallo Anaïs.'' Sprak hij luid en duidelijk. Hij had haar nog niet horen praten, maar dat zou wel komen. ''Ik heb je geroepen, omdat je eerste training gekomen is.'' Ging hij door. Waarna hij even een pauze in laste. ''Ik zag dat je nog wat moeite hebt met het zand.'' Hij grijnsde even lichtjes. ''Dat komt wel goed.'' Sprak hij. Daarna keek hij even rond. Liet hij het veulen deze woorden verwerken. Waarschijnlijk had ze nog niet veel gepraat gehoord. En misschien nog een beetje moeite. ''Ik wil eerst dat je weet, dat het belangrijk is om respect te tonen naar de gene die je trainen, verzorgen. Naar je leider. je moet alleen niet onderdanig gaan worden.'' Begon hij, met zijn laten we zeggen eerste les. Daarna wachtte hij af op de reactie van het veulen.

Het bruine veulen keek naar voren en merkte dat Night Dancer zich al omdraaide. Ze zette een brede grijns op, voor zover ze dat goed kon. Ze schaamde zich eigenlijk wel een beetje dat ze viel. Ze zuchtte kort en keek meteen weer naar de hengst toen deze begon te praten. Het veulentje knikte af en toe op zijn woorden. Om hem te laten weten dat ze hem begreep. Daarna nam hij ook een pauze zodat ze de woorden kon verwerken. Hij vertelde haar dat het tijd was om te trainen en dat ze vast zou leren lopen. Super. Dat wou ze echt leren, want dit ging gewoon niet goed. Haar donkere oogjes richtte ze naar boven terwijl ze naar de rest luisterde. Hij gaf een hele belangrijke uitleg dus lette ze heel goed op. Anaïs zweeg daarna even. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Al flapte ze het er in één keer uit: "Maar pap. Wat gaan we nou eigenlijk doen? Ik snap de uitleg over dat respect tonen en dat ken ik al wel. Maar wat kan je mij nou geven als training? Is het niet te bedoeling dat ik moet leren vechten?" Het veulentje had een fijne stem. Nog steeds anders dan grotere paarden alsof ze een goedzakkige stem had. Dat was natuurlijk normaal voor een veulen. Ze briesde zachtjes en keek naar haar vader. Ze had eigenlijk niet door wat ze allemaal verteld had. Al zou hij vast wel doorhebben dat ze een slimme dochter van hem zou zijn. Ja, stiekem was ze best slim en had ze veel gehoord en gezien. Alles dat ze hoorde en zag, nam ze meteen in haar gedachten op.

Hij merkte dat het veulen soms even knikte. Dat was mooi, ze begreep hem tenminste wel. Een slim veulen was het zeker wel. Night Dancer hoorde haar woorden. "Maar pap- ''Vader voor jou.'' Onderbrak hij haar. -Wat gaan we nou eigenlijk doen? Ik snap de uitleg over dat respect tonen en dat ken ik al wel. Maar wat kan je mij nou geven als training? Is het niet te bedoeling dat ik moet leren vechten?" Hij knikte even. ''Vechten leer je later. Daar is het nu nog te vroeg voor. Je kan nog niet goed lopen dat komt eerst.'' Night Dancer keek even rond. Zijn blik viel op de woeste zee. ''Ik wil dat je naar de zee stapt. Daardoorheen galoppeert tot ik roep dat je terug moet komen. Dat doe je ook in galop. Lukt het niet. Moet je het overnieuw doen.'' Zei hij streng, lichtelijk bevelend. Daarna keek hij toe hoe ze naar de zee ging. Hij keek even op, toen een grote schaduw haar bedekte. Een steenarend. Prachtige beesten. Vond Night Dancer. Zijn blik gleed over het gebied. Uiteindelijk viel die weer stil op Anaïs. Ook een mooi veulentje. Met een goed stel hersenen. Ze moesten alleen nog even vol gemaakt worden.

Het kleine veulen schrok van zijn reactie. Stil kromp ze zacht in elkaar en haar donkere ogen richtte ze teleurgesteld op de grond. Waarom was pap eigenlijk niet goed? Ze zuchtte en keek hem voorzichtig aan. Bang dat hij boos op haar was door wat ze gezegd had. Ze luisterde stil naar de opdracht en slikte even. Ze keek naar de zee en de hoge golven. Ze rilde kort en keek dan weer naar hem. Zijn stem streng en licht bevelend. Ze knikte zwak en wankelde door het zand. Ze hief haar hoefjes hoog op om niet in te zakken, veel te eng voelde dat. Ze wist heus wel dat ze niet echt zou inzakken en verdwijnen. Toch voelde het zand niet fijn aan. Ze kwam aan het water en keek even angstig naar haar vader. Ze slikte en schrok toen een schaduw over haar heenging. Ze keek omhoog en zag een grote vogel. Ze deinsde achteruit en even later was de vogel weg. Ze haatte het hier. Zo eng. Ze leek op dit moment een bange goedzak, maar ze was pas twee dagen. Ze kende niets dus het was normaal, toch? Ze hoopte het. Anders wilde ze hier niet meer zijn. Dan zou ze weglopen. Anaïs zette voorzichtig haar hoefjes in het water. Het was koud. Het veulen begon hevig te trillen en voor ze het wist, zag ze voor haar neus een grote golf. Geschrokken bleef ze staan, alsof ze aan de grond vastgenageld stond. Deels was dat ook zo, want de grond was nat en nog moeilijker. Het veulen voelde de golf over haar heengaan. Het leek haar mee te sleuren. Ze schrok en hinnikte luid. Nee, ze durfde niet roepen. Ze durfde het niet. Ze wilde papa roepen, maar dat mocht ze niet eens zeggen. Vader kon ze amper uitspreken en het was zo'n raar woord. Bang probeerde het veulen zich los te trekken uit eht diepe natte zand. Meer golven volgden en het veulen zocht naar adem.

Ik kon het niet laten >D